«ΝΑΙ» στην ΕΥΡΩΠΗ με ηθική, πολιτιστική και εθνική αξιοπρέπεια!..

Ακούω συχνά τους Ευρωσκεπτικιστές στα τηλεοπτικά πολιτικά πάνελ να διατυπώνουν την άποψη - ορμώμενοι απ' την ''ψυχική διάσταση'' που δημιουργήθηκε στα μνημονιακά χρόνια μεταξύ Ελλάδας και ''Γερμανοκρατούμενης'' Ευρώπης - ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν ανταποκρίνεται πλέον στους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε.

Ένα απ' τα κύρια πειστήριά τους, που επεκτείνονται του ελληνικού ενδιαφέροντος, είναι η αδυναμία της Ευρώπης να καλύψει την πολυμορφία, το πολυδιάστατο και την πολυποικιλία των ανθρώπων που ζουν στα κράτη-μέλη

της.

Αποτέλεσμα αυτού είναι, λένε, η Ευρώπη των δύο ταχυτήτων, του πλούσιου Βορρά και του φτωχού Νότου, πράγμα που προσδίδει στον ορισμό ''Ευρωπαίος'' έναν ελιτίστικο, απωθητικό για τους πολλούς χαρακτήρα.

Άλλοι πάλι, για να παρουσιάσουν σαν μειονέκτημα την πολυμορφία της, μιλούν για Ευρώπη πολλών ταχυτήτων (σλαβική, ορθόδοξη, καθολική, προτεσταντική, Ευρώπη με μουσουλμανικές μειονότητες, Ευρώπη της ελιάς, του αμπελώνα, Βόρεια και Νότια), που δε μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των εθνικών κρατών και να διαφυλάξει τις ιστορικές, πολιτιστικές και παραδοσιακές καταβολές τους.

Κι αυτό γιατί - λόγω αυτής της πολυμορφίας - έγινε νεωτεριστική, πράγμα που απ' την μια την κάνει να αναιρεί το παλιό και να αμφισβητεί τις κατακτημένες αξίες, κι από την άλλη να είναι ευάλωτη στα μεταναστευτικά ρεύματα, τα οποία κυοφορούν τα δόλια σχέδια των ισλαμιστών να μετατρέψουν την ολοένα και συρρικνούμενη πληθυσμιακά χριστιανική Ευρώπη σε μουσουλμανικό χαλιφάτο, δια των όπλων και της πληθυσμιακής επικυριαρχίας τους...

Η αλήθεια είναι πως κάποια απ' τα επιχειρήματα των Ευρωσκεπτικιστών με κάνουν να χαμογελώ με κατανόηση, γιατί με βρίσκουν - εν πολλοίς - σύμφωνη, όχι φυσικά στην ακραία μορφή τους. Ο προβληματισμός που με κάνει να συμμερίζομαι εν μέρει τους φόβους και τις ανασφάλειές τους εστιάζεται κυρίως σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, με πρώτο και κύριο το μεταναστευτικό.

Κι αυτό γιατί ο συσχετισμός του με την ολοένα και επιδεινούμενη υπογεννητικότητα στην Ευρώπη οδηγεί σε δυσοίωνα συμπεράσματα, αφού εγκυμονεί μακροπρόθεσμους κινδύνους (λόγω του ισλαμικού φονταμενταλισμού), για την μελλοντική σύσταση του πληθυσμού της και την εδαφική της ακεραιότητα.

Κατά τα άλλα, πολλά από τα - κατά την άποψή τους - μειονεκτήματα της Ενωμένης Ευρώπης - εγώ τα θεωρώ πλεονεκτήματα, όπως - για παράδειγμα - το γεγονός ότι κατόρθωσε να ενοποιήσει έναν τεράστιο γεωγραφικό χώρο (απ' τα σύνορα της Ρωσίας ως τον Ατλαντικό Ωκεανό) με ανεξάρτητα κράτη, εκατομμύρια πολίτες με διαφορετικούς εθνικούς πληθυσμούς, διαφορετικά δόγματα και τοπικές ιδιαιτερότητες.

Έτσι πέτυχε την αλληλεπίδρασή τους μέσα απ' τη διακίνηση των αγαθών, των υπηρεσιών, των εργαζομένων, της γνώσης και του κεφαλαίου. Το πιο σημαντικό όμως είναι, για μένα, ότι - εκτός απ' την ελεύθερη διακίνηση αγαθών και πολιτών - η Ε.Ε (απ' το 1957-58 που γεννήθηκε) διασφάλισε στους κατοίκους της τη δημοκρατία, το διάλογο και τα δικαιώματα του ανθρώπου!..

Αυτό δείχνει ότι, από άποψη ιδεολογική και πολιτική, είναι ώριμη η Ενωμένη Ευρώπη να σχεδιάσει μακροπρόθεσμα το κοινό πεπρωμένο των κρατών-μελών της αφήνοντας το συγκρουσιακό πνεύμα του παρελθόντος (που το σφράγισαν, ήδη, δυο Παγκόσμιοι Πόλεμοι) για χάρη της αλληλεγγύης και της κοινής προοπτικής του μέλλοντος.

Στο πλαίσιο αυτής της προοπτικής είναι στα σχέδιά της η υιοθέτηση κοινής εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής (συγκρότηση ευρωστρατού), η ουσιαστική οικονομική σύγκλιση μέσα από ευρύτερες συμφωνίες, ειδικούς διακανονισμούς και θαρραλέες μεταρρυθμίσεις (προς άρση των ανισοτήτων ανάμεσα στον πλούσιο Βορρά και τον φτωχό Νότο), η αντιμετώπιση της ανεργίας, της περιθωριοποίησης, των κοινωνικών αποκλεισμών, του μεταναστευτικού, του εθνικισμού και του ρατσισμού, της πολύμορφης εγκληματικότητας και της οικολογικής καταστροφής.

Παράλληλα με αυτά, η ΕΕ θα καταβάλει περαιτέρω προσπάθειες για την αντιμετώπιση της ανόδου της ακροδεξιάς, την επανασύσταση των κοινωνικών κατακτήσεων, την εύρεση λύσης στο μεταναστευτικό, την ενίσχυση της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών-μελών και της διαπολιτισμικότητας στην εκπαίδευση (αποδοχή των μειονοτικών ομάδων και της διαφορετικότητας), τη διατήρηση των παραδόσεων που διαμόρφωσαν την πολιτισμική ταυτότητα της Ευρώπης, την αντιμετώπιση της ανεργίας (μέσα από ειδικά ευρωπαϊκά προγράμματα στήριξης για τις χώρες του Νότου) και την καθιέρωση της Ευρώπης ως εξισορροπητικού παράγοντα στις διεθνείς εξελίξεις.

Όσο για την εκπεφρασμένη άποψη των Ελλήνων Ευρωσκεπτικιστών ότι η Ενωμένη Ευρώπη - λόγω του νεωτερισμού της - έγινε ελιτίστικη και αμφισβητεί τις κεκτημένες αξίες που συνοψίζουν τις πνευματικές καταβολές των προγόνων μας, εγώ θα τους έλεγα πως δεν υπάρχει περίπτωση παραμερισμού τους, γιατί - σε πολιτιστικό, πολιτικό, ηθικό και πνευματικό επίπεδο - η Ε.Ε στηρίζεται στις βασικές αξίες της αρχαιοελληνικής, ρωμαϊκής και χριστιανικής παράδοσης.

Σ' αυτές μάλιστα πρόσθεσε και σύγχρονους (νεωτεριστικούς) κανόνες, όπως αυτούς της σκέψης, της διανόησης, της εμπέδωσης του δημοκρατικού πολιτεύματος, της αμφισβήτησης και εγκατάλειψης κατεστημένων αντιλήψεων και εθνικών προκαταλήψεων, καθώς και της παγίωσης των συνόρων (με στόχο τη διαρκή συνύπαρξη και συνεργασία των ευρωπαϊκών κρατών).

Στους υπάρχοντες άξονες πορείας της Ενωμένης Ευρώπης περιλαμβάνεται και ο κανόνας αποδοχής απ' τα κράτη-μέλη ενός κοινού θεσμικού πλαισίου και ενός κοινοτικού δικαίου που διασφαλίζεται από θεσμικά νομικά όργανα (Ευρωκοινοβούλιο, Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Προεδρία, Συμβούλιο Υπουργών και πολλών άλλων οργάνων με παρεμβατικό και ρυθμιστικό ρόλο).

Και φυσικά, μεταξύ των παραπάνω κανόνων της Ε.Ε, εντάσσεται και αυτός της διαμόρφωσης κοινής πολιτικής στην οικονομία (μέσα από τον τομέα συνοχής και αλληλεγγύης), την εκπαίδευση, την υγεία, τον πολιτισμό, τις επικοινωνίες, τα κοινωνικά, τα νομισματικά θέματα (που προέκυψαν μετά τη νομισματική ενοποίηση με την καθιέρωση ευρωπαϊκού νομίσματος και με τη λειτουργία Κεντρικής Ευρωπαϊκής Τράπεζας) και οι παρεμβατικές πολιτικές πρωτοβουλίες της, που κατέστησαν την Ενωμένη Ευρώπη αξιόπιστο παράγοντα ασφάλειας και σταθερότητας στη διεθνή πολιτική σκηνή.

Με βάση την παραπάνω σταχυολόγηση των επιτευγμάτων της Ε.Ε και με δεδομένη τη διακινδύνευση της παραμονής της χώρας μας στους κόλπους της λόγω της οικονομικής κρίσης, δε μπορούμε παρά να αισθανόμαστε ικανοποιημένοι που παραμένουμε ακόμα μέλη της από το 1979, όταν μας έβαλε στην τότε ΕΟΚ ο Κωνσταντίνος Καραμανλής όχι τόσο για οικονομικούς, όσο για εθνικούς κυρίως λόγους...

Ωστόσο θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι οι προσβλητικές εν πολλοίς ευρωπαϊκές συμπεριφορές Ευρωπαίων αξιωματούχων απέναντι στην Ελλάδα, λόγω της παρ' ολίγον χρεωκοπίας της εξαιτίας της κρίσης της τελευταίας δεκαετίας, προκάλεσαν ψυχικό ρήγμα στις σχέσεις μας με την Ε.Ε και σκίασαν σε μεγάλο βαθμό την εμπιστοσύνη μας σε αυτήν. Κι αυτό δεν έγινε αδικαιολόγητα, αφού βιώσαμε σε μικρότερο βαθμό την αλληλεγγύη και τη συμπαράσταση που περιμέναμε και σε μεγαλύτερο την ιδιοτέλεια των δανειστών μας.

Έτσι, παρά τα προγράμματα διάσωσης της Ε.Ε για την Ελλάδα, η εμμονή των πολιτικών ηγεσιών της (με πρώτη αυτήν της Άνγκελα Μέρκελ στη Γερμανία) και της Ευρωζώνης στην πολιτική της λιτότητας εξάντλησε πλήρως τον ελληνικό λαό, απορρύθμισε την αγορά εργασίας και φτωχοποίησε τους Έλληνες, κάνοντας πολλούς εξ αυτών να περιέλθουν σε ακραία κατάσταση φτώχειας και να χάσουν την αξιοπρέπεια και την περηφάνια τους, μαζί με την πίστη τους στην Ευρώπη...

Αυτό, που συνέβη και σε άλλες χώρες του Νότου, σε μικρότερο όμως βαθμό, ήταν η κύρια αιτία της σταθερής ανόδου των ακροδεξιών και εθνολαϊκιστικών κομμάτων, που φύτεψαν για τα καλά τη ρητορική μίσους στην αποδιοργανωμένη - λόγω της οικονομικής κρίσης - Ευρώπη.

Το έδαφος ήταν πρόσφορο γιατί είχε προηγηθεί ο ιδεολογικός μαρασμός των σοσιαλιστικών κομμάτων και η ηθική εξαχρείωση των ''προοδευτικών'' διαμορφωτών της κοινής γνώμης. Κάτω απ' αυτές τις συνθήκες στην Ευρώπη και με την οικονομική κρίση στην Ελλάδα να έχει αφήσει ήδη τα σημάδια της στην κοινωνία - αν και βρισκόταν ήδη σε έλεγχο (χάρη στον Α. Σαμαρά) και σε φάση ανάταξης για την κατάκτηση της σωτηρίας - ήρθε στην εξουσία η ''Κυβερνώσα Αριστερά'' του Αλέξη Τσίπρα, καβάλα στον λαϊκισμό και τα ψέματα που τον ακολουθούσαν...

Ο λαός μας παρασύρθηκε, ως συνήθως, απ' τα παχιά λόγια και τις υποσχέσεις του (που στηρίχτηκαν, κατά δήλωσή του, σε αυταπάτες) και βγήκε πολλαπλά ζημιωμένος, οικονομικά, ηθικά και εθνικά... Το ''ΟΧΙ'' που βροντοφώναξε στις ''πλατείες των αγανακτισμένων'' τού βγήκε ξινό, γιατί αντιστράφηκε την επόμενη κιόλας μέρα με την κοσμολάλητη κωλοτούμπα του εκλεκτού του.

Η θορυβημένη Ευρώπη τον απέρριψε, αρχικά, για να τον αποδεχτεί στη συνέχεια μετά βαΐων και κλάδων, αφού πέτυχε να τον ποδηγετήσει μαζί με την Ελλάδα, που έβλεπε έκπληκτη τον αντι-Μερκελιστή πρωθυπουργό της να γίνεται πειθήνιο όργανο της Γερμανίδας καγκελαρίου και μετά υμνητής της...

Το ''ΟΧΙ'' των αγανακτισμένων ''αντιμνημονιακών'' νίκησε τελικά στα χαρτιά και ηττήθηκε κατά κράτος στην πράξη... Αντίθετα οι πολιτικοί τους αντίπαλοι, οι φιλοευρωπαίοι - που λοιδωρήθηκαν και κατασυκοφαντήθηκαν απ' τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και τους Χρυσαυγίτες καταχρηστικά και άδικα - δικαιώθηκαν πανηγυρικά για την επιλογή τους να πουν ''ΝΑΙ'' στην Ευρώπη, με ηθική, πολιτιστική και εθνική αξιοπρέπεια!..

Διαβάστε περισσότερα

Keywords
Τυχαία Θέματα