Σαν σήμερα, ανήλθε εις τον αιώνιο κόσμο των αθανάτων...

12:39 18/3/2019 - Πηγή: Antinews

Αρκετές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γράφει φράσεις που έρχονται έτοιμες από κάποια αρχεία της μνήμης, άγνωστα, αλλά καλά φυλαγμένα και ευτυχώς ανεξάντλητα.

Σε μια γωνιά της βιβλιοθήκης μου έχω ταξινομημένα τα αγαπημένα μου βιβλία. Φθαρμένα από τον καιρό, τις μετακομίσεις και τις συχνές αναγνώσεις.

Παλιότερα, είχα την κακή συνήθεια να υπογραμμίζω με στυλό, φράσεις και παραγράφους ολόκληρες.

Ύστερα σταμάτησα αυτή τη βέβηλη πράξη.

Γιατί και τα βιβλία έχουν ψυχή και πονάνε...

Πλέον, ό,τι μ’ αρέσει, το σημειώνω κάπου, με το χέρι, όχι στον υπολογιστή.

Γιατί

μόνον ό,τι γράφεις με το χέρι μένει κτήμα σου.

Ευτυχώς, από την πολυκαιρία ξεθώριασαν και οι ανίερες υπογραμμίσεις.

Απ’ όσα βιβλία έχω διαβάσει κανένα άλλο δεν επέδρασε περισσότερο στη σκέψη και στον τρόπο γραφής μου, όσο «η Ιδιωτική Οδός» του Οδυσσέα Ελύτη.

Εις μνήμην του Ποιητή του «Άξιον Εστί», που σαν σήμερα άφησε τούτο τον κόσμο τον μικρό τον Μέγα για τον Κόσμο των Ιδεών, ένα συγκλονιστικό απόσπασμα από την «Ιδιωτική Οδό»:

«Αυτά που μ’ αρέσουν είναι η μοναξιά μου.

Δεν σιμώνει κανένας.

Χρόνια τώρα περνάω τις ώρες μου συντροφιά με κάτι μεγάλες μισοσβησμένες νωπογραφίες, εικόνες παλιές, αλλά φρέσκες ακόμη από τα χείλη εκείνων που τις ασπάστηκαν, γυναίκες της αμιλησιάς και του κοντού χιτώνα που φυλάγουν το κουτί με τα διαμαντικά του ωκεανού.

Δεν σιμώνει κανένας.

Αν δεν είχα κάτι το πολύ δυνατό και αθώο συνάμα να με συντηρεί, όπως οι μέντες και οι λουίζες που ευδοκιμούν στον εξώστη μου, θα ‘χα πεθάνει της πείνας.

Τόσο μακριά βρίσκομαι από τα πράγματα, τόσο κοντά στο κρυφό τους καρδιοχτύπι.

Ξυπνάω τις νύχτες ανήσυχος για κάποιαν απόχρωση του μωβ, ποτέ όμως για το τι μπορεί να γίνεται στα εμπορεία της Αγοράς.

Αλήθεια, δεν έχω ιδέαν.

Ακούω πως έχουν πάντα μεγάλη πέραση τα δάκρυα και οι αναστεναγμοί (τ’ αντίγραφα, όχι τα πρωτότυπα) όπως και οι διακυμάνσεις του δολαρίου, ο πληθωρισμός, οι συναλλαγές των κομμάτων — αλίμονο.

Μ’ έφαγε, όπως τις καρένες των καϊκιών ο αρμόβουρκος, η μοναξιά.

Και τα χρόνια περνούν.»

Οδυσσέας Ελύτης, Ιδιωτική Οδός, 1990

Διαβάστε περισσότερα