Η παγίδα της επαναγοράς

19:03 5/11/2012 - Πηγή: Antinews

Του Γιώργου Χαραβαλιά

Σε ένα ακόμη κορυφαίο λάθος ετοιμάζεται να υποπέσει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης, υιοθετώντας ως λύση για το ελληνικό πρόβλημα χρέους την επαναγορά ομολόγων από ιδιώτες που σήμερα διαπραγματεύονται σε ποσοστό πολύ χαμηλότερο από την ονομαστική τους αξία.

Κατ’ αρχήν από μόνο του, το μέτρο δεν λύνει το πρόβλημα της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. Και 10-15 δις να μας δανείσουν μέσω του ESM

για την αγορά ομολόγων , δεν πρόκειται να ξεφορτωθούμε παρά(στην καλύτερη περίπτωση) 40 δις χρέους, ποσό που ίσα-ίσα φτάνει μόνο για να καλύψει την περιβόητη επιμήκυνση. Και ασφαλώς δεν αρκεί ούτε στο ελάχιστο για να φέρει το 9πλάσιο ελληνικό χρέος σε τροχιά βιωσιμότητας.

Μιλάμε άρα για μία ασπιρίνη και αυτό δεν το λέω εγώ. Το λέει το ΔΝΤ, τις θέσεις του οποίου θα έπρεπε να εκμεταλεύεται η ελληνική κυβέρνηση κι ας στεναχωριέται η…Μέρκελ,  το λέει όμως και το πρακτορείο Bloomberg σε πρόσφατη ανάλυση του για το ελληνικό χρέος.

«Η ιδέα επαναγοράς του ελληνικού χρέους μπορεί να είναι ελκυστική, όχι μόνο γιατί επιτρέπει στη Γερμανία να συμφωνήσει τους όρους μείωσης του χρέους χωρίς να πρέπει να περάσει τη δική της διαχωριστική γραμμή, τη συγχώρεση δηλαδή του χρέους μιας κυβέρνησης προς την Γερμανία και την ΕΚΤ…Εδώ ωστόσο βρίσκεται το πρόβλημα: Οι επαναγορές ομολόγων έχουν αντίθετα αποτελέσματα. Οπως απέδειξε ο Jeremy Bulow, οικονομολόγος στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, κατά την διάρκεια της κρίσης στη λατινική Αμερική, τη δεκαετία του ’80, οι επαναγορές χρέους έχουν την τάση να αυξάνουν τις τιμές των ομολόγων που έχουν απομείνει, αφήνοντας την τιμή αγοράς χρέους μιας κυβέρνησης με ελάχιστες αλλαγές. Για την περίπτωση της Ελλάδας, μας λέει ο Bulow, θα πρόκειται για περίπτωση δαπάνης χρημάτων με στόχο μια λογιστική φαντασίωση».

Αυτά αναφέρει επι λέξει το Bloomberg. Αλλά ακόμη και αν αποφάσιζε η κυβέρνηση, με ξένα δανεικά, μία «μαζική επανάκληση» ομολόγων, που σήμερα διαπραγματεύονται, ας πούμε, στο 30% της αξίας τους, σε ποιά τιμή θα γινόταν αυτή, ώστε να καταστεί ελκυστική για τους ιδιώτες; Σίγουρα σε πολύ υψηλότερη. Πόσο υψηλότερη όμως;

Ποιός θα αποφασίσει δηλαδή το premium που θα δοθεί στους επενδυτές για να δώσουν πίσω τα ομολόγα τους; Και με τι κριτήρια;

Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς ότι μια τέτοια διαδικασία, εκτός από ατελέσφορη μπορεί να αποδειχτεί και προβληματική από νομικής πλευράς. Φαντάζεστε να πλανώνται φήμες ότι κάποιοι γνώριζαν εκ των προτέρων και αγόρασαν ομόλογα στο 30% της αξίας τους για να τα πουλήσουν μετά εκ του ασφαλούς στην ελληνική κυβέρνηση στο 60% και να διπλασιάσουν μέσα σε λίγες μέρες το κεφάλαιο τους;

Αυτά είναι παιχνίδια με τη φωτιά που κινδυνεύουν να εκθέσουν τους χειρισμούς του οικονομικού επιτελείου και να μας ξαναγυρίσουν πίσω στην περίοδο των αλήστου μνήμης…ασφάλιστρων κινδύνου(CDS).  Μοναδική λύση είναι το κούρεμα του επίσημου χρέους και όχι η επαναγορά του εναπομείναντος ιδιωτικού. Ας τολμήσει επιτέλους να το πει δημόσια η κυβέρνηση…