Στις μυλόπετρες της Ιστορίας ο… Καραμήτρος!

11:17 22/9/2017 - Πηγή: Antinews

Υπάρχουν μερικές μακροχρόνιες «σταθερές» στην Πολιτική, που τις διαισθάνονται όλοι, τις καταλαβαίνουν όλοι, κανένα δεν θα βρεις να διαφωνήσει, αλλά ύστερα… τις ξεχνούν!

* Πρώτον, η υπέρμετρη φορολογία, είναι το πιο «τοξικό όπλο» για να διαλύσει ένα καθεστώς. Η υπέρμετρη αύξηση της φορολογίας γκρέμισε κυβερνήσεις και διέλυσε αυτοκρατορίες! Πάντα - όχι μόνο τους τελευταίους δύο αιώνες…

Τέσσερα παραδείγματα, ανάμεσα σε πολλά:

η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στο δεύτερο μισό του τρίτου μ.Χ αιώνα (και η «μεταρρύθμιση του Διοκλητιανού),

οι φόροι

του Βασιλιά Ιωάννη του Ακτήμονα της Αγγλίας, στις αρχές του 13ου αιώνα, γέννησαν το μύθο του Ρομπέν των Δασών, αλλά και τη Magna Carta! Το θεμέλιο των σύγχρονων δημοκρατικών πολιτευμάτων,

η Βρετανία των Στιούαρτ πριν τον Κρόμβελ, στο πρώτο μισό του 17ου αιώνα

και βεβαίως οι φόροι του Άγγλου μονάρχη Γεωργίου του Γ΄ τον 18ο αιώνα στις αποικίες, που προκάλεσαν την εξέγερση των εποίκων στην Αμερική (και οδήγησαν στην γένεση των ΗΠΑ το 1776). Εξέγερση που ξεκίνησε από το λεγόμενο tea party στη Βοστόνη (1773)…

Κι από την άλλη πλευρά, μεγάλες φορολογικές μεταρρυθμίσεις που δημιούργησαν ανακούφιση, θεμελίωσαν ιστορικά πολιτεύματα ή ανέδειξαν μεγάλες δυνάμεις…

Κλασικό παράδειγμα,

η μεταρρύθμιση του Σόλωνα στην Αθήνα στις αρχές του 6ου π.Χ. αιώνα (και η περίφημη «σεισάχθειά» του),

οι φορολογικές μεταρρυθμίσεις του Οκταβιανού και του Τιβέριου στα πρώτα βήματα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,

οι μεταρρυθμίσεις της Μακεδονικής δυναστείας στο Βυζάντιο του 10ου αιώνα.

Και βεβαίως η κατάργηση των «νόμων για τα σιτηρά» στη Βικτωριανή Αγγλία (1846) από τον Συντηρητικό ηγέτη Robert Peel (Σκεφτείτε, η κατάργηση των δασμών και η απελευθέρωση του εμπορίου, πέρασε στη Βρετανία από τον κυβέρνηση των Συντηρητικών και όχι των Φιλελευθέρων!).

Στον 20ο αιώνα έχουμε το κλασικό παράδειγμα της επίσης Συντηρητικής Πρωθυπουργού Θάτσερ στη Βρετανία στη δεκαετία του ’80, που μείωσε τη φορολογία, προχώρησε τις αποκρατικοποιήσεις και έβαλε ξανά τη χώρα της στο διεθνές προσκήνιο! Εκεί που κατέρρεε συνεχώς, τις προηγούμενες τρεις δεκαετίες…

Οι φόροι λοιπόν, έπαιξαν πάντα καθοριστικό ρόλο στις ιστορικές εξελίξεις. Η απότομη και υπέρμετρη αύξησή τους λειτουργεί διαλυτικά για καθεστώτα και αυτοκρατορίες.

Ενώ η μείωση τους μπορεί να λειτουργήσει απελευθερωτικά για το δυναμισμό χωρών και κοινωνιών, που ως τότε παρέπαιαν.

Και να αναδείξει όχι μόνο νέες μεγάλες δυνάμεις, αλλά και «οικονομικά θαύματα». Οι περιπτώσεις κάποιων πρώην σοσιαλιστικών χωρών, όπως η Σλοβακία στην κεντρική Ευρώπη, είναι χαρακτηριστικές…

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι ο Τσίπρας, που έφερε τη μεγαλύτερη αύξηση φόρων στη σύγχρονη εποχή (μαζί με την ταυτόχρονη υπέρμετρη αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών που λειτουργούν πια ως «φορολογία» κι αυτές) μπήκε μόνος του στην πιο αδυσώπητη… «μηχανή του κιμά» της Ιστορίας!

Κανείς δεν γλίτωσε ποτέ, από τέτοια φορο-επιδρομή στο παρελθόν. Ούτε και ο Τσίπρας θα γλιτώσει…

Δεύτερον, οι φιλελεύθερες αστικές κυβερνήσεις στηρίζουν την επιβολή τους σε ρεαλιστικά «επιτεύγματα».

Ενώ αντίθετα οι αριστερές κυβερνήσεις στηρίζονται σε «προπαγανδιστικά αφηγήματα» (Με τα επιτεύγματα δεν τα πάνε και πολύ καλά οι Αριστεροί…).

Αν μια αστική κυβέρνηση έχει να επιδείξει σοβαρά θετικά αποτελέσματα (στην οικονομία και όχι μόνο), μπορεί να κρατηθεί στην εξουσία (Καμιά φορά, ούτε και τότε…). Συνήθως οι φιλελεύθερες αστικές κυβερνήσεις δεν τα πάνε καλά στα «αφηγήματα». Αυτό είναι το «αδύνατό» σημείο τους…

Από την άλλη πλευρά, αν μια Αριστερή κυβέρνηση πείθει για το προπαγανδιστικό αφήγημά της, κατά κανόνα «κρατάει». Και «κρατιέται» - δηλαδή παραμένει στην εξουσία. Όχι αναγκαστικά με «δημοκρατικούς» τρόπους, αλλά παραμένει…

Η προπαγάνδα είναι το δυνατό σημείο της Αριστεράς. Όσον «αντέχουν» τα αφηγήματά τους, αντέχουν κι οι ίδιες (ακόμα κι όταν τα «επιτεύγματά» τους είναι θλιβερά…).

--Αυτό έπαθε ο δυστυχής Αλλιέντε στη Χιλή το 1973! Πριν του κάνει πραξικόπημα και τον ανατρέψει ο στρατηγός Πινοσέτ (τον οποίο ο ίδιος ο Αλιέντε είχε τοποθετήσει ως… «έμπιστό» του, στο Γενικό Επιτελείο), είχε ήδη ξεσηκωθεί η μεσαία τάξη της χώρας εναντίον του Αλλιέντε!

Πράγμα που ο Αριστεροί συνήθως «ξεχνάνε»…

--Αυτό έπαθαν και τα κομμουνιστικά καθεστώτα στη Ρωσία και την Ανατολική Ευρώπη. Κατέρρευσαν τα «αφηγήματά» τους και αντιμετώπισαν είτε εξεγέρσεις των λαών τους, είτε μόνιμη διάβρωση των καθεστώτων τους, είτε τελικά, πραξικοπήματα.

Στα κομμουνιστικά καθεστώτα, «αφήγημα» που ΔΕΝ πείθει, ή που διαψεύδεται και καταρρέει, οδηγεί σε καθίζηση του καθεστώτος συνολικά. Το ενδιαφέρον εδώ, είναι πως τα «αφηγήματα» του Τσίπρα καταρρέουν πλέον με ρυθμό… πολυβόλου!

Κι αυτό διαβρώνει την επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ. Στην κοινωνία, (πράγμα που φαίνεται δημοσκοπικά) και εσωτερικά (στο ίδιο το Κόμμα του, αλλά και στις σχέσεις με τον κυβερνητικό του εταίρο – πράγμα που «ακούγεται» ήδη, αλλά δεν «φαίνεται» ακόμα!). Όμως η διάβρωση προχωράει και δεν αντιστρέφεται πλέον…

Πολύ περισσότερο που τώρα αρχίζουν τα πολύ δύσκολα της «τρίτης αξιολόγησης»...

Αλλά και της αυστηρής εποπτείας του ΔΝΤ, που θα είναι πολύ πιο αδυσώπητη απ’ ό,τι η «εποπτεία» της Κομισιόν τα τελευταία δύο χρόνια.

Για να μην αναφερθούμε:

-στα τεράστια «αγκάθια» με τα ληξιπρόθεσμα του Δημοσίου, που διογκώνονται συνεχώς παρά το γεγονός ότι η κυβέρνηση δανείζεται για να τα «ξεπληρώνει»,

-ή στα νέα μέτρα λιτότητας που έρχονται (αυτά που ψήφισε ήδη ο Τσίρπας χωρίς να έχουν εφαρμοστεί - αλλά και αυτά που δεν ψήφισε ακόμα),

-ή στα «πλεονάσματα» που όλο τα «ξεπερνάει» κι όλο χρειάζονται… κι άλλα μέτρα! Χώρια που το ΔΝΤ εξακολουθεί να επιμένει πως είναι «ανέφικτα».

Ένα συμπαγές αριστερό καθεστώς θα μπορούσε, ίσως, να αντέξει τέτοιες πιέσεις. Μέχρις ενός σημείου, βέβαια…

Αλλά ένα αριστερό καθεστώς χωρίς προπαγανδιστικά «αφηγήματα», εσωτερικά διαβρωμένο και με συρρικνούμενη την κοινωνική του βάση, ΔΕΝ αντέχει! «Νομοτελειακά», που λένε και οι αριστεροί…

* Τρίτον, μεγάλες αλλαγές των πολιτικών τάσεων διεθνώς, προκάλεσαν πάντα πολύ μεγάλες ανατροπές σε χώρες όπως η Ελλάδα.

Στις αρχές του 20ου αιώνα, την ώρα που η Ευρώπη πολωνόταν επικίνδυνα και βάδιζε ολοταχώς σε μεγάλη σύγκρουση (τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο – μετά από 90 και πλέον χρόνια Ειρήνης στην Ευρώπη), η «ηττημένη» Ελλάδα (ήδη από το 1897), η «χρεοκοπημένη» Ελλάδα (από το 1893 με το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη) και η «απομονωμένη» Ελλάδα – (μετά το 1902, «παρίας των Βαλκανίων», κυριολεκτικά) – ξαφνικά… «αναγεννάται»! Με το Κίνημα του Γουδή και την έλευση του Ελευθερίου Βενιζέλου. Και μέσα σε λίγα χρόνια… υπερδιπλασιάζεται και γίνεται πρωταγωνιστής των εξελίξεων στα Βαλκάνια…

Η «φιλελεύθερη» μεταρρύθμιση απελευθέρωσε τότε ένα δυναμισμό, που κανείς δεν πίστευε πως υπήρχε…

Κι ύστερα, 20 χρόνια αργότερα, η μεγάλη παγκόσμια Κρίση του 1929, προκαλεί σεισμό σε όλο τον κόσμο, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, αλλά και την Ευρώπη, όπου δημοκρατικά καθεστώτα σαρώνονται. Στην Ελλάδα, ο παντοδύναμος ως τότε Βενιζελισμός καταρρέει και η Βασιλεία παλινορθώνεται, με κατάληξη τη δικτατορία Μεταξά, λίγα χρόνια πριν ξεσπάσει η λαίλαπα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Πέντε δεκαετίες αργότερα, η άνοδος των Σοσιαλιστών στην Ευρώπη κατά τη δεκαετία του ’80 (Μιτεράν, Σοάρες, Κράξι) και η «άνθιση της σοσιαλδημοκρατίας», κορυφαίο επίτευγμα της οποίας ήταν η μετατροπή της Κοινής αγοράς σε Ενιαία αγορά και μετά σε Ευρωπαϊκή Πολιτική Ένωση (1992) και σε νομισματική Ένωση (2002) (υπό την αιγίδα του «σοσιαλιστή» Ντελόρ), όλα αυτά φέρνουν την εγκαθίδρυση και μακροημέρευση του ΠΑΣΟΚικού καθεστώτος στην Ελλάδα! Με ανανεωμένη «εκσυγχρονιστική» εκδοχή υπό τον Σημίτη, μετά το 1996.

Μετά το 2005 όμως, και σίγουρα μετά το 2007 και τη νέα παγκόσμια οικονομική κρίση, αρχίζουν να επικρατούν διεθνώς οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι.

Τα σοσιαλιστικά-σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην Ευρώπη καταρρέουν! Στη Βρετανία, στις ΗΠΑ, στη Δυτική Ευρώπη, στην Ανατολική Ευρώπη. Παντού…

Οι κοινωνίες μετακινούνται δεξιότερα. Και οι τζιχαντιστές κάνουν συνεχώς… ό,τι μπορούν για να το επιταχύνουν!

Η Ελλάδα δεν κατάφερε ποτέ να πάει «κόντρα» στο διεθνές ρεύμα! Ποτέ… (Και ευτυχώς, εδώ που τα λέμε…).

Ο Τσίπρας όταν ήλθε στην εξουσία, ονειρευόταν ότι θα γίνει αιτία να μετακινηθεί η Ευρώπη «αριστερότερα»! Ήθελε να γίνει «καταλύτης» ευρωπαϊκών εξελίξεων, ο έρμος…

Έγινε! Αλλά προς την αντίθετη κατεύθυνση απ’ ό,τι προσδοκούσε!

Με τον τραγικό του χειρισμό στο μεταναστευτικό (άνοιξε τα σύνορα της χώρας, που «κρατούσαν» ως τότε) έφερε πάνω από ένα εκατομμύριο λαθρομετανάστες στην Ευρώπη, αφύπνισε τα συντηρητικά ανακλαστικά των λαών της, κι αυτό μετακίνησε ολόκληρες κοινωνίες δεξιότερα! (Ένα από τα δύο κυριότερα αίτια του Brexit θεωρείται πλέον, ο φόβος των Βρετανών για το λαθρομεταναστευτικό…).

Κι έτσι προκάλεσε τριγμούς στο ίδιο το οικοδόμημα της Ενωμένης Ευρώπης, απομόνωσε την Ελλάδα (π.χ. από το Σέγκεν), έβγαλε τη χώρα με το ένα πόδι από το ευρώ (τα capital controls σημαίνουν πως είμαστε στο ευρώ, χωρίς να έχουμε ευρώ!) «έδεσε τη χώρα χειροπόδαρα» σε εποπτεία των δανειστών χωρίς προηγούμενο και δεσμεύτηκε ο ίδιος σε τροχιά φιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων, που η Αριστερά του Τσίπρα, δεν τις θέλει, δεν τις μπορεί, τις έχει καταγγείλει επανειλημμένα, τώρα τις υπέγραψε με τα δύο χεράκια, και τις… σιχαίνεται όσο τίποτε! Κι αυτός και οι δικοί του…

Μπήκε μόνος του σε αληθινό «ναρκοπέδιο», εγκλωβίστηκε μέσα και τώρα δεν ξέρει ούτε που να πάει ούτε πώς να βγει. Και στο μεταξύ ολόκληρος ο διεθνής περίγυρος μετακινείται όλο και προς τα δεξιότερα πολιτικά. Και προς τα φιλελεύθερα οικονομικά…

Κόντρα στο ρεύμα δεν μπορεί να πάει…

Να κολυμπήσει με το ρεύμα, επίσης δεν μπορεί. Γιατί δεν αντέχει να γίνει «φιλελεύθερο» μεταρρυθμιστικό κόμμα. Και κυρίως, δεν το «αντέχει» όλος ο κρατισμός τον οποίο εκπροσωπεί και ο οποίος τον ανέδειξε.

--Μπορείς ίσως να κοροϊδεύεις λίγους (ας πούμε 3,5%) για πολύ καιρό…

--Μπορείς να κοροϊδέψεις πολλούς για λίγο (ας πούμε για 2-3) χρόνια.

Αλλά όλους για πολύ ΔΕΝ μπορείς!

Κι αν το επιχειρήσεις, θα σε… «φάνε με τα μαλλιά» στο τέλος…

Σ’ αυτές τις τρείς μυλόπετρες είναι παγιδευμένος ο Τσίπρας. Για τα καλά…

--Πρώτον, μπήκε στη «μηχανή του κιμά» της υπερφορολογησης…

Που ιστορικά καταβροχθίζει και διαλύει κραταιές αυτοκρατορίες, όχι κυβερνήσεις… «ρεμπέτ ασκέρ»!

--Δεύτερον, προσπάθησε ως πραγματικός αριστερός, να κυβερνήσει με προπαγανδιστικά αφηγήματα που του διαψεύστηκαν όλα – και του διαψεύδονται συνεχώς. Και παταγωδώς.

--Και τρίτον, είχε την ατυχία να κυβερνήσει όταν οι διεθνείς εξελίξεις πηγαίνουν ακριβώς ανάποδα απ’ ό,τι υπολόγιζε ο ίδιος. Και τον σέρνουν κατευθείαν στον «καταρράκτη»…

Κι όλα μαζί: δεν έχει καμία τύχη!

Θα μπορούσε ίσως να το «παλέψει» λίγο περισσότερο, αν είχε στις γραμμές του μεγάλου διαμετρήματος στελέχη.

Αλλά με… Κουρουπλήδες, και Κατρούγκαλους, και Σκουρλέτηδες και Αχτζιόγλου, που πας ρε Καραμήτρο;

Διαβάστε περισσότερα