Λευκάδα

13:20 30/12/2018 - Πηγή: Antinews

Ενα καλοκαίρι στη Λευκάδα, ο δρόμος σου σ’ έβγαλε σ’ ένα απόκρημνο ακρωτήρι, πασίγνωστο από την αρχαιότητα, το οποίο ο Ομηρος ονομάζει "Λευκάς Πέτρη".

Νόμιζες πως έφτασε σε κάποια κορυφή του κόσμου.

Ασπρα βράχια, ψηλά και απόκρημνα, πάνω στα οποία έβγαζαν τη μανία του τα κύματα του Ιουνίου Πελάγους.

Είχες απορροφηθεί κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμμα

πέρα προς την Κεφαλονιά και την Ιθάκη, όταν ένας γέρος ήρθε και κάθισε δίπλα σου. Είχε όρεξη για κουβέντα. Ξεκίνησε απαγγέλοντας, με στόμφο, Αγγελο Σικελιανό, που Λευκαδίτης ήτανε κι αυτός:

«Νησί, ἀβασίλευτη στὸ πέλαο δόξα, ὦ ῥιζωμένο στὸ πολύβοο διάστημα, καὶ στοῦ Ὁμήρου τὸ στίχο λουσμένο, βυθισμένο στὸν ὕμνο!...

«Εμένα που με βλέπεις, τώρα γέρο κι’ αδύναμο, στα νιάτα μου ήμουν φαροφύλακας! Αυτός εδώ είναι ένας από τους πιο μεγαλοπρεπείς φάρους της Ελλάδος! Κτίστηκε το 1890! Το ύψος του πύργου του φτάνει τα 14 μέτρα και το εστιακό του ύψος 70.
Μια ζωή πέρασα εδώ, να με χτυπούν αγέρηδες και ν’ αγναντεύω τα πέλαγα, προσμένοντας κάποιον θαλασσοδαρμένο Οδυσσέα.
Αυτό εδώ το χώμα που πατάς, είναι ιερό. Να εδώ, ήταν κτισμένος ο ναός του Απόλλωνα, που προστάτευε τους ναυτικούς από την οργή του Ποσειδώνα.

Κάθε Ανοιξη, μαζεύονταν, απ’ όλη την Ελλάδα και διοργάνωναν Πανελλήνιες γιορτές και πανηγύρια για να τιμήσουν τον Θεό.»

Σε τράβηξε λίγο απ’ το χέρι και σ’ οδήγησε προς την άκρη του βράχου. Κάτω η θάλασσα πορφύριζε από το φώς του δειλινού.
«Κάπου εδώ, σύμφωνα με την παράδοση, είχε έρθει η Σαπφώ, η υμνήτρια του έρωτα και η μεγαλύτερη ποιήτρια της αρχαιότητας, και πήδηξε απ’ αυτόν τον βράχο απογοητευμένη.»

«Και που τα έμαθες εσύ όλα αυτά παππού;» Τόλμησες να ρωτήσεις.

Κούνησε το κεφάλι του.

«Οταν μένεις μόνος μια ζωή στην ερημιά, τα βιβλία είναι η καλύτερη παρέα. Σε ταξιδεύουν στον κόσμο και στο χρόνο, όπου θέλεις και όπου επιθυμείς. Διαβάζεις, κλείνεις τα μάτια κι ονειρεύεσαι! Διαβάζοντας, διαλέγεις τον κόσμο που θέλεις να ζήσεις!»

Σταμάτησε για λίγο, να πάρει μιαν ανάσα, και συνέχισε.

«Για να σε φέρει ο δρόμος σου σ’ αυτό το απόκρημνο μέρος, πάει να πεί πως αγαπάς τους φάρους. Ξέρεις τι λένε οι επιστήμονες για ανθρώπους σαν και του λόγου σου;»

Σήκωσες τους ώμους σου, αμήχανα.

Ο γέρος πήρε μια μικρή άσπρη πέτρα και την πέταξε κάτω στο γκρεμό.

«Ακουσες τον θόρυβο που έκανε η πέτρα;»

«Οχι, πως να τον ακούσω;»

Γέλασε, ο γέρος. «Εγώ, όμως, τον άκουσα! Και ξέρεις γιατί τον άκουσα; Γιατί τον φαντάστηκα πως θα είναι!»
Μεσολάβησε ένα διάστημα σιωπής. Υστερα πήρε μια άλλη, λίγο πιο μεγάλη πέτρα αυτή τη φορά, και την πέταξε στη θάλασσα.
Αφησε να περάσουν δυό-τρία λεπτά και τον ξαναρώτησε. «Τώρα άκουσες;»

«Ναί!» Απάντησες.

Ο γέρος χαμογέλασε πλατειά.

«Οι άνθρωποι οι οποίοι αγαπούν τους φάρους», συνέχισε, «είναι υπομονετικοί και επίμονοι. Εχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Κατά βάθος είναι μοναχικά άτομα και συχνά για να ανακτήσουν τις δυνάμεις τους ή να ξεπεράσουν τις δυσκολίες αποτραβιούνται στο καβούκι τους. Πίσω από ένα χαμόγελο, μπορούν να κρύψουν ένα βουνό θλίψης. Αντέχουν στις δυσκολίες και δεν διστάζουν να αναλαμβάνουν κινδύνους. Εχουν το χάρισμα να τραβούν κοντά τους ανθρώπους, να τους στηρίζουν και να τους δίνουν οδηγίες για ν’ αντιμετωπίζουν προβλήματα!»

Η νύχτα είχε αρχίσει ν’ απλώνει τα πέπλα της, όταν αποχαιρέτησε τον γέρο-φαροφύλακα.

Πέρασαν τόσα χρόνια κι ακόμα ακούς τη φωνή του:

"Να προσέχετε τα βράχια, όταν βλέπετε τον φάρο. Τα βράχια!

Γιατί τα πιο ωραία πράγματα είναι σε απόκρημνα μέρη, όπου δεν τα φτάνει ο καθένας και οι περισσότεροι αρκούνται να τα κοιτάζουν απο μακρυά.

Ασε, που καμιά φορά, θαρρούν πως τα βλέπουν ή λένε, σαν καλοί παραμυθάδες, πως τα είδαν.

Γιατί η φαντασία μπορεί να σε πάει, όπου θέλεις.

Και τα παραμύθια πλάθουν τη δική τους αλήθεια..."

ΜΙΚΡΕΣ ΠΕΡΙΠΛΑΝΗΣΕΙΣ....

(Προδημοσίευση από το επόμενο βιβλίο μου)

Διαβάστε περισσότερα