Η επιστροφή της Αλ Κάιντα

08:46 27/9/2013 - Πηγή: Antinews

Το νέο πρόσωπο της τρομοκρατίας αποδεικνύει ότι η Δύση δεν κέρδισε τη μάχη εναντίον της, γράφει ο Economist.

Πριν από λίγους μήνες, ο Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε ότι η Αλ – Κάιντα ήταν «στο δρόμο προς την ήττα». Τα επιζώντα μέλη της, είπε, ανησυχούν περισσότερο για τη δική τους ασφάλεια παρά για το να σχεδιάζουν επιθέσεις στη Δύση. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις του μέλλοντος, ισχυρίστηκε, θα μοιάζουν με αυτές της δεκαετίας του 1990 – τοπικές και όχι διακρατικές και επικεντρωμένες σε «εύκολους στόχους». Το νόημα του μηνύματος

του ήταν ότι ήρθε ο καιρός να αρχίσουμε να περιορίζουμε τον πόλεμο εναντίον της παγκόσμιας τρομοκρατίας του Τζορτζ Μπους.

Ο Ομπάμα θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η επίθεση στο εμπορικό κέντρο Westgate στο Ναϊρόμπι, από τη σομαλική θυγατρική της αλ-Κάιντα, την Σαμπάμπ, ήταν ακριβώς αυτό για το οποίο μιλούσε: θανατηφόρο, συγκλονιστικό, αλλά πολύ μακριά από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Ωστόσο, η ενοχλητική αλήθεια είναι ότι, τους τελευταίους 18 μήνες, παρά τον ανηλεή, σφοδρό βομβαρδισμό και τις ήττες που έχει υποστεί, η Αλ – Κάιντα και οι τζιχαντιστές σύμμαχοί της έχουν πραγματοποιήσει ένα εξαιρετικό comeback. Το τρομοκρατικό δίκτυο κυριαρχεί πλέον σε περισσότερα έδαφος και στρατολογεί περισσότερους μαχητές από κάθε άλλη φορά στα 25 χρόνια της ιστορίας του. Ο Ομπάμα πρέπει να αναθεωρήσει.
Όλα φαίνονταν διαφορετικά πριν από δύο χρόνια. Ακόμη και πριν από τη δολοφονία του Οσάμα Μπιν Λάντεν, το 2011, η κεντρική ηγεσία της Αλ Κάιντα που είχε καταφύγει κοντά στα σύνορα με το Αφγανιστάν στο Βόρειο Ουαζιριστάν του Πακιστάν, κινδύνευε, έχοντας αποδυναμωθεί από τις επιθέσεις μη επανδρωμένων αεροσκαφών και ήταν σε θέση να επικοινωνεί με το υπόλοιπο δίκτυο μόνο με δυσκολία και με μεγάλο κίνδυνο. Η Αλ – Κάιντα στην Αραβική Χερσόνησο (AQAP), το πιο ικανό παρακλάδι της όσον αφορά τις επιθέσεις στη Δύση, είχε πληγεί σκληρά από τις επιθέσεις drone και από τα στρατεύματα της Υεμένης. Η Σαμπάμπ ήταν κάτω από παρόμοια πίεση στη Σομαλία, καθώς η υποστηριζόμενη από τη Δύση Αφρικανική Ένωση τους έδιωξε από τις κύριες πόλεις. Πάνω απ ‘όλα, η Αραβική Άνοιξη είχε εκτροχιάσει την κεντρική απαίτηση της αλ-Κάιντα, ότι όλα τα διεφθαρμένα καθεστώτα που υποστηρίζονται από τη Δύση θα μπορούσαν να ανατραπούν μόνο με τη βία.
Όλα αυτά τα οφέλη πλέον αμφισβητούνται. Η Σαμπάμπ στρατολογεί περισσότερους ξένους μαχητές από ποτέ (μερικοί από τους οποίους φαίνεται να έχουν εμπλακεί στην επίθεση στο Westgate). Η AQAP ήταν υπεύθυνη για τον πανικό που οδήγησε στο κλείσιμο των 19 αμερικανικών πρεσβειών σε όλη την περιοχή και τον παγκόσμιο συναγερμό για τα ταξίδια στις αρχές Αυγούστου. Εν τω μεταξύ, ο πυρήνας της αλ-Κάιντα, προεξοφλώντας την αποχώρηση των δυτικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν μετά το 2014, κινείται ήδη προ τα πίσω, στην άγρια ​​ανατολή της χώρας.

Επιπλέον, η «δηλητηρίαση» της Αραβικής Άνοιξης έχει δώσει στην Αλ Κάιντα και στους συμμάχους της ένα άνευ προηγουμένου άνοιγμα. Το πραξικόπημα εναντίον μιας δήθεν μετριοπαθούς εκλεγμένης ισλαμικής κυβέρνησης στην Αίγυπτο βοήθησε στην επαναφορά της ιδεολογικής δύναμης της Αλ Κάιντα. Όπλα έχουν πλημμυρίσει ολόκληρη την περιοχή από τη Λιβύη και ο εμφύλιος πόλεμος στη Συρία έχει αναβιώσει ένα από τα πιο βίαια και άναρχα παρακλάδια του δικτύου, την Αλ Κάιντα στο Ιράκ, που τώρα μετονομάστηκε μεγαλειωδώς σε Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του αλ-Σαμ.
Ο αγώνας για να καθαιρέσουν το καθεστώς Άσαντ έχει λειτουργήσει ως μαγνήτης για χιλιάδες επίδοξους τζιχαντιστές από όλο τον μουσουλμανικό κόσμο και από τις μουσουλμανικές κοινότητες στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Ο άλλοτε μετριοπαθής σε μεγάλο βαθμό και κοσμικός Ελεύθερος Συριακός Στρατός έχει σταδιακά εκτοπιστεί από καλύτερα οργανωμένες και καλύτερα χρηματοδοτούμενες ομάδες τζιχαντιστών που έχουν άμεσες διασυνδέσεις με την Αλ – Κάιντα. Οι δυτική μυστικές υπηρεσίες εκτιμούν ότι οι ομάδες αυτές αντιπροσωπεύουν πλέον το 80 % της πραγματικής μαχητικής δύναμης των ανταρτών. Ακόμα κι αν δεν θα προχωρήσει πολύ από το έδαφος που κατέχουν προς το παρόν στα βόρεια και τα ανατολικά της χώρας, μπορεί να καταλήξουν να ελέγχουν μια τεράστια περιοχή που συνορεύει με ένα όλο και πιο εύθραυστο επιφανειακά Ιράκ, όπου η Αλ Κάιντα σήμερα δολοφονεί έως και 1.000 πολίτες το μήνα. Αυτή είναι μια τρομακτική προοπτική.
Δεν υπάρχουν πλέον ευσεβείς πόθοι
Πόσο θα πρέπει να κατηγορηθεί ο εφησυχασμός της Δύσης για αυτή την εκπληκτική αναβίωση; Αρκετά. Ο Ομπάμα ανυπομονούσε να τα μαζέψει και να φύγει από το Ιράκ. Κινδυνεύει να επαναλάβει το λάθος στο Αφγανιστάν. Η Αμερική βασίστηκε υπερβολικά στις επιθέσεις drone για να «αποκεφαλίσει» τις ομάδες της Αλ Κάιντα: ο προηγούμενος υπουργός Άμυνας, Λέον Πανέτα, μίλησε ανόητα για την ήττα του δικτύου με τη δολοφονία μόλις 10-20 ηγετών στο Πακιστάν, την Υεμένη και τη Σομαλία. Η γενική αντίληψη περί εξασθένησης της όρεξης της Αμερικής να εμπλακεί στη Μέση Ανατολή, που υπογράμμισε η απροθυμία του Ομπάμα να υποστηρίξει την μετριοπαθή αντιπολίτευση της Συρίας με κάθε πρόσφορο τρόπο, έχει επίσης καταστραφεί.

Ένα δεύτερο ερώτημα είναι το κατά πόσο μεγάλη είναι η απειλή μετά την αναζωπύρωση της αλ-Κάιντα για τη Δύση. Η πρόσφατα δημοφιλής αντίληψη, δεδομένων των «μοναχικών λύκων» που μεγαλώνουν στο εσωτερικό, ότι η βίαιη τζιχάντ σήμερα ενδιαφέρεται πραγματικά μόνο για να πολεμά σε τοπικές μάχες, τώρα φαίνεται λάθος. Κάποιοι από τους ξένους μαχητές στη Συρία θα σκοτωθούν. Άλλοι θα είναι στην ευχάριστη θέση να επιστρέψουν σε μια πιο ήσυχη ζωή στην Ευρώπη ή την Αμερική. Όμως, ένα σημαντικό ποσοστό θα φέρουν την εκπαίδευσή τους, την εμπειρία και τις επαφές τους στις πατρίδες τους, πρόθυμοι να τα χρησιμοποιήσουν και τα τρία όταν έρθει το κάλεσμα, που σίγουρα θα έρθει. Δεν υπάρχει αμφιβολία, επίσης, ότι οι Δυτικοί που εργάζονται ή ζουν σε περιοχές όπου ο τζιχαντισμός είναι ισχυρός, θα πράξουν με αυτό τον τρόπο, με μεγαλύτερο κίνδυνο από ποτέ.
Το τελικό ερώτημα είναι αν μπορεί να γίνει κάτι για να αντιστρέψουμε το ρεύμα για άλλη μια φορά. Η απάντηση είναι σίγουρα ναι. Όταν ο Μπους κήρυξε τον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», στόχος του ήταν η κατάργηση των καθεστώτων που τρομοκρατούν. Σήμερα, η έμφαση θα πρέπει να υποστηρίζει τις αδύναμες (και μερικές φορές δυσάρεστες), κυβερνήσεις στην Υεμένη, τη Σομαλία , το Ιράκ , τη Λιβύη, το Μάλι, τον Νίγηρα και αλλού που προσπαθούν να πολεμήσουν την Αλ – Κάιντα. Ακόμη και η Κένυα και η Νιγηρία θα μπορούσαν να κάνουν κάτι με περισσότερη βοήθεια. Αυτό δεν σημαίνει πολλά στρατεύματα επί τους εδάφους, αλλά βοήθεια στις μυστικές υπηρεσίες, σχεδιασμό, ή ακόμη και ειδικές δυνάμεις και εναέρια υποστήριξη. Πάνω απ ‘όλα, αυτό σημαίνει περισσότερη βοήθεια στην εκπαίδευση των τοπικών δυνάμεων ασφαλείας, ώστε να εκσυγχρονίσουν τις διοικήσεις τους και να σταθεροποιηθούν οι συχνά ευπαθείς οικονομίες.
Η πιο απογοητευτική πτυχή της αναβίωσης της αλ-Κάιντα είναι ο βαθμός στον οποίο η ολέθρια ιδεολογία της, τώρα με τη βοήθεια της αποτυχίας της Αραβικής Άνοιξης, συνεχίζει να εξαπλώνεται μέσα από τζαμιά, ιστοσελίδες της τζιχάντ και τηλεοπτικά κανάλια. Το χρήμα εξακολουθεί να ρέει από τους πλούσιους Άραβες του Κόλπου, τους δήθεν φίλους της Δύσης, για τη χρηματοδότηση αυτών των δραστηριοτήτων και χειρότερων. Για να σταματήσει αυτό, θα πρέπει να ασκηθεί περισσότερη πίεση στις κυβερνήσεις τους. Παρόλη τη δήθεν τεράστια ήπια δύναμή της, η Δύση στάθηκε αδύναμη στις προσπάθειές της να κερδίσει τους μετριοπαθείς μουσουλμάνους στην πιο σημαντική μάχη, αυτή των ιδεών.

http://www.economist.com/news/leaders/21586832-west-thought-it-was-winning-battle-against-jihadist-terrorism-it-should-think-again