«Ώθηση στην ειρήνη» το Νομπέλ στην Ευρώπη

15:33 10/12/2012 - Πηγή: Antinews

Σήμερα, η ΕΕ θα παραλάβει το Νομπέλ Ειρήνης εν μέσω διαμαρτυριών. Και φυσικά, πολύς λόγος γίνεται για το αν το αξίζει, δεδομένης της κρίσης και των συνεπειών της. Ο ολλανδός ιστορικός Dirk-Jan van Baar γράφει στην De Volkskrant  γιατί θεωρεί ότι η φετινή βράβευση αποτελεί μια «ώθηση στην ειρήνη».

Στο δικό μας μέρος του κόσμου η «αιώνια ειρήνη» είναι κάθε άλλο παρά εγγυημένη. Μόνο αν περάσουμε τα επόμενα εκατό χρόνια χωρίς πόλεμο, θα είμαστε σε θέση να ισχυριστούμε ότι η ΕΕ έχει ένα επιτυχημένο ειρηνευτικό έργο. Το να της απονεμηθεί το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης του 2012 είναι

δελεαστικό. Ωστόσο, μπορείτε επίσης να δείτε το βραβείο ως το σήμα της εκκίνησης όλων των συζητήσεων που θα πραγματοποιηθούν πριν από την επέτειο του «big bang του 20ου αιώνα» (του Πρώτο Παγκοσμίου Πολέμου).

Θα πρέπει να δούμε τις γιορτές ως μια ευκαιρία για μια συζήτηση σχετικά με την Ευρώπη, η οποία «δεν έχει πια πόλεμο», όπως πιστεύεται. Ένα «πιστεύω» που, σύμφωνα με ορισμένους επικριτές, έχει χάσει την αξία του. Όποιος γνωρίζει οτιδήποτε σχετικά με την ευρωπαϊκή ιστορία, θα εκπλαγεί με το επίπεδο της ιστορικής άγνοιας.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι η ΕΕ είναι ζωτικής σημασίας για την ευρωπαϊκή ειρήνη. Είναι σωστό να αμφιβάλλουν για το αν αυτό είναι το θέμα. Υπάρχει ένας καλός λόγος για τον οποίο ειρηνικές χώρες όπως η Νορβηγία και η Ελβετία δεν είναι μέλη της ΕΕ και είναι αλήθεια ότι η Ευρώπη είναι εξαρτημένη από τις Ηνωμένες Πολιτείες για την ασφάλειά της και δεν μπορεί να εγγυηθεί κάτι από μόνη της.

Η απειλή μιας κακόβουλης εξωτερικής εξουσίας είναι αληθινή. Η Ρωσία δεν έπαιξε  έναν απλό ρόλο στην ευρωπαϊκή ισορροπία δυνάμεων κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ναπολέοντα, ενώ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου η Σοβιετική Ένωση «ειρηνοποίησε» την Ανατολική Ευρώπη, η οποία θεωρούταν γεωπολιτικά η μεγαλύτερη απειλή. Η Ρωσία σήμερα δεν είναι πλέον η Αυτοκρατορία του Κακού που ήταν κάποτε. Ωστόσο, υπό την ηγεσία του Βλαντίμιρ Πούτιν ψάχνει πώς θα ανακτήσει τον τίτλο και πιέζει ήδη τις γειτονικές χώρες, όπως η Λευκορωσία, η Γεωργία και η Ουκρανία, δημοκρατίες οι οποίες, όπως ακριβώς και τα κράτη της Βαλτικής, είναι τώρα μέλη της ΕΕ, αλλά κάποτε ανήκαν στη Σοβιετική Ένωση.

Μην ψάχνετε για φασαρίες

Θα ήταν λάθος να πιστεύουμε ότι το Ταλίν, η Ρίγα και το Βίλνιους έχουν ελευθερωθεί πλέον από τη ρωσική παρέμβαση. Ενώ κανείς στη Δυτική Ευρώπη δεν δίνει προσοχή σε αυτό το θέμα, οι άνθρωποι στην Ανατολική Ευρώπη γνωρίζουν καλύτερα. Παραδεχόμενοι κάτι τέτοιο, θα ήμασταν πιο ήσυχοι. Αυτή ήταν λίγο-πολύ η «στρατηγική» της Ευρώπης προς κάθε εξωτερικό κίνδυνο. Αυτό ακούγεται πιο κυνικό από ό,τι είναι. Όποιος νομίζει ότι η Ευρώπη πρέπει να είναι προετοιμασμένη για οποιαδήποτε ξένη απειλή, προϋποθέτει κάποια σαφή οριοθέτηση που δεν υπάρχει. Τα ευρωπαϊκά εξωτερικά σύνορα, ιδιαίτερα προς ανατολάς, είναι σκοπίμως ασαφή. Το Σιδηρούν Παραπέτασμα, που χαρακτήριζε εύκολα ένα μέρος του κόσμου κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, έχει πέσει και η ΕΕ επιχειρεί μ