Περισσότερη λιτότητα για την Ελλάδα, αν βγει απ το ευρώ

19:27 19/5/2012 - Πηγή: Antinews

Όλοι φοβούνται μη τυχόν και η Ελλάδα κηρύξει πτώχευση. Αν το έκανε, δεν θα αποτελούσε έκπληξη.

Από την εποχή της απελευθέρωσής της από τον οθωμανικό ζυγό το 1832, η Ελλάδα πέρασε το μισό ενδιάμεσο διάστημα σε κατάσταση χρεοκοπίας ή αναδιάρθρωσης.

Το διαφορετικό αυτή τη φορά είναι ότι οι Γερμανοί έχουν την διάθεση να την διασώσουν.

Σε όλη τη διάρκεια της τρέχουσας κρίσης, κυριαρχεί η άποψη που θέλει τους Γερμανούς να είναι στενοκέφαλοι, σφιχτοί, και δογματικά προσηλωμένοι στην αυστηρή λιτότητα ως συνταγή ανάκαμψης για την ευρωζώνη. Η άποψη αυτή όμως είναι υπερβολική.

Ας θυμηθούμε ότι η Γερμανία είναι υποχρεωμένη να χρησιμοποιήσει χρήματα των φορολογουμένων της, σε καθεστώς δημοκρατίας, για να σώσει μια χώρα όπως είναι η Ελλάδα, που μαστίζεται από την κακοδιαχείριση, την χαμηλή ανταγωνιστικότητα, και την οικονομική απάτη. Και όμως, η Γερμανία το κάνει! Με ποιο αντάλλαγμα; Οι ελληνικές εφημερίδες να αποκαλούν τους Γερμανούς ναζιστές!

Η Γερμανία οργάνωσε και στηρίζει περισσότερο απ όλους το ταμείο σταθερότητας EFSF, που διαχειρίζεται σχεδόν €730 δισεκατομμύρια. Το ποσό αυτό θα αυξηθεί, και το μερίδιο συμμετοχής της Γερμανίας υπερβαίνει τα ετήσια φορολογικά της έσοδα. Είναι σαν η Αμερική να δανείζει και να εγγυάται $2 τρισεκατομμύρια στο οικονομικά άστατο Μεξικό.

Ακούμε πολλά για το πώς οι Γερμανοί πολίτες αντιδρούν έντονα στη διάσωση των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου. Το αξιοπερίεργο είναι, με βάση το μέγεθος της οικονομικής βοήθειας που δίνεται, το πόσο ήπιες είναι αυτές οι αντιδράσεις.

Η Ελλάδα, και κάποιες άλλες χώρες, δεν είχε πολλές επιλογές. Οι αγορές δεν της δάνειζαν λεφτά, εξαιτίας των μεγάλων ρίσκων. Οι πιέσεις των αγορών, ανάγκασε κάποιες κυβερνήσεις να βάλουν επιτέλους τάξη στα δημοσιονομικά τους.

Τα προγράμματα λιτότητας δεν έδωσαν καμία έμφαση στην ανάπτυξη, αλλά αν οι χώρες αυτές συνέχιζαν να δαπανούν αλόγιστα, τα επιτόκια τους θα πήγαιναν στα ουράνια.

Το κυριότερο είναι ότι οι Γερμανοί δεν έδωσαν τόση έμφαση στην λιτότητα, όσο στην ανάγκη για διαρθρωτικές αλλαγές, όπως η απελευθέρωση τομέων, το άνοιγμα των αγορών, το εργασιακό, την κατάργηση του προστατευτισμού κλπ. Οικονομίες όπως αυτή της Ελλάδας χρειάζονται λιγότερη λιτότητα και περισσότερες μεταρρυθμίσεις. Το μάθημα από τις κρίσεις του παρελθόντος, θέλει τις χώρες που προχωρούν σε μεταρρυθμίσεις να ωφελούνται μακροπρόθεσμα.

Η Νότιος Ευρώπη πάσχει σε αυτόν τον τομέα. Όσον αφορά στην διευκόλυνση του επιχειρείν, η Παγκόσμια Τράπεζα κατατάσσει την Ελλάδα και την Ιταλία στις τελευταίες θέσεις (30η και 31η) ανάμεσα στα κράτη με υψηλό εισόδημα.

Στο ζήτημα της εργασιακής ελαστικότητας (απολύσεις, κλπ), το παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ τις κατατάσσει 125η και 126η, αναφορικά με τον υψηλό βαθμό κρατικών ελέγχων και νομοθεσίας.

Και στις δυο χώρες, η είσπραξη φόρων είναι σχεδόν ανύπαρκτη, ενώ βασιλεύει η διαφθορά.

Χάρη κυρίως στην ΕΕ (βλ. Γερμανία) και στις επιδοτήσεις της, τα τελευταία δέκα χρόνια αυξήθηκαν δραματικά τα ημε