«Ο γιος του δάσκαλου»

08:46 6/8/2013 - Πηγή: Antinews

Ολιγοήμερες διακοπές χωρίς βιβλία δεν νοούνται.

Από το νοσταλγικό τίποτα έως το λίγο που καταντά ελάχιστο, φεύγοντας από το «βαρύ κλίμα μιας μίζερης Αθήνας», παραμένουμε πιστοί στις συμπάθειες μας: αγοράζουμε Γιάννη Ξανθούλη και το τελευταίο του μυθιστόρημα με τίτλο «ο γιος του δάσκαλου».

Θα το επιλέγαμε έστω κι αν ο τίτλος ήταν «ο γιος του Καραγκούνη», καθώς ιδίως από την εποχή του «Θείου Τάκη» ο Ξανθούλης μεγαλουργεί λογοτεχνικά.

Με τον θάνατο σε πρώτο πλάνο, με τις απώλειες και το παρελθόν της ελληνικής επαρχίας φόντο, το χρόνο να μετρά σε Ολυμπιάδες, στήνεται ένα

σκηνικό όπου θέμα και θύμα γίνεται ο μεγάλος γιος ενός τυπικού δάσκαλου της δεκαετίας του ’60. Αυτόχειρας κατά τη διάρκεια ενός ακόμη διαδοχικού γερμανικού νούμερου (2-4) προδομένος από τους κολλητούς του –εξ απαλών ονύχων- λοχίες που τον εξευτέλιζαν με κάθε ευκαιρία, δεν άντεξε την απόρριψη.

Παρά το γεγονός ότι εξακολούθησε να ζει στο μυαλό οικείων και μη για δεκαετίες, η αυτοκτονία του δεν είχε κανένα σοβαρό αντίκτυπο, μέχρι να έλθει μια καλοκαιρινή μπόρα.

Ο γαλλοσπουδαγμένος μικρότερος αδελφός χώνεται σε ένα βιβλιοπωλείο και ανακαλύπτει την ιστορία του «άλλου» τυπωμένη σε ένα μυθιστόρημα αγνώστου συγγραφέως, σε μια έκδοση ιδίοις εξόδοις τριακοσίων αντιτύπων.

Ο Ξανθούλης θα ξαφνιάσει τον αναγνώστη ακόμη μια φορά με την πλοκή, τις ακούσιες διαδρομές με το παρελθόν, με τη νέμεση που η μοίρα επιφυλάσσει, για τους ηθικούς αυτουργούς μιας «ακατανόητης» αυτοκτονίας.

Οι αναμνήσεις ανακατεμένα κουβάρια έρχονται στο προσκήνιο, υπό το άπλετο φως των δεδομένων που φέρνει στη ζωή του μοναχικού ήρωα το μυθιστόρημα «Γεια σας παιδιά». Παγίδα γραμμένη στο οπισθόφυλλο.

Ο συγγραφέας θα κινηθεί για ακόμη μία φορά πάνω στον άξονα του απροσδόκητου θανάτου, των δεσμών (στην κυριολεξία) αίματος, αλλά και της Αθήνας των εκατοντάδων χιλιάδων θυμωμένων ανθρώπων, της «ξεχασμένης επαρχίας» που όλο και κάποιος «άνεμος» μας γυρνά σε αυτή και θα δώσει ένα πλήρες κείμενο.

Με τις εμμονές, τις ιδεοληψίες και την πεσιμιστική οπτική του, θα δώσει ένα αφήγημα με γεύσεις, πρόσωπα και καταστάσεις, οριακές.

Ο ήρωας του, ο μικρός γιος του δάσκαλου, αφηγητής μιας παρηκμασμένης χώρας, ολίγον καταθλιπτικός και απόμακρος, θα συνθέσει με πειστικότητα τον Νεοέλληνα της κρίσης.

Ο ίδιος ο δάσκαλος, σκηνοθέτης του μέλλοντος όχι μόνο των τέκνων του, αλλά και των αγαπημένων του μαθητών, δεν θα βιώσει και δεν θα ανακαλύψει την παταγώδη αποτυχία του εγχειρήματος του.

Ο «τρελός του χωριού», κάτι σαν φωνή από το υποσυνείδητο θα γίνει ο καταλύτης για να κλείσει ο κύκλος του αίματος…

Για όποιον «αντέχει» Ξανθούλη το συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Για τους «αμύητους» δεν αναλαμβάνουμε την ευθύνη…

Μ.Ο.