Γκρούεζας ή ο φόβος της μη θεσμημένης κοινωνίας σε δήμο

18:31 24/6/2019 - Πηγή: Antinews

Διαβάζω κάποια σχόλια εξόχως απελπιστικά.

Όχι φυσικά επειδή θέλει κανείς να το παίξει τιμητής, ούτε γιατί ευθυνόμαστε κατ' ελάχιστον οι σχολιαστές.

Ευθύνεται το πολιτικό σύστημα της αιρετής μόνης αρχής ορισμένου χρόνου.
Ή ακόμα κομψευάμενα το ...\"πρωθυπουργοκεντρικό\" σύστημα.

Αν ήταν κανείς Μητσοτάκης, πιο πριν Τσίπρας, Σαμαράς, Παπανδρέου,

Καραμανλής, ένα πράγμα δεν θα ήθελε σίγουρα...

Να διεξάγεται ένας διαγκωνισμός "δικαίωσης" επ' ονοματί του στην συγκυρία της εξουσίας του.

Ανάμεσα στο ποιος είναι πιο "οικείος".

Μπορεί ο δυνάμει απερχόμενος πρωθυπουργός να έπιανε ...αστέρια στον αέρα αλλά ξάφνου... δρυός πεσούσης πας ανήρ ξηλεύεται.

Τις προάλλες καλημερίζοντας έναν γνωστό ως αν προγραμματισμένη μηχανή έξω από τα... γήινα, άρχισε να εκφράζει μεγαλοφώνως την ικανοποίηση που... κέρδισε το κόμμα (του).

Δεν ξέρω, αλλά αισθάνομαι πολλές φορές ότι κάποια σκηνή με υπηκόους ενός καθεστώτος κάπου... ανατολικότερα, που έκλαιγαν δημοσίως για να δείξουν ότι συμπάσχουν με τον ηγέτη, εκτυλίσσεται δυνάμει με πιο... κομψό τρόπο εις τα εγχώρια ή έστω δεν απέχει και τόσο πολύ από την δική μας πραγματικότητα.

Έχει σημασία το ... "μεγαλοφώνως".

Η συριζαία θητεία είμαι βέβαιος ότι επέτεινε το αίσθημα ανασφάλειας που είχε ήδη καλλιεργήσει στον πολίτη η καμαρίλα του κομματικού συστήματος των προηγούμενων εξουσιών της πασοκονδ.

Ένα είναι σίγουρο.

Ότι τέτοιες εκδηλώσεις ανασφάλειας των απλών καθημερινών ανθρώπων δείχνουν ότι οι θεσμοί στην χώρα μας χωλαίνουν (εξακολουθώντας να χρησιμοποιώ την κομψευάμενη ορολογία) να εμπεδώσουν ένα αίσθημα ασφάλειας δικαίου για τον απλό πολίτη που νιώθει παντελώς αδύναμος και έρμαιος μιας κρατικής ισχύος που δεν φαντάζει ως η δημιουργική ισχύς της Χάνα Άρεντ αλλά ως η ωμή βία της εξουσίας.

Το 2015 και εντεύθεν η παντοδύναμη συριζαία κομματο-κρατική νομενκλατούρα, σήμερα διαγκωνισμός για το ποιος είναι πιο κοντά σε μια προσωποπαγή αντίληψη της πολιτικής της ΝΔ κοκ...

Η κομματοκρατία, οι ολιγαρχικές ομάδες, οι λεγόμενες... ελίτ δείχνουν παντοδύναμες.

Το ίδιο και οι βασιλικότεροι του βασιλέως.

Όμως και πάλι ο σοφός ελληνικός κινηματογράφος (όχι τυχόν κακόγουστες εκδοχές του συγκαιρινού μας) αποτύπωνε μια αλήθεια μέσα από την ταινία "Υπάρχει και φιλότιμο".

Το "παρατήρησα" (οπότε άρχισα να αναφέρομαι στο φαινόμενο του σύγχρονου αλλά και διαχρονικού γκρουεζισμού) όταν σχολίαζα σε ανύποπτο χρόνο προ καιρού για τα ζητήματα μιας βουλής που έστω να διαμορφώνει ένα αίσθημα πλουραλισμού και κοινοβουλευτικών αντιβάρων ώστε να μην παραπέμπει σε άτυπο μονοκομματικό σύστημα ομοφωνίας όπως στο δυστοπικό '1984' όπου όλοι συμφωνούν με όλους και η αντιπαράθεση γίνεται για το μερίδιο εξουσίας των κομματικών εταιρειών.

Η ιστορικοπολιτική συγκυρία εκπαραθύρωσης μιας τραγικής διακυβέρνησης δεν υποδηλώνει κομματισμό ή λογικές προσωπολατρείας σε οποιαδήποτε κατάσταση, οι αποτιμήσεις είναι απλώς συγκριτικές και οι θέσεις εκφράζουν μια κρίσιμη συγκυρία της εποχής που διανύουμε, ότι λχ. δεν μπορούσε η εποχή ΣΥΡΙΖΑ να εξακολουθεί να ταλανίζει την χώρα, που θα έπρεπε να μπει σε μια κανονικότητα.

Καμιά λευκή επιταγή δεν υπάρχει και καμιά ένδειξη ενδοτισμού στις κομματικές εξουσίες πάσης απόχρωσης.

Η πραγματικότητα ποια είναι λοιπόν;

Ότι οι ηγέτες που κυβέρνησαν και θα κυβερνήσουν την Ελλάδα πρέπει να προβληματιστούν... χθες για το αίσθημα ανασφάλειας και φόβου που κυριαρχεί στην ελληνική κοινωνία.

Καλοθελητάδες γκρούεζες, από την μια, και φοβικοί στο να εκφραστούν αυθεντικά πολίτες και να αποτυπώσουν ελεύθερα τις σκέψεις τους μην τυχόν και "ταξινομηθούν" κάπου αυθαιρέτως από την άλλη, όλα αυτά είναι θλιβερά φαινόμενα.

Και σε κάθε περίπτωση ο κάθε ηγέτης θα κριθεί όχι πριν εκλεγεί και ενώ είναι στις εκλογικές του δόξες, αλλά αφού αποτιμηθεί το έργο που αφήνει πίσω του και η στάση του κυβερνάν.

Ο Ηγέτης, όχι το πολιτικό σύστημα, που έχει κριθεί από την ακομμάτιστη (και εξ ορισμού περιθωριοποιημένη από την κρατούσα πραγματικότητα) επιστημονική γνώση και είναι ξεκάθαρα θέμα δεοντολογίας και καλής προαίρεσης του ηγέτη η ποιότητα μιας διακυβέρνησης και όχι διαρκούς αξιολογικής κρίσης από την κοινωνία συγκροτημένη σε \"δήμο\".

Αν λχ. σου τύχαινε ο... λαχνός να σε κυβερνήσει κάποιος "σπουδαίος αντιμνημονιακός ηγέτης" θα έπρεπε να κάνεις υπομονή 4 χρόνια να δείξεις την αποστροφή σου και αυτή εξ αντανακλάσεως (αφού προηγουμένως είχες αποκληθεί ευθαρσώς ως... ετερόκλητος όχλος).

Εν κατακλείδι η τεκμηρίωση, η συζήτηση με πηγές, για την πραγματική πολιτική, θα αναπτυχθεί (εφόσον εξακολουθεί να υπάρχει η πρόθεση του σεβαστού ιστολογίου καμιά φορά να φιλοξενήσει κανά δυο σχόλιά μου ακόμα) αφού ολοκληρωθεί μια πραγματικότητα εκλογικών διαγκωνισμών.

Ευχής έργον θα ήταν μετά τα σχολιαστικά τρολ φούξια απόχρωσης, να μην ενσκήψουν τα λευκομπλε τρολ, αλλά να συζητήσουμε για το πως επιτέλους θα δούμε προκοπή και ευημερία με πρόσημο την προόδο και την θεσμική ενσωμάτωση της κοινωνίας στην πολιτική, όπως διδάσκει η πολιτική ιστορία του ελληνικού κόσμου που είναι ό, τι προοδευτικότερο έχει εμφανίσει σε επίπεδο πολιτικού συστήματος η διαχρονία του μάταιου τούτου κόσμου.

ΥΓ. Πραγματικό θεσμικό αντίβαρο στην εποχή μας αλλά και στην εποχή της προσπάθειας για ανεξαρτησία του έθνους, ήταν η ταυτότητα του Γένους, εκείνη στην οποία όμνυε ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, για την οποία έγραφε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης που κατέτεινε μάλιστα στη πυθαγόρεια μετακένωση του πολιτικού "κυάμων απέχεσθαι".

Δεν είναι τυχαίο που τα κόμματα εξουσίας περί άλλων τυρβάζουν παραγνωρίζοντας ότι οι ΑΞΙΕΣ που κράτησαν όρθιο το γένος δεν στηρίχθηκαν σε κοσμικές κατασκευές και διανοητικές επινοήσεις που το μόνο που εμπεδώνουν είναι κλίμα ανασφάλειας και φοβικής υποταγής, αντί για το λογικό που είναι εμπιστοσύνη και σεβασμό (που όπως αναφέρθηκε, εμπνέονται και δεν επιβάλλονται) αλλά εκεί που θα ανέφερε ο Φ. Ντοστογιέφκσι ως βάση για να μην υπάρχει κοσμική ασυδοσία οποιασδήποτε εξουσίας και δη "καθοδηγητικής" απέναντι σε μάζες.

Διαβάστε περισσότερα