Όταν ζητούν να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα ως έχει, είναι σαν να μας ζητούν ν’ αυτοκτονήσουμε!

07:03 23/8/2012 - Πηγή: Antinews

Δημήτρης Χαντζόπουλος

Παρακολούθησα τις δηλώσεις του Προέδρου του Eurogroup, μετά τη συνάντησή του με τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Ο κ. Γιούνκερ είπε, λίγο πολύ, αυτά που ήθελαν να ακούσουν όλοι οι ….ενδιαφερόμενοι! Ενδεχομένως, ίσως είπε και κάτι περισσότερα. Σπίτι μας ήρθε, θα είχε  έναν καλό λόγο, έστω και από υποχρέωση.

Αν και στην πολιτική δεν αποτελεί κανόνα,  οι διαπροσωπικές σχέσεις μπορούν να βοηθήσουν, ιδιαίτερα σε κρίσιμες στιγμές, όταν απαιτούνται δύσκολες αποφάσεις. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής δεν θα κατάφερνε την ένταξη της Ελλάδος

στην ΕΟΚ, χωρίς τη σθεναρή υποστήριξη δεδηλωμένων φίλων, όπως ο Ζισκάρ ή υποστηρικτών, όπως ο Χέλμουτ Σμίτ.

Άρα, τα καλά λόγια του Γιούνκερ, έχουν τη σημασία τους όταν την ίδια μέρα ο Independent  διέπραξε μια ακόμα αθλιότητα σε βάρος της χώρας μας.

Όμως, πέραν των δηλώσεων, που συνήθως διαμορφώνονται από τη συγκυρία, (και εύκολα αλλάζουν) εντύπωση μου προκαλεί η διαρκώς επαναλαμβανόμενη  θέση ότι το Eurogroup θα αποφασίσει, μετά την έκθεση της τρόικα! Είναι δυνατόν οι πολιτικές αποφάσεις να υποκαθίστανται από τις εκτιμήσεις κάποιων τεχνοκρατών της σειράς; Πολλώ δε μάλλον, όταν αυτοί οι τεχνοκράτες, μέχρι σήμερα, έπεσαν έξω σε όλες τις εκτιμήσεις τους; Επιτέλους, ποια αξιοπιστία μπορεί να έχει η έκθεση του κ. Τόμσεν, όταν σε τρία από τα θεμελιώδη οικονομικά μεγέθη, ήτοι ύφεση, ανεργία και χρέος οι εκτιμήσεις του ήταν για τα….πανηγύρια; Αν ήταν  σε μια ιδιωτική εταιρεία ο Δανός τεχνοκράτης, θα είχε ήδη απολυθεί πυξ-λάξ και αμφιβάλλω, αν θα ξαναεύρισκε  δουλειά!

Εκτός και αν οι εκτιμήσεις της τρόϊκα είναι κατά παραγγελία και χρησιμοποιούνται ως άλλοθι από τους ηγέτες της Ευρωζώνης, σε μια προσπάθεια να γλιτώσουν το πολιτικό κόστος.

Ό,τι και να συμβαίνει, η πολιτική δεν μπορεί να υποκαθίσταται από τους τεχνοκράτες γιατί αυτό δημιουργεί έλλειμμα δημοκρατίας. Οι τεχνοκράτες δεν εκλέγονται από το λαό και ουδείς γνωρίζει που λογοδοτούν ή τι συμφέροντα εξυπηρετούν.

Ένα δεύτερο σημείο που ήθελα να επισημάνω, είναι αυτή η επιμονή για τις διαρθρωτικές αλλαγές. Ουδείς αμφιβάλλει ότι η Ελλάδα πρέπει να αλλάξει δραματικά για  να γίνει μια χώρα περισσότερο φιλική στις επενδύσεις και να αποκτήσει έναν ευέλικτο και αποτελεσματικό κρατικό τομέα. Όμως, μέσα σ’ αυτη τη λαίλαπα των εισπρακτικών μέτρων, που διαλύει την ελληνική κοινωνία και οδηγεί πολλούς στη φτώχεια, ακόμα και οι αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές δεν απολαμβάνουν λαϊκής νομιμοποιήσεως επειδή ακριβώς συνδυάζονται με τη φτώχεια! Γιατί δεν αποτελεί  μεταρρύθμιση να κόβεις συντάξεις. Μεταρρύθμιση είναι να καταργήσεις το καθεστώς που επιτρέπει την έκδοση παράνομων και χαριστικών συντάξεων. Αυτά τα πράγματα πρέπει να τα ξεκαθαρίσουμε. Άλλο τα εισπρακτικά μέτρα. Άλλο οι μεταρρυθμίσεις.

Το αυτό ισχύει και για τις αποκρατικοποιήσεις. Στην παρούσα συγκυρία, με το χρηματιστήριο απαξιωμένο, την οικονομία σε βαθιά ύφεση, τη διεθνή εικόνα της χώρας τραυματισμένη, ποιός σοβαρός επιχειρηματίας θα έρθει να επενδ