Η άνοδος της οπισθοδρόμησης και η αφύπνιση της Αμερικής

Στην Αμερική διεξάγεται ένας εσωτερικός πόλεμος, από την εποχή της ιδρύσεώς της. Ένας πόλεμος μεταξύ των προοδευτικών δυνάμεων που ωθούν τη χώρα προς τα εμπρός, και των αντιδραστικών που την τραβάνε προς τα πίσω.

Σήμερα, ο πόλεμος αυτός καλά κρατεί.

Οι προοδευτικοί πιστεύουν στις ίσες ευκαιρίες, και στην ανοχή. Πιστεύουν ότι όλοι συμμετέχουμε σε αυτά. Όλοι κερδίζουμε από τις δημόσιες επενδύσεις στην παιδεία, στην υγεία, και στις υποδομές. Και όλοι κερδίζουμε με τα δίχτυα ασφαλείας, τους λογικούς περιορισμούς επί της Wall Street και των επιχειρήσεων, και από ένα προοδευτικό φορολογικό

σύστημα.

Οι προοδευτικοί ανησυχούν όταν οι πλούσιοι και οι προνομιούχοι γίνονται τόσο ισχυροί, ώστε να μπορούν να υπονομεύσουν την δημοκρατία.

Οι αντιδραστικοί πιστεύουν τα αντίθετα.

Η σημερινή Ρεπουμπλικανική δεξιά (Paul Ryan, Rick Perry, κ.ά.) δεν είναι πραγματικά συντηρητική. Ο σκοπός της δεν είναι να διατηρήσει αυτά που έχουμε, αλλά να οπισθοδρομήσουμε.

Οι αντιδραστικοί θέλουν να επιστρέψουμε στη δεκαετία του `20, πριν την κοινωνική ασφάλιση, τα επιδόματα ανεργίας, το κατώτατο ημερομίσθιο, το δημόσιο σύστημα υγείας, την εργατική νομοθεσία, τους περιβαλλοντικούς νόμους, τον νόμο Glass-Steagall, κλπ.

Στη δεκαετία του `20, η Wall Street λειτουργούσε ανενόχλητη, οι πλούσιοι πλούτιζαν και ο απλός κόσμος χρωστούσε. Η χώρα έκλεισε τις πύλες της στους μετανάστες.

Αντί λοιπόν να θέλουν την συντήρηση της οικονομίας, οι αντιδραστικοί προωθούν μια επιστροφή στην κλασική οικονομία των 1920`ς, μια άποψη που θέλει την απόλυτη αδράνεια όταν υπάρχει οικονομική κατάπτωση, με την ελπίδα ότι η «σαπίλα» θα εξαφανιστεί κάποτε από μόνη της.

Στην πραγματικότητα, αν γίνονταν το δικό τους, οι αντιδραστικοί θα μας επανέφεραν στον 19ο αιώνα, πριν από την φορολόγηση του εισοδήματος, πριν από την αντιμονοπωλιακή νομοθεσία, πριν από τους νόμους για τα φάρμακα και τις τροφές, και πριν από την Federal Reserve. Μια εποχή δηλαδή όπου κυριαρχούσαν οι «ληστές βαρόνοι», οι τιτάνες των σιδηροδρόμων, του πετρελαίου, και των τραπεζών, που στην ουσία διοικούσαν την χώρα. Μια εποχή απόλυτης εξαθλίωσης για τους πολλούς, και αφάνταστου πλούτου για τους λίγους.

Αν κάποιος ακούσει προσεκτικά τους σημερινούς Ρεπουμπλικάνους της δεξιάς, είναι σαν να ακούει τον ίδιο ακριβώς κοινωνικό δαρβινισμό που κάποιοι τάιζαν τον λαό πριν από έναν αιώνα, για να δικαιολογήσουν την ωμή ανισότητα της εποχής της επικράτησης των πιο ικανών. Μην βοηθάτε, δηλαδή, τους φτωχούς, τους άνεργους, ή τους δυστυχισμένους, επειδή αυτό απλά ενθαρρύνει την τεμπελιά. Η Αμερική θα είναι ισχυρή μόνο εφόσον ανταμείβονται οι πλούσιοι, και τιμωρούνται οι φτωχοί.

Η οπισθοδρομική δεξιά έχει αργά αλλά σταθερά κερδίσει μεγάλη δύναμη τα τελευταία 30  χρόνια, με τον πλούτο να συγκεντρώνεται όλο και σε πιο λίγα χέρια. Στα τέλη της δεκαετίας του `70, το πιο πλούσιο 1% των Αμερικανών, κέρδιζαν το 9% του συνολικού εισοδήματος, ελέγχοντας το 18% του αμερικανικού πλούτου. Το 2007, κέρδιζαν το

Keywords
Τυχαία Θέματα