Ο καπιταλισμός και όχι ο πολιτισμός οδηγεί την οικονομία

09:03 5/8/2012 - Πηγή: Antinews

Ο Mitt Romney εξήγησε, πως τα πρόσφατα σχόλια που έκανε στην διάρκεια επίσκεψής του στο εξωτερικό ήταν απλά η αλήθεια. «Μου αρέσει να λέω αυτά που πραγματικά πιστεύω», είπε.

Σχετικά με ένα ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο σχόλιό του, με θέμα τις πολιτισμικές διαφορές μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, πολλοί συμφωνούν μαζί του. Μάλιστα η εφημερίδα Wall Street Journal δημοσίευσε άρθρο υπέρ του.

Σύμφωνα με τον Romney, «η κουλτούρα κάνει την διαφορά». Αυτό υποστήριξε στη διάρκεια ομιλίας του στο Ισραήλ, συγκρίνοντας την ισραηλινή ευμάρεια με την παλαιστινιακή φτώχεια. Σίγουρα, αυτή η άποψη έχει

κάποιο παρελθόν. Μάλιστα ο Romney αναφέρθηκε στον ιστορικό της οικονομίας David Landes. Θα μπορούσε να αναφερθεί επίσης και στον διάσημο Γερμανό Max Weber, που αυτά υποστήριζε πριν από 100 χρόνια, λέγοντας ότι οι προτεσταντικές αξίες αποτελούν το πιο σημαντικό καύσιμο της οικονομικής προόδου.

Το πρόβλημα είναι πως ο Weber ξεχώρισε δυο πολιτισμούς ως ιδιαίτερα επιρρεπείς στη φτώχεια και στη στασιμότητα: Αυτούς της Κίνας, και της Ιαπωνίας. Αυτές όμως οι χώρες αποτελούν τις πιο ραγδαία αναπτυσσόμενες οικονομίες των τελευταίων πέντε δεκαετιών. Τις τελευταίες δυο δεκαετίες, η άλλη οικονομική ατμομηχανή που προέκυψε είναι η Ινδία, την οποία επί χρόνια πολλοί θεωρούσαν ως έχουσα πολιτισμό, που είναι ασύμβατος με την οικονομική πρόοδο.

Η Κίνα παρέμενε στάσιμη επί αιώνες, και ξαφνικά, ως εκ θαύματος, στην δεκαετία του `80, άρχισε μια εκβιομηχάνιση με ρυθμούς ανάπτυξης τριπλάσιους  αυτούς της Δύσης. Αυτό που άλλαξε δεν ήταν η κουλτούρα της, που παρέμενε η ίδια, αλλά οι οικονομικές της πολιτικές.

Το ίδιο ισχύει για την Ιαπωνία και την Ινδία. Αν ο Romney είχε διαβάσει τον Milton Friedman, θα γνώριζε πως ιστορικά, το κλειδί της οικονομικής ανάπτυξης είναι η υιοθέτηση του καπιταλισμού και των πολιτικών του σε χώρες με διαφορετικά επίπεδα και πολιτισμούς.

Αυτή η διασύνδεση μεταξύ οικονομικών πολιτικών και απόδοσης, είναι εμφανής ακόμη και στην χώρα που ο  Romney επευφημεί. Το Ισραήλ μπορεί να είχε αρκετά αξιοθαύμαστα στοιχεία στις αρχές του, αλλά κανένας δεν θα το θεωρούσε ως οικονομικό θαύμα. Η οικονομία του ήταν βασισμένη στον κρατισμό. Οι όποιες αλλαγές ξεκίνησαν στη δεκαετία του 1990 από τον Benyamin Netanyahu, που εφάρμοσε μεταρρυθμίσεις στην αγορά, καθώς και νέες νομισματικές πολιτικές. Το αποτέλεσμα ήταν η ραγδαία οικονομική ανάπτυξη. Άρα το θαύμα οφείλεται στις οικονομικές πολιτικές του Ισραήλ, και όχι στην κουλτούρα του.

Ο ισχυρισμός ότι η κουλτούρα είναι το βασικό στοιχείο της προόδου μιας χώρας, χρησιμοποιείται συχνά από Ασιάτες ολιγάρχες, που επιμένουν ότι οι χώρες τους δεν χρειάζονται την δυτικού τύπου δημοκρατία. Αυτό ακριβώς υποστηρίζει ο ηγέτης της Σιγκαπούρης επί πολλά χρόνια. Βέβαια, η επιτυχία της χώρας του τον διαψεύδει. Το ίδιο και στην γειτονική Μαλαισία, με μόνη διαφορά ότι η Σιγκαπούρη διαθέτει ιδιαίτερα καλή ηγεσία, που πειθαρχεί στις στέρεες οικονομικές πολιτικές της.
Παρόλα τα διαθέσιμα στοιχεία, πολλοί συνε