Ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας τα έλεγαν στην Τροικα, αλλά έπεφταν πάνω σε τοίχο

09:01 7/6/2013 - Πηγή: Antinews

Επειδή από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ ακούστηκαν διάφορες απόψεις για το ρόλο της κυβέρνησης την οποία κατηγορεί μεταξύ άλλων και για αποτυχία του “Greek Success”, κάποιοι ξεχνούν ότι η παρούσα κυβέρνηση, ο Σαμαράς και ο Στουρνάρας τα έλεγαν στην Τροίκα, αλλά έπεφταν πάνω σε τοίχο. Στην ίδια την έκθεση του ΔΝΤ

που τόσο σάλο προκάλεσε υπάρχει παράρτημα με τις ελληνικές θέσεις για 11 σοβαρά λάθη που γίνονται από την τρόικα. Διαβάστε τι τους έλεγε επισήμως η κυβέρνηση αλλά αυτοί αγρόν ηγόραζαν:

1. Συμμετοχή ΔΝΤ στο μνημόνιο. Η άποψη που εκφράστηκε ήταν ότι θα ήταν καλύτερα αν η κρίση θα μπορούσε να είχε επιλυθεί εντός της ΕΕ ή της ζώνης του ευρώ, αλλά ούτε οι ελληνικές αρχές ούτε η ΕΕ ή η ΕΚΤ είχαν την απαιτούμενη εμπειρία τέτοιου προγράμματος. Η εμπειρία του Ταμείου στην επίλυση της κρίσης κατέστησε αναγκαία τη συμμετοχή στη διαδικασία.

2. Ταχύτητα προσαρμογής. Η ελληνική πλευρά εκτιμά ότι η μορφή του «4-3-3 προγράμματος μείωσης του ελλείμματος στην οποία αρχικά επέμενε η ΕΕ ήταν υπερβολικά φιλόδοξη και αντανακλά μια νομικίστικη προσέγγιση στην αντιμετώπιση των κριτηρίων του Μάαστριχτ και της Διαδικασίας Υπερβολικού Ελλείμματος».

3. Υψηλά επιτόκια. Επιπλέον, εκτιμήθηκε ότι τα αρχικά επιτόκια των δανείων από τα κράτη – μέλη «ήταν πολύ υψηλά δημιουργώντας αμφιβολίες σχετικά με τη βιωσιμότητα».

4. Δεν θέλαμε αρχικά μείωση χρέους. Οι Έλληνες αξιωματούχοι επισήμαναν ότι «η ίδια η Ελλάδα και οι Ευρωπαίοι εταίροι ήταν εναντίον της αναδιάρθρωσης χρέους στην αρχή λόγω των ανησυχιών σχετικά με το εγχώριο πολιτικό κόστος, τις επιπτώσεις για τα ασφαλιστικά ταμεία και την μετάδοση των επιπτώσεων», αλλά «όσο περνούσε ο καιρός η δυνατότητα αυτή ωρίμασε».

5. Επικοινωνιακά λάθη στην μείωση του χρέους. «Υπήρχαν μια σειρά από λανθασμένες κινήσεις πριν προκύψει μια εφαρμόσιμη πρόταση» αναφέρεται. Τα γεγονότα στο Deauville έφεραν απροσδόκητα ξανά την αναδιάρθρωση πάνω στο τραπέζι και «αναστάτωσαν σοβαρά τις αγορές και μάλιστα σε μια περίοδο που το πρόγραμμα έδειχνε κάποια επιτυχία και τα ελληνικά spreads είχαν αρχίσει να μειώνεται». Αργότερα, «η πιθανότητα η Ελλάδα να φύγει από το ευρώ έγινε μια δημόσια συζήτηση με τους εταίρους της ζώνης του ευρώ, μια συζήτηση που θα έπρεπε να έχει συμβεί πίσω από τις κλειστές πόρτες».

6. Σύντομα και πρόχειρα οι διαπραγματεύσεις. «Οι διαπραγματεύσεις διεξήχθησαν σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Αυτό είχε κόστος. Δεν υπήρξε επαρκής χρόνος για τον πολιτικό διάλογο και τη διαβούλευση με τους ανθρώπους στο διοικητικό επίπεδο. Οδήγησε σε περιορισμένη γνώση και δεν προσαρμόστηκαν οι προϋποθέσεις στις ιδιαιτερότητες της Ελλάδας».

7. Παραγνώριση ύφεσης και επιπτώσεων στην οικονομία. «Η κοινή άποψη ήταν ότι κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το βάθος και τη διάρκεια της ύφεσης». Ωστόσο, αξιωματούχοι αναγνώρισαν ότι οι μακροοικονομικές προβλέψεις του προγράμματος είχαν κινδύνων που έγιναν πράξη λόγω πολιτικής αστάθειας και εκροών καταθέσεων. Επίσης, στον υπολογισμό των επιπτώσεων των φορολογικών μέτρων, των τιμών και του εισοδήματος, «η ελαστικότητα είχε υποτιμηθεί και αυτό μείωσε την απόδοση των εσόδων».

8. Πλήγμα από την δεύτερη αναθεώρηση στο έλλειμμα του 2009. Οι εκ των υστέρων αναθεωρήσεις των στοιχείων που διεύρυναν το έλλειμμα του 2009 κατά 2% του ΑΕΠ «έκαναν την απαιτούμενη δημοσιονομική προσαρμογή ακόμη πιο απαιτητική».

9. Δεν μαζεύτηκε η εκροή καταθέσεων. «Μεγαλύτερη έμφαση θα έπρεπε να έχει δοθεί στην αντιμετώπιση των εκροών καταθέσεων» και στις επιπτώσεις που είχε αυτό στη διατήρηση των όρων του προγράμματος.

10. Αγκυλώσεις στο πρόγραμμα οδήγησαν σε σπιράλ ύφεσης. Η ελληνική πλευρά αναφέρει «περιορισμούς χρηματοδότησης που οδήγησαν σε περιορισμούς ευελιξίας των στόχων» και με την σειρά τους «σε ένα φαύλο κύκλο» όπου η βαθύτερη η ύφεση δημιουργούσε μεγαλύτερη ανάγκη για τη λήψη μέτρων και ακόμη βαθύτερη ύφεση…

11. Λάθος η έμφαση του αρχικού μνημονίου σε αύξηση των φόρων, έπρεπε να μειωθούν οι δαπάνες, να επιταχυνθούν οι αποκρατικοποιήσεις και η μάχη κατά της φοροδιαφυγής. Η ελληνική πλευρά αναφέρει ότι εξ αρχής είχαν εκφραστεί αμφιβολίες «για την έμφαση που δόθηκε στο αρχικό πρόγραμμα για αύξηση των φόρων» Από τη μία πλευρά, οι φόροι ήταν σχετικά χαμηλοί και η αύξησή τους «ήταν πολιτικά ευκολότερη». Μεγαλύτερη προσπάθεια «θα έπρεπε επίσης να έχει γίνει κατά την έναρξη του προγράμματος για ιδιωτικοποιήσεις κρατικών περιουσιακών στοιχείων και πάταξη της φοροδιαφυγής».