Ο Σαμαράς έχει εγκλωβιστεί στα αδιέξοδα της μνημονιακής διαχείρισης

08:07 27/6/2014 - Πηγή: Antinews

Ο Σαμαράς είναι αυτή τη στιγμή ακόμη που μιλάμε το ισχυρότερο πρόσωπο στην Ελλάδα. Ισχυρότερος από τον κάθε έναν που θέλει να ασκεί επιρροή. Αν δεν μπορεί αυτός να επιβάλει το όραμά του, ποιος θα μπορέσει; Και αν το όραμά του αποδειχθεί ελκυστικό για όλους, ποιος θα τολμήσει να τον ρίξει ή, ακόμη και να τον ρίξει, ποιος δεν θα υπολογίζει με νέα

επικράτηση του Σαμαρά στις επόμενες εκλογές - πραγματική και όχι την γιαλαντζί του Ιουνίου 2012.

Πρέπει να αναιρέσουμε το "πρόγραμμα" χάριν του λαϊκισμού; Ασφαλώς και όχι. Η μεγάλη πλειονότητα του ελληνικού λαού δεν θέλει άλλα ελλείμματα, δεν θέλει άλλα χρέη, δεν θέλει εξάρτηση από δάνεια και δανειστές. Κατά βάθος όλοι το γνωρίζουν ότι ο δρόμος της απεξάρτησης είναι δύσκολος και οι συριζαίικες ή ΚΚΕδικες κορώνες περί μονομερούς διαγραφής χρέους λέγονται γιατί πρέπει να ειπωθούν στα πλαίσια της πολιτικά ορθής "αριστεροσύνης". Ο κόσμος όμως και γνωρίζει ότι πρέπει να προσπαθήσει, και γνωρίζει ότι πρέπει να δουλέψει σκληρά.

Τότε γιατί αυτή η γκρίνια και η κατήφεια; Μα ακριβώς επειδή δεν υπάρχει όραμα και υπάρχει εγκλωβισμός στα αδιέξοδα της μνημονιακής διαχείρισης. Εθνική πειθαρχία μπορεί κάλλιστα να υπάρξει χωρίς την άγαρμπη (να το πούμε ευγενικά) και ταπεινωτική προσέγγιση που είχε το μνημόνιο. Μια γερμανικής εμπνεύσεως προσέγγιση, που ταίριαζε άψογα τα γερμανικά κόμπλεξ ανωτερότητας με τα αντίστοιχα ελληνικά κόμπλεξ κατωτερότητας, η οποία μας έκανε να μην θέλουμε καν να είμαστε Έλληνες. Να αποδομούμε μέχρι και το εθνικό συναίσθημα μέσα μας.

Ακούσαμε για "κοινωνικό μέρισμα", μια άκρως παλαιοκομματικού χαρακτήρα έμπνευση ("μοιράζω λεφτά") το οποίο η κυβερνητική ανοησία κατάφερε τελικά να το επωφεληθούν αλλοδαποί (δεν είναι ότι έχω κάτι εναντίον τους αλλά πολύ απλά... δεν ψηφίζουν!) και γύφτοι. Μα και η ίδια η ιδέα του "κοινωνικού μερίσματος" ήταν τόσο ανόητη, που έπρεπε να το περιμένουμε ότι θα εφαρμοζόταν και ανόητα, εντέλει. Και δεν αξιοποιήθηκε το περίσσευμα των θυσιών μας, προκειμένου να μεταβληθεί η άθλια μνημονιακή διαχείριση, τώρα που υπήρχε το περιθώριο!

Τι θα μπορούσε δηλαδή να κάνει η κυβέρνηση; Ας πούμε, ο άθλιος νόμος περι αυτοφώρου για "μη καταβολή χρεών προς το δημόσιο". Προσοχή, δεν αφορά (μόνον) "φοροφυγάδες", αφορά (και) ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν τα χρέη τους προς το Δημόσιο. Δεν είναι νόμος κατά της "φοροδιαφυγής", είναι νόμος που λέει, αν χρωστάς λεφτά στο δημόσιο, πας "αυτόφωρο"! Για οποιονδήποτε λόγο και αιτία και αν χρωστάς! Έρχεται λοιπόν αυτός ο νόμος να "ζορίσει" τους Έλληνες και να στείλει πολλούς έντιμους ανθρώπους στον εισαγγελέα, έντιμους ανθρώπους που απλά δεν μπορούσαν να πληρώσουν τους φόρους τους.

Και αναρωτιέμαι: Πόσο είναι το δημοσιονομικό όφελος από ένα τέτοιο εξωφρενικό μέτρο, που όμοιό του δεν υπάρχει στον πλανήτη; 500 εκατομμύρια ευρώ; Ένα δις ευρώ; Ούτε τόσο δεν είναι. Για να δούμε τι λένε τα στοιχεία, πόσα χρήματα έχουν μαζευτεί από τα "αυτόφωρα"... Ελάχιστα. Κάθε μήνες προσθέτει πολλές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στους απλήρωτους φόρους. Όλοι αυτοί δεν φοβούνται το αυτόφωρο; Το φοβούνται. Απλά... δεν έχουν λεφτά!

Γιατί λοιπόν να μην καταργηθεί αυτός ο νόμος; Θα είχε πολύ ευεργετικότερη επίδραση (και εκλογική, αλλά όχι μόνον) από το εξωφρενικό "κοινωνικό μέρισμα". Γιατί να μην καταργηθούν οι άθλιοι νόμοι περί "φορολογικής" και "ασφαλιστικής" ενημερότητας, τώρα που υποτίθεται ότι το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν πια την αναγκαία υποδομή για να "κυνηγήσουν" τους οφειλέτες. Άλλος εξωφρενικός θεσμός που δεν υπάρχει επίσης σε καμιά χώρα του κόσμου (οι "ενημερότητες"), διακριτικό μιας "υπερήφανα" γραφειοκρατικής χώρας, που δεν αντιλαμβάνεται μετά γιατί δεν έρχονται επενδύσεις.

Και έρχεται μετά η τρόικα και ο Σόιμπλε και μας μιλούν για "μεταρρυθμίσεις". Ποιες είναι αυτές, επιτέλους; Το ξεπούλημα της ΔΕΗ για ένα κομμάτι ψωμί; Κάποιος είχε υπολογίσει κάποτε την αξία του κάρβουνου που έχει στην ιδιοκτησία της η ΔΕΗ στα ορυχεία της. Με 0,10 ευρώ το κιλό το κάρβουνο έβγαινε πολλές δεκάδες (ή και εκατοντάδες...) δισεκατομμύρια ευρώ! Και αυτήν την εταιρία θέλουν να την δώσουν για ένα κομμάτι ψωμί. Αυτή είναι η "μεταρρύθμιση"; Αν τόσο πολύ θέλουμε πια να πάει η ΔΕΗ στον ιδιωτικό τομέα (το θέλουμε; Ή αυτό που θέλουμε είναι να ξεπατωθούν οι άθλιοι συνδικαλισταράδες από εκεί μέσα;), γιατί δεν την πουλάμε, έστω, στην αξία της; Μήπως τελικά οι "μεταρρυθμίσεις" είναι η λεηλασία της χώρας και του φυσικού της πλούτου; Διότι ακούμε και ξαναακούμε τη λέξη "μεταρρυθμίσεις", αλλά γιατί στο καλό κανένας δεν μας λέει τι εννοεί όταν λέει "μεταρρυθμίσεις";;;

"Μεταρρύθμιση" θα ήταν, π.χ., να αλλάξει ο νόμος για τους συνδικαλιστές, που τώρα έχουν το δικαίωμα (διά νόμου!) να μην εργάζονται, και να καταργηθεί το εξωφρενικό αυτό "δικαίωμα" και να τους στείλει όλους να δουλέψουν! Να δούμε μετά, πόση μαγκιά θα τους μείνει; Πόσο ελκυστικό θα είναι πια το "επάγγελμα" του συνδικαλιστή; Θα λυσσάξουν μερικές μέρες, αλλά τι θα πουν στην κοινωνία; Όχι, θέλουμε να κρατήσουμε το δικαίωμα να καθόμαστε; Θα τους πάρουν όλοι με τις πέτρες.

Ας το κάνει αυτό ο Σαμαράς, να δει για πότε θα "τσιμπήσει" μερικές μονάδες στις δημοσκοπήσεις. Να το πει ξεκάθαρα: Ο συνδικαλιστής είναι για να προασπίζεται τα δικαιώματα των συναδέλφων του. Όχι για να κοπροσκυλιάζει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου.

Χρειάζονται άνθρωποι που να διαγνώσουν ορθά την κακοδαιμονία της ελληνικής κοινωνίας. Και να προτείνουν και μέτρα απλά, που μπορούν να φέρουν αποτέλεσμα, όχι μόνον ουσίας, αλλά και πολιτικό αποτέλεσμα.

Θα το τολμήσει; Πολύ αμφιβάλλω. Αν συνεχίσει να έχει την ίδια άτολμη προσέγγιση, πολύ γρήγορα η φθορά θα τον "πάρει από κάτω", που λέει κι ο λαός.

Διογένης

Διαβάστε περισσότερα