Ρομπέν των Δασών εναντίον Σερίφη του Νόττινχαμ: «ηθικό» vs «νόμιμο»

11:30 12/12/2013 - Πηγή: Antinews

Ως γνωστόν ο Ρομπέν των Δασών (Robin Hood) ήταν ένας αρχετυπικός λαϊκός ήρωας: ένας αβρός κι ευσεβής παράνομος της μεσαιωνικής εποχής, ο οποίος είναι διάσημος για το γεγονός ότι έκλεβε τους πλούσιους και μοίραζε τα χρήματα στους φτωχούς, πολεμώντας την τυραννία και την αδικία. Επίσης παρουσιάζεται ως ένας δεινός τοξοβόλος.

Κύριος αντίπαλος του Ρομπέν ήταν ο Σερίφης του Νόττινχαμ, ο οποίος χρησιμοποιώντας την εξουσία του, κάνοντας επιλεκτική ανάγνωση και εφαρμογή των νόμων, συστηματικά καταπίεζε, οικειοποιούμενος

εκτάσεις γης, κυνηγώντας τους φτωχούς και θέτοντας υπέρογκη φορολογία στους υπηκόους του. Φυσικά τα περισσότερα από αυτά διαπράττονταν από το Σερίφη υπό το μανδύα του Νόμου, δηλαδή «νόμιμα».

Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του πάμπτωχου ανθρώπου που σκότωσε ένα ελάφι γιατί τα παιδιά του λιμοκτονούσαν. Το ελάφι ήταν εντός των βασιλικών δασών και ο φτωχός θα έμπαινε στη φυλακή. Τότε ο Ρομπέν αναλαμβάνει την ευθύνη ότι αυτός σκότωσε το ελάφι και χτυπά τους φρουρούς του βασιλιά. Θεσπίζεται τότε η ποινή του θανάτου για όποιον σκοτώσει βασιλικό ζώο. Ο Ρομπέν επικηρύσσεται και τα κτήματά του δημεύονται.

Η ιστορία αυτή δεν καταγράφηκε τυχαία από τη λαϊκή παράδοση της Μεσαιωνικής Αγγλίας. Σε περιόδους μεγάλης κοινωνικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης η ιστορία του Ρομπέν είναι πάντα επίκαιρη.

Κι αυτό γιατί περιγράφει μια πολιτική τάξη βαθιά ηθικά χρεοκοπημένη. Μια τάξη η οποία κληροδοτεί όλες τις εκφάνσεις της εξουσίας σε γιους, κόρες, ξαδέλφια και «χρυσoαίματους» κολλητούς. Οι εκπρόσωποι της ήταν μπλεγμένοι αποκλειστικά σε περιπτώσεις διαφθοράς, ενώ οι νόμοι χρησιμοποιούνταν ή φτιάχνονταν για να καλύπτουν τις ανομίες της πολιτικής τάξης και των «συνεργατών» τους. Αυτή η τάξη χαρακτήριζε τον Ρομπέν και τους ακόλουθους του ως κλέφτες, τρομοκράτες και παράνομους. Και ναι ήταν. Όπως και πολύ άλλοι ήρωες της ελληνικής Ιστορία και Μυθολογίας!

Το θέμα είναι όμως έναντι ποιου;

Διότι η διαφορά ενός τρομοκράτη-δολοφόνου με έναν χαρακτήρα του τρομοκράτη-στυλ «Ρομπέν» είναι η αιτιολόγηση του γιατί τρομοκρατεί την άρχουσα οικονομικό-πολιτική τάξη και όχι το λαό. Ο τρομοκράτης – δολοφόνος τρομοκρατεί τους πάντες και αποκλειστικά για το δικό του όφελος γι΄ αυτό και δεν έχει μακρόχρονη απήχηση και υποστήριξη από την κοινή γνώμη.

Και άλλοι κατά καιρούς αντιτάχτηκαν ενόπλως σε εξουσία, ωστόσο ουδέποτε αγαπήθηκαν από το λαό. Γιατί δεν ήταν απλοί, δίκαιοι και μάχιμοι. Ο «Ρομπέν» ήταν ένας από το λαό παρά το γεγονός των ηγετικών του ικανοτήτων. Τα έβαζε με το εκκλησιαστικό Ιερατείο χωρίς να βρίζει τη θρησκεία. Δεν πούλαγε προοδευτική παπάντζα ούτε διαλεκτική «ινστρούχτορα της εργατικής τάξης». Μαχόταν υπέρ μιας νόμιμης εξουσίας της χώρας του, των θεσμών και των παραδόσεων του Έθνους του. Πάλευε για Δικαιοσύνη και Ισονομία. Πίστευε στη τιμωρία όσων έβλαψαν το λαό της χώρας του και αγωνιζόταν για την επιβολή αυτής της τιμωρίας στους εκφραστές αυτής της νομότυπης δεσποτικής εξουσίας.

Ο «Σερίφης του Νόττινχαμ» όπως και οι διαβόητες εισπρακτικές εταιρίες, για παράδειγμα στις μέρες μας, λειτουργούν στο πλαίσιο του Νόμου. Ωστόσο όταν εκατομμύρια άνθρωποι χρωστούν, όταν η πλειονότητα των υπηκόων μιας κοινωνίας είναι χρεωμένοι για 40-50 χρόνια, τότε είναι καθήκον των πολιτικών ταγών να νομοθετήσουν τον τρόπο προστασίας της κοινωνίας από την γενικευμένη χρεωκοπία των ανθρώπων αυτών και των οικογενειών τους. Αυτό όμως δεν συνέβαινε την εποχή του «Ρομπέν» όπως δεν συμβαίνει και τώρα στην Ελλάδα. Στην Ελλάδα αποδεικνύεται πλέον σιγά σιγά η άμεση μονοπωλιακή σχέση πολιτικών φατριών με συγκεκριμένες οικονομικές χρυσοφόρες δραστηριότητες. Οι άρχουσα τάξη της Μεσαιωνικής Αγγλίας φορολογούσε αγρίως, κυβερνούσε δεσποτικά με φρουρές κρανοφόρων και έβγαζε στη παρανομία (επί ποινή φυλάκισης ή θανάτου) όποιον διαφωνούσε ΕΜΠΡΑΚΤΩΣ με αυτήν. Η παρέα του δάσους Σέργουντ ήταν δε χαρακτηρισμένη ως εγκληματική συμμορία.

Σήμερα ορδές βαρβάρων (όπως και το Μεσαίωνα) έχουν εισρεύσει στην Επικράτεια μας. Οι πολίτες αναρωτιούνται γιατί δεν διώκονται, αναρωτιούνται γιατί δεν εφαρμόζεται ο νόμος περί αλλοδαπών. Ανειδίκευτοι έλληνες θα δούλευαν σε βενζινάδικα για 500 ευρώ το μήνα, με ασφάλιση ωστόσο, αλλά καμία επιθεώρηση εργασίας δεν ελέγχει χιλιάδες βενζινοπώλες αν ασφαλίζουν τους αλλοδαπούς υπαλλήλους τους.

Οι πολίτες φορολογούνται βάναυσα και οριζόντια για την κάλυψη ενός δημοσίου χρέους για το οποίο κανένας λογιστικός έλεγχος δεν έγινε ποτέ και κανένας δεν τιμωρήθηκε για τη δημιουργία του. Αντιθέτως, ο λαός βλέπει τους ίδιους αυτούς υπαίτιους της καταστροφείς να συνεχίζουν να καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις και οφίτσια.

Ο καταναλωτής πληρώνει για είδη πρώτης ανάγκης 3-4 φορές παραπάνω από άλλες χώρες της ΕΕ εδώ και χρόνια και κανείς δεν εφάρμοσε ένα νόμο για την αντιμετώπιση της κατάστασης αυτής.

Τα κόμματα χρωστούν άνω των 200 εκατομμυρίων σε δάνεια στις Τράπεζες και πριν λίγους μήνες νομοθετήθηκε η μη δίωξη Τραπεζικών στελεχών τα οποία ενέκριναν αυτά τα δάνεια με μόνη κάλυψη τα μελλοντικά εκλογικά αποτελέσματα. Γιατί αναρωτιέται λογικά ο πολίτης πρέπει να πλειστηριαστεί το ακίνητο του όταν δεν συμβαίνει το ίδιο για τους «πυλώνες» της Δημοκρατίας στη χώρα αυτή; Υπάρχει επιλεκτικότητα στο «δανεικά κι αγύριστα» στη Διεθνή Τραπεζική κύριοι της Τρόικας;

Ένα θα πρέπει να γίνει κατανοητό. Η ανάγκη του λαού στην υποστήριξη ενός «Ρομπέν» θα υπάρχει όσο η εξουσία έχει τα χαρακτηριστικά του «Σερίφη του Νόττινχαμ». Όσοι περισσότεροι άνθρωποι πιέζονται από τον τελευταίο, τόσο περισσότερο θα ψάχνει η κοινωνία για τον «Ρομπέν», ακόμη κι εκεί που δεν πρέπει. Μη ξεχνάμε ότι ο «Ρομπέν» εκτός από δίκαιος ήταν και «άσσος» με το τόξο του. Ο λαός και τις δυο ιδιότητες του αυτές εκτιμούσε…

Κι ασχέτως αν ο «Ρομπέν» βρεθεί ή όχι, ο Σερίφης του Νόττινχαμ, τα αφεντικά και οι οικείοι του θα είναι ΠΑΝΤΑ ΜΙΣΗΤΟΙ από τους πολίτες.

Τόνια Γεωργίου