Όταν η διαφορετικότητα γίνεται πηγή αριστείας!..

16:08 22/4/2019 - Πηγή: Antinews

Στην πολύχρονη θητεία μου ως βαθμολογήτριας Εξεταστικών Κέντρων σε Πανελλαδικές εξετάσεις είχα την μεγάλη τιμή και χαρά να διαπιστώσω, εκ του σύνεγγυς, το μεγαλείο της δημοκρατίας κάθε φορά που - ως μέλος επιτροπών - ήμουν επιφορτισμένη με την εξέταση (προφορική πάντα) ατόμων με ειδικές ανάγκες, κάποια από τα οποία έπασχαν από γενετικές ταχέως εξελισσόμενες ασθένειες (όπως η νωτιαία μυϊκή ατροφία) και κάποια από επίκτητες (λόγω ατυχημάτων ή παθολογικών αιτίων).

Στη

μεγάλη πλειοψηφία τους ήταν παιδιά συνεργάσιμα και φιλικά, με περίσσια θέληση που κινητροδοτείτο από τη διαφορετικότητά τους!.. Πολλά απ' αυτά ήταν προικισμένα μυαλά, με διακρίσεις στα σχολεία τους και συναίσθηση της μοναδικότητάς τους, που τα έκανε να μην μεμψιμοιρούν γιατί ήταν καθηλωμένα στα αναπηρικά αμαξίδιά τους, αλλά αντίθετα να μετατρέπουν την... καθιστική τους ζωή σε αέναο στίβο μελέτης, προσπάθειας και δημιουργικότητας!..

Ήταν παιδιά που κέρδιζαν το σεβασμό όλων μας όχι μόνο γιατί πολλά απ' αυτά ήταν η προσωποποίηση της αριστείας, αλλά γιατί απαντούσαν με τη δύναμη της ψυχής τους στις χρεοκοπημένες εκφάνσεις του χθες, που παραβίαζαν κατάφωρα τις συνταγματικές αρχές του σεβασμού και της αξίας του ανθρώπου, της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας, της ισονομίας και της ισοπολιτείας. Ήταν παιδιά με οραματική οπτική, που άνοιγαν δρόμους κι εκεί ακόμα που δεν υπήρχαν και ύψωναν επάξια τη σημαία της διαφορετικής Ελλάδας στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Τέτοια παιδιά με φωτεινά μυαλά και αναπτυγμένη στο έπακρο τη συναισθηματική τους νοημοσύνη εξακολουθούν να μπαινοβγαίνουν και τώρα στα Εξεταστικά Κέντρα, να συμμετέχουν, να διαγωνίζονται, να διεκδικούν, να επιμένουν και να απαιτούν τα δικαιώματά τους απ' την ελληνική Πολιτεία, που συχνά πυκνά δυστυχώς αποδεικνύει πως δεν επενδύει σ' αυτά.

Και το αποδεικνύει με το να τα αντιμετωπίζει σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας, που δεν αξίζουν καν τη στοιχειώδη παρέμβασή της στις υλικοτεχνικές υποδομές των σχολείων και γενικότερα των δημοσίων κτιρίων, ώστε να γίνουν αυτά προσπελάσιμα σε μαθητές με κινητικά προβλήματα...

Κι όμως τα παιδιά που αντιμετωπίζουν αυτήν τη δυσχέρεια ή οποιαδήποτε άλλη είναι άτομα με χαρακτήρα, πλούσιο συναισθηματικό κόσμο και δικαιώματα στη ζωή και τις απολαύσεις της. Άτομα που γίνονται ευτυχισμένα ή δυστυχισμένα με τα ίδια ακριβώς πράγματα που κάνουν ευτυχισμένους ή δυστυχισμένους κι εμάς, άτομα που ερωτεύονται, που μορφώνονται και βιώνουν κάθε πτυχή της ζωής τους!..

Γι' αυτό ας ξεκαθαρίσουμε κάτι ευθύς εξαρχής. Τα ΑΜΕΑ δεν αξίζουν, σε κάθε περίπτωση, τον πολιτιστικό, κοινωνικό και πολιτικό ρατσισμό σε βάρος τους. Δεν αξίζει να ζουν στο περιθώριο ενός ''ακοινώνητου'' κοινωνικού κράτους, που κατηγοριοποιεί τους πολίτες του και εφαρμόζει κατά το δοκούν κοινωνικούς αποκλεισμούς σε βάρος τους, με τη δικαιολογία των ανελαστικών γραφειοκρατικών διαδικασιών που δυσχεραίνουν τη ζωή όλων...

Με δεδομένη την παραπάνω τοποθέτησή μου, μπορείτε να αντιληφθείτε την οδυνηρή έκπληξη που ένιωσα ως εκπαιδευτικός και ως άνθρωπος το 2000, αν δεν απατώμαι, όταν δημοσιοποιήθηκε ένα σχετικό συμβάν ντροπιαστικό για το κράτος και το πολίτευμά μας. Ήταν μια περίπτωση ενδεικτική της σκληρότητας με την οποία αντιμετωπίζει ένας δημόσιος οργανισμός (το ΑΣΕΠ, εν προκειμένω) τα άτομα με αναπηρία.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, πράγματι, το Ανώτατο Συμβούλιο Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ) επιφύλαξε τη χείριστη δυνατή μεταχείριση στα άτομα με ειδικές ανάγκες που προσήλθαν για να συμμετάσχουν στον διαγωνισμό για τις προσλήψεις στις Τράπεζες.

Για πρώτη φορά στα χρονικά (στις 18-19 Φεβρουαρίου του 2000) το ΑΣΕΠ στέρησε από τα ΑΜΕΑ τη δυνατότητα να συμμετάσχουν επί ίσοις όροις με τους υπόλοιπους υποψήφιους σ' ένα διαγωνισμό. Απέκλεισε, συγκεκριμένα, τη συμμετοχή τους λόγω σωματικών ή άλλων χρόνιων προβλημάτων υγείας.

Η πράξη αυτή ξεσήκωσε θύελλα κοινωνικών αντιδράσεων, τότε, και προκάλεσε την καταγγελία σε βάρος του εκ μέρους της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, που προσέφυγε στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας ''να ακυρωθεί η προκήρυξη του επίμαχου διαγωνισμού ως παράνομη και αντισυνταγματική''.

Από εκείνην την προσφυγή κατά της άδικης απόφασης του ΑΣΕΠ, που πετούσε αψήφιστα στον Καιάδα τα άτομα με ειδικές ανάγκες, μου έμεινε στο μυαλό μια περίοδος λόγου που ισοδυναμούσε με κατηγορητήριο:

''... Το ΑΣΕΠ προσβάλλει την αξιοπρέπεια των ατόμων με ειδικές ανάγκες, γιατί εκτιμά την αξία τους ανάλογα με τα σωματικά τους προσόντα και με αυτόν τον τρόπο δημιουργεί έναν Καιάδα στον οποίο ρίχνει όλα τα άτομα που είχαν την ατυχία να επιβαρύνονται με κάποια σωματικά προβλήματα...''

Τι ντροπή για το ΑΣΕΠ, για το κράτος, για την ελληνική κοινωνία, που παρακολουθούσε άναυδη μεν, αλλά παθητική και ίσως ουδέτερη - όπως τώρα - να αποκλείονται μεροληπτικά συνάνθρωποί της από δημόσιους διαγωνισμούς, που παραβίαζαν συνταγματικές ελευθερίες και θεσπισμένους απ' την Πολιτεία νόμους για τα άτομα που χρήζουν ιδιαίτερης μεταχείρισης...

Τέτοιες συμπεριφορές μάς γυρίζουν, αναπόφευκτα, πίσω, σε δεκαετίες όπου κυριαρχούσαν ο ρατσισμός. τα στερεότυπα και οι κοινωνικές διακρίσεις σε βάρος μερίδας του πληθυσμού μας που είχε σαν γνώρισμά της τη διαφορετικότητα (σωματική, νοητική, ψυχική).

Αλλά κάποτε πρέπει να μπει ένα τέλος σε τέτοιου είδους τακτικές, έστω και με δικαστικές αποφάσεις, ώστε να διώκονται πειθαρχικά αυτοί που ετσιθελικά καταστρατηγούν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, όπως αυτό της εργασίας.

Να υφίσταται όμως κι η Πολιτεία τις σχετικές με το αδίκημα κυρώσεις (επιβολή αποζημιώσεων υπέρ των αδικουμένων ΑΜΕΑ), εφόσον αποδεικνύεται - εν τοις πράγμασι - ότι αυτή ψηφίζει νόμους μόνο και μόνο για να τους παραβιάζει...

Τι τραγική διαπίστωση για μια χώρα η οποία επαίρεται, και δικαιολογημένα, γιατί υπήρξε η γενέτειρα της Δημοκρατίας, ενός πολιτεύματος που είναι σύμφυτο με την κατοχύρωση του δικαιώματος στη διαφορετικότητα!..

Αλλά και τι ευχάριστη έκπληξη (που προοιωνίζεται μια αξιοπρεπέστερη και δικαιότερη στάση του κράτους απέναντι στα άτομα αυτά στο άμεσο μέλλον) αυτή που επιφύλαξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σε όλους εμάς εντάσσοντας στο Ευρωψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας τον Στέλιο Κυμπουρόπουλο, ένα απ' τα διακριθέντα άτομα με αναπηρία, που αποτελεί υπόδειγμα ήθους, ευσυνειδησίας και ενσυναίσθησης του ρόλου του ως γιατρού (ψυχιάτρου στο Αττικό Νοσοκομείο) και ως ανθρώπου...

Σ' αυτόν τον εξαίρετο νέο, που διακρίθηκε σε πείσμα της αδιαφορίας της Πολιτείας και της επώδυνης γι' αυτόν καθημερινής πραγματικότητας, θέλω να δώσω τον λόγο για να κλείσει επιλογικά το άρθρο μου, μαζί με τα συγχαρητήριά μου:

''... Χωρίς να θέλω να γενικεύσω, μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα. Η δύναμη που μου επέτρεψε να συνεχίσω να αγωνίζομαι και να επιτυγχάνω τους στόχους μου είναι η διαρκής και ακατάβλητη προσπάθεια να προχωρήσω χωρίς να υποκύπτω στα εμπόδια και τις δυσκολίες!.. ‟

” Είναι, ακόμα, η επιμονή μου να θέτω τον επόμενο απαιτητικό στόχο μου ξανά και ξανά. Στη δική μου περίπτωση έπρεπε να δαμάσω το ''δεν μπορώ'' στα θέλω μου. Αυτή είναι και η συμβουλή μου σε όσους αντιμετωπίζουν παρόμοιες δυσκολίες, γιατί έτσι θα αποκτήσουν τη δυνατότητα να κατακτήσουν τις δικές τους κορυφές...''

Διαβάστε περισσότερα