Ο φίλος μου ο “Γάτος”

16:45 26/6/2011 - Πηγή: Antinews

Ανεβάσαμε τις προάλλες μια μικρούλα είδηση για τη πρόθεση των Ολλανδών να περιορίσουν κάπως τη λειτουργία των διάσημων ναρκω-καφέ τους, και  έγινε ο κακός χαμός. Ογδόντα και βάλε σχόλια, για ένα ζήτημα που τελικά μάλλον απασχολεί πολλούς: Τα ναρκωτικά.Άλλοι κάθετοι εναντίον, και άλλοι φανατικά υπέρ.Τα επιχειρήματα πολλά, και από τους μεν και από τους δε.Γνωρίζω πάνω κάτω την γενική επιχειρηματολογία όσων υποστηρίζουν την ανάγκη νομιμοποίησης των μαλακών (τουλάχιστον ) ναρκωτικών. Και σε πολλά σημεία έχουν απόλυτο δίκιο, ακόμη και επιστημονικά αν το δούμε, πόσο μάλλον κοινωνικά.Γνωρίζω όμως και

τη περίπτωση του παλιού μου φίλου του «Γάτου». Τη δεκαετία του `70 τα πράγματα ήταν γενικά πιο «σφιχτά». Μεγάλο κομμάτι της νεολαίας ασχολούνταν με τον Τραβόλτα, τις ντίσκο, και γενικά τη καλοπέραση. Που καιρός για προβληματισμούς;Στη Θεσσαλονίκη, υπήρχε η πλατεία Ναυαρίνου. Εκεί συχνάζαμε. Ήταν μια μικρότερη εκδοχή των  «θρυλικών» τότε Εξαρχείων, όπου μαζεύονταν οι κάπως πιο πολιτικοποιημένοι, και προβληματισμένοι νέοι της εποχής. Φρικιά, Κνίτες, αναρχικοί, κλπ. Τη συγκεκριμένη πλατεία μάλιστα, την έχει κάνει και τραγούδι ένας άλλος συμμαθητής μου, που μαζί τη ζήσαμε,  ο Δημήτρης Ζερβουδάκης.Ανάμεσα λοιπόν σε όλους αυτούς τους «προχωρημένους» νέους,  έλαμπε ο Γάτος. 17-18 χρονών, με τα μακριά μαλλιά του, το επιτηδευμένα ατημέλητο ντύσιμό του, άκουγε Doors, Dylan, και Σαββόπουλο, και διάβαζε Μαρκούζε και Κέρουακ. Είχε και έναν μούργο που τον φώναζε Τσέ. Σε μια εποχή που κυριαρχούσαν οι Boney M και τα βίπερ ΝΟΡΑ, ήταν πραγματικά προχωρημένος. Για εμάς τους υπόλοιπους αποτελούσε πρότυπο.Για εμένα συγκεκριμένα, δυο χρόνια μικρότερό του, αποτελούσε ίνδαλμα και μέντορα. Μου έμαθε να ακούω μουσική, να διαβάζω ποίηση, και γενικά να προβληματίζομαι. Μου σχημάτισε όλα αυτά που στο εφηβικό μου μυαλό έμοιαζαν με χάος. Και στη πορεία με σχημάτισε ως άνθρωπο, με ακούσματα, ιδέες, και απόψεις, που ακόμη με χαρακτηρίζουν και με συνοδεύουν. Για αυτό και θα τον ευγνωμονώ αιώνια.Κρίμα όμως που ο Γάτος πέθανε. Στα 24 του. Από ναρκωτικά.Όπως κάθε «προχωρημένος», έτσι κι αυτός πειραματίστηκε με το σχετικά νέο φρούτο τότε για την Ελλάδα. Ξεκίνησε με μαριχουάνα, και κατέληξε στην ηρωίνη. Από την οποία και πέθανε το καλοκαίρι του 1984. Έχοντας μείνει (μέσα σε ελάχιστα χρόνια)  σκιά του άλλοτε εαυτού του, περιφερόμενος από φυλακή σε νοσοκομείο, και ανάποδα, τρεκλίζοντας και πέφτοντας, έρμαιο του κάθε εμπόρου και περίγελος του κάθε περαστικού άσχετου.Υπάρχουν δυο τραγούδια των Waterboys που θα μου τον θυμίζουν για πάντα.Το ένα είναι το It should have been you, στο οποίο κάποιος επισημαίνει σε κάποιον άλλο, ότι απ όλους τους ανθρώπους που γνώρισε στη ζωή του, αν ένας θα έπρεπε να λάμψει, ήταν εκείνος. Ο πιο πολλά υποσχόμενος. Και όμως…Το άλλο είναι το The whole of the moon. Σε αυτό, ο τραγουδιστής εκφράζει την απορία του, πως γίνεται, και ενώ γύρισε όλο τον κόσμο, και «είδε» τα πάντα, να μπόρεσε να δει μόνο το μισό φεγγάρι… ενώ ο άλλος, ο χαρισματικός, που ήταν μια ζωή κλειδωμένος στ