Ο κλήρος έπεσε στον Σαμαρά

07:30 5/1/2014 - Πηγή: Antinews

Πολλές φορές η αλήθεια έχει δύο όψεις και στην περίπτωση της πολιτικής και οικονομικής κατάστασης στη χώρα, αυτό είναι σίγουρο.

Η κυβέρνηση έχει κάνει λάθη, έχει ξεχάσει βασικές της θέσεις, έχει ξεφύγει αρκετές φορές από το βασικό στόχο που είναι η σωτηρία του ελληνικού λαού. Αυτή είναι η μια πλευρά της αλήθειας και ουκ ολίγες φορές την έχουμε επισημάνει, έχουμε ασκήσει δριμεία κριτική και έχουμε αναφερθεί στα λάθη που πρέπει να διορθωθούν.

Για να είμαστε, ωστόσο, δίκαιοι πρέπει να δούμε και την άλλη πλευρά του νομίσματος, μια βασική αλήθεια που πρέπει να μη λησμονούμε

ποτέ. Ούτε τώρα που η κατάσταση είναι οριακή, ούτε και όταν έρθει η ώρα της κάλπης.

Η αλήθεια είναι ότι αυτή η κυβέρνηση που σχημάτισε μετά κόπων, βασάνων και συμβιβασμών ο Αντώνης Σαμαράς ήταν ουσιαστικά ο διαχειριστής της χρεοκοπίας της χώρας. Μια χρεοκοπημένη Ελλάδα ανέλαβε ο πρωθυπουργός και οι βασικοί «παίκτες» της ομάδας, όπως ο Στουρνάρας που βρήκαν όλοι εύκολο και τον «χτυπάνε σα χταπόδι».

Μπορείτε όλοι εσείς που έχετε εύκολη την κριτική και τον αφορισμό να καταλάβετε ότι αφενός το ταμείο ήταν άδειο, οι δανειστές πίεζαν για έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, η χώρα δεν παρήγαγε τίποτε, η εμπιστοσύνη στο εξωτερικό είχε καταρρακωθεί, μας χλεύαζαν όλοι και μας χαρακτήριζαν λαμόγια;

Μια τέτοια Ελλάδα παρέλαβε ο Σαμαράς το 2012 και μάλιστα χωρίς να έχει την αυτοδυναμία για να προχωρήσει σε ένα σχέδιο που θα του επέτρεπε να ισχυριστεί ότι ήταν δικό του. Σκεφτείτε τον Μανιτάκη όταν δείτε γιατί δεν προχώρησαν οι απολύσεις και η αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα. Σκεφτείτε τον Ρουπακιώτη για θεσμικές αλλαγές που δεν έγιναν. Σκεφτείτε το ΠΑΣΟΚ και τον Βενιζέλο για όλα όσα είχαν ψηφίσει από το 2009 και κλήθηκε ο Σαμαράς να τα εφαρμόσει. Και τρώει τώρα το ανάθεμα του κόσμου για το 25ευρω στα νοσοκομεία ή για το φόρο στα ακίνητα που ήταν γνωστό ότι θα εφαρμοστεί από το 2011.

Ας κάνουμε όλοι μας όσο σκληρή κριτική μπορεί να γίνει για τα λάθη που έκανε η παρούσα κυβέρνηση από το 2012 μέχρι τώρα. Αλλά αν θέλουμε να πούμε για πρώτη φορά την αλήθεια πρέπει να σκεφτούμε όλη τι χώρα είχαμε το 2012, όταν ξεκίνησε να δουλεύει αυτή η κυβέρνηση, και τι χώρα θέλουμε. Ας δούμε χωρίς εμπάθεια ποια ήταν τα πραγματικά λάθη της κυβέρνησης και ποια κληρονόμησε και τότε ας κρίνουμε με βάση και τις δύο πλευρές της αλήθειας.

Άραγε φταίει ο Σαμαράς που η χώρα είχε χρεοκοπήσει; Φταίει που επί δεκαετίες ζούσαμε με δανεικά και ήμασταν και σε απόλυτη νιρβάνα; Που το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ήταν πάντα μείον; Που εξάγουμε ακόμη και σήμερα 1 ευρώ και εισάγουμε 100; Που μια χρεοκοπημένη χώρα δεν θα είχε να αγοράσει ούτε ένα λίτρο πετρέλαιο αν δεν παίρναμε δανεικά; Και τότε με τι θα ζεσταινόμασταν; Με το πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα;

Δε φταίει αυτή η κυβέρνηση που οι επιδοτήσεις τέλειωσαν γιατί κάποιοι τις έφαγαν. Δεν φταίνε που κληρονόμησαν τους μιζαδόρους που τώρα βγαίνουν στη σέντρα, ούτε φταίνε γιατί ήμασταν μια χώρα βολεμένη και παραφουσκωμένη που κάποια στιγμή έσκασε με πάταγο.

Ο Καραμανλής το 2009 προτίμησε να φύγει πριν σκάσει η βόμβα στα χέρια του. Ο Παπανδρέου την… έκανε με ελαφρά πηδηματάκια μόλις είδε ότι δε μπορεί να τα βγάλει πέρα και ζητούσε δημοψηφίσματα.

Κι έπεσε ο κλήρος στον Σαμαρά να αναλάβει την διαλυμένη χώρα, για να μην καταρρεύσει τελείως. Και δεν κατέρρευσε. Αν και τα προβλήματα που κουβαλά ο καθένας είναι πολλά η Ελλάδα δεν έγινε τριτοκοσμική χώρα. Δεν είδαμε σκηνές Αργεντινής όπως πολλοί Συριζαίοι θα ήθελαν. Κι όχι μόνο αυτό, ο Σαμαράς αναλαμβάνει μια ευρωπαϊκή προεδρία και πάει για την τελική διαπραγμάτευση με ελπίδες.

Η μεγάλη πρόκληση της παρούσας κυβέρνησης είναι να βγάλει τη χώρα από τα μνημόνια, να ξανασταθεί στα πόδια της χωρίς δανεικά και ταυτόχρονα να υπάρξει η πολυπόθητη ανάπτυξη που θα δώσει δουλειά και χρήματα στους χειμαζόμενους Έλληνες. Αν το καταφέρει θα έχει πετύχει έναν στόχο που το 2012 φάνταζε αδύνατος. Αν δεν το καταφέρει θα έχει υπογράψει και τη δική της θανατική καταδίκη.

Μέχρι τότε, μπορούμε να ασκούμε κριτική και να επισημαίνουμε τα λάθη. Αλλά τον διαχειριστή της κρίσης μιας χώρας που ήταν υπό κατάρρευση και κατάφερε να της δώσει μια ακόμη ευκαιρία, ένα ακόμη στήριγμα, ας τον αντιμετωπίζουμε με περισσότερο σεβασμό.