Η εθνική πολιτική σε λίγες λέξεις – Όχι ξύλινες!

18:53 12/7/2017 - Πηγή: Antinews

Μια πολύ διακριτική δήλωση Σαμαρά «αλίευσα» χθες για το Κυπριακό.

Που ΔΕΝ πέρασε απαρατήρητη από τον πολιτικό κόσμο (αν και απέφυγαν να τη σχολιάσουν), ούτε από τις ξένες πρεσβείες (που έβγαλαν τα συμπεράσματά τους, όπως μαθαίνω)…

Την αναδημοσιεύω αυτούσια:

«* Πρώτον, το Κυπριακό είναι πρόβλημα παράνομης εισβολής κατοχής. Κι αν δεν αντιμετωπιστεί ως τέτοιο, δεν θα αντιμετωπιστεί καθόλου.

Μ’ άλλα λόγια το Κυπριακό ΔΕΝ είναι απλώς πρόβλημα «δικοινοτικών διαφορών». Είναι πρόβλημα εισβολής-κατοχής.

Μπορεί να γίνονται διαπραγματεύσεις μεταξύ δύο κοινοτήτων, γιατί αυτοί είναι οι «άμεσα ενδιαφερόμενοι» που οφείλουν να έχουν και την «ιδιοκτησία» της όποιας λύσης, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχει κράτος – η Κύπρος – που υπέστη εισβολή – από την Τουρκία.

Κι αν δεν αντιμετωπιστεί σε αυτή τη βάση, δεν πρόκειται να λυθεί.

*Δεύτερον, η Κύπρος είναι κράτος μέλος της Ευρώπης. Και οποιαδήποτε λύση του Κυπριακού πρέπει απαραιτήτως να είναι απολύτως συμβατή με το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Δηλαδή με ό,τι ισχύει για όλα τα άλλα κράτη μέλη.

-Δεν μπορεί να υπάρχει καθεστώς συγκεκαλυμμένου «άπαρτχαϊντ» για τους πολίτες του (και μάλιστα για την πλειοψηφία τους).

-Δεν μπορεί να υπάρχει μειωμένη κυριαρχία.

-Δεν μπορεί μειωμένη ευθύνη για τους εκπροσώπους του ή μειωμένη λογοδοσία για την κυβέρνησή του.

-Δεν μπορεί να υπάρχουν κατάλοιπα αποικιακών ρυθμίσεων.

-Δεν μπορούν να υπάρχουν «εγγυήσεις» τρίτων χωρών.

-Και ασφαλώς δεν μπορούν να υπάρχουν στρατεύματα κατοχής τρίτων χωρών.

Το Κυπριακό οφείλει να λυθεί δίνοντας κύρος στην Ευρώπη.

Όχι κουρελιάζοντας τα ευρωπαϊκή ιδεώδη.

Το Κυπριακό πρέπει να λυθεί αποθαρρύνοντας τον εισβολέα, όχι ενθαρρύνοντας επόμενους επίδοξους εισβολείς.

*Τρίτον, το Κυπριακό πρέπει να λυθεί χωρίς να δημιουργήσει, λίγο αργότερα, πρόβλημα χειρότερο από αυτό που προϋπήρχε.

Γιατί συχνά όταν «λύνουμε» ένα πρόβλημα δημιουργούμε τη θρυαλλίδα της επόμενης έκρηξης! Αυτό δεν πρέπει να συμβεί.

Οφείλουμε να λύσουμε το Κυπριακό με απόλυτο σεβασμό στις αρχές του Διεθνούς Δικαίου, αλλά και στις γεωπολιτικές πραγματικότητες της περιοχής μας.

--Η διεθνής Κοινότητα χρειάζεται σήμερα μια ισχυρή, ενιαία και ακμάζουσα Ευρωπαϊκή Κύπρο, που θα ακτινοβολεί σταθερότητα και ασφάλεια σε μια ταραγμένη περιοχή.

--Όχι μια επόμενη εστία μόνιμων προστριβών και εσωτερικών συγκρούσεων, που θα ακτινοβολεί αστάθεια γύρω της».

Απλά όλη η εθνική γραμμή για το Κυπριακό, συμπυκνωμένη σε τρία «σημεία» και 300 λέξεις.

Και κυρίως: όχι «ξύλινες» λέξεις!

--Στο πρώτο σημείο εξηγεί γιατί η όποια «λύση» δεν μπορεί να νομιμοποιεί τα τετελεσμένα της εισβολής, αλλά να αίρει τα τετελεσμένα της εισβολής! Αλλιώς δεν θα είναι «λύση»! Θα δημιουργεί πρόβλημα μεγαλύτερο από αυτό που ήδη υπάρχει…

--Στο δεύτερο σημείο, εξηγεί γιατί δεν μπορεί να είναι «λύση» ένα τερατούργημα τύπου «σχεδίου Ανάν». Κι ακόμα, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει «λύση» με διατήρηση του καθεστώτος εγγυήσεων και των στρατευμάτων κατοχής. Και τέλος επιμένει ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση που παραβιάζει το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Με περιορισμένη κυριαρχία ή αποικιακές ρυθμίσεις διακυβέρνησης, χωρίς δημοκρατική λογοδοσία (με «εξωχώριους δικαστές» κλπ.).

Όλα αυτά απορρίπτονται εκ των προτέρων! Η λύση του Κυπριακού δεν μπορεί παρά να είναι «ευρωπαϊκή λύση» αφού η Κύπρος είναι πια πλήρες μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και η «ευρωπαϊκή λύση» δεν μπορεί παρά να σέβεται απόλυτα το ευρωπαϊκό κεκτημένο. Αλλιώς θα αποτελέσει πλήγμα ΚΑΙ για την Ευρώπη!

Στο τρίτο σημείο προειδοποιεί πως μια «λύση» που θα παραβίαζε κάποια από τα ανωτέρω, θα δημιουργήσει πρόβλημα ακόμα χειρότερο! Αντί να εξαλείψει ένα περιφερειακό πρόβλημα, θα δημιουργούσε μια νέα εστία διεθνούς έντασης. Που κάποια στιγμή θα οδηγούσε σε νέες αναφλέξεις και νέα έκρηξη.

Βάζει δηλαδή και τη γεωπολιτική διάσταση:

Αν θέλετε να σταθεροποιηθεί η περιοχή, ξεχάστε σχέδια για μη λειτουργικά «καθεστώτα-φράνκεσταϊν»!

Η Ανατολική Μεσόγειος θέλει μια Κύπρο σταθερή, δημοκρατική και ευημερούσα. Όχι μια Κύπρο σε μόνιμη εσωτερική ένταση και υπό μόνιμη εξωτερική απειλή.

Ο υπουργός Εξωτερικών Κοτζιάς είναι – για να είμαστε δίκαιοι – στο ίδιο μήκος κύματος. Όπως και το μεγαλύτερο μέρος της αντιπολίτευσης πλέον.

Αντίθετα με αρκετούς συμβούλους του Μαξίμου, που έδωσαν τη μάχη τους στα παρασκήνια να αλλάξουν την εθνική γραμμή, αλλά δεν τους βγήκε…

Όψιμοι «Ανανιστές» που αναρωτιούνται: «και τι θα άλλαζε αν έμεναν και κάποια τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο, για καμιά 20αριά χρόνια;» υπάρχουν ασφαλώς και στο περιβάλλον του ΣΥΡΙΖΑ και στο χώρο της Κεντροαριστεράς και στης ΝΔ ακόμα…

Οι ελάχιστοι που παραμένουν στη ΝΔ, είναι πολύ λίγοι για να μπορέσουν να κάνουν κάτι…

Και ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν τους αφήνει και περιθώρια να κινηθούν. Όπως παλαιότερα και ο Πέτρος Μολυβιάτης, εδώ που τα λέμε…

Οι περισσότεροι «Ανανιστές» που παραμένουν στην Κεντροαριστερά, προτίμησαν την σιωπή, πρώτον γιατί ο χώρος τους είναι συρρικνωμένος και δεύτερον γιατί οι ίδιοι είναι μάλλον σε απομόνωση.

Και, βέβαια, οι «Ανανιστές» στον ΣΥΡΙΖΑ (που είχε στηρίξει το 2004 αναφανδόν το Σχέδιο Αναν), δεν τόλμησαν να τα βάλουν με τον Κοτζιά.

Ο δε Τσίπρας, έχει πολλούς «πονοκεφάλους» τελευταία, για να διακινδυνεύσει μια ρήξη με κορυφαίο υπουργό του, και μάλιστα για ένα ζήτημα που ο ίδιος δεν πολύ-καταλαβαίνει…

Τέλος, βγήκαν αυτή τη φορά και οι Ευρωπαίοι να καταγγείλουν την αδιαλλαξία της Τουρκίας, ενώ η κυβέρνηση Τράμπ, από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, προειδοποιεί τον Ερντογάν μη κάνει καμιά τρέλα με τις έρευνες πετρελαίου στην Κυπρική ΑΟΖ.

(Λίγο…τρελούτσικος ο Τράμπ, πράγματι, αλλά πολύ πιο απερίφραστος από τον «μυαλωμένο» Ομπάμα).

Οπότε διαψεύστηκαν κι όσοι προέβλεπαν πως το ναυάγιο στις συνομιλίες για το Κυπριακό μπορεί «να μας απομονώσει διεθνώς».

Αυτό λένε κάθε φορά, για να δεχθούμε τους τουρκικούς εκβιασμούς.

Και διαψεύδονται κάθε φορά…

Αλλά όλα αυτά δεν έγιναν τυχαία.

Ο αείμνηστος Πρόεδρος της Κύπρου Τάσος Παπαδόπουλος είχε πάρει τότε το κόστος και το ρίσκο να απορρίψει το Σχέδιο Ανάν το 2004, την ώρα που η Κύπρος έμπαινε στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Κι ας προειδοποιούσαν τότε κάποιες «Κασσάνδρες» της εποχής, ότι αν απορρίπταμε εμείς εκείνο το Σχέδιο-Φράνκεσταϊν, θα… ματαιωνόταν η ευρωπαϊκή ένταξη της Κύπρου!

(Στην Ελλάδα από τους ελάχιστους που εκφράστηκαν τότε εναντίον του Σχεδίου Ανάν δημόσια, ο Αντώνης Σαμαράς και ο μακαρίτης Αναστάσιος Πεπονής. Για να μη θυμηθούμε τι έλεγαν τότε πολλοί άλλοι…).

Στη συνέχεια, ο Σαμαράς είχε αφήσει πολύ σημαντικές παρακαταθήκες στα δυόμιση χρόνια της διακυβέρνησής του:

--Προώθησε τον «άξονα» Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ! Εξασφαλίζοντας τότε την αμήχανη ανοχή των ΗΠΑ.

Αλλά και την άμεση ανταπόκριση του Ισραήλ. Το οποίο τότε βρισκόταν σε περίοδο μεγάλη ψυχρότητας με την Τουρκία…

Ο Νετανιάχου «αγόρασε» αμέσως την ιδέα μιας στρατηγικής συμμαχίας των τριών χωρών, ως παράγοντα ασφαλείας για τη χώρα του - την περικυκλωμένη από εχθρούς και ετοιμόρροπα καθεστώτα.

Όλα αυτά ήταν αδιανόητα λίγα χρόνια πριν…

Ο Σαμαράς το τόλμησε τότε. Κι έτσι η Κύπρος απέκτησε ένα πολύτιμο στήριγμα στην αξιοποίηση της ΑΟΖ της.

-- Ύστερα ο Σαμαράς πήγε στην Κύπρο και μίλησε στο μνημόσυνο του Τάσσου Παπαδόπουλου μάλιστα μπροστά στον Αναστασιάδη!

Ο ομιλία εκείνη του Σαμαρά, όπου τίμησε χωρίς μισόλογα τις παρακαταθήκες του Τασου συγκλόνισε, κυριολεκτικά, τους Κύπριους τότε.

Που πήραν το μήνυμα.

Το «παρέλαβα κράτος - δεν παραδίδω…κοινότητα» του Τάσου, παρέμενε ισχυρό όσο ποτέ!

Και το εσωτερικό μέτωπο της Κύπρου χαλυβδώθηκε ξανά…

--Στη συνέχεια ο Σαμαράς, εκμεταλλεύτηκε το ξαφνικό ρήγμα στις σχέσεις Τουρκίας-Αιγύπτου. Και προώθησε αμέσως το «τρίγωνο» στρατηγικής σύγκλισης Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου. Η Κύπρος απέκτησε ένα ακόμα πολύτιμο στήριγμα για να εκμετάλλευση της ΑΟΖ της.

Αλλά και η Ελλάδα απέκτησε κι αυτή ένα πολύτιμο στήριγμα για την ανακήρυξη της δικής της ΑΟΖ…

--Τέλη Νοεμβρίου του 2014, ο Πρωθυπουργός Σαμαράς και ο Πρόεδρος Αναστασιάδης της Κύπρου επισκέφθηκαν από κοινού τον Πρόεδρο Σίσι της Αιγύπτου, στο Κάϊρο. Σε μια περίοδο που ο Σίσι ήταν απομονωμένος και από τους Ευρωπαίους και από τους Αμερικανούς.

Η επίσκεψη των αρχηγών κρατών δύο Ευρωπαϊκών χωρών (εκ των οποίων η μια χώρα του ΝΑΤΟ – η Ελλάδα) υπήρξε τότε ήταν πολύτιμη «ανάσα» για τον Σίσι.

Ο οποίος δέχθηκε κάτι πρωτοφανές μέχρι εκείνη τη στιγμή: να προσυπογράψει πως Ελλάδα-Κύπρος και Αίγυπτος θα διαπραγματεύονταν από κοινού οι τρείς τους, για να οριοθετήσουν την μεταξύ τους ΑΟΖ!

Αυτό αποτέλεσε αληθινά γεωπολιτική ανατροπή: Γιατί στην περιοχή αυτή ακριβώς (νοτίως του Καστελόριζου) υπάρχουν και οι σοβαρότερες Τουρκικές διεκδικήσεις σε βάρος της Ελληνικής ΑΟΖ…

Κι όταν η Αίγυπτος δέχθηκε – για πρώτη φορά – να διαπραγματευθεί την οριοθέτησή της με τις δύο άλλες όμορες χώρες (Ελλάδα και Κύπρο) χωρίς την Τουρκία, αυτό αποτέλεσε ένα πολύ σοβαρό διπλωματικό «τελεσμένο» σε βάρος της Άγκυρας.

Και όλες οι υπόλοιπες χώρες άρχισαν έκτοτε να συνειδητοποιούν ότι η εκμετάλλευση των σημαντικών κοιτασμάτων που πιθανολογούνται στην περιοχή, θα γίνει πια μέσα από τη συνεργασία των τριών αυτών χωρών – χωρίς την Τουρκία…

Αυτή ήταν τότε η υποθήκη Σαμαρά…

Δυόμιση χρόνια αργότερα, μεγάλες πετρελαϊκές εταιρίες αψηφούν τους βρυχηθμούς της Άγκυρας και ξεκινούν γεωτρήσεις στην Κυπριακή ΑΟΖ, ενώ στην περιοχή σπεύδουν και πολεμικά πλοία των ΗΠΑ και της Γαλλίας.

H δυναμική των διεθνών σχέσεων ήδη μετατοπίζεται υπέρ των ελληνικών συμφερόντων στην περιοχή μας.

--Σε τέτοια συγκυρία, θα ήταν αδύνατο να κάνουμε εμείς μείζονα υποχώρηση στο Κυπριακό – υποχώρηση που δεν κάναμε άλλωστε, ούτε επί τέσσερις δεκαετίες, όταν η Τουρκία ήταν ακόμα στο «επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος» - όχι διεθνώς απομονωμένη όπως σήμερα.

--Σε τέτοια συγκυρία, όμως, και η Τουρκία θα ήταν αδύνατο να κάνει μεγάλες παραχωρήσεις στην Κύπρο. Όταν στα νότια και νοτιοανατολικά της (στη Συρία και στο Βόρειο Ιράκ) πρόκειται μέσα στους επόμενους μήνες να ανακηρυχθεί Κουρδικό κράτος…

Πώς θα μπορούσε η Τουρκία να «δώσει» κάτι στην Κύπρο, όταν απειλείται να χάσει κάτι κι από την άλλη πλευρά - κι ενώ εσωτερικά «βράζει»;

Τώρα ακριβώς η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι σταθερή εσωτερικά και ισχυρή διεθνώς. Ενώ ο Τσίπρας την αποδυνάμωσε – και εσωτερικά και διεθνώς.

Ο Σαμαράς βιαζόταν να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, την ώρα που έστηνε ισχυρές γεωπολιτικές συμμαχίες και στηρίγματα στην περιοχή.

Ο Τσίπρας ήλθε, κινδύνευσε προς στιγμήν να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ (με το Βαρουφάκη) και να την απομονώσει στην Ευρώπη (ανοίγοντας τα σύνορα στα κύματα των λαθρομεταναστών).

Μετά τον συγκράτησαν οι απ’ έξω. Αλλά η ζημιά ήταν ήδη μεγάλη.

Και στο μεταξύ η Τουρκία είναι καζάνι που βράζει.

Ενώ οι συμμαχίες που δημιούργησε ο Σαμαράς γύρω-γύρω αρχίζουν να αποδίδουν.

Η Ελλάδα χρειάζεται άμεσα μιαν ισχυρή φιλελεύθερη κυβέρνηση.

--Με πολιτική ανάπτυξης (και λιγότερων φόρων) μέσα στη χώρα.

--Με πολιτική σταθερότητας διεθνώς, αναδεικνύοντας Ελλάδα και Κύπρο «προπύργια ασφαλείας», σε μιαν ευρύτερη περιοχή που ήδη φλέγεται και απειλείται με γεωπολιτικούς σεισμούς…

--Και με πολιτική αποτροπής απέναντι στην Τουρκία.

Όχι με υποχωρήσεις και παραχωρήσεις απέναντί της.

Και με συμμάχους – κυρίως συμμάχους που ανήκουν στο φιλελεύθερο κόσμο. Ή επιδιώκουν να συνεργαστούν μαζί του.

Όχι λοξοκοιτάζοντας βλακωδώς, προς… τη Βενεζουέλα ή την Κούβα!

-- Και φυσικά με ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ. Επιτέλους…

Αλλά μόνο μια φιλελεύθερη κυβέρνηση στην Ελλάδα μπορεί να το ετοιμάσει και να το κάνει και να βρει συμμάχους να το στηρίξει…

Ο Τσίπρας πρέπει να φύγει το ταχύτερο και για γεωπολιτικούς λόγους!

Και ο Σαμαράς ανέδειξε και συνόψισε την εθνική γραμμή, που σήμερα είναι πιο εφικτή, επειδή στα δυόμιση χρόνια της διακυβέρνησής του άφησε ισχυρές παρακαταθήκες.

Που τώρα μπορεί να βασιστεί πάνω τους ο Κυριάκος Μητσοτάκης.

Διαβάστε περισσότερα