Σαμαράς: «την πατρίδα ουκ ελάσσω παραδώσω…»(επιμνημόσυνος λόγος για τον Τάσσο Παπαδόπουλο)

13:24 9/12/2012 - Πηγή: Antinews

Ο Πρωθυπουργός κ. Αντώνης Σαμαράς παρέστη σήμερα στο 4ο ετήσιο μνημόσυνο του αειμνήστου τέως Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσου Παπαδόπουλου, προσκεκλημένος της οικογένειάς του. Ακολουθεί ο επιμνημόσυνος λόγος του Πρωθυπουργού:

 

 

                 

Σεβασμιότατοι,

Αδέλφια μου Κύπριοι,

Σήμερα δεν τιμούμε μόνο τη μνήμη ενός μεγάλου πολιτικού που αφιέρωσε τη ζωή του στην Κύπρο…

Δεν τιμούμε

μόνο τη μνήμη του πρώην Προέδρου της Μεγαλονήσου.

Τιμούμε ένα σύμβολο του Ελληνισμού.  

Που το όνομά του έγινε εθνικό κεφάλαιο.

Γιατί ακόμα και πολλοί που διαφώνησαν με την πολιτική του, αναγνώρισαν το μεγαλείο της στάσης του και το μέγεθος της εθνικής προσφορά του, ιδιαίτερα σε ώρες κρίσιμες…

Και γιατί εκεί τους χρειάζεσαι τέτοιους ηγέτες: Στα δύσκολα!

Εκεί φαίνονται οι καλοί καπετάνιοι: στις φουρτούνες…

Κι ακόμα περισσότερο: Σε δύσκολες στιγμές, όπως αυτές που περνάει σήμερα και η Κύπρος και η Ελλάδα, οι λαοί έχουν ανάγκη από σύμβολα, για να αντλήσουν κουράγιο και δύναμη.

Και η πολιτική ηγεσία, σε τέτοιες ώρες, έχει ανάγκη από παραδείγματα που χαλυβδώνουν το φρόνημά της.

Τέτοιες στιγμές, οι συμβολισμοί που εμπνεόμαστε και τα παραδείγματα που αντλούμε από τη διαδρομή του Τάσσου Παπαδόπουλου, φωτίζουν τις ψυχές και τα βήματά μας.

Δεν θα ασχοληθώ με τις λεπτομέρειες από το μεγάλο εθνικό θέμα που σημάδεψε την Προεδρική του θητεία, το Σχέδιο Ανάν.

Άλλωστε, στην Πολιτική υπάρχουν πάντα σκοπιμότητες και συσχετισμοί, υπάρχουν φιλοδοξίες και περιορισμοί, υπάρχουν αυτά που θέλουμε να κάνουμε κι αυτά που μπορούμε να κάνουμε, αυτά που επιθυμεί ο κόσμος κι εκείνα που αντέχει η χώρα.

Μέσα σε ένα τέτοιο Λαβύρινθο αντικρουόμενων κριτηρίων, οι ηγέτες οφείλουν να σταθμίζουν το δημόσιο συμφέρον, να αναλαμβάνουν τις ευθύνες τους και να παίρνουν τα ρίσκα τους.  Διαλέγοντας ανάμεσα στο ιδανικό, στην πραγματικότητα και τη διπλωματία.

Όλα αυτά τα εισηγούνται οι σύμβουλοι, τα ζυμώνουν τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, τα επεξεργάζονται οι τεχνοκράτες και τα αποφασίζουν οι κυβερνήσεις.

Κάπως έτσι γίνεται συνήθως.

Συνήθως, αλλά όχι πάντα!

Γιατί υπάρχουν και οι σπάνιες εξαιρέσεις, που άλλα λέει η συμβατική λογική της εποχής, κι άλλα λέει η ψυχή του Έθνους και η συνείδηση του Ηγέτη.

Και σε τέτοιες περιπτώσεις, ο πολιτικός αναμετριέται με τη Συνείδησή του.

Κι όταν αναμετριέται με τη συνείδησή του, ουσιαστικά αναμετριέται με την Ιστορία.

Γιατί όσο πιο βαθιά μέσα σου κοιτάζεις να βρεις απαντήσεις, τόσο πιο μακριά ατενίζεις τα έσχατα κριτήρια της απόφασής σου. Που δεν είναι μόνο πολιτικά, με τη συμβατική έννοια,

δεν είναι τεχνικά, δεν είναι ποσοτικά, δεν σταθμίζονται εύκολα.

Ποια είναι αυτά τα έσχατα κριτήρια; Τα συνόψισε κάποτε ο εθνικός μας ποιητής, ο Κωστής Παλαμάς, όταν έγραφε:

Χρωστάμε σ’ όσους ήλθαν, πέρασαν θα ’ρθούνε, θα περάσουν, Κριτές μας θα μας δικάσουν: οι αγέννητοι και οι νεκροί!

Και πράγματι