Η άλλη πλευρά του καρότου

21:44 22/6/2014 - Πηγή: Antinews

Διαβάζοντας το σχόλιο του antinews για την φερόμενη υπόθεση του φερέλπιδος πολιτικού με το … καρότο και τα άλλα συμπράγκαλα, θα ήθελα να εκφράσω κάποιες πρώτες και δεύτερες σκέψεις μου.

Αρχικά, είχα την τάση να συμφωνήσω με τα γραφόμενα του αρθρογράφου και εν πολλοίς, αυτή η τάση δεν έχει αλλάξει δραματικά. Όμως, ειδικότερα, δεν κατάφερα να αποφύγω κάποιες δεύτερες σκέψεις που εκφεύγουν της πολιτικής ορθότητας ίσως, αλλά συνάδουν με τις βασικές αρχές της πολιτικής λογικής.

Πίστευα και πιστεύω πάντα πως κυρίαρχο σημείο

της συνολικής εικόνας ενός πολιτικού που θα επιθυμούσα να κυβερνήσει την χώρα μου, την περιφέρεια ή τον Δήμο μου, είναι ακριβώς εκείνο όπου η κοινωνική, επαγγελματική, πολιτική πρακτική του συγκεκριμένου ατόμου συναντάται με την κοινωνία την ίδια. Με άλλα λόγια αυτό ακριβώς που ονομάζουμε «παράδειγμα».

Μου είναι αδιανόητο πως μπορεί κάποιος «φέρελπις» ή «γουόναμπι» πολιτικός να έχει την απαίτηση να γίνει αποδεκτός από το εκλογικό σώμα, μονάχα βάσει όσων λέει, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη καθόλου όσα πράττει είτε στο δημόσιο είτε στο ιδιωτικό πεδίο. Κι αυτό επειδή, το σύνολο των πράξεων ενός εκάστου πολιτικού, «φερέλπιδος» ή όχι, απαρτίζουν την αληθινή του εικόνα, χωρίς τα εύκολα και μαυλιστικά ψιμύθια του λόγου, της ιδεολογίας ή των πολιτικών πιστεύω, πίσω από τα οποία κάποιοι προσπαθούν απλώς να οχυρώσουν την προσωπική τους ανεπάρκεια.

Όταν λοιπόν αυτή η προσωπική ανεπάρκεια αρχίσει να «εξορύσσει οφθαλμούς», ο πολιτικός αδυνατεί να μετουσιώσει τον προσωπικό του βίο σε «παράδειγμα» και απλώς αυτό-ακυρώνεται. Σε μια τέτοια περίπτωση, είναι φυσικά αδύνατον να κρυφτεί πίσω από γενικόλογες αναφορές σε «ιδεολογίες», «προσωπικά δεδομένα» και «ηθικούς» κλασαυχενισμούς.

Τελικά, δεν αρκεί ο πολιτικός να ζει σε «γυάλινο σπίτι» όπως λένε οι αγγλοσάξονες. Το ζήτημα είναι επίσης, τι είδους εικόνα εκπέμπει μέσα από τους υαλοπίνακες (ή τις γουέμπ κάμερες ανάλογα) αυτού του γυάλινου σπιτιού. Με άλλα λόγια ποιο είναι το προσωπικό του παράδειγμα, η στάση ζωής δηλαδή, που προτείνει στην κοινωνία. Χωρίς αυτό, ο πολιτικός δεν είναι παρά μια «ομιλούσα κεφαλή» που δεν (θα έπρεπε να) πείθει κανέναν νοήμονα (έστω και στοιχειωδώς) πολίτη να του εμπιστευτεί την ψήφο του.

Akenaton

Διαβάστε περισσότερα