Ποιο είναι το σχέδιο του Πούτιν για τη Συρία;

23:49 17/9/2015 - Πηγή: Antinews

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ρωσία ενισχύει την στρατιωτική παρουσία της στη Συρία για την υποστήριξη του Προέδρου Μπασάρ αλ-Άσαντ. Ένα πρόσφατο ρεπορτάζ του Reuters τεκμηριώνει ότι ρωσικές δυνάμεις συμμετέχουν σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Συρία. Φωτογραφικά στοιχεία που δημοσιεύθηκαν στην Daily Mail δείχνουν ότι ρωσικά στρατεύματα υπάρχουν στο έδαφος

της Συρίας, τουλάχιστον από τον Απρίλιο. Άλλα ρεπορτάζ κάνουν λόγο για παράδοση εξελιγμένου στρατιωτικού υλικού από τη Μόσχα στο καθεστώς Άσαντ, μια ειδική στρατιωτική ομάδα και προκατασκευασμένες οικιστικές μονάδες που αποστάλθηκαν σε ένα αεροδρόμιο κοντά στη Λατάκια. Μια νέα δορυφορική εικόνα του Foreign Policy επιβεβαιώνει το μέγεθος των εγκαταστάσεων που θα φιλοξενήσουν επιπλέον ρωσικά στρατεύματα και αεροσκάφη. Εάν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία για το ποιος τροφοδοτεί αυτόν τον πόλεμο τώρα καταρρίπτεται, αφού η Μόσχα φέρεται να σχεδιάζει να προσφέρει στον Άσαντ 200.000 τόνους υγροποιημένου αερίου πετρελαίου μέσω του Κερτς, ενός λιμανιού της Κριμαίας, την οποία έχει προσαρτήσει η Ρωσία από την Ουκρανία τον Μάρτιο του 2014.

Όπως ήταν αναμενόμενο, το Κρεμλίνο δεν θα σχολιάσει το κατά πόσον ρωσικά στρατεύματα πολεμούν στη Συρία. Αλλά η Μόσχα σαφώς δεν κρύβεται: στις 9 Σεπτεμβρίου, η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών Μαρία Ζαχάροβα είπε: «Προμηθεύουμε τη Συρία με όπλα και στρατιωτικό εξοπλισμό εδώ και πολύ καιρό... και δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την αντι-ρωσική υστερία για αυτό». Πράγματι, η Μόσχα είναι ένθερμος υποστηρικτής του Άσαντ από την έναρξη της συριακής εξέγερσης το Μάρτιο του 2011, στηρίζοντας το καθεστώς της Δαμασκού με όπλα, συμβούλους, δάνεια και πολιτική κάλυψη στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Αλλά είναι σαφές ότι μία αλλαγή είναι σε εξέλιξη όσον αφορά τη συμμετοχή της Ρωσίας στον εμφύλιο πόλεμο. Το ερώτημα είναι γιατί. Οι απαντήσεις κυμαίνονται από τη ναυτική στρατηγική στη διεθνή διπλωματία ως την εσωτερική πολιτική της Ρωσίας.

Κατά τις τελευταίες εβδομάδες, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν προωθεί την ιδέα του για μια «ευρεία συμμαχία» για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους - μια ιδέα που η συμφωνία του Ιράν κατέστησε δυνατή, σύμφωνα με κορυφαίους Ρώσους αξιωματούχους. Η συμφωνία «απομακρύνει τα εμπόδια - σε μεγάλο βαθμό τεχνητά- στο δρόμο για μια ευρεία συμμαχία για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους και άλλες τρομοκρατικές ομάδες», δήλωσε ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ, τον Ιούλιο. Το να παραμείνει ο Άσαντ στην εξουσία είναι κεντρικής σημασίας για το σχέδιο του Πούτιν. Η ομιλία του στη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών αργότερα αυτό το μήνα αναμένεται να επικεντρωθεί σε αυτό το θέμα.

Αν ο Πούτιν καταφέρει να πείσει τον κόσμο ότι η Ρωσία είναι απαραίτητη για την καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους, αυτό θα μπορούσε να βοηθήσει στον τερματισμό της διεθνούς απομόνωσης που ακολούθησε την προσάρτηση της Κριμαίας και να δώσει στον Πούτιν νομιμότητα με τον επαναπροσανατολισμό της προσοχής του κόσμου απέναντι σε αυτό που ο Ρώσος πρόεδρος περιγράφει ως έναν κοινό αγώνα ενάντια σε έναν μεγαλύτερο εχθρό - έναν αγώνα μεγαλύτερο από τις διαφορές με τη Δύση σχετικά με την Ουκρανία. Αυτό ακριβώς επιδιώκει: η καταπολέμηση του Ισλαμικού Κράτους δεν είναι και τόσο η προτεραιότητα. Και μπορεί να λειτουργεί: ο γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ εξέφρασε την ελπίδα νωρίτερα αυτό το μήνα ότι θα αρθούν οι κυρώσεις κατά της Ρωσίας. Η δήλωση του Ολάντ συνέπεσε με την ανακοίνωσή του για τις γαλλικές προετοιμασίες για αεροπορικές επιδρομές κατά του Ισλαμικού Κράτους στη Συρία. Σε ένα κλίμα όπου ορισμένοι στη Δύση φαίνονται κουρασμένοι από την οικονομική επιβάρυνση που έχει προκύψει από την επιβολή κυρώσεων κατά της Ρωσίας, ο Πούτιν είναι έτοιμος να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία, προσφέροντας μια βολική εταιρική σχέση ως προοίμιο για την επανεκκίνηση των επιχειρηματικών επαφών, με ένα κοινό που σε μεγάλο βαθμό έχει προχωρήσει από τα γεγονότα στην Κριμαία πριν από ένα χρόνο.

Ο Άσαντ έχει χάσει έδαφος στη Συρία κατά τους τελευταίους μήνες και χρειάζεται επειγόντως στήριξη. Και ο Πούτιν ξέρει καλά - από την Ουκρανία, ιδίως - ότι αν βαθύνει τη συμμετοχή του στον πόλεμο, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι πιθανόν να μην κάνουν απολύτως τίποτα γι' αυτό. Η Ρωσία έχει πολλά συμφέροντα στη Συρία: στρατηγικά, πολιτιστικά και οικονομικά. Το καθεστώς του Άσαντ υπήρξε ο στενότερος σύμμαχος της Μόσχας στον αραβικό κόσμο για πάνω από 40 χρόνια, επειδή η Συρία ήταν το κλειδί για την επιρροή της Σοβιετικής Ένωσης στη Μέση Ανατολή. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, δεκάδες χιλιάδες Ρώσοι μετακόμισαν στη Συρία ενώ η ελίτ της Συρίας σπούδασε σε κορυφαία ρωσικά σχολεία. Οι επιγαμίες ήταν κάτι κοινό και, κατά τη στιγμή της συριακής εξέγερσης, εκτιμάται ότι περίπου 100.000 ρώσοι πολίτες ζούσαν εκεί.

Η Μόσχα είχε επίσης αναδειχθεί σε βασικό προμηθευτή όπλων της Συρίας κατά τα έτη πριν από τη συριακή εξέγερση που ξέσπασε τον Μάρτιο του 2011. Ρωσικές εταιρείες φέρεται να έχουν επενδύσει περίπου 20 δις δολάρια. Αν παρατήσουν τον Άσαντ θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν αυτές τις επενδύσεις. Είναι δύσκολο να φανταστούμε ότι οποιαδήποτε νέα κυβέρνηση που θα μπορούσε να έρθει στη Συρία θα είναι τόσο φιλική προς τη Ρωσία.

Υπάρχουν επίσης σοβαροί λόγοι για τη στρατηγική της Μόσχας να ενισχύσει τον Άσαντ τώρα. Η Συρία είναι το πιο σημαντικό οχυρό της Ρωσίας στην περιοχή, που συνορεύει με τη Μεσόγειο, το Ισραήλ, το Λίβανο, την Τουρκία, την Ιορδανία και το Ιράκ. Ο Πούτιν έχει κάνει την επέκταση της ρωσικής ναυτικής δύναμης έναν πυλώνα της τρίτης προεδρικής θητείας του και η πτώση του Άσαντ θα σήμαινε την απώλεια της μοναδικής στρατιωτικής βάσης της Ρωσίας έξω από το μετασοβιετικό χώρο - ένα ναυτικό κέντρο ανεφοδιασμού στο λιμάνι της Συρίας, Ταρτούς. Τον Σεπτέμβριο του 2014, ο Πούτιν ανακοίνωσε τα σχέδιά του για τη μαζική επέκταση του στόλου της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα. Κρατώντας τη βάση στο Ταρτούς θα τον βοηθήσει να προβάλει περαιτέρω την δύναμη της χώρας στη Μεσόγειο.

Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι η υποστήριξη στον Άσαντ ταιριάζει στα σχέδια του Πούτιν για την αποκατάσταση της Ρωσίας ως μεγάλης δύναμης απέναντι στη Δύση. Για τις Ηνωμένες Πολιτείες, η διπλωματία αφορά σενάρια από τα οποία επωφελούνται όλοι, αλλά η προσέγγιση του Πούτιν είναι μηδενικού αθροίσματος. Η υποστήριξη στον Άσαντ είναι ένα πλήγμα για τον Λευκό Οίκο. Μπορεί να υποστηρίξει ότι μάχεται την «τρομοκρατία» με την ενδυνάμωση του Άσαντ, αλλά ενισχύει και την εγχώρια στήριξη του Πούτιν: συσπειρώνει τον λαό γύρω από τη σημαία, ενάντια σε έναν αντιληπτό εξωτερικό εχθρό. Πράγματι, ο Πούτιν είχε μια παρόμοια προσέγγιση σε όλη την Ουκρανία και άλλες περιοχές της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, όταν ο ίδιος υποστήριξε την ανάγκη για την προστασία των ρωσικών μειονοτήτων. Τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα, η προσέγγιση αυτή έχει αποφέρει αποτελέσματα: μετά την προσάρτηση της Κριμαίας τον Μάρτιο του 2014, τα ποσοστά αποδοχής του Πούτιν εκτοξεύτηκαν από τα ιστορικά χαμηλά σε πάνω από 80 τοις εκατό.

Δεν είναι η πρώτη φορά που έχει ωφεληθεί από την επιλογή να πάει σε πόλεμο. Οι ισχυρισμοί ότι πολεμά την τρομοκρατία βοήθησαν τον Πούτιν να πάρει την εξουσία το 2000, μετά από μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων τον Σεπτέμβριο του 1999 στη Μόσχα και σε αρκετές άλλες πόλεις της Ρωσίας, για τις οποίες ο Πούτιν κατηγόρησε αμέσως τους ισλαμιστές τρομοκράτες από τη Δημοκρατία της Τσετσενίας στον Βόρειο Καύκασο.

Αλλά μακροπρόθεσμα, οι πολιτικές του Πούτιν μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικές. Η Μόσχα μπορεί να θέλει μια περιορισμένη συμμετοχή, αλλά θα μπορούσε να συρθεί σε έναν πραγματικό πόλεμο - και δεν μπορεί να αγωνιστεί τόσο στην Ουκρανία όσο και στη Συρία, ενώ επίσης διατηρεί στρατεύματα σε όλο τον μετασοβιετικό χώρο, όπως κάνει σήμερα. Πράγματι, ορισμένοι ρώσοι αναλυτές έχουν ήδη επισημάνει ότι στη Συρία ο Πούτιν κινδυνεύει να επαναλάβει τα λάθη της Σοβιετικής Ένωσης στο Αφγανιστάν τη δεκαετία του 1980 - ένας πόλεμος που συνέβαλε σημαντικά στην πτώση της. Η δεινή οικονομική κατάσταση της Ρωσίας, η μείωση του πληθυσμού της, οι μη βιώσιμες αμυντικές δαπάνες, και άλλα προβλήματα σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα θα προκαλέσουν ζημιές. Αλλά αυτές οι τάσεις φαίνεται μόνο να τροφοδοτούν την επιθετικότητα του Πούτιν. Πράγματι, όσο ασθενέστερη γίνεται η Ρωσία, τόσο πιο επικίνδυνη είναι.

foreignpolicy.com

Διαβάστε περισσότερα