Ο κ. Καμμένος να κάνει την αυτοκριτική του κι ας αφήσει τις θεωρίες συνωμοσίας και αποστασίας

14:01 13/12/2012 - Πηγή: Antinews

«Οι μάσκες έπεσαν», μας πληροφόρησε ο Πάνος Καμμένος μόλις αποχώρησε από το ας το πούμε κόμμα του, ο Δημήτρης Σταμάτης ο οποίος –είτε τον πιστεύει κανείς είτε όχι- είπε ότι το όραμά του είναι μια ενωμένη νέα κεντροδεξιά.

Ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων είδε δάκτυλο Νέας Δημοκρατίας πίσω

από τη διάλυση του κόμματός του και χαρακτήρισε τον Αντώνη Σαμαρά «σουλτάνο Σαμαρά» ο οποίος θέλει να του πάρει το κόμμα.

Όλη αυτή η συζήτηση χρήζει πράγματι μιας άλλης προσέγγισης περισσότερο… ψυχιατρικής. Κι εξηγούμαστε.

Ο επαγγελματίας πολιτικός Πάνος Καμμένος, παιδί του κομμματικού σωλήνα μιας μεταπολίτευσης παντελώς απαξιωμένης πλέον στη συνείδηση του ελληνικού λαού, αποφάσισε κάποια στιγμή ότι μπορεί να αρχηγός κόμματος.

Λίγο η οργή του κόσμου για τα μνημόνια, λίγο η διαλυμένη κεντροδεξιά, περισσότερο οι γραφικοί που ήταν στο κόμμα του και πάντα κάνουν «γκελ» στο εκλογικό σώμα, και ο Πάνος Καμμένος έγινε αυτό που λέμε στη χωριό μου «νοματαίος». Πήρε μάλιστα και κοντά 10% σε μια «παλαβή» εκλογική αναμέτρηση του Μαΐου όπου ο κόσμος άκουγε αντιμνημονιακούς λόγους από τον Καμμένο και νόμιζε ότι ήρθε ο Τσε Γκεβάρα στην Ελλάδα.

Πήρε κι ένα 7% στις επόμενες εκλογές, όμως, στο μυαλό του κόσμου που τον ψήφισε υπήρχε η αίσθηση ότι δεν ψηφίζει κάποιο στιβαρό κομματικό μηχανισμό, με γερές βάσεις, με αρχηγό που «πιάνει πουλιά στον αέρα» και με στελέχη ικανά να αντεπεξέλθουν μιας πρόκλησης για γενναία και με επιχειρήματα αντιπολίτευση.

Απογοητευμένοι κυρίως από τη ΝΔ ήταν, πικραμένοι από τον πολυετή δικομματισμό που όμως δεν τους.. πήγαινε να ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν τόσο ακραίοι να πάνε με το Μιχαλολιάκο και ο Καμμένος τους προσέφερε προσωρινή στέγη.

Από τον Ιούνιο και μετά, όμως, ο Καμμένος και το κόμμα του εξαφανίστηκαν. Πήγαν διακοπές, τους έφαγε η αλαζονεία, μπέρδεψαν τις ιδεολογικές γραμμές τους (αν είχαν από αυτές). Σημασία έχει ότι επανεμφανίστηκαν όταν έπρεπε να ψηφιστεί το Μνημόνιο. Έκαναν το θέατρό τους με πρωταγωνιστή τον ηθοποιό Παύλο Χαϊκάλη, σήκωσαν μαντίλια στη Βουλή, έβρισαν τον Στουρνάρα, έβγαλαν κασετόφωνα, γενικώς κέρδισαν τη δημοσιότητα που ήθελαν. Ως εκεί, όμως. Διότι ένα κόμμα για να κρατήσει χρόνια χρειάζεται πολλά περισσότερα από επιθεωρησιακού τύπου εμφανίσεις. Κυρίως χρειάζεται έναν αρχηγό που θα μπορεί να διαχειριστεί τους υφιστάμενούς τους ακόμη κι όταν έρχονται τα δύσκολα. Κι ο Καμμένος δεν έχει τα προσόντα.

Σε μια ιδεολογική τρικυμία εν κρανίω, άλλα έλεγε τη μια κι άλλα την άλλη, το ίδιο και τα στελέχη του. Για να καταλάβει κανείς την προχειρότητά του, μίλησαν ακόμη και για τιτλοποίηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας αλλά με ρήτρα… δολαρίου, κάνοντας εμφανώς ένα άνοιγμα στον αμερικανικό παράγοντα. Αυτά έλεγε ο Καμμένος διότι όταν ήρθε η ώρα να κάνουν κριτική στην τρόικα, εκεί μέσα υπήρχε και το ΔΝΤ, άρα οι Αμερικανοί. Οπότε ήρθε η πρώτη σύγχυση. Ακολούθηκαν κι άλλες, όπως τι θα κάνουν με τον ΣΥΡΙΖΑ, πώς θα πορευτούν μετεκλογικά, που θα βρουν τα λεφτά για να σώσουν τη χώρα, με ποιους θα πάνε και ποιους θα αφήσουν. Γενικώς ένας πολιτικός αχταρμάς στους ΑΝ.ΕΛΛ. που είχε ως βάση ότι δεν είχε… ιδεολογική βάση.

Όταν οι σοβαροί (και μη σοβαροί) στο κόμμα κατάλαβαν τη σύγχυση στο κρανίο του προέδρου άρχισαν να πηδάνε από το τρένο, χωρίς καν να κουνήσει το δάκτυλό του ούτε ο Σαμαράς ούτε κανένας άλλος.

Για ποιον Σουλτάνο μιλά λοιπόν ο Καμμένος όταν ο ίδιος δε μπόρεσε να γίνει καν…”Βεζύρης στην θέση του Βεζύρη” για να θυμηθούμε το γνωστό κόμικς.

Ας μην αναζητά αλλού τους υπαίτιους της διάλυσης του κόμματός του. Ας κάνει την αυτοκριτική του για την πολιτική του ανεπάρκεια κι ας αφήσει τις θεωρίες συνωμοσίας και αποστασίας. Αυτά είναι αστεία πράγματα και μάλλον ταιριάζουν σε μια επιθεώρηση τύπου Χαϊκάλη.

Οι Ασυνάρτητοι Έλληνες είναι ένα κόμμα βγαλμένο από τα πια σουρεαλιστικά σενάρια της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Κέρδισε τα 15 λεπτά διασημότητάς του και τώρα ο χρόνος του σώνεται. Ως θύμα απλά της ασυναρτησίας του και της ευκαιριακής πολιτικής του ταυτότητας. Απλά πράγματα.