Η (πραγματική) Δεξιά δεν κυβέρνησε ποτέ στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης!

14:57 2/9/2013 - Πηγή: Antinews

Η Μεγάλη Ιδεολογική Παρεξήγηση

Μπορείς να είσαι δεξιός αν είσαι χριστιανός ορθόδοξος, κόπτης, ρωμαιοκαθολικός, προτεστάντης, μωαμεθανός, βουδιστής, ινδουιστής, ανιμιστής ή άθεος.

Μπορείς να είσαι δεξιός αν είσαι στρέητ, μπάι ή γκέη.

Μπορείς να είσαι δεξιός αν είσαι υπέρ του θεσμού της οικογένειας ή υπέρ των ελεύθερων σχέσεων.

Μπορείς να είσαι δεξιός αν είσαι Ολυμπιακός, Παναθηναϊκός,

ΑΕΚ, ΠΑΟΚ ή ακόμη και «γριά»!

Μπορείς να είσαι δεξιός αν υπηρέτησες στις ειδικές δυνάμεις, στην αεροπορία, στο ναυτικό, μειωμένη θητεία στο Πεντάγωνο ή ακόμη κι αν πήρες με μέσο Ι5 ψυχ.

Μπορείς να είσαι δεξιός αν ήσουν υπέρ ή κατά των ολυμπιακών αγώνων το 2004, υπέρ ή κατά της σύνθετης ονομασίας της FYROM, υπέρ ή κατά του σχεδίου Ανάν, υπέρ ή κατά του αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου, υπέρ ή κατά της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες, υπέρ ή κατά του καθεστώτος Άσσαντ στην Συρία.

Μπορείς να είσαι δεξιός αν είσαι οικολόγος ή όχι, ακόμη και αν πιστεύεις στην θεωρία της υπερθέρμανσης του πλανήτη ή όχι.

Μπορείς να είσαι δεξιός αν πιστεύεις ή όχι στην αναθεώρηση του Συντάγματος, αν είσαι υπέρ ή κατά της απλής και άδολης αναλογικής, αν θεωρείς πως πρέπει να υπάρχει ασυμβίβαστο βουλευτή και υπουργού, αν είσαι υπέρ της προεδρευόμενης ή της προεδρικής Δημοκρατίας, ακόμη και αν είσαι υπέρ της Συνταγματικής μοναρχίας!

ΔΕΝ μπορείς όμως να είσαι ΔΕΞΙΟΣ αν ΔΕΝ είσαι ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.

Δεν μπορείς να είσαι δεξιός αν δεν πιστεύεις στην οικονομία της ελεύθερης αγοράς.

Δεν μπορείς να είσαι δεξιός αν υπερασπίζεσαι την υπερβολική φορολογική επιβάρυνση των οικονομικώς ενεργών φυσικών και νομικών προσώπων.

Δεν μπορείς να είσαι δεξιός αν δεν πιστεύεις στην ελευθερία του ΑΤΟΜΟΥ για αυτοδιάθεση, ανεξιθρησκία, απεριόριστη και χωρίς όρια ανάπτυξη της προσωπικότητάς του, με μόνο περιορισμό τα δικαιώματα του συμπολίτη του.

Δεν μπορείς να είσαι δεξιός αν δεν πιστεύεις στην αξιοκρατία, στην ισονομία, στην ευγενή άμιλλα, στην αξιολόγηση σε κάθε βήμα, στις αντικειμενικές εξετάσεις παντού, στην αμοιβή βάσει προσόντων και παραγωγικότητας.

Δεν μπορείς να είσαι δεξιός αν δεν πιστεύεις στον περιορισμό του κράτους σε ελεγκτικό, ρυθμιστικό και διορθωτικό των αναπότρεπτων κοινωνικών ανισοτήτων ρόλο και τίποτε περισσότερο.

Τούτων όλων δεδομένων, φρονώ πως μέχρι σήμερα δεν έχει κυβερνηθεί ΠΟΤΕ η χώρα από ΔΕΞΙΑ κυβέρνηση και δεν έχει ασκηθεί ποτέ ΔΕΞΙΑ πολιτική στην Ελλάδα. Στην πράξη, δεν υπάρχει και δεν υπήρξε ποτέ ΔΕΞΙΟ κόμμα στην Ελλάδα που να κατάφερε να εκλέξει βουλευτές στο κοινοβούλιο, τουλάχιστον μετά την Μεταπολίτευση.

Όλοι αυτοί που ονομάζουν τους εαυτούς τους δεξιούς και ευνοούν έναν διογκωμένο δημόσιο τομέα, αναπολούν το «κράτος – πατερούλη», επιζητούν ανάπτυξη μέσω δημόσιων επενδύσεων, συμφωνούν και επαυξάνουν με φορομπηχτικές πολιτικές και νομίζουν πως είναι δεξιό το σύνθημα «Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια», λυπάμαι να πω πως μονάχα δεξιοί δεν είναι! Μπορεί να είναι εθνικοσοσιαλιστές (αλά Κασσιδιάρη), πατριώτες σοσιαλιστές (αλά Μιχάλη Χαραλαμπίδη), πατριώτες κομμουνιστές (αλά Δραχμαζάνη), σοσιαλδημοκράτες (αλά Λούκα Κατσέλη), εθνικο-ανάρχες (αλά Καμένο), συντηρητικοί (αλά Πολύδωρα) ή εθνικιστές σκέτοι (αλά Καρατζαφέρη) αλλά δεξιοί δεν είναι!

Η δημιουργία συνεπώς ενός «κανονικού» ΔΕΞΙΟΥ πολιτικού σχηματισμού (ανεξαρτήτως ονομασίας) όπου θα στεγαστούν οι φιλελεύθεροι έλληνες, είναι εκ των ων ουκ άνευ για την αναδιάρθρωση εκ βάθρων της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Χωρίς αυτή την προϋπόθεση, η πολιτική μονομέρεια του συστήματος που το στρέφει αναφανδόν στον αποτυχημένο κρατισμό, θα εμποδίζει εσαεί την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της χώρας και την αλλαγή του σκάρτου οικονομικο-πολιτικού της μοντέλου. Αυτό το νέο ΔΕΞΙΟ κόμμα θα μπορούσε άνετα να προέλθει από την Νέα Δημοκρατία, καθώς σιγά-σιγά απομακρύνονται οι κρατιστές και οι α-δέξιοι προς άλλα πολιτικά μορφώματα που εν τέλει τους «πηγαίνουν» καλύτερα. Έτσι μονάχα, και με ΑΚΡΟΔΕΞΙΑ τον Μάνο και τον Τζήμερο (ουλτρα-φιλελεύθερους), θα ισορροπήσει το πολιτικό σύστημα με «κανονικές» πολιτικές δυνάμεις και κόμματα αρχών που θα μπορούν να αποδίδουν στο μέλλον συμμαχικές κυβερνήσεις (αριστερές ή δεξιές) στην βάση ιδεολογικών συγγενειών και προγραμματικών συγκλίσεων.

Κ. Ιατρίδης