Η Φρόνηση και οι «πατριωτικές» και «φιλολαϊκές κραυγές»

21:14 14/4/2012 - Πηγή: Antinews

(Γράμμα απ’την Αγγλία)

Τον καιρό του Μημονίου η απότομη αλλαγή προς το χειρότερο στις ζωές των Ελλήνων τους έκανε ευάλωτους στις κραυγές των «πατριωτικών» σειρήνων της πολιτικής. Αυτοί, πατώντας στο θυμικό των ανθρώπων που βλέπουν τις ζωές τους να χειροτερεύουν και την πατρίδα τους να ταπεινώνεται, παρουσιάζονται ως αυτόκλητοι σωτήρες και με κραυγές κι εξαλλοσύνες ψαρεύουν στα θολά νερά παρασύροντας, όπως γίνεται πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τους απλότερους και τους αγνότερους των ανθρώπων.

Και είναι αλήθεια ότι έπεσαν πολλές και βαρειές συμφορές στη χώρα από την εκχώρηση της εξουσίας στους δανειστές, τέτοιες που γίνονται βέβαια και θα γίνονται πάντοτε όσο μένει ίδιο το φυσικό του ανθρώπου, αλλά που μπορεί να συντύχουν πιο άγρια ή πιο μαλακά, και που θ’ αλλάζουνε μορφή ανάλογα με το πώς θα παρουσιαστούν κάθε φορά οι παραλλαγμένες περιστάσεις. Γιατί σε καιρούς ειρήνης κι όταν υπάρχει σχετική ευημερία, τόσο οι πολιτείες όσο και τα άτομα, είναι πιο καλοπροαίρετοι ο ένας για τον άλλον, επειδή δε φτάνουνε σε απόγνωση από άκρα ανάγκη που δεν τους ήρθε με τη θέλησή τους· όταν, όμως, έρθουν δύσκολοι καιροί που παίρνουν ύπουλα κάτω απ’ τα πόδια των ανθρώπων την ευκολία να κερδίζουν τα προς το ζην, τους διδάσκει την ωμότητα, κ’ εντείνει την αγανάχτηση των πολλών ανάλογα με την κατάσταση όπου τους φέρνει η απελπισία.

Και νόμισαν οι «πατριώτες» πολιτικοί πως είχαν το δικαίωμα ν’ αλλάξουν και τη συνηθισμένη σημασία των λέξεων προς τα πράγματα, για να δικαιολογήσουν τις πράξεις τους. Έτσι η αστόχαστη αποκοτιά θεωρήθηκε παλληκαριά, ο δισταγμός από πρόνοια για το μέλλον δειλία που προβάλλει ενάρετες δικαιολογίες, η γνωστική μετριοπάθεια ως πρόφαση ανανδρίας και η ικανότητα να βλέπει κανείς όλες τις πλευρές μιας κατάστασης, ανικανότητα να δράσει από καμιά· την απότομη και βίαιη αντίδραση, την πρόσθεσαν στα προτερήματα του «πατριώτη» πολιτικού, και η αποχή από τις ραδιουργίες λογίστηκε φαινομενικά λογική πρόφαση για ν’ αποφύγει κανείς τον κίνδυνο.

Τον αδιάκοπα έξαλλο κατήγορο τον θεωρούσαν πάντα αξιόπιστο, όποιον όμως του αντιμιλούσε, τον υποψιάζονταν για προδοσία. Κι αν έκανε κανείς ραδιουργίες και πετύχαινε, τον είχαν για έξυπνο, κι όποιος υποψιαζόταν και ξεσκέπαζε έγκαιρα τα σχέδια του άλλου ήταν ακόμα πιο καπάτσος. Όποιος όμως προνοούσε ώστε να μη χρειαστούν αυτά καθόλου, έλεγαν πως διαλύει το κόμμα κι αφήνει να τον τρομοκρατήσουν οι αντίπαλοι. Και μ’ ένα λόγο, όποιος πρόφταινε να κάνει το κακό πριν από τον άλλον άκουγε παινέματα, καθώς κι όποιος παρακινούσε στο κακό έναν άλλον που δεν το είχε πρωτύτερα βάλει στο νου του. (1)

Γι’ αυτό, όσοι εξυμνούν τους προγόνους μας, μου δίνουν την εντύπωση ότι προτιμούν να εκφωνήσουν ένα λόγο ευχάριστο, αλλά όχι τέτοιον που να ανταποκρίνεται σ’ εκείνους τουλάχιστον που εγκωμιάζουν. Γιατί, καθώς επιχειρούν να μιλήσουν για κατορθώματα που κανένας εντελώς δεν μπορεί να φτάσει επάξια με το λόγο του, οι ίδιοι μεν κερδίζουν τη φήμη ότι είναι ικανοί ρήτορες, από την άλλη όμως συντελούν ώστε η αρ