Ρωσο-ουκρανικές διαπραγματεύσεις στην Τουρκία, αλλά ο Μητσοτάκης στέκεται στη «σωστή» πλευρά της ιστορίας

11:34 8/3/2022 - Πηγή: Antinews

Εσχάτως, ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, έκανε γνωστό ότι οι ομόλογοί του της Ρωσίας και της Ουκρανίας, Σεργκέϊ Λαβρόφ, και Ντμίτρο Κουλέμπα συμφώνησαν να συναντηθούν στην Αττάλεια, στις 10 Μαρτίου.

Οι ΥΠΕΞ Ρωσίας - Ουκρανίας θα συναντηθούν στην Αττάλεια την Πέμπτη, ανακοίνωσε ο Τσαβούσογλου

Εάν πραγματοποιηθεί η συνάντηση, θα πρόκειται για μια διπλωματική επιτυχία της Άγκυρας, η οποία θα εμφανίσει εαυτόν διεθνώς ως διαμεσολαβητή για την ειρηνική διευθέτηση του Ουκρανικού. Ανεξαρτήτως των εξελίξεων, και μόνο το γεγονός ότι οι δύο εμπόλεμες πλευρές

επιλέγουν την Τουρκία για τη συνάντησή τους, αυτομάτως δίνει στην Άγκυρα κάποια διπλωματικά εύσημα.

Ο επιτήδειος

Κι αυτό, τη στιγμή που η Τουρκία πατάει σε δύο βάρκες, εμφανίζεται να είναι και με τον κλέφτη και με τον νοικοκύρη, και με τη Δύση και με τη Ρωσία.

Από τη μια ο Τ.Ερντογάν καταγγέλλει τη Ρωσία για εισβολή στην Ουκρανία, υπερασπίζεται τα δικαιώματα των Τατάρων της Κριμαίας, υλοποιεί ακόμα και σήμερα συμβόλαια με το Κίεβο για προμήθεια μη επανδρωμένων αεροσκαφών, ανοιγοκλείνει τα στενά του Βοσπόρου για τα ρωσικά πολεμικά πλοία προσπαθώντας να ικανοποιήσει και το ΝΑΤΟ και τη Μόσχα, και από την άλλη δηλώνει με έμφαση ότι δε σκοπεύει να τα «σπάσει» με τη Ρωσία. Κάτι αναμενόμενο, δεδομένων των οικονομικών προβλημάτων της Τουρκίας και της μεγάλης εξάρτησής της από το ρωσικό φυσικό αέριο.

Στην προκειμένη η Τουρκία δεν παίζει απλά το χαρτί του «επιτήδειου ουδέτερου». Παίζει και με τη Ρωσία, αλλά και με τη Δύση.

Με τη δεύτερη, μάλιστα, να μην εγείρει καμία ένσταση σε βάρος της Άγκυρας. Κάτι, βέβαια, που δεν ξενίζει, αλλά αποδεικνύει για μια ακόμη φορά τη λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών της Δύσης έναντι της Τουρκίας και της Ελλάδας.

Κατάργηση «δογμάτων» της εξωτερικής πολιτικής

Ενώ, λοιπόν, η Άγκυρα προσπαθεί να παίξει σε όλα τα ταμπλό, με όποιους κινδύνους εγκυμονεί κάτι τέτοιο, η Αθήνα έχει αποφασίσει να εναποθέσει όλα τα χαρτιά της στη Δυτική «ρουλέτα».

Ουσιαστικά, δηλαδή, απεμπολεί την πάγια θέση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής ότι η Ελλάδα είναι δύναμη διαμεσολάβησης και ακολουθεί πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

Επιπλέον, με την απόφαση Μητσοτάκη για αποστολή οπλισμού στην Ουκρανία, η Ελλάδα, εμμέσως πλην σαφώς, ενεπλάκη στον πόλεμο. Κάτι που επίσης αποτελεί κατάργηση μιας βασικής αρχής της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής να μην εμπλέκεται ανοικτά σε πολεμικές αντιπαραθέσεις.

Μπορεί, δηλαδή, να υποστηρίξει λεκτικά και στον ΟΗΕ μια πλευρά, όπως τώρα την Ουκρανία, όχι όμως να στείλει οπλισμό. Κάτι τέτοιο έχει να συμβεί δεκαετίες τώρα. Τελευταία φορά που η Ελλάδα πούλησε -δε χάρισε- όπλα ήταν στο Ιράκ του Σαντάμ στον πόλεμο με το Ιράν.

Συνάντηση στην Αθήνα

Ενδεχομένως, εάν η Αθήνα ακολουθούσε μια διαφοροποιημένη πολιτική στο Ουκρανικό, θα μπορούσε, για παράδειγμα, να ήταν η Αθήνα και όχι η Ατάλλεια το μέρος που θα συναντιούνταν οι υπουργοί Εξωτερικών Ρωσίας και Ουκρανίας.

Βέβαια, κάτι τέτοιο δεν εξαρτάται μόνο από τις επιθυμίες της Αθήνας. Θα χρειαζόταν και η συναίνεση της Μόσχας, η οποία, ως όλα δείχνουν, εξακολουθεί να διατηρεί στενές σχέσεις (λυκοσυμμαχίας) με την Άγκυρα.

Πόσο μάλλον, αφού και η Τουρκία ακολουθεί άκρως προσεκτική πολιτική έναντι της Ρωσίας, δεδομένου ότι η δεύτερη έχει συμφωνίες για κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου στη γείτονα και διοχέτευσης σημαντικών ποσοτήτων φυσικού αερίου προς την Τουρκία, αλλά και μέσω των εκεί αγωγών, προς την Ευρώπη.

Επικίνδυνοι τόνοι αντιπαράθεσης

Ωστόσο, η Αθήνα, όπως όλα δείχνουν τώρα, ούτε καν μπήκε στον κόπο να παίξει το ρόλο του διαμεσολαβητή.

Αντίθετα, ο πρωθυπουργός πομπωδώς ανακοίνωσε στους... υπηκόους ότι η «Ελλάδα ανήκει στη Δύση» και ότι ο ίδιος στέκεται στη «σωστή μεριά της ιστορίας» και όλα τελειώνουν με το νεύμα του. Στη συνέχεια, βέβαια, άρχισε η προπαγανδιστική παρέλαση στην πλειοψηφία των ΜΜΕ, προκειμένου να «εμπεδώσουν» οι υπήκοοι το αλάθητο του Πάπα!

Έτσι σήμερα, οι σχέσεις Αθήνας και Μόσχας έχουν φτάσει ίσως στο χαμηλότερο επίπεδο αρκετών δεκαετιών. Οι τόνοι έχουν υψωθεί επικίνδυνα και από τις δύο πλευρές. Τόσο που προκαλούνται εύλογα ερωτήματα. Γιατί η Ρωσία εμφανίζεται με τόσο επιθετική φρασεολογία έναντι της Ελλάδας; Άραγε, είναι η μικρή Ελλάδα το πρόβλημα της Μόσχας και όχι οι μεγάλες Δυτικές χώρες;

Το γεγονός ότι η εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Εξωτερικών επέλεξε να κάνει «τιμητικό» αφιέρωμα αποκλειστικά στην Ελλάδα προκαλεί ιδιαίτερο προβληματισμό. Το ίδιο και οι άκρως επικριτικές ανακοινώσεις της ρωσικής πρεσβείας στην Αθήνα. Όπως το ίδιο και η παρέλαση των κυβερνητικών στελεχών να κατακεραυνώνουν τη Μόσχα και να υπερθεματίζουν τις αποστολής όπλων στην Ουκρανία.

Mόσχα κατά Αθήνας: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη σκόπιμα καταστρέφει τις σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία

Ένας από τους λόγους που προκαλεί την ενόχληση της Μόσχας είναι οι διευκολύνσεις που παρέχει η Ελλάδα στις αμερικανικές Ένοπλες Δυνάμεις, καθώς και η τωρινή παρουσία αμερικανικού στόλου στο Αιγαίο.

Εξάλλου, η Μόσχα δεν ενοχλείται μόνο από την Ελλάδα, αλλά από όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης που βρίσκονται στη γραμμή της ΝΑΤΟϊκής αντιπαράθεσης με τη Ρωσία. Όπως τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και άλλες.

Προειδοποιήσεις Ρωσίας προς χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ - Κατηγορίες για αμερικανικά προγράμματα βιολογικών όπλων στην Ουκρανία

Γενικότερα, έντονη είναι η αίσθηση ότι οι ελληνο-ρωσικές σχέσεις βρίσκονται στο ναδίρ. Κι όλα αυτά τη στιγμή που δεν αποκλείεται περιοχές με μεγάλο ελληνικό πληθυσμό, όπως η Μαριούπολη και άλλες παραλιακές πόλεις της Ουκρανίας, να βρίσκονται αύριο στα χέρια των ρωσικών στρατευμάτων.

Εξωτερική πολιτική εκ του προχείρου

Υποτίθεται, πάντως, ότι τον ρόλο του διαμεσολαβητή επεδίωκε να παίξει ο Νίκος Δένδιας με τα ταξίδια του στην Ουκρανία και τη Ρωσία. Φαίνεται, όμως, ότι ο ίδιος μάλλον δεν κόμιζε κάποια ουσιαστική πρόταση. Ενδεχομένως, δε, οι σχέσεις του με τον Σ.Λαβρόφ να μην ήταν τόσο στενές όσο τις παρουσίαζε.

Εκτός των άλλων, η σχέση Ρωσίας - Τουρκίας και το ειδικό βάρος της Άγκυρας για τη Μόσχα είναι διαφορετικό. Και, ως εκ τούτου, ουδείς μπορεί να αποδίδει ευθύνες μόνο στην Αθήνα.

Από την άλλη, όμως, το γεγονός ότι το μέγαρο Μαξίμου εκτόπισε τον Δένδια από το σκηνικό του πολέμου στην Ουκρανία, για εσωκομματικούς ή άλλους λόγους, και η απόφαση Μητσοτάκη για μονομερή πρόσδεση στο άρμα της «σωστής μεριάς της ιστορίας», ήταν σαν να ήθελε η κυβέρνηση να δώσει τα διαπιστευτήριά της σε ισχυρά έξωθεν κέντρα.

Μόνο που έτσι, με σχεδιασμούς εξωτερικής πολιτικής εκ του προχείρου, ελληνική παρουσία και ρόλος σε τόσο μεγάλα διεθνή γεγονότα, που όμως αφορούν άμεσα τη γειτονιά μας και τη χώρα μας, δε μπορεί να υπάρξει.

Στο μεταξύ, θα αποσπά κέρδη η Άγκυρα, η οποία ούτως ή άλλως έχει τη «διακριτική» μεταχείριση της Δύσης αλλά και της Ανατολής.

Διαβάστε περισσότερα