Η κρίση είναι οικονομική, πολιτική και κοινωνική και θα επιδεινωθεί

08:31 21/11/2011 - Πηγή: Antinews

Μέσα στη κρίση που πλήττει την Ευρώπη, υπάρχει ένα ερώτημα που ζητά απάντηση: Που είναι το ΔΝΤ;

Το ταμείο αυτό δημιουργήθηκε το 1945 με σκοπό να εμποδίσει τα οικονομικά προβλήματα μερικών χωρών να συμπαρασύρουν την παγκόσμια οικονομία. Αυτά τα κράτη θα μπορούσαν να δανειστούν προσωρινά από το ΔΝΤ, και κάτω από την επιτήρησή του να προσαρμόσουν την οικονομία τους σταδιακά, έτσι ώστε να μην αποσταθεροποιηθεί ολόκληρο το σύστημα. Κάτι σαν αυτό δηλαδή που απειλεί σήμερα την Ευρώπη.

Η ευχή είναι πως οι νέες κυβερνήσεις

της Ρώμης και της Αθήνας θα βοηθήσουν να ξεπεραστεί η κρίση της ευρωζώνης. Οι πιθανότητες όμως είναι πολύ μικρές. Ήδη, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, και η Ελλάδα, δεν μπορούν να δανειστούν από τις ιδιωτικές αγορές.

Μέσα στο 2012, η Ιταλία θα πρέπει να επαναχρηματοδοτήσει ένα χρέος που ωριμάζει, και που αγγίζει τα €360 δισεκατομμύρια. Αν δεν μπορέσει να το κάνει, ή θα χρεοκοπήσει, ή θα χρειαστεί μια πελώρια διάσωση, πέρα από τις δυνατότητες της ΕΕ,  αλλά και οποιασδήποτε άλλης οντότητας στον πλανήτη.

Οι επιπτώσεις μιας  ιταλικής χρεοκοπίας θα είναι συνταρακτικές. Οι ιταλικές τράπεζες, που διαθέτουν €164 δις κρατικού χρέους,  θα καταρρεύσουν. Οι καταθέτες θα αποσύρουν τα χρήματά τους. Το ίδιο θα κινδυνέψουν και οι γαλλικές τράπεζες που έχουν €53 δις ιταλικού χρέους. Αν η Ιταλία πέσει, οι επενδυτές πολύ πιθανόν να εγκαταλείψουν και την Ισπανία, και την Γαλλία. Ήδη, οι χρηματαγορές ανέβασαν στα ύψη τα επιτόκια στο ισπανικό, στο ιταλικό, και στο γαλλικό χρέος.

Αντιμέτωπο με αυτές τις μαύρες πιθανότητες, το ΔΝΤ λάμπει δια της απουσίας του. Έδωσε κάποια ποσά στην Ελλάδα, στην Ιρλανδία, και στην Ισπανία, αλλά όχι αρκετά. Όπως αναφέρει σε επιστολή του προς την Christine Lagarde ο οικονομολόγος Arvind Subramanian, χρειάζονται τουλάχιστον $1 έως $2 τρισεκατομμύρια για να σωθεί η Ευρώπη σε περίπτωση που και άλλα κράτη χάσουν την πρόσβασή τους στις ιδιωτικές χρηματαγορές.

Το ΔΝΤ πρέπει να εκπληρώσει την βασική του αποστολή. Δεν μπόρεσε να αποτρέψει την ύφεση στην ΕΕ, αλλά μπορεί να αποτρέψει μια χαοτική σύνθλιψη της πίστωσης, της εμπιστοσύνης, και της κατανάλωσης, που θα απειλούσαν ολόκληρη την παγκόσμια οικονομία.

Τρία στοιχεία ορίζουν την ευρωπαϊκή πραγματικότητα:

Πρώτον, η κρίση είναι όχι μόνο οικονομική, αλλά πολιτική και κοινωνική. Το ευρωπαϊκό μοντέλο του γενναιόδωρου κοινωνικού κράτους βρίσκεται υπό πολιορκία. Αυτού του είδους οι παροχές είναι πλέον πανάκριβες. Τα προνόμια πρέπει να περιοριστούν. Η εφαρμοζόμενη σήμερα λιτότητα προκαλεί αναστάτωση, και επιτίθεται ευθέως στα πιστεύω και στις προσδοκίες που εκτρέφονταν εδώ και δεκαετίες.

Δεύτερον, η Ευρώπη δεν μπορεί να σωθεί από μόνη της. Υπάρχουν πολλοί οφειλέτες, και λίγοι δανειστές.  Ακόμη και ένας μεγαλύτερος σε ισχύ μηχανισμός EFSF δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα με την Ιταλία και σίγουρα όχι με την Γαλλία. Η ΕΚΤ μπορεί να αγοράσει απεριόριστα κρατικά ομόλογα, αλλά μέχρι σήμερα διστάζει να το κάνει, φοβούμενη τον πληθωρισμό.