Γαλλία, η ανυπότακτη!.. ''Liberté, égalité, fraternité'' - Η ιστορία κύκλους κάνει...

14:27 24/2/2019 - Πηγή: Antinews

''Οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία. Τη δημιουργούν όμως όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν'', έλεγε ο Καρλ Μαρξ. Και ο Γιώργος Σεφέρης σημείωνε: ''Σβήνοντας ένα κομμάτι απ' το παρελθόν, είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον κι είναι τόσο θλιβερή η ζωή τότε, που μοιάζει με σπίτι ακατοίκητο...''

Τώρα, θα μου πείτε:

- Ας μη συγκρίνουμε τα ασύγκριτα, αφού

η Γαλλική Επανάσταση - που είχε για σύνθημά της το ''Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη'' - έλαβε χώρα πριν από 230 χρόνια στη Γαλλία και είχε συγκεκριμένα ιδεολογικά, ιστορικά χαρακτηριστικά που απέχουν παρασάγγας από τα σημερινά.

Συμφωνώ, όμως η εξέγερση των ''Κίτρινων Γιλέκων'' στη Γαλλία, που πρωτοεκδηλώθηκε στο τέλος του περασμένου χρόνου, θα μπορούσε να εξελιχθεί σε κινηματικό ιστορικό γεγονός, όπως εκείνο της εργατικής επανάστασης του 1848 ή της πολιτικοκοινωνικής αναταραχής (με πολιτικοοικονομικό υπόβαθρο) η οποία ξέσπασε τον Μάη του 1968 επί Προέδρου Ντε Γκωλ.

Έπειτα, ας μην ξεχνάμε πως η Γαλλία ήταν και παραμένει ''πρότυπο'' για τέτοιου είδους κινηματικές καταστάσεις απ' τις οποίες μπορούν να ξεπηδήσουν νέες πολιτικές τάσεις ως ''κόμματα της επανάστασης''. Σ' αυτόν τον ισχυρισμό θα αντέτεινε κάποιος πως η Γαλλία αποτελεί αστικό πρότυπο κι όχι επαρχιακό, όπως αυτό των ''Κίτρινων Γιλέκων'', που έγιναν προμετωπίδα της ''Επανάστασης της καθημερινής ζωής'' των φτωχών και πολιτικά αχρωμάτιστων αγροτών της γαλλικής επαρχίας, οι οποίοι - μαζί με τα γαλλικά συνδικάτα - θέλησαν, ως άλλοι ''δεσμώτες'', να σπάσουν τα δεσμά της σκλαβιάς τους αποδεκατισμένοι απ' την μακροχρόνια λιτότητα των πολλών τελευταίων χρόνων στη Γαλλία.

Με το σκεπτικό αυτό κατέβηκαν οι Γάλλοι πολίτες της υπαίθρου σε κινητοποιήσεις το Φθινόπωρο του περασμένου έτους (γνωστό ως ''Γαλλικό Φθινόπωρο'' του 2018) ζητώντας απ' τον Γάλλο Πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν (τον ''Πρόεδρο των πλουσίων'' που ζει - όπως και οι προκάτοχοί του - στα Ηλύσια των 365 δωματίων) ''να παραμερίσει την αλαζονεία της εξουσίας του και να κατέβει στη βάση, για να λύσει τα προβλήματα λιτότητας και κοινωνικής μέριμνας που αντιμετωπίζουν, στα πλαίσια της βαθιά δημοκρατικής αναμόρφωσης που επιζητούν και χρειάζεται ο τόπος.

Όλα αυτά και άλλα πολλά μικρά και μεγάλα συμβάντα που κάνουν τη Γαλλία να σείεται απ' τις απανωτές κοινωνικές εξεγέρσεις δείχνουν πως η χώρα της Ελευθερίας, της Ισότητας και της Αδελφοσύνης οδηγείται σε αβέβαιο πολιτικά μέλλον, το οποίο γίνεται ακόμα θολότερο όσο πλησιάζουμε προς τις Ευρωεκλογές, γιατί εντωμεταξύ η Γαλλική Ακροδεξιά της Μαρί Λεπέν ανεβαίνει, την ώρα που καταρρέει δραματικά η λάμψη του Μακρόν κι οι Γάλλοι γυρίζουν την πλάτη τους στην παλιά συνήθεια της προσωπολατρίας προς τους ανώτατους άρχοντες.

Χάρη σ' αυτήν, τον πρώτο καιρό, ο ωραίος, ''κομψευόμενος δανδής των γαλλικών τραπεζών'' Εμμανουέλ (που ''μισούσε τους ''τίποτα'') παρουσιαζόταν ως ''le fils depeuple'' [ο γιος (το παιδί) του λαού], έστω κι αν ήταν αριστοκράτης από την κούνια...

Φευ!.. Για τον Γάλλο Πρόεδρο έχει περάσει ανεπιστρεπτί εκείνη η ειδυλλιακή περίοδος που ήταν στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος αυτός και η αγαπημένη του καθηγήτρια και σύζυγός του. Τώρα η χώρα του ''βρίσκεται αντιμέτωπη με την ίδια την ιστορία της'', όπως έγραφε στο εξώφυλλό του, πριν λίγο καιρό, το ''Le Point''.

Ο ίδιος, για να πάρει την εξουσία, είχε διαλύσει προηγουμένως τα δυο βασικά κόμματα εξουσίας στη Γαλλία: το Δεξιό και το Σοσιαλιστικό. Κι αυτή είναι η αιτία σήμερα που ένα κεντροδεξιό περιοδικό συστοιχίζεται με τους ''μικρούς επαναστάτες'' και αντιμετωπίζει χαιρέκακα κι εκδικητικά αυτόν που άλλοτε είχε στηρίξει στην προεδρική εκλογή...

Αυτή είναι η αιτία που το ''Le Point'' έγινε πηγή έμπνευσης για τα ''Κίτρινα Γιλέκα'', που συνεχίζουν να διαδηλώνουν στους δρόμους - με τα μάτια κατακόκκινα απ' τα δακρυγόνα - τραγουδώντας τη Μασσαλιώτιδα (το ''Τραγούδι της Επανάστασης'' του 1789, που είναι και ο επίσημος Εθνικός Ύμνος της Γαλλίας) και το τραγούδι των παρτιζάνων της Κατοχής με διαφοροποιημένους τους στίχους.

Οι συνομιλητές του Γάλλου Προέδρου σε Ευρώπη και Αμερική προσπαθούν να κρατήσουν την ψυχραιμία της, όμως οι πιο πολλοί ήδη έχουν αρχίσει να εκδηλώνουν ψιθυριστά τους φόβους τους δια στόματος Χεμινγουέη: ''Για ποιον χτυπάει η καμπάνα'', άραγε; Μήπως η όλη κατάσταση προοικονομείται τον ''αποκεφαλισμό'' του του Μακρόν απ' την εξουσία;

Όλα αυτά καθ' υπερβολή, βέβαια, γιατί δεν είμαστε στο 1793, για να του πάρει το κεφάλι η γκιλοτίνα ενός νέου Σανσόν, όπως έγινε τότε με τον Λουδοβίκο ΙΣΤ' και την Μαρία Αντουανέτα... Όμως όλα έχουν τη σημασία τους και τη συμβολικότητά τους. Κι αυτό ας μην το παραγνωρίζουν αυτοί που προσπαθούν να διακωμωδήσουν τις καταστάσεις φοβούμενοι ενδόμυχα τη διασπορά τους αλλού...

Ούτε όμως και να το υπερεκτιμήσουν, δεδομένου ότι εξακολουθεί να υπάρχει μια μεγάλη μερίδα του γαλλικού λαού που δεν είναι διατεθημένη να διακινδυνεύσει τα πάντα θέτοντας σ' αμφισβήτηση την ισχύ του Προέδρου Μακρόν. Αυτό σημαίνει πως παραμένουν μειοψηφία αυτοί που στηρίζουν και διαδηλώνουν μαζί με τα ''Κίτρινα Γιλέκα''.

Ως εκ τούτου, δεν τίθεται θέμα σύγκρισης και παραλληλισμού των γεγονότων στη Γαλλία με εκείνα της δεκαετίας του 1930 στη Γερμανία, που αφορούν την ματαίωση της επανάστασης των Γερμανών η οποία ήταν η αιτία, δήθεν, για να ανέβει στην εξουσία ο Χίτλερ (όπως διατεινόταν οΦροϋδο-Μαρξιστής του μεσοπολέμουΒίλχελμ Ράιχ). Γι' αυτό ας σταματήσει εδώ αυτή η κινδυνολογία που αναπτύχθηκε προ του κινδύνου ανόδου της Λεπέν στο ανώτατο αξίωμα της χώρας.

Τίθεται θέμα όμως επαναπροσδιορισμού της ιδεολογίας του Δεξιού και του Σοσιαλιστικού κόμματος στη Γαλλία, γιατί αμφότερα δείχνουν αποδεκατισμένα λόγω των νεοφιλελεύθερων δογμάτων που επικράτησαν σ' αυτά. Κι αυτά ακριβώς τα δόγματα ήταν που έφεραν σκοτοδίνη στους περισσότερους Γάλλους διαστρωματικά, αν εξαιρέσει κανείς την τάξη της πλουτοκρατίας, που δε χάνει ποτέ τα οικονομικά της ερείσματα.

Τα δεδομένα αυτά των τριών μηνών αγώνων - με προεξάρχουσα την πρώτη τους ''εθνική διάσκεψη'' (τη ''Συνέλευση των Συνελεύσεων'') που έλαβε χώρα στο Commerci (Κομερσί), στις 26 και 27 Ιανουαρίου - γέμισαν με αισιοδοξία τους διοργανωτές εκπροσώπους των ''Κίτρινων Γιλέκων'', που επιζητούν ως μάνα εξ ουρανού ένα λαϊκό δημοψήφισμα και αγωνίζονται να θεσπίσουν το δικαίωμα των πολιτών σ' αυτό.

Πέρα απ' τους σχεδιασμούς όμως αυτούς, συνεχίζουν να προωθούν τα αιτήματά τους με λαϊκές συνελεύσεις στα ''σπίτια του λαού'' αρνούμενοι την πολιτικοποίηση των κινητοποιήσεών τους, ενώ αγωνίζονται διαδικτυακά για τις ιδέες τους σ' όλη τη χώρα κατηγορώντας μερίδα πολιτικών για απάτη και προδοσία των λαϊκών δικαίων.

Για να διεγείρουν μάλιστα το φρόνημα των υποστηρικτών τους, επαναφέρουν στην επικαιρότητα το βασικό σύνθημα της γαλλικής επανάστασης:Liberté, égalité, fraternité (ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη), στο οποίο προσθέτουν το ευφάνταστο εύρημα της ''συλλογικής εξυπνάδας'', που ''είναι ικανή να σπάσει το απόστημα της Μακρονικής Προεδρίας''.

Ωστόσο όλα αυτά και άλλα τόσα που εφευρίσκουν δε φαίνονται ικανά να κερδίσουν την πλειοψηφία των Γάλλων, παρά μόνο να τους ταρακουνήσουν και να τους προβληματίσουν. Η φυσική επαφή με τον κόσμο δεν είναι θέμα μηνών ούτε η ανάπτυξη συναισθηματικών σχέσεων μαζί τους. Συνεπώς, δε γίνεται να επιτευχθεί η μεταστροφή της κοινής γνώμης στην οποία ελπίζουν.

Γι' αυτό εκτιμώ πως το μόνο που θα πετύχουν τελικά είναι να ανεβάσουν τα ποσοστά της Αριστεράς, που είναι εξορισμένη μόνιμα απ' την εξουσία, και να ωριμάσουν τις συνειδήσεις των πολιτών στη Γαλλία, ώστε να ασκήσουν από κοινού μεγαλύτερη πίεση σε αυτήν, για να την αναγκάσουν να δώσει λύση στα οικονομικά και κοινωνικά τους προβλήματα και να ξαναφτιάξει τον διαλυμένο κοινωνικό ιστό της Γαλλίας.

- Μα τότε θα πάει χαμένη αυτή η μικρή επανάσταση, που μπορούσε να γίνει μεγάλη; θα ρωτούσε κάποιος ρομαντικός.

Η απάντησή είναι πως ''όχι''. Γιατί στο διάστημα αυτό της λαϊκής εξέγερσης που έφερε τα πάνω κάτω στη Γαλλία, έπεσε ο σπόρος στην νοοτροπία του ''αποδεχόμαστε παθητικά ό,τι αποφασίζεται για μας χωρίς εμάς''. Τον έσπειραν τα ''Κίτρινα Γιλέκα'', που περιμένουν αργά ή γρήγορα να φυσήξει ο άνεμος της αλλαγής και ν' αντιβουΐξει σ' όλη τη χώρα ξεσηκώνοντας τον κόσμο σε βάρος του πολιτικοοικονομικού κατεστημένου και της γαλλικής αριστοκρατίας (που ζει και βασιλεύει στον 21ο αιώνα), μέχρι να φτάσει ο σπόρος και στον τελευταίο Γάλλο πολίτη, που θα τους φωνάξει εκ μέρους όλων:

- Τον δεχτήκαμε τον σπόρο και ξεκινάμε!..

Διαβάστε περισσότερα