Γιατί χάνουν έδαφος οι σοσιαλδημοκράτες της Ευρώπης

17:03 18/5/2015 - Πηγή: Antinews

Το χάος της ευρωπαϊκής αριστεράς είναι τόσο μεγάλο που οι ηγέτες της αναρωτιούνται τι μέλλον υπάρχει στις οργανώσεις που προσπαθούν να καθοδηγήσουν. Το σοκ της ήττας της περασμένης εβδομάδας του βρετανικού Εργατικού Κόμματος έχει επηρεάσει τα αδελφά κόμματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι δημοσκοπήσεις του Ηνωμένου Βασιλείου είχαν δείξει ότι μια νίκη ήταν πολύ πιθανή, ακόμη και για τους Εργατικούς. Ο ηγέτης τους Εντ Μίλιμπαντ φέρεται να ήταν πεπεισμένος

ότι θα είναι σε θέση να σχηματίσει συνασπισμό στο κοινοβούλιο. Το ότι η νύχτα έληξε με τους Συντηρητικούς να έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή των Κοινοτήτων, και να προηγούνται με 6 τοις εκατό, ήταν ένα σοκ για τους Εργατικούς, στις δημοσκοπήσεις, και ακόμη και για τους Συντηρητικούς –παρότι ευχάριστο- οι οποίοι δεν μπορούσαν να πιστέψουν την τύχη τους.

Αλλά για μερικούς κεντροαριστερούς πολιτικούς στην Ευρώπη, το αποτέλεσμα αυτό δεν αποτελούσε καθόλου έκπληξη. Στο τέλος του περασμένου μήνα, πολλά ανώτερα στελέχη από τα περισσότερα από τα περισσότερα κεντροαριστερά κόμματα στην Ευρωπαϊκή Ένωση συγκεντρώθηκαν στο Βερολίνο για να συζητήσουν το μέλλον τους. Ήταν ζοφερό: Και μόνο εν μέρει διότι όλα, εκτός από ένα, βρίσκονταν σε μια ζοφερή θέση.

Τόσο οι Γερμανοί Σοσιαλδημοκράτες όσο και το Ολλανδικό Εργατικό Κόμμα είναι στην κυβέρνηση, αλλά μαζί με μια πιο ισχυρή κεντροδεξιά δύναμη. Οι Σουηδοί Σοσιαλδημοκράτες διατηρούν το προβάδισμά της κυβέρνησης μόνο με την υποστήριξη των Μετριοπαθών. Το Αυστριακό κόμμα της αριστεράς οδηγεί επίσης ένα συνασπισμό, αλλά, όπως το θέτει ένας ακαδημαϊκός, «απλώς εξακολουθεί να κάνει τη διαχείριση και όχι να λαμβάνει ενεργά μέρος στη διαμόρφωση του μέλλοντος της Αυστρίας».

Οι Γερμανοί και οι Σουηδοί Σοσιαλδημοκράτες ήταν ηγεμονικές δυνάμεις στις κοινωνίες τους, με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη, υπο-εθνικές κουλτούρες υπό την προστασία τους. Αυτοί οι πολιτισμοί έφθιναν γρήγορα. Οι Γάλλοι σοσιαλιστές κυβερνούν μόνοι τους, αλλά και τόσο το κόμμα όσο και ο πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, παραμένουν πολύ χαμηλά στις δημοσκοπήσεις. Οι ισπανοί σοσιαλιστές, αντίθετα, έχουν πάρει τα πάνω τους κάπως, αλλά όχι πειστικά. Στις πρώην κομμουνιστικές χώρες Πολωνία, Τσεχική Δημοκρατία και Ουγγαρία, η αριστερά είναι αδύναμη.

Εξ ου και η νηφαλιότητα στο Βερολίνο τον περασμένο μήνα. Ο Πίτερ Μάντελσον, ο πρώην υπουργός των Εργατικών ο οποίος προήδρευσε της συνεδρίασης, είπε ότι υπήρχε ένα γενικό αίσθημα, ότι τα κόμματα ήταν «διαλυμένα» - ανίκανα να κάνουν μία εκστρατεία και να πείσουν, ακόμη και σε περιοχές και ομάδες στις οποίες είχαν παραδοσιακά μεγαλύτερη επιρροή. Τα προβλήματα αυτά ήταν χρόνια στα σκαριά και ταλαιπωρούν και κόμματα της κεντροδεξιάς. Μια λιγότερο προφανής συμβολή στην κακουχία της αριστεράς είναι η πρόοδος της τεχνολογίας και των επιπτώσεών της στην κοινή γνώμη.

Εάν η Google παράγει επιτυχημένα αυτοκίνητα χωρίς οδηγούς που αρχίζουν να διεκδικούν ένα μεγάλο μερίδιο αγοράς στην Ευρώπη, θα πρέπει η Γερμανία να διοχετεύει χρήματα των φορολογουμένων στη BMW για να επιταχύνει το πρόγραμμα των αυτοκινήτων χωρίς οδηγό; Όταν η Uber προσπαθεί να καθιερωθεί στο Παρίσι, θα πρέπει μια σοσιαλιστική κυβέρνηση να στηρίξει τους θρυλικά μαχητικούς γάλλους οδηγούς ταξί στο να την κρατήσουν εκτός; Αν η Fiat συνεχίσει να συρρικνώνεται ή ακόμη και να κλείνει τα εργοστάσιά της στην Ιταλία για να ανοίξει εργοστάσια χαμηλότερου κόστους και μεγαλύτερης αυτοματοποίησης, με μεγαλύτερη παραγωγικότητα αλλού, έχει μια ιταλική κυβέρνηση της κεντροαριστεράς να πει κάτι γι 'αυτό;

Αυτό μας υπενθυμίζει ότι υπάρχει ένα κόμμα της αριστεράς που έχει τεράστια επιτυχία: το ιταλικό κεντροαριστερό Partito Democratico, με μια σταθερή πλειοψηφία στην κάτω Βουλή του Κοινοβουλίου, του οποίου ηγείται ο Ματεό Ρέντσι, ο 40χρονος πρωθυπουργός. Ο Ρέντσι είναι ένας πολύ Νέος Εργατικός κεντρώος. Πράγματι, πολλοί από τους συντρόφους του, δεν πιστεύουν καν πως είναι αριστερός.

Η ατζέντα του αλλάζει το σύνταγμα για να φέρει περισσότερη σταθερότητα στο εκλογικό σύστημα. Κάνει μεταρρύθμιση των εργατικών νόμων για να γίνουν πιο ευέλικτοι για τους εργοδότες. Περικόπτει τις δημόσιες δαπάνες για να μειώσει το τεράστιο χρέος της Ιταλίας και αντιμετωπίζει τα συνδικάτα, τα οποία είχαν κλειδώσει τις οικονομικές αλλαγές για δεκαετίες. Πράγματα που απέχουν πολύ από αυτό που μια αριστερή κυβέρνηση θεωρεί παραδοσιακά ως ρόλο της.

Η ιταλική κυβέρνηση φωτίζει το πρόβλημα της αριστεράς. Η εργατική τάξη, η οποία παρήγαγε τα κόμματα της αριστεράς στις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, δεν είναι πλέον μια μάζα εργαζομένων που είναι ενωμένοι με χαμηλούς μισθούς και κακές εργασιακές συνθήκες. Χωρίζεται σε μυριάδες διαφορετικές ομάδες - εκ των οποίων μόνο μία, σχετικά μικρή, είναι οι βιομηχανικοί εργάτες που έφτιαξαν και σύνδεσαν τα αριστερά κόμματα με τους αριστερούς διανοούμενους.

Τώρα, οι πολλοί ανεξάρτητοι τεχνίτες και μικροί έμποροι βλέπουν περισσότερα να τους προσελκύουν στη δεξιά (μερικές φορές και στην άκρα δεξιά) από ό,τι στην αριστερά. Ο Ντέιβιντ Κάμερον, ο θριαμβευτής νικητής και πρωθυπουργός των Συντηρητικών, που δεν χρειάζονται συνεργάτες για συνασπισμό, αυτή την εβδομάδα διακήρυξε ότι το κόμμα του – που προσδιορίζεται από την αριστερά εδώ και καιρό ως ένα κόμμα που αδιαφορεί για τους φτωχούς- ήταν «το κόμμα της εργατικής οικογένειας».

Προς το παρόν, τα κάποτε μεγάλα θηρία της αριστεράς στην Ευρώπη κυβερνούν πλέον μόνο αν σταματήσουν να θρηνούν για αυτό που κάποτε είχαν. Πρέπει να αναμορφώσουν την κοινωνία και την οικονομία των χωρών τους, για να φιλοξενήσουν τις τεχνολογικές επαναστάσεις που υπάρχουν στον κόσμο. Είναι ο μόνος τρόπος για να γλιτώσουν τον θάνατο.

blogs.reuters.com

Διαβάστε περισσότερα