Στο μυαλό του Ντόναλντ Τραμπ

14:14 12/11/2016 - Πηγή: Antinews

Η Gwenda Blair έχει περάσει χρόνια ερευνώντας τη βιογραφία του Ντόναλντ Τραμπ - και ξέρει γιατί φέρεται έτσι. Εδώ παραθέτει τα προσωπικά στοιχεία του- φωνή, γλώσσα, εμπιστοσύνη- που τον βοήθησαν να κατακτήσει την Αμερική.

Οι αναλυτές αναφέρουν την οργή των ψηφοφόρων απέναντι στο πολιτικό κατεστημένο και μια διαρκώς πλουσιότερη και πιο προνομιούχα ελίτ, το αδιέξοδο και τη δυσλειτουργία της Ουάσιγκτον, τις διεθνείς εντάσεις και την οικονομική αποδιάρθρωση και αγωνία, για να εξηγήσουν τις νίκες του στις προκριματικές και τώρα στις γενικές εκλογές.

Δεν είναι λάθος. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας, ο Τραμπ πυροδότησε όλα αυτά τα "καυτά" σημεία. Κάτι που ήταν ακόμη πιο κρίσιμο για την επιτυχία του, ήταν ότι εξασφάλισε την υποστήριξη των λευκών ανδρών, που θα τον έφερνε στην κορυφή των εκλογών μετά τις συνεχείς επιθέσεις του σχετικά με τη νομιμότητα του πρώτου Αφρο-Αμερικανού προέδρου της χώρας, στοχεύοντας τους παράνομους μετανάστες και τους μουσουλμάνους και κάνοντας απροκάλυπτα σεξιστικές παρατηρήσεις για τις γυναίκες.

Αλλά μετά το βιβλίο που έγραψα για τον Ντόναλντ Τραμπ, τον πατέρα του και τον παππού του, νομίζω ότι και άλλοι παράγοντες έπαιξαν καθοριστικό ρόλο. Κατ' αρχήν, υπάρχει μια οικογενειακή κουλτούρα των Τραμπ να πατά ανηλεώς σε οποιοδήποτε πλεονέκτημα, να "τραβά" την αλήθεια, και να πιέζει τον νομικό και ηθικό "φάκελο" στο μέγιστο. Ο γερμανός παππούς μετανάστης του Τραμπ, ο οποίος είχε εστιατόρια στην εποχή του "πυρετού του χρυσού" στο Σιάτλ και το Γιούκον, συγκέντρωσε ένα κομπόδεμα δίνοντας στους ανθρακωρύχους αλκοόλ, τρόφιμα και …εγγύτητα σε γυναίκες. Ο πατέρας του, αύξησε σημαντικά την οικογενειακή περιουσία εκμεταλλευόμενος παραθυράκια με επιδοτήσεις στην κυβέρνηση του New Deal, που αξιοποίησε για την κατασκευή μεσοαστικών κατοικιών στο Μπρούκλιν και το Κουίνς. Και ο Τραμπ χρησιμοποίησε την απώλεια δισεκατομμυρίων δολαρίων από δανεικά και τέσσερις εταιρικές πτωχεύσεις για να χτίσει ένα παγκόσμιο όνομα και να αποφύγει την καταβολή φόρων εισοδήματος επί σχεδόν δύο δεκαετίες.

Αυτή η οικογενειακή κουλτούρα περιλαμβάνει επίσης την τήρηση της προσανατολισμένης στην επιτυχία θεολογίας του Δρ. Norman Vincent Peale, συγγραφέα του μπεστ σέλερ του 1952 "Η δύναμη της θετικής σκέψης". Ο Peale ήταν ο πάστορας της Marble Collegiate Church, όπου οι γονείς του Τραμπ παρακολούθησαν τις τελετουργίες, όπου ο Τραμπ και οι αδελφές του παντρεύτηκαν και όπου έγινε η κηδεία των γονιών του. Στο βιβλίο του, ο Peale τονίζει την υπέρτατη σημασία της αυτοπεποίθησης, μια αντίληψη που ο Τραμπ όχι μόνο έχει υιοθετήσει, αλλά χρησιμοποίησε με κάθε κόστος, ακολουθώντας με το παραπάνω την έντονη εντολή του πατέρα του, να είναι "killer" σε κάθε επιδίωξή του. Μεταξύ των πολλών αποτελεσμάτων αυτή της σκέψης, είναι μια αξιόλογη ιστορία δικαστικών υποθέσεων - σύμφωνα με τη USA Today, από τα μέσα του 2016 ο Τραμπ έχει εμπλακεί σε περισσότερες από 3.500 αγωγές, μεταξύ των οποίων δεκάδες ακόμη εκκρεμούν - και μια άνευ προηγουμένου βιτριολική πολιτική εκστρατεία.

Αλλά ο Τραμπ συνέβαλε επίσης στην ιδιαίτερη εξέλιξή του. Για παράδειγμα, τα πολύ-σατιρισμένα του μαλλιά. Για χρόνια υπήρξε ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό σήμα κατατεθέν του, ένα ανθρώπινο κομμάτι της ματαιοδοξίας που τον έκανε τον δισεκατομμυριούχο του λαού, και όχι έναν απόμακρο μεγιστάνα, και στην προεκλογική εκστρατεία η κόμη του τον έκανε μονίμως το κέντρο της προσοχής. Όπως και με τη μεγάλη κόκκινη μύτη των παραδοσιακών κλόουν του τσίρκου, η ξανθιά φουντωτή κόμη του Τραμπ προκαλούσε το κοινό ανά πάσα στιγμή να σκέφτεται ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι διασκεδαστικό και ότι ήταν επιτρεπτό να γελάσει, ακόμη και να χαρεί, αν συμβεί κάποιο είδος αντικοινωνικής δραστηριότητας.

Για τους κλόουν, αυτό περιλαμβάνει γελοιότητες όπως το χτύπημα ανθρώπων με ένα ρόπαλο του μπέιζμπολ ή το να ρίξουν νερό στο κεφάλι τους. Για τον Τραμπ, ήταν πιθανό να είναι ένας φαύλος χλευασμός, μια παράλογη υπερβολή, ακόμα και μια πρόταση που θα προκαλούσε τους διαδηλωτές, μια συμπεριφορά που θα μπορούσε κανονικά να θεωρείται απαράδεκτη, αλλά ήταν πλέον ανεκτή, ακόμα και ευχάριστη, επειδή θα μπορούσε να εξηγηθεί "μόνο" ως σόου, ως αστείο, ή - μια από τις αγαπημένες φράσεις του Τραμπ - ως "ειλικρινείς υπερβολή".

Τελικά, όμως, η επιτυχία του Τραμπ μπορεί να κρύβεται στη φωνή του. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω. Περιέργως, παρά την εμμονή του να δείχνει ότι είναι το πιο ισχυρό πρόσωπο στη Γη, η ομιλία του δεν έχει την αρχετυπική αιχμή του σκληρού τύπου. Εν μέρει, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι, όπως οι New York Times ανέφεραν κατά τη διάρκεια των προκριματικών, οι γλωσσολόγοι αποκάλυψαν ότι ο Τραμπ ήταν αμέσως μετά από την Χίλαρι Κλίντον, από την άποψη του πόσο θηλυκός ακουγόταν. Επιπλέον, με μέτρο τις μη λεκτικές νύξεις, όπως οι χειρονομίες, η εκφραστικότητα του προσώπου, και οι δηλώσεις που θέτει ως ερωτήματα, βρέθηκε ως ο πιο θηλυκός σε όλο τον τομέα.

Αλλά, ίσως ακόμη πιο σημαντικό, είναι επίσης και ο τρόπος που ακούγεται. Παρά το γεγονός ότι ο ίδιος έχει δείξει ότι είναι περισσότερο από ικανός στο να φωνάζει στο κλασικό στυλ δημαγωγίας, τις περισσότερες φορές όταν ανοίγει το στόμα του δεν βγαίνει ο παραδοσιακός λόγος του "Αρσενικού". Σε αντίθεση με την υπερ-επιθετικότητα του Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ και ψυχρή βραχνάδα του Κλιντ Ίστγουντ, η ομιλία του Τραμπ τείνει να είναι κάτι ενδιάμεσο, έστω και λίγο υψηλής συχνότητας: όχι θηλυπρεπής, αλλά, παρά τις εγγυήσεις σε μια συζήτηση ως προς την επάρκεια των γεννητικών κληροδοτημάτων του, ούτε και φορτωμένος με τεστοστερόνη.

Αυτός ο χαμηλός λεκτικός τόνος μπορεί να φαίνεται ασήμαντος. Στην καλύτερη περίπτωση, μια ανούσια διάκριση που επισκιάστηκε από την ανηλεή επιθετικότητά του και την καυχησιά του. Με άλλα λόγια, όχι κάτι σημαντικό. Αλλά η επίδρασή του είναι σημαντική. Αντί να μουγκρίζει επίμονα ή να χτυπάει το στήθος του σαν τον Άρνολντ Σβαρτσενέγκερ, δείχνει ένα διαφορετικό στερεότυπο: ενός ισχυρού που πολεμά την διαίσθησή του και απομακρύνει μερικά από τα πιο καταστροφικά σχόλιά του με κακόβουλη χλεύη. Σκεφτείτε τον Μάρλον Μπράντο ή τον Ρόμπερτ ντε Νίρο, οι οποίοι πετυχαίνουν αυτό που θέλουν όχι με το να φωνάζουν ότι θα σου σπάσουν το κεφάλι, αλλά που σου σφυρίζουν ότι καλύτερα να συνεργαστεί αν θες να δεις και την επόμενη ανατολή του ηλίου.

Επιπλέον, η ομιλία του Τραμπ δύσκολα φανερώνει πολυπλοκότητα. Αντίθετα, το λεξιλόγιο του είναι εξαιρετικά απλό, στο σημείο να είναι σχεδόν παιδαριώδες, και η χρήση ατελών σκέψεων και αποσπασματικών φράσεων έχει μια αδιαμεσολάβητη, εκτός συνείδησης αίσθηση. Είναι αυτός ο συνδυασμός - η υπόδειξη της απειλής κάτω από την επιφάνεια που προστίθεται σε ό,τι φαίνεται ως μια άξεστη αμεσότητα- που εκατομμύρια ακροατές εξέλαβαν ως απόδειξη της αυθεντικότητας και του αυθορμητισμού του Τραμπ. Πράγματι, ο τρόπος που μιλά τους θυμίζει τη φωνή μέσα στο δικό τους κεφάλι - ένα πλούσιο και μερικές φορές σκοτεινό μίγμα από λεκτικά αποσπάσματα και αποκόμματα μνήμης, τυχαίες φράσεις και μισές σκέψεις - και, κατ 'επέκταση, φαίνεται κάπως σαν να ακούνε κι αυτοί τη φωνή μέσα στο κεφάλι του.

Για πολλούς, ο τρόπος που μιλά ο Τραμπ είναι απόδειξη για την έλλειψη σοβαρότητας, εστίασης, πειθαρχίας, ειδικά σε σύγκριση με τις σε βάθος, λεπτομερείς εξηγήσεις των προγραμμάτων της Χίλαρι Κλίντον. Αλλά για τους υποστηρικτές του, αυτό είναι θετική απόδειξη ότι πρόκειται για την πραγματική διαπραγμάτευση - αυτή που δεν επικεντρώνεται στις ομάδες, δεν μεσολαβεί, δεν κρύβεται πίσω από μια μάσκα υπολογισμού και χειραγώγησης. Υπό τον φόβο της μομφής, κρατούν τη δική τους εσωτερική φωνή, ως επί το πλείστον κοινότυπη αλλά μερικές φορές άσχημη, υπό έλεγχο, αλλά θαυμάζουν και, σε ορισμένες περιπτώσεις, φθονούν τον Τραμπ που εκφράζει ανοιχτά τον βαθύτερο εαυτό του, που φαίνεται να αντικατοπτρίζει αυτό που σκέφτονται και αισθάνονται, αλλά δεν τολμούν να αποκαλύψουν στον κόσμο.

Περαιτέρω, με ένα σχεδόν απόκοσμο χρονοδιάγραμμα, ο Ντόναλντ Τραμπ ξεκίνησε την προεδρική υποψηφιότητά του σε μια στιγμή που η τεχνολογία του παρείχε το τέλειο εργαλείο για το λεκτικό ύφος του, με τη μορφή του Twitter. Το όριο των 140 χαρακτήρων του ενισχύει την αίσθηση του επείγοντος και της γνησιότητας, την εντύπωση ότι βλέπουμε απευθείας μέσα στο κεφάλι του και αντικρίζουμε αφιλτράριστα, αστίλβωτα συναισθήματα και συγκινήσεις. Ακόμη σημαντικότερη από την ουσία των λόγων του, είναι η προφανής αμεσότητα, ακόμα και η οικειότητα, αυτή η εσωτερική φωνή που κάνει τις καταγγελίες περί "πολιτικής ορθότητας" να χτυπούν μια τόσο ισχυρή χορδή.

Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τίποτα αυθεντικό ή αυθόρμητο σχετικά με το τι λέει ο Τραμπ. Όλα έχουν θεωρηθεί στρατηγικά και, όπως αποκαλύπτει μια περιστασιακή ματιά στις συγκεντρώσεις του από το YouTube, επαναλαμβάνονται συνεχώς. Παρ' όλα αυτά, αυτή η εντύπωση ότι έχει άμεση σύνδεση με αυτό που πραγματικά σκέφτεται είναι η απόδειξη της ειλικρίνειάς του για τους υποστηρικτές του - και ως εκ τούτου, μια ζωτικής σημασίας ένδειξη για την κατανόηση του πώς είναι το ότι αυτός ο άνθρωπος, το πιο τεχνητό πλάσμα από κάθε άποψη -από το χτενισμένο με πιστολάκι μαλλί του ως την επίχρυση επίστρωση που καλύπτει κάθε διαθέσιμη επιφάνεια στο ρετιρέ των 53 δωματίων του στην Πέμπτη Λεωφόρο- κατέληξε να αντιπροσωπεύσει το "λέω τα πράγματα όπως είναι" για αρκετούς ψηφοφόρους, και είναι τώρα ο εκλεγμένος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών.

theguardian.com

Διαβάστε περισσότερα