Για να μείνει στην ιστορία σαν «Κυριάκος» κι όχι σαν «Μητσοτάκης»...

13:32 20/9/2019 - Πηγή: Antinews

Τον Θεόδωρο Πάγκαλο τον είχα κάποτε σε κάποια εκτίμηση για το μυαλό του, παρά τις ιδεολογικές διαφορές που μας χώριζαν. Κάποτε... Πριν απ' τον Οτσαλάν, τα Ίμια και τις επαναλαμβανόμενες ανοησίες που δε χρήζουν απάντησης περί καταγωγής του Μεγαλέξανδρου απ' την Αλβανία...

Η αρχική εκτίμηση που εξελίχθηκε σε αποστροφή, έγινε κάποια στιγμή οργή, όταν έφτασε να πει απροκάλυπτα το γνωστό τοις πάσι ''μαζί τα φάγαμε'' θέλοντας να απαντήσει στην κατακραυγή του κόσμου για το πολιτικό προσωπικό της χώρας.

Στο γοργοκύλισμα όμως του χρόνου, εκείνη η φράση που με εξόργισε το 2010, άρχισε να

μπαίνει στα καλούπια της πραγματικότητας που την επιβεβαίωνε καθημερινά ως αλήθεια. Η κυρίαρχη διαφθορά που διάβρωνε οριζόντια το πολιτικό και κοινωνικό κατεστημένο έδινε περαιτέρω προεκτάσεις στις μη ορθολογικές πρακτικές του παρελθόντος για τις δαπάνες και τα έξοδα του κράτους.

Έτσι φτάσαμε να δεχτούμε, θέλοντας και μη, την αλήθεια: ότι δηλαδή μερίδιο στη δημοσιονομική κρίση της Ελλάδας είχε και ο λαός της, που - ακολουθώντας το παράδειγμα ακατάλληλων κυβερνώντων - συμμετείχε με τον άλφα ή βήτα τρόπο στο ροκάνισμα των δανεικών που βούλιαξαν βαθμιαία τη χώρα.

Θα μου πει κανείς τώρα πως η πατρίδα μας πάντα ζούσε με δανεικά κι ήταν καταχρεωμένη από τότε που έγινε ανεξάρτητο κράτος (Πρωτόκολλο Λονδίνου, 1830). Και θα είχε απόλυτο δίκιο, μόνο που πάντα - λίγο πολύ - αυτή η πατρίδα στηριζόταν στα έσοδα απ' την παραγωγή της και αποπλήρωνε τα χρέη της με βάση αυτά, ενώ τώρα...

Τώρα η παραγωγή βαίνει συνεχώς συρρικνούμενη και σε κάποια μάλιστα προϊόντα έχει εξαερωθεί. Στη χώρα του ''δοκιμαστικού σωλήνα'' δε θεραπεύτηκε τίποτα. Αντίθετα, επιδεινώθηκε λόγω του λαϊκισμού των κατά καιρούς κυβερνώντων που δεν μπόρεσαν να ασκήσουν αξιόπιστη πολιτική.

Έτσι φτάσαμε σήμερα να έχουμενέο ιστορικό χαμηλό για το ελληνικό ομόλογο (δείγμα αποκατάστασης της αξιοπιστίας της χώρας διεθνώς) και να μην το συζητούμε καν, πολύ περισσότερο να το πανηγυρίζουμε. Γιατί αυτό που μετράει σ' αυτήν τη φάση που διανύουμε δεν είναι η έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά το ζεστό χρήμα της ανάπτυξης που θα μας κάνει αυτάρκεις, ώστε να μην έχουμε πάλι ανάγκη από δανεικά...

Μιλάω γι' αυτά και ''τρέχω'' ασυναίσθητα στα ''πράσινα'' χρόνια του ΠΑΣΟΚ και του ''μαζί τα φάγαμε'' των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων, που έγιναν δρόμοι, λιμάνια, γέφυρες και ό,τι άλλο μπορούσες να φανταστείς, μέχρι και εισιτήρια δωρεάν για τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων, παραμονές των εκλογικών αναμετρήσεων.

Ναι, το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα σίτισε, πράγματι, ευτυχείς ψηφοφόρους. Τους βόλεψε στις καλύτερες θέσεις, τους χόρτασε με ψωμί, μέχρι που πέθανε το ίδιο ή σχεδόν πέθανε απ' το δώσε και πάρε των κομματικών συναλλαγών του...

''Τι αχάριστος που είναι τελικά ο κόσμος προς τους 'ευεργέτες' του...'', σκέφτομαι στην ανάμνηση των παλιών λαμπρών ποσοστών του ΠΑΣΟΚ, που με παραπέμπουν συνειρμικά στις χιλιάδες διορισμένων του δημοσίου, που απολάμβαναν όσο λίγοι τα ωφέλη των ευρωπαϊκών κονδυλίων και επιδοτήσεων...

''Αλήθεια, αυτοί πού να πήγαν;'' αναρωτιέμαι για δευτερόλεπτα, γιατί η απάντηση έρχεται αυθόρμητα στα χείλη μου, σχεδόν αστραπιαία: στον ΣΥΡΙΖΑ, στο κόμμα που τόσα χρόνια - επί δεξιών και σοσιαλιστικών κυβερνήσεων - έκανε σπίτι το πεζοδρόμιο και ζητούσε όλο και περισσότερο νομιμοποιήσεις συμβάσεων, αυξήσεις, επιδοτήσεις και επιχορηγήσεις.

Όχι, η Αριστερά δεν πήρε μέρος στο φαγοπότι των γαλάζιων και πράσινων κυβερνώντων και, ως εκ τούτου, δεν ευθύνεται για τα χρέη που επισώρευσαν, αλλά... Αυτό το αλλά που ευθύνεται για πολλά κρύβεται στη λαϊκιστική τακτική της, που πατούσε στις ράγες του αριστερού συνδικαλισμού και των ιδεοληψιών της απάτης και της αυταπάτης.

Μέχρι να 'ρθει ο Τσίπρας και να συμβιβαστεί με το ντόπιο και ξένο πολιτικοοικονομικό κατεστημένο, η Ευρωπαϊκή Αριστερά πέρασε από πολλές μεταλλάξεις κι όταν ήρθε και έγινε ''Κυβερνώσα'', πλήρωσε για όλες τις αμαρτίες της μία προς μία, μέχρι που έγινε καταγέλαστη.

Ναι, πλήρωσε με πολλές κυβιστήσεις και ντροπές το αμαρτωλό παρελθόν της η κυβέρνηση Τσίπρα. Έτσι που αναγκάστηκε να κάνει στροφές... 360 μοιρών, συμβιβασμούς ανεπίτρεπτους και διακοπές στα κότερα της μπουρζουαζίας.

Πλήρωσε μία προς μία όλες τις αμαρτίες της η Αριστερά στο πρόσωπό του. Για τον κόσμο που κατέβαζε τρεις και λίγο στους δρόμους να ζητάει αυξήσεις μισθών, για τα ''δώρα'' που έταζε αν ερχόταν στην εξουσία, για τους ξένους που ξόρκιζε ή λοιδορούσε..., για..., για..., για... Πλήρωσε με το βαρύτερο τίμημα: υποχρεώθηκε απ' τους ξένους που καθύβριζε να εφαρμόσει τις αντιλαϊκές πολιτικές της!..

Οι ''τούμπες'', τα ''κόλπα'' και οι ''βάναυσες πολιτικές συμπεριφορές'' της πληρώθηκαν τελικά, αν και όχι στον βαθμό που της έπρεπε. Σήμερα όμως, που μας άδειασε τη γωνιά μετά τα κραυγαλέα της λάθη, άλλαξε κάτι; Η νέα κυβέρνηση που αναδείχθηκε απ' τις εκλογές της 7ης Ιουλίου με την λαϊκή εντολή να διορθώσει τα κακώς κείμενα κινείται προς τα εκεί; Έχει τη βούληση για την αλλαγή που εξήγγειλε; Έχει την κοινωνική απήχηση να την κάνει;

Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Η νέα κυβέρνηση που αναδείχθηκε πανηγυρικά δεν έχει δεδομένη τη βάση της, όπως δε θα την είχε και κανένα άλλο κόμμα στη θέση της, κόμμα εξουσίας εννοείται. Και δεν έχει δεδομένη τη λαϊκή βάση της, γιατί αυτή είναι ευμετάβλητη, απογοητευμένη και εξαντλημένη.

Οι προ δεκαετίας ψηφοφόροι της έχουν διαφοροποιηθεί αρκετά, μπολιασμένοι μ' εκείνους του Κέντρου, της Κεντροαριστεράς και των ''φτωχών συγγενών'' της δεξιάς πολυκατοικίας. Ο λόγος της έγινε φαρδύς, πλατύς και ευρύχωρος, έτσι που να τους χωράει όλους και να τους διαιρεί όλους...

Το κόμμα που έλαμψε για δεκαετίες στο πολιτικό στερέωμα μέχρι πριν δέκα χρόνια και έφτασε σε ζηλευτά εκλογικά ποσοστά επί Κωνσταντίνου Καραμανλή και Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, ήταν ένα κόμμα μεγάλο με κοινωνική απήχηση εντυπωσιακή και ομογενοποιημένη. Μετά την πολύχρονη κρίση, όμως, επόμενο ήταν ν' αλλάξει. Επόμενο ήταν να αναζητήσει μια νέα προοπτική στην πολιτική σκηνή του τόπου, με υλικό λιγότερο ομοιογενές αυτήν τη φορά.

Η συρρίκνωση του πάλαι ποτέ κραταιού ΠΑΣΟΚ (που μεταμφιέστηκε αργότερα σε ΚΙΝΑΛ) τροφοδότησε ήδη την ΝΔ με εκσυγχρονιστές της Σημιτο-Λαλιώτικης εποχής, στους οποίους προστέθηκαν εντωμεταξύ ψηφοφόροι δικοί της που είχαν βρει στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ στα χρόνια του ενθουσιώδους ριζοσπαστισμού και των βαρύγδουπων υποσχετικών του.

Κοντά σ' αυτούς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ο αρχηγός της, καλωσόρισε τους... φερέλπιδες Φιλελεύθερους (που έγιναν ένα με τα στελέχη της ''Δημοκρατικής Συμμαχίας'' και διακινούσαν προεκλογικά ''μακεδονικές''ηλιθιότητες) και τους εκπροσώπους μικροκομμάτων νεαρής ηλικίας, που τα γέννησε η οικονομική κρίση.

Η ΝΔ έγινε πλέον ένα Κεντροδεξιό κόμμα με κυρίαρχο όμως το πρώτο συνθετικό της κι όχι το δεύτερο. Το ''παλιομοδίτικο'' κόμμα του Καραμανλή δεν υπάρχει. Έδωσε τη θέση του σ' ένα νέο, σφριγηλό, πολυμορφικό, που απέχει μακράν απ' τον καταπονημένο και περιορισμένο ιδεολογικά εαυτό του.

Ο νέος του εαυτός μεταλλάσσεται χρωματικά στην προσπάθειά του να προσαρμόσει την περπατησιά του σε εκείνην του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι που το γαλάζιο του πρόσημο να γίνεται ροζ και πολλά άλλα ουρανοτοξικά εικονογραφήματα...

Παρ' όλα αυτά η ελληνική κοινωνία δείχνει να τον εμπιστεύεται, προς ώρας, απηυδυσμένη απ' την πενταετή σχεδόν κακομεταχείριση του ΣΥΡΙΖΑ, τον διχαστικό του λόγο, τα ψέματά του και τα επικοινωνιακά του τεχνάσματα...

Τα τρία μνημόνια που φορτώθηκε στις πλάτες της τη βαραίνουν πολύ ακόμα και θέλει να ξαλαφρώσει. Να βελτιώσει τη ζωή της και να απολαύσει τα περιορισμένα έως ελάχιστα εισοδήματα που της έμειναν. Γι' αυτήν την υπό διαμόρφωση ακόμα νέα πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, θέλει να δουλέψει ο Κυριάκος Μητσοτάκης αδιάφορο κάτω από ποιο πρόσημο θα κινηθεί.

Θέλει να δοκιμάσει και να δοκιμαστεί. Να εφαρμόσει τις δικές του πολιτικές αλλαγές στην οικονομία, τη διοίκηση και την εκπαίδευση. Να αποδείξει πως ο προγραμματικός λόγος του μπορεί να γίνει κυβερνητική πράξη. Να αναδείξει τη δική του πολιτική παρουσία ως την πιο παραγωγική και λιγότερο σκληρή για την ελληνική κοινωνία. Είναι το στοίχημά του αυτό, για να αυτονομηθεί προσωπικά και πολιτικά και να μείνει στην ιστορία σαν ''Κυριάκος'' και όχι σαν ''Μητσοτάκης''...

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)

Διαβάστε περισσότερα