Οι αγορές και τα κράτη, στο έλεος των οίκων αξιολόγησης

Οι οίκοι αξιολόγησης προειδοποίησαν πρόσφατα, ότι μπορεί να υποβαθμίσουν όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Μας νοιάζει; Και αν ναι γιατί;

Λες και δεν πιέζονται αρκετά και από παντού οι ηγέτες της ευρωζώνης προκειμένου να βρουν λύσεις, έχουν και τους οίκους πάνω από το κεφάλι τους.

Πριν από λίγο καιρό, η Standard and Poor’s (S&P) έβαλε σχεδόν ολόκληρη την ευρωζώνη σε λίστα επιφυλακής. Αυτό σημαίνει πως 6 χώρες με βαθμολόγηση ΑΑΑ, μεταξύ των οποίων η Γαλλία

και η Γερμανία, έχουν 50% πιθανότητες να υποβαθμιστούν.

Κάτι τέτοιο δημιουργεί τεράστια προβλήματα για την Ευρώπη. Το ταμείο διάσωσης EFSF βασίζεται στην πιστοληπτική αξιοπιστία της Γερμανίας για να θεωρείται κι αυτό αξιόπιστο. Η υποβάθμιση αυτών των κρατών, θα δυσκολέψει την διάσωση των υπολοίπων που κινδυνεύουν. Όσο πιο χαμηλή μια αξιολόγηση, τόσο μεγαλύτερα τα επιτόκια στα δάνεια.

Είναι πλέον ξεκάθαρο ότι η Standard and Poor’s έχει και ασκεί τεράστια δύναμη. Ποιοι είναι όμως από πίσω της, και εν πάση περιπτώσει, πως λειτουργούν αυτοί οι οίκοι;

Η Standard and Poor’s είναι ένας από τους τρείς μεγάλους οίκους αξιολόγησης (μαζί με τους Moody’s και Fitch), που εδρεύει στις ΗΠΑ παρέχοντας οικονομικές υπηρεσίες, όπως είναι  η αξιολόγηση της οικονομικής σταθερότητας ενός κράτους. Ελέγχει τα κράτη, τις επιχειρήσεις, καθώς και τα χρηματοπιστωτικά τους προϊόντα, με τον ίδιο τρόπο που μια τράπεζα ελέγχει όλους μας, πριν μας χορηγήσει κάποια πιστωτική κάρτα.

Οι οίκοι αυτοί έχουν μεγάλη προϊστορία. Η S&P ξεκίνησε ως περιοδικό (Poor’s) το 1860, και το 1916 προχώρησε στις αξιολογήσεις. Το 1941 ενώθηκε με την Standard Agency, ακολουθώντας τα χνάρια της Moody’s, η οποία από τις αρχές του αιώνα αξιολογούσε τις αμερικανικές σιδηροδρομικές εταιρίες.

Οι αγορές συνεχίζουν να βασίζονται σε αυτούς τους οίκους, θεωρώντας τους ως τη μόνη «ανεξάρτητη» αρχή πιστοληπτικής αξιολόγησης. Οι οίκοι όμως εισπράττουν αμοιβές από τις επιχειρήσεις που αξιολογούν, προκαλώντας ζήτημα σύγκρουσης συμφερόντων, και επιδεινώνοντας την ακεραιότητα ενός συστήματος που έδειξε πόσο ατελές είναι στη διάρκεια της κρίσης του 2008.

Οι οίκοι γνωμοδοτούν βαθμολογώντας από D έως AAA. Οι ΗΠΑ και η Βρετανία είναι ΑΑΑ. Το ίδιο και η πλειονότητα των τραπεζικών και επενδυτικών προϊόντων στην διάρκεια της οικονομικής άνθησης. Οι αξιολογήσεις δεν είναι προαιρετικές. Αν κάποια οντότητα θέλει να εκδώσει ομόλογο ή δάνειο, πρέπει να έχει αξιολόγηση. Και αν στους οίκους δεν αρέσει αυτό που προσφέρεις, στο χαρακτηρίζουν «σκουπίδι», κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει να πληρώσεις μεγάλα επιτόκια αν θέλεις να προσελκύσεις επενδύσεις.

Μετά την κρίση, όλα έδειχναν πως επιτέλους οι αρχές θα βάλουν στο μικροσκόπιο τους οίκους αξιολόγησης, αλλά κάτι τέτοιο δεν έχει γίνει ακόμη. Παρά τον ρόλο τους στην δημιουργία της κρίσης, αφού βαθμολόγησαν με υψηλά σκορ τα διάφορα επίφοβα προϊόντα, τροφοδοτώντας τον ενθουσιασμό για παρακινδυνευμένες επενδύσεις, εν τούτοις συνεχίζουν να παίζουν σημαντικό ρόλο, επηρεάζοντας τις αγορές,

Keywords
Τυχαία Θέματα