Όσο υπάρχουν ήρωες, θα υπάρχουν και «προσκυνημένοι»... (ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΕΥΕΡΓΕΤΗ ΙΑΚ. ΤΣΟΥΝΗ)

14:11 11/4/2021 - Πηγή: Antinews

Αν ήξερα μέχρι τώρα πως ''οι ήρωες περπατούν στα σκοτεινά'', όπως έλεγε στον ''Τελευταίο Σταθμό'' ο Γ. Σεφέρης, χθες μόλις ''γνώρισα'' έναν που με συγκίνησε, με συντάραξε, λες και τον είχα μπροστά μου να απαγγέλλει με λυγισμένη φωνή ένα παιδικό τραγουδάκι, δημοτικό, που το ψιθύριζαν τραγουδώντας τα μικρά παιδιά τα βράδια καθ' οδόν προς το Κρυφό Σχολειό στα άγρια χρόνια της Τουρκοκρατίας.

- Φεγγαράκι μου λαμπρό

Φέγγε μου να περπατώ...

Κι ύστερα, σαν να έκανε άλμα μέσα στον χρόνο, άκουσα τον 95χρονο βετεράνο του Β' Παγκοσμίου Πολέμου Ιάκωβο Τσούνη (αθόρυβο ευεργέτη των Ενόπλων

Δυνάμεων και ''υποστράτηγο επί τιμή'') να απαγγέλλει με φωνή που προσπαθούσε να ισορροπήσει το τρέμουλό της το εξάστιχο ποίημα του Διον. Σολωμού ''Η καταστροφή των Ψαρών'':

- Στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη

Περπατώντας η Δόξα μονάχη...

Ανατρίχιασα σύγκορμη και, επηρεασμένη απ' τον Μανώλη Κοττάκη που υπήρξε μάρτυρας της φορτισμένης συγκινησιακά τελετής ονοματοδοσίας μιας αίθουσας της Αθηναϊκής Λέσχης με το όνομα του Έλληνα εφοπλιστή, λίγο ήθελα να δακρύσω κι εγώ μαζί του.

Να δακρύσω από περηφάνια, γιατί ανακάλυπτα έναν σύγχρονο εθνικό ευεργέτη και ήρωα, με την στόφα των παλιών εθνικών ευεργετών (Καπλάνη, Βαρβάκη, Αρσάκη, Σίνα, Ζάππα, Μπενάκη, Αβέρωφ, Ζωσιμάδων κλπ) και των παλιών ηρώων του '21, απ' τη γενιά των οποίων, τύχαινε να έλκει την καταγωγή του ο Ιάκωβος Τσούνης (οικ. Λονταίων και Πετμεζαίων).

Να δακρύσω από χαρά, γιατί στην πολύπαθη απ' τα μνημόνια και την κακή γειτονία με την Τουρκία Ελλάδα υπάρχουν ακόμα γενναιόδωροι Έλληνες ευεργέτες που της δίνουν το φιλί της ζωής είτε προς χάριν της αμυντικής της θωράκισης (όπως στη συγκεκριμένη περίπτωση) είτε προς χάριν της κοινωνικής, πολιτιστικής ή οικονομικής στήριξής της. Προς χάριν της ανάκαμψης και της προαγωγής της, μετά την επώδυνη μνημονιακή περιπέτεια που δεν έχει καλοκλείσει ακόμα...

Να δακρύσω από χαρά, γιατί - όπως διαβάζω - ο Ιάκωβος Τσούνης (γεννηθείς στο Αίγιο το 1925, όπου υπάρχει και μουσείο με το όνομά του) έχει ανεπτυγμένες εντός του την περηφάνια για την ελληνική μας καταγωγή (εξ ου και η επιμονή του στην άποψη ότι ''Είμεθα τιτλούχοι εμείς οι Έλληνες'') και την επιθυμία να παραμείνουμε ενωμένοι.

Να δακρύσω από πίκρα στη σκέψη πως, πλάι σ' αυτούς τους υπέροχους Έλληνες που λαμπρύνουν με την παρουσία τους την Ελλάδα, υπάρχουν κι οι άλλοι, δυστυχώς, στον αντίποδα. Αυτοί του πολιτικού και πανεπιστημιακού κατεστημένου, τους οποίους φοβόταν ο Κολοκοτρώνης μην κάνουν κακό στην πατρίδα.

- Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου..., ομολογεί ο ίδιος στα απομνημονεύματά του.

Και είχε δίκιο να τους φοβάται. Και έχουμε δίκιο να τους φοβόμαστε. Γιατί αυτή η ''φάρα'' των Ελλήνων (για να μην πω ''μισελλήνων''), που περιέργως αυγάτεψε τα τελευταία χρόνια, όχι μόνο δεν ενίσχυσε την πατρίδα μας στις δεκαετείς περιπέτειές της, όχι μόνο δεν τη στήριξε και δεν την εμψύχωσε στους αγώνες για την υπεράσπιση των κεκτημένων της απ' την Τουρκία, αλλά αντίθετα προσπάθησε και προσπαθεί να την αφοπλίσει βάλλοντας κατά της γραμμής υπεράσπισής των εθνικών συμφερόντων της.

Και το κάνει αυτό είτε καταγγέλλοντάς την στο εξωτερικό για κακομεταχείριση μεταναστών και προσφύγων είτε γιατί δεν ανοίγει τα σύνορά της σ' αυτούς είτε αρθρογραφώντας σε βάρος των ιστορικών δικαίων της στο Αιγαίο ή γεμίζοντας με αρνητικές ''προφητείες'' και χοληφόρες συνεντεύξεις σε βάρος της τη φαρέτρα των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο...

Αυτοί είναι οι ''προσκυνημένοι'' Έλληνες που κλίνουν το γόνυ στον Τούρκο. Οι Έλληνες που, αντί να σφυρηλατούν την εθνική ενότητα στην πατρίδα τους προσφέροντας χείρα βοηθείας στους εκάστοτε κυβερνώντες για να διορθώσουν τα τυχόν λάθη στην Εξωτερική πολιτική τους, ποτίζουν με δηλητήριο τους συμπατριώτες τους με το να δρουν υποβολιμαία σε βάρος των συμφερόντων της κοινής μας πατρίδας.

Σκιάζουν την εθνική συνείδηση του λαού μας, την πίστη στις παραδόσεις και την ιστορία του μέσα απ' τα δηλητηριώδη κείμενά τους, που γίνονται ιδανικοί αγωγοί μεταφοράς της τουρκικής προπαγάνδας. Και στις πιο κρίσιμες ώρες για την πατρίδα δίνουν τα διαπιστευτήρια της πίστης και της υποταγής τους στον νεοοθωμανό σουλτάνο της απέναντι όχθης.

Έτσι επιβεβαιώνουν πανηγυρικά την άποψη ότι η κρίση γεννά ήρωες, αλλά και ''προσκυνημένους'', όπως αποκάλεσε τους νενέκους του Ιμπραήμ ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης σε επιστολή του, όταν ξεκινούσε την εκστρατεία του εναντίον τους το 1827.

Γεννά ήρωες όπως ο Ιάκωβος Τσούνης, που στα τελευταία τριάντα χρόνια ''διέθεσε για την ενίσχυση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας οκταψήφιο ποσό'', απ' την μεγάλη αγάπη του για την πατρίδα. Σε βαθμό, που να προσεγγίζει αριθμητικά - όπως υπολογίζει ο κ. Κοττάκης - ''στις δωρεές που έκανε όλο το επιχειρείν για τον Covid-19''!..

Γεννά ήρωες που είναι περήφανοι για την εθνική τους καταγωγή και αγωνιούν για την ενότητα του έθνους. Γι' αυτό και δε διστάζουν , σε κάθε ευκαιρία, να το εκφράζουν αυθεντικά την περηφάνια και τον καημό του:

- Παρακαλώ, διασώστε το: Είμεθα τιτλούχοι εμείς οι Έλληνες. Αυτό είναι το όνομα καθενός μας: Έλλην...

Και είναι τόσο Έλληνας ο Ιάκωβος Τσούνης, που ζήτησε να γράψουν πάνω στην πλάκα του τάφου που παράγγειλε να του ετοιμάσουν, τις δυο πιο σημαντικές λέξεις της ζωής του σε μια φράση-μήνυμα προς τους συμπατριώτες του:

''ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΜΟΝΟΕΙΤΕ!..''

''Μηδένα προ του τέλους μακάριζε'', έλεγε ο ''προπάππος'' όλων μας Σόλων, αλλά εγώ μακαρίζω ήδη τον Έλληνα πολίτη Ιάκωβο Τσούνη γιατί όλη η ζωή του είναι ένας ύμνος για την Ελλάδα και η υπέργηρη φράση του αφιερωμένη πάλι σ' αυτήν: ''Ενότητα'', γιατί μόνο ''ηνωμένοι'' εμείς οι Έλληνες θα μπορέσουμε να εξασφαλίσουμε την επιβίωσή μας!..

Σ' έναν τόσο σπουδαίο Έλληνα, που:

- Πλαστογράφησε την ταυτότητά του και σε ηλικία 16 ετών για να καταταγεί στον Ελληνικό Στρατό το '40 και να πολεμήσει στην Αλβανία.

- Υπήρξε ενεργό μέλος της Εθνικής Αντίστασης με αναγνωρισμένη αντιστασιακή δράση κατά των Γερμανών κατακτητών μας.

- Συνελήφθη, φυλακίστηκε και κατόρθωσε να δραπετεύσει και...

- Με το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου συμμετείχε στην καθοριστική μάχη της Κόνιτσας (1947, αρχή του τέλους του ''Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας'', με την νίκη στέφει νικητή τον [Εθνικό] Ελληνικό Στρατό), όπου τάχθηκε καθαρά υπέρ της Δύσης, η μόνη λέξη που του αξίζει είναι αυτή που του απέδωσε ο υπουργός Άμυνας Νίκος Παναγιωτόπουλος: ΑΞΙΟΣ!!!..

Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2021

Διαβάστε περισσότερα