Οι τελευταίες εκλογές των ναυαγίων της μεταπολίτευσης

08:02 13/6/2012 - Πηγή: Antinews

(Τρεις και σήμερα, λήψη δεύτερη)

Να ‘μαστε πάλι εδώ, τέσσερις μέρες πριν την «σημαντικότερη εκλογική αναμέτρηση της «Μεταπολίτευσης» δεύτερη φορά σε  ενάμιση μήνα. Καλά το πάμε. Θεώρησα πως όφειλα και αυτή τη φορά να επισημάνω 5+1 σημαντικά σημεία της επερχόμενης εκλογικής αναμέτρησης.

Πρώτον. Ο λαός έστειλε ένα μήνυμα στις προηγούμενες εκλογές. Όσο παραμορφωμένο κι αν ακούστηκε μέσα από τα χαλασμένα γραμμόφωνα των διεθνιστικών, φασιστικών και υπερπατριωτικών περιφερόμενων θιάσων. Όσο κι αν περιελάμβανε γνωστούς

ξύλινους ήχους σε νεωτεριστική βερσιόν. Το πολιτικό σύστημα εξέπνευσε τα λοίσθια. Και καλώς ή κακώς το καινούριο καλούνται να το ξεγεννήσουν «παλιές» μαμές. Οι παλιοί κομματικοί σχηματισμοί είναι πλέον απλά βαρκάκια-καρυδότσουφλα που μεταφέρουν όσους επέζησαν του ναυαγίου της μεταπολίτευσης στη στεριά. Είναι ευθύνη του καθενός αν θα επιλέξει καρυδότσουφλο που μέσα στη θαλασσοταραχή αποζητάει Ιθάκη ή που το πάει ντουγρού στα βράχια.

Δεύτερον. Ο φασισμός είναι ένα ουράνιο τόξο από διάφορα χρώματα που στο τέλος του έχει ένα καζάνι με αίμα, και όχι λίρες (κατά την Ιρλανδική μυθολογία). Το ότι τόσα χρόνια εκτρέφαμε κάθε είδους χρωματική απόχρωση του στο φάσμα από το βαθύ κόκκινο έως το ξεψυχισμένο ροζουλί δε σήμαινε πως έπρεπε να βάλουμε και κροκί, από τον μαύρο κρόκο του αυγού του φιδιού, για να δώσουμε… καλλιτεχνική αντίθεση. Το κακό που διαφαίνεται είναι πως οι 6 αυτές εβδομάδες δεν ήταν αρκετές για να οσμιστεί ο κόσμος την μπόχα, τουναντίον, ακόμα μπερδεύει τη σαπίλα με κάτι το ευγενές, σαν το ροκφόρ ένα πράγμα. Με το ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ να διαγκωνίζονται για την πρωτιά στον κόκκινο φασισμό και τη ΧΑ να φαίνεται να ξαναμιζάρει τις μηχανές της, το μόνο που μας «σώζει» από γενικευμένη σύρραξη, είναι πως κατά βάθος η ΧΑ είναι οργανωτικά, σε επίπεδο προπαγάνδας και πολιτικής παρουσίας, παιδική χαρά (όπως έχουμε ξαναγράψει), οπότε οποιαδήποτε απόπειρα τους για αναμόχλευση βίαιων επεισοδίων θα ξεμπροστιάσει στα μάτια της κοινωνίας την παντοδυναμία της αριστεράς στο βούρκο της παρακρατικής φασίζουσας ιδεολογίας και δραστηριότητας.

Τρίτον. Ο φόβος φυλάει τα έρμα. Όσο κι αν βαράνε τα νταούλια τους περί τρομοκράτησης του κοσμάκη οι θεραπαινίδες του συστήματος της δραχμής (αυτοί που κρώζανε για εθνική αναξιοπρέπεια και ότι θα μας πάρουν οι Γερμανοί σπίτια, λεφτά, θάλασσα, ήλιο, μνημεία, σώβρακα κλπ.) η αλήθεια είναι μία και ο μπακλαβάς γωνία: πόσο αντέχει η καρδούλα σου μπάρμπα να ρισκάρεις τα πάντα; 5%; 10%; Γιατί όποιος προσπαθεί να καθησυχάσει τον εαυτό του λέγοντας του «έλα μωρέ τώρα, σιγά μη μας πετάξουν από την ευρωζώνη» να το λέει 5 το πρωί και 5 το βράδυ από μέσα του μπας και το πιστέψει. Όσοι, δε, σκέφτονται να προσχωρήσουν στο «μέτωπο της δραχμής» ας σκεφτούν το κάτω του μισού σε επάρκεια κρέατος, τον ορυμαγδό με τα φάρμακα των καρκινοπαθών και το αν έχουν καμιά καλή καβάτζα στο εξωτερικό για να αγοράσουν κανά οικοδομικό φιλετάκι μετά σε τιμή παρτσέτας. Και για να τελειώνουμε με τους ψευτοηρωισμούς, ήρωας είναι όποι