Για να κερδίσουμε την μάχη των Ιδεών πρέπει πρώτα να κερδίσουμε τη μάχη των πανεπιστημίων

15:48 2/4/2019 - Πηγή: Antinews

Σε λίγες μέρες από τώρα θα διεξαχθούν για ακόμα μία φορά στα ελληνικά πανεπιστήμια φοιτητικές εκλογές. Πάντοτε οι εκλογές αυτές έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον, όχι τόσο για τα στεγνά ποσοστά των φοιτητικών παρατάξεων όσο για να αντιληφθούμε την κατεύθυνση την οποία λαμβάνει η ιδεολογική πάλη.

Η μάχη των ιδεών ξεκινάει πρωταρχικά στα πανεπιστήμια. Εκεί είναι που οι φοιτητές έχουν πολύ χρόνο να ασχοληθούν με τις ιδεολογίες και από

εκεί ξεκινάει η ιδεολογική κατάρτιση του καθενός από μας. Τότε διαμορφώνονται οι πολιτικές συνειδήσεις και πολιτικές πρακτικές. Και μετά από δεκαετίες η διαμορφωμένη κατάσταση στα πανεπιστήμια εγκαθίσταται και στο κυρίαρχο πολιτικό σκηνικό. Η σημερινή κατάσταση στο φοιτητικό κίνημα δηλαδή θα μας δείξει πώς θα είναι το πολιτικό σκηνικό σε 20 με 30 χρόνια, όπως αν το καλοσκεφτούμε η κατάσταση του φοιτητικού κινήματος στη δεκαετία του 90 μας δίνει και στοιχεία της σημερινής πολιτική κατάστασης. Γιατί για όσους έχουν ζήσει εκείνες τις καταστάσεις των φοιτητικών εκλογών είναι ξεκάθαρο πως ο Τσίπρας πολιτεύεται με βάση τις πρακτικές φοιτητικών εκλογών και μάλιστα μιας μεσαίας σχολής σε μέγεθος. Επίσης η πτώση του ΠΑΣΟΚ μπορεί να εξηγηθεί και μέσα από τους φοιτητικούς συσχετισμούς τότε σε ένα βαθμό.

Η ιστορική αναδρομή και η σύνδεση των τότε γεγονότων στο φοιτητικό κίνημα με τις σημερινές πολιτικές καταστάσεις είναι μεν πολύ χρήσιμη αλλά δεν μας αφορά στο παρόν άρθρο. Αυτό το οποίο διαπραγματεύομαι είναι η έναρξη της μάχης των ιδεών η οποία συμβαίνει σε εκείνα τα χρόνια του καθενός μας και το πώς αυτή θα πρέπει να αλλάξει χαρακτήρες.

Η φοβικότητα της δεξιάς ξεκινάει από κείνα τα χρόνια. Και φυσικά ο καθένας κουβαλάει τα φοβικά σύνδρομα από τα φοιτητικά αμφιθέατρα στην ενήλικη πολιτική ζωή. Όσοι έχουν ζήσει φοιτητικές εκλογές στη δεκαετία του 90 και του 2000 αντιλαμβάνονται πως το γενικότερο κλίμα είναι εναντίον της δεξιάς και υπέρ του αριστερισμού. Μη σας ξεγελάει το αποτέλεσμα αυτών των εκλογών. Το γεγονός πως η ΔΑΠ είναι όντως πρώτη δύναμη με διαφορά δεν οφείλεται στην επικράτηση της στο χώρο των Ιδεών αλλά καθαρά σε οργανωτική ισχύ.

Η δυσλειτουργία της ΔΑΠ στην ιδεολογική πάλη κρύβεται πίσω από την εκλογική της επιτυχία. Και με δεδομένο πως τα ποσοστά ήταν ιδιαίτερα υψηλά όλα αυτά τα χρόνια αποτελούσε ανασχετικό παράγοντα στην συζήτηση περί της φυσιογνωμίας της φοιτητικής παράταξης της Νέας Δημοκρατίας και της αδυναμίας αυτής να υπερισχύσει στη μάχη των Ιδεών.

Βασική αιτία αδυναμίας της ήταν πως δεν έμπαινε σε αυτή τη μάχη και κρατούσε θέσεις οι οποίες ήταν κατά κανόνα τεχνοκρατικές και οι οποίες ωστόσο έδιναν ψήφους. Κανένας δεν μπορεί να κατηγορήσει τη ΔΑΠ ότι δεν παίρνει ψήφους. Κρατούσε όμως πολύ χαλαρή στάση στον ιδεολογικό τομέα λέγοντας απλά πως είναι Φιλελεύθερη και Δημοκρατική χωρίς να εξηγεί τίποτα πάνω σε αυτό. Με τον τρόπο αυτό κατασκεύασε στελέχη τα οποία συμπεριφέρονταν αυτιστικά εντός της παράταξης και στα πολιτικά “σαλόνια”, τα οποία όμως αδυνατούσαν να κερδίσουν ιδεολογικές μάχες στις πολιτικές “αλάνες”. Αδυνατούσαν να απευθυνθούν σε μεγάλο βαθμό στον αντίπαλο ιδεολογικό χώρο και να αποσπάσουν πρόσωπα από αυτή την ιδεολογία. Κυρίως αυτό συνέβαινε γιατί εκλογικά ήταν εύκολο να μην μπουν στη μάχη αλλά απλά να μαζέψουν ποσοστά τα οποία θα έδιναν τη νίκη. Αποδέχονταν η ΔΑΠ το ρόλο του ενόχου νικητή. Πράγμα το οποίο έδινε το φωτοστέφανο του ηθικού ηττημένου στις αριστερές παρατάξεις.

Το άλλο μεγάλο πρόβλημα το οποίο είχε η ΔΑΠ τότε και το οποίο δεν φαινόταν καθόλου τότε αλλά φαίνεται πολύ σήμερα είναι πως στη θέση του αντιπάλου δεν είχε την αριστερά αλλά το ΠΑΣΟΚ και την ΠΑΣΠ. Η παράταξη του ΠΑΣΟΚ στα πανεπιστήμια είχε να αντιμετωπίσει αντίπαλους και από τις δύο μεριές και έκανε και αυτή το κεφαλαιώδες λάθος να αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερή για να κερδίσει τη ΔΑΠ και ψήφους από την αριστερά, με αποτέλεσμα να δημιουργήσει στερεές γέφυρες για τους ψηφοφόρους της ώστε αυτοί να φύγουν από το ΠΑΣΟΚ και να πάνε στους αριστεριστές, όπως και συνέβη το 2012. Δεν είναι βέβαια αυτός ο μόνος ή ο βασικός λόγος αλλά ήταν σημαντικός. Και τη ΔΑΠ τότε την βόλευε αυτό με βάση το γεγονός πως η ΠΑΣΠ αιμορραγούσε εκλογικά προς τα αριστερά της. Αλλά τα στελέχη της ΔΑΠ δεν γνώριζαν και δεν γνωρίζουν πώς θα αντιμετωπίσουν τους αριστερούς. Η κατάσταση αυτή βόλευε τους αριστεριστές για τους οποίους η ΔΑΠ ήταν απλά δαμόκλειος σπάθη η οποία στην ουσία δεν τους αντιστρατευόταν.

Είναι σαφές πως για να αλλάξει αυτό θα πρέπει να αλλάξει και η ΔΑΠ με την ΟΝΝΕΔ και να αρχίσουν να συγκρούονται στη βάση των Ιδεών με τους αριστερούς. Και χρειάζεται αλλαγή κεντρικού ιδεολογικού στίγματος και δημιουργία σχετικής καμπάνιας.

Το θέμα λόγου χάρη του Μαδούρο και της Βενεζουέλας θα έπρεπε αυτή τη στιγμή από τις δυνάμεις της Νέας Δημοκρατίας στα πανεπιστήμια να αποτελεί κεντρικό ζήτημα στις ιδεολογικές συζητήσεις και να καταδεικνύει την ιδεολογική απάτη του αριστερισμού. Και αυτό δεν πρέπει να μείνει στα λόγια αλλά να διοργανωθούν πορείες και διαδηλώσεις για τον εκδημοκρατισμό της Βενεζουέλας και την απελευθέρωσή της από τον αριστερίστικο ζυγό.

Θα πρέπει να στραφεί απέναντι και σε καθηγητές ακόμη οι οποίοι προμοτάρουν ανοιχτά τον αριστερισμό μέσα στις σχολές. Θα πρέπει να καταδείξει πως η λογική του αριστερισμού η οποία επικράτησε ήταν αυτή η οποία οδήγησε σε μεγάλο βαθμό στη χρεοκοπία της χώρας.

Η ΔΑΠ θα έπρεπε την 1η Απριλίου λόγου χάρη να έχει κάνει εκδήλωση για τον αντι-αποικιακό αγώνα της ΕΟΚΑ. Θα έπρεπε να βγάζει αφίσες για την 28η Οκτωβρίου. Θα έπρεπε με δυο λόγια να υπογραμμίζει την ιδεολογική της καταγωγή και να μην αρκείται σε εύκολες νίκες . Δεν ωφελεί να θριαμβεύει η ΔΑΠ στη μάχη των αριθμών όταν ηττάται στη μάχη των Ιδεών.

Έτσι δημιουργεί στελέχη τα οποία φέρουν υπερηφάνως τον τίτλο τους και ΔΕΝ ντρέπονται που είναι δεξιοί. Αυτή είναι η βάση της ιδεολογικής ηγεμονίας και σε αυτόν τον χώρο δυστυχώς η αριστερά, ηττώμενη κατά κράτος στις κάλπες, έχει υπερισχύσει. Και να μην ακούσω κανέναν να πει πως αυτά δεν είναι για μας, γιατί δεν ήταν και μας προέκυψε ο Τσίπρας.

Για να κερδίσουμε την μάχη των Ιδεών πρέπει πρώτα να κερδίσουμε τη μάχη των πανεπιστημίων.

Διαβάστε περισσότερα