Πρέπει να αφήνουν τους νεοναζί να εκφράζονται ελεύθερα;

08:45 1/2/2014 - Πηγή: Antinews

Νέες μελέτες δείχνουν ότι ο αχαλίνωτος λόγος που προκαλεί μίσος μπορεί να προκαλέσει συναισθηματική βλάβη. Μήπως ήρθε η ώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες να ακολουθήσουν το παράδειγμα άλλων δημοκρατιών και να επιβάλλουν όρια στους νεοναζί και σε άλλες ομάδες μίσους; Ο Thane Rosenbaum καθηγητής νομικής στο Πανεπιστήμιο Fordham,

απαντά.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων εβδομάδων, η ελευθερία του λόγου έχει μεγαλύτερο τίμημα – τουλάχιστον στη Γαλλία και το Ισραήλ. Στη Γαλλία,

ο Ντιεντονέ Εμπαλά Εμπαλά, ένας αντι- σημιτικός stand- up κωμικός που έγινε γνωστός επειδή έκανε τον χαιρετισμό «quenelle», έναν ανεστραμμένο ναζιστικό χαιρετισμό, δεν επιτράπηκε να δώσει παραστάσεις σε δύο πόλεις. Ο Εμπαλά Εμπαλά έχει δεχθεί επανειλημμένα πρόστιμο για τον λόγο του που προκαλεί μίσος και αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που η πράξη του έγινε αντιληπτή ως απειλή για τη δημόσια τάξη.
Εν τω μεταξύ, το κοινοβούλιο του Ισραήλ σύντομα θα περάσει ένα νομοσχέδιο που απαγορεύει τη λέξη Ναζί για μη εκπαιδευτικούς σκοπούς. Πράγματι, οποιαδήποτε μομφή εναντίον κάποιου που επικαλείται το Τρίτο Ράιχ θα μπορούσε να οδηγήσει τον ομιλητή στη φυλακή για έξι μήνες, με πρόστιμο 29.000 δολάρια. Οι Ισραηλινοί ανησυχούν τόσο για την άνοδο του αντισημιτισμού σε παγκόσμιο επίπεδο, όσο και για τον ευτελισμό του Ολοκαυτώματος – ακόμη και σε τοπικό επίπεδο.

Για τους Αμερικανούς, οι ενέργειες στη Γαλλία και το Ισραήλ φαίνονται απολύτως αντιδημοκρατικές. Η Πρώτη Τροποποίηση δεν θα απαγόρευε το quenelle, ανεξάρτητα από την συμβολική σημασία του. Και κάθε λάτρης της σειράς «Seinfeld» θα θεωρούσε την απαγόρευση του επεισοδίου «Σούπα Ναζί» σκανδαλωδώς αντιαμερικανική. Εξάλλου, το 1977 ομοσπονδιακό δικαστήριο αναγνώρισε το δικαίωμα των Νεοναζί να παρελαύνουν στο Σκόκι του Ιλινόις, όπου κατοικεί ένας δυσανάλογα μεγάλος αριθμός επιζώντων του Ολοκαυτώματος. Και πιο πρόσφατα, το Ανώτατο Δικαστήριο επικύρωσε το δικαίωμα μιας ομάδας εκκλησίας που είναι αντίθετη στο να υπηρετούν οι γκέι στο στρατό, να περικυκλώσει την κηδεία ενός νεκρού ναύτη με πινακίδες που έγραφαν «Ο Θεός μισεί τις αδερφές».
Αν και αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία και το Ισραήλ είναι εντελώς ξένο για τους Αμερικανούς, ίσως ήρθε η ώρα να εξετάσουν εάν αυτές και άλλες χώρες μπορεί να έχουν δίκιο. Ίσως η προσήλωση της Αμερικής στην ελευθερία του λόγου να έχει παρατραβήξει.

Στην πραγματικότητα, οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι μια ακραία περίπτωση μεταξύ των δημοκρατιών που χορηγούν τέτοιες γενναιόδωρες εγγυήσεις στην ελευθερία του λόγου. Έξι ευρωπαϊκές χώρες, μαζί με τη Βραζιλία, απαγορεύουν την χρήση ναζιστικών συμβόλων και σημαιών. Πολλές άλλες χώρες έχουν θέσει εκτός νόμου την άρνηση του Ολοκαυτώματος. Πράγματι, ακόμη και η ενθάρρυνση των φυλετικών διακρίσεων στη Γαλλία είναι ένα έγκλημα. Σε πλουραλιστικά έθνη όπως αυτά, με αντικρουόμενους πολιτισμούς και ιστορικές τραγωδίες που δεν συμμερίζονται όλοι, ο αμοιβαίος σεβασμός και η ευγένεια βοηθούν στη διατήρηση της ειρήνης και στην αποφυγή περιττών ψυχικών τραυμάτων.
Ωστόσο, ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ελευθερία του λόγου δεν είναι απεριόριστη. Ορισμένες απαγορευμένες κατηγορίες πάντα υπήρχαν – δυσφήμηση, συκοφαντία, αισχρολογία, «υποκίνηση επαπειλούμενης ανομίας»- όπου η Πρώτη Τροποποίηση δεν προστατεύει τον ομιλητή και όπου το δικαίωμα λόγου είναι περιορισμένο για λόγους γενικής πρόνοιας και δημόσιας ασφάλειας. Δεν υπάρχει η ελευθερία να φωνάξεις «φωτιά» σε ένα γεμάτο θέατρο. Υπάρχει καταστατικό για εγκλήματα μίσους σε πολλές δικαστήρια, όπου δίνονται πιο αυστηρές ποινές σε ρατσιστικά. Το 2003, το Ανώτατο Δικαστήριο έκρινε ότι ο λόγος που αποσκοπεί σε εκφοβισμό, όπως το κάψιμο του σταυρού (μια συνηθισμένη πρακτική της Κου Κλουξ Κλαν), δεν μπορούσε να μπει υπό την προστασία της Πρώτης Τροπολογίας.
Ωστόσο, η σύγχυση είναι ότι θέτει όρια στο λόγο που προκαλεί σωματική και όχι συναισθηματική βλάβη. Πράγματι, έχουμε ένα ολόκληρο νομικό σύστημα και μια στάση απέναντι στο λόγο που παίρνουν το ρυθμός τους από ένα παιδικό τραγουδάκι: «Stick and stones can break my bones but names can never hurt me». (Τα ξύλα και οι πέτρες μπορούν να σπάσουν τα κόκαλά μου, αλλά τα ονόματα δεν μπορούν να με βλάψουν).

Όλοι μας γνωρίζουμε, όμως, και παρά τα όσα λέμε στα παιδιά μας, ότι τα ονόματα μπορεί πράγματι να κάνουν κακό. Και οι πρόσφατες μελέτες των πανεπιστημίων, όπως των Purdue, UCLA, Μίσιγκαν, Τορόντο, Αριζόνα, Μέριλαντ και του Πανεπιστημίου Macquarie στη Νέα Νότια Ουαλία, δείχνουν, μεταξύ άλλων, μέσω εγκεφαλογραφημάτων και ελεγχόμενων μελετών σε συμμετέχοντες που υποβλήθηκαν τόσο σε σωματικό όσο και σε συναισθηματικό πόνο, ότι η συναισθηματική βλάβη είναι ίση σε ένταση με εκείνη που βιώνει το σώμα, και είναι ακόμα πιο μακράς διαρκείας και τραυματική. Ο σωματικός πόνος υποχωρεί. Ο συναισθηματικός πόνος, με την ανάμνηση, βιώνεται ξανά.
Ο πόνος έχει ένα κοινό κύκλωμα στον ανθρώπινο εγκέφαλο και δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ του να σε χτυπήσει κάποιος στο πρόσωπο και να χάσεις την υπόληψή σου, ή να ραγίσει η καρδιά σου ως αποτέλεσμα του πένθους, της προδοσίας, του κοινωνικού αποκλεισμού ή μιας σοβαρής προσβολής. Η συναισθηματική δυσφορία μπορεί, στην πραγματικότητα, να κάνει το σώμα άρρωστο. Πράγματι, η έρευνα έχει δείξει ότι η φαρμακευτική αγωγή για την ανακούφιση του πόνου μπορεί να λειτουργήσει εξίσου καλά τόσο για τη σωματική όσο και για τη συναισθηματική βλάβη.

Επιβάλουμε όρια ταχύτητας στην οδήγηση και βάζουμε κανονισμούς στα τρόφιμα και τα φάρμακα, επειδή γνωρίζουμε ότι το κόστος του να μην το πράξουμε μπορεί να οδηγήσει σε ατυχήματα και βλάβες. Γιατί θα πρέπει να εξαιρείται ο λόγος από τις ανησυχίες για την ευημερία των πολιτών, όταν το κοινωνικό κόστος του μπορεί να είναι ακόμη πιο ζημιογόνο;
Στην αγορά των ιδεών, υπάρχει μια διαφορά μεταξύ της προσπάθειας να πείσεις και της προσπάθειας να τραυματίσεις. Κάποιος μπορεί να αντιταχθεί στην ομοφυλοφιλία στο στρατό χωρίς να καταστρέφει τη στιγμή που ένας πατέρας πρέπει να θάψει το γιο του. Οι νεοναζί μπορεί να νοσταλγούν το Τρίτο Ράιχ, χωρίς να τραυματίζουν εκ νέου τα θύματα του Χίτλερ. Κάποιος μπορεί να αντιταχθεί στην Καταφατική Δράση χωρίς να καίει σταυρούς στο γκαζόν ενός Αφρο- Αμερικανού.

Φυσικά, τα πάντα είναι θέμα διαβάθμισης. Οι δικαστικές επιτροπές αντιμετωπίζουν παρόμοιες ασάφειες όταν πρόκειται για σωματική βλάβη. Κανείς δεν γνωρίζει με βεβαιότητα αν ο ενάγων που φορά ένα στήριγμα στον αυχένα δεν μπορεί πραγματικά να τρέξει στο Μαραθώνιο της Νέας Υόρκης. Ανεχόμαστε το ξεγλίστρημα του ψεύτικου, αλλά αισθανόμαστε απολύτως ανίσχυροι όταν αξιολογούμε κατά πόσο τα λόγια και οι χειρονομίες αποσκοπούν στο να βλάψουν πραγματικά. Οι ένορκοι μπορούν να ξεπεράσουν αυτές τις αβεβαιότητες στον τομέα της συναισθηματικής βλάβης, όσο και στη σφαίρα της σωματικής βλάβης.
Η ελευθερία του λόγου δεν πρέπει να σταθεί στο δρόμο της κοινής ευπρέπειας. Κανένα δικαίωμα δεν θα πρέπει να ασκείται τόσο ελεύθερα και απερίσκεπτα ώστε να γίνει εμπόδιο για την κοινωνία των πολιτών, έτσι ώστε οι άλλοι να αισθάνονται λιγότερο ελεύθεροι, έχοντας καταπατήσει βάναυσα τον ιδιωτικό χώρο, την ησυχία τους και τις ευαισθησίες τους.

http://www.thedailybeast.com/articles/2014/01/30/should-neo-nazis-be-allowed-free-speech.html