Συμμορίες Ανηλίκων: Στη σκιά της χαμένης αθωότητας...

13:32 5/3/2019 - Πηγή: Antinews

Ήταν μια μέρα σαν τις άλλες. Έτσι έδειχνε τουλάχιστον. Απ' το πρωί που ξημέρωσε ο ήλιος ''φώτισε'' τον ουρανό μ' ένα σταχτί θαμπό χρώμα, αδύνατο, ξεθωριασμένο. Μια βροχή ψιλή και επίμονη έπεφτε αργά στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής μου ως το σχολείο. Προς το τέλος μόνο, λίγο πριν φτάσω, η βροχή δυνάμωσε ξαφνικά θολώνοντας το τοπίο της φτωχικής γειτονιάς όπου υψωνόταν επιβλητικό το Λύκειο του Δενδροποτάμου.

Μπήκα κατευθείαν στην τάξη γιατί, λόγω της βροχής, ματαιώθηκε το ''τελετουργικό'' της πρωινής προσευχής στην αυλή και τα παιδιά ανέβαιναν ήδη στις τάξεις τους. Μπήκα κι εγώ στη δική

μου με τον αέρα της βρεγμένης γης στα ρουθούνια μου.

Βρήκα τους μαθητές να με περιμένουν μέσα σε μια γλυκιά προσμονή, γιατί θα κάναμε πρόβες την περισσότερη ώρα λόγω της επετείου της εθνικής παλιγγενεσίας που πλησίαζε. Μόνο δυο-τρεις της φυλής των Ρομά ήρθαν καθυστερημένοι και μούσκεμα από την βροχή, με σβόλους λάσπης κολλημένους στα παντελόνια τους, που έφταναν σχεδόν ως τα γόνατα.

Είχα φτάσει, θυμάμαι, στη μέση σχεδόν της παράδοσης, όταν πετάχτηκα σαν ελατήριο απ' την έδρα μου ακούγοντας έναν δυνατό θόρυβο που έμοιαζε με εκπυρσοκρότηση όπλου. Το ίδιο έκαναν και τα παιδιά αναστατωμένα και περίεργα. Προσπάθησα να βρω την ψυχραιμία μου και να τα καθησυχάσω, μα - πάνω που το κατάφερα σε μεγάλο βαθμό - ακούστηκαν περισσότεροι θόρυβοι συνοδευμένοι από φωνές, γαυγίσματα και κλάματα γυναικεία.

- Σσσ!.., έκανα στα παιδιά με διατακτικό τόνο και με τον δείκτη του δεξιού μου χεριού στραμμένο επάνω τους.

Πλησίασα το παράθυρο αναστατωμένη και το άνοιξα. Έγειρα προς τα έξω και ρώτησα τους τσιγγάνους που άρχισαν να μαζεύονται γύρω απ' το αυτοκίνητο της Άμεσης Δράσης, για το τι ακριβώς συνέβη. Μια παρέα εξωσχολικών παιδιών, μου είπαν, είχε σουφρώσει με μεγάλη ταχύτητα ένα σωρό πράγματα απ' τους πάγκους των μαγαζιών και λίγα καρβέλια ψωμί απ' το γειτονικό αρτοποιείο.

- Κλέφτες!.. Κλέφτες!.., φώναζε μια γυναίκα κατακόκκινη απ' τον θυμό της.

- Κάπου εδώ θα είναι κρυμμένοι, κύριε Αστυνόμε!.. Πιάστε τους!.., φώναξε ένας γηραλέος αθίγγανος στον νεαρό οδηγό του περιπολικού, που περίμενε έξω από το σχολείο, απέναντι απ' το μαγαζί όπου είχε γίνει η τελευταία διάρρηξη.

Χρόνια μετά, στην Αθήνα, έζησα πάνω κάτω τις ίδιες σκηνές σε σχολεία με... ''μπαλαμούς'' παραβάτες αυτή τη φορά, κλεφτρόνια κοινά που είχαν βάλει στο μάτι τα κυλικεία και τα ''βομβάρδιζαν'' ανηλεώς με νυχτερινές επιθέσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα.

Στις σοβαρότερες περιπτώσεις, βέβαια, οι κλοπές από συμμορίες ανηλίκων εξελίσσονται σε εκτελέσεις ανυποψίαστων ηλικιωμένων, που δεν έχουν κάποιον να τους φυλάει, να τους νοιάζεται, μια που η πολιτεία είναι μονίμως απούσα και αδυνατεί να προσφέρει τα στοιχειώδη στα... ''περήφανα γηρατειά'' της πατρίδας μας, που - μετά τα 70 τους χρόνια - δε φαίνεται να εξυπηρετούν τον κύριο Τσίπρα, οπότε καλό θα κάνουν στο κράτος να φύγουν μια ώρα αρχύτερα...

Εγκλήματα αυτού του είδους υπήρχαν πάντα, είν' η αλήθεια. Όμως όσο περνούν τα χρόνια, γίνονται δυστυχώς ολοένα και πιο στυγερά, απάνθρωπα και αναίτια. Το χειρότερο όλων είναι ότι αυξάνεται προοδευτικά και η συμμετοχή των παιδιών σε αυτά. Γίνονται ''πρωταγωνιστές'' στην εφηβική ηλικία, αφού τα περισσότερα τουλάχιστον είχαν εξοικειωθεί ήδη στην ιδέα του εγκλήματος ή της συμμετοχής σε τρομοκρατικές οργανώσεις λόγω αρνητικών βιωμάτων της ανατροφής τους.

Κι αυτό πάντως δεν είναι απόλυτο, αφού είδαμε κατά καιρούς να βιαιοπραγούν και να συμμετέχουν σε επιθέσεις με βόμβες μολότοφ κατά Αστυνομικών παιδιά, έφηβοι από ''καλές οικογένειες'' της Αθήνας, με ηθικό υπόβαθρο και οικονομική ευπραγία.

Σε γενικές γραμμές πάντως οι βασικοί παράγοντες που θεωρούνται ότι συντελούν στη βίαιη συμπεριφορά παιδιών και εφήβων είναι η φτώχεια, η συναισθηματική στέρηση, η ενδοοικογενειακή βία και η επίδραση της τηλεόρασης, η οποία είναι μεγάλη σε ''ευπαθείς'' κυρίως ομάδες όπως οι έφηβοι και τα παιδιά.

Κι αυτό γιατί μιμούνται ό,τι βλέπουν και, ως εκ τούτου, ταυτίζονται με βίαιους ήρωες και απευαισθητοποιούνται απέναντι στη βία. Γι' αυτό καλό είναι να υπάρχει μεγαλύτερος έλεγχος της γονεϊκής εποπτείας γι' αυτά τουλάχιστον στα παιδιά που εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά εντός ή εκτός σχολείου.

Τώρα θα μου πείτε, τα δικά μας παιδιά - τα Ελληνόπουλα - δε φτάνουν σε καμιά περίπτωση το ύψος της εγκληματικής φύσης που χαρακτηρίζει νέους άλλων χωρών (πχ. Αμερική κλπ). Έχετε δίκιο. Στην Ελλάδα τα παιδιά δε συνηθίζουν να σκοτώνουν, αλλά μαλώνουν εύκολα και επιτίθενται για διάφορους λόγους.

Ακραίες καταστάσεις συναντάμε, είναι αλήθεια, μόνο στην ενδοοικογενειακή βία (πχ. έφηβος σκότωσε τον αλκοολικό πατέρα του, γιατί ξυλοκοπούσε σε ημερήσια βάση τη μητέρα του). Συγκριτικά ωστόσο με το χθες, είναι ευδιάκριτη η θλιβερή διαπίστωση της απαξίας της ανθρώπινης ζωής και της άμετρης και άσκοπης βίας των μεγάλων, που επηρεάζει δυστυχώς τους μικρούς. Έτσι φτάσαμε στο bullying (την ενδοσχολική βία) και την παραβατικότητα των εφήβων στους χώρους της μαθητείας τους.

Κι αν κάποιος νιώθει απογοητευμένος βλέποντας την διαιώνιση της κατάστασης σε χώρους παιδείας, εμείς θα ξεκινήσουμε πρώτα - αντί άλλης απάντησης - απ' το τι δεν πρέπει να κάνουμε ως παιδαγωγοί των παιδιών με παραβατική συμπεριφορά.

Σε καμιά περίπτωση, λοιπόν, δεν ενδείκνυται η απομόνωση και ετικετοποίηση (στιγματισμός) συμπεριφορών βίας, ρατσισμού, bullying. Τέτοιες μέθοδοι είναι απορριπτέες και απαράδεκτες για το σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα.

Αντίθετα ενδείκνυται:

• Η ανάπτυξη δεξιοτήτων επικοινωνίας μεταξύ καθηγητών και παραβατικών μαθητών ή των μαθητών μεταξύ τους.

• Η ενθάρρυνση κοινωνικών δράσεων, που έχουν χαρακτήρα εθελοντισμού και αλληλεγγύης προς τον συνάνθρωπο, οικογενειακής ευαισθησίας κλπ.,

• Η παροχή δυνατοτήτων ενταγμένων στο σχολικό πρόγραμμα που προσφέρεται στα παιδιά κάθε χρόνο (εκπαιδευτικές εκδρομές, αθλητισμός, μουσική, θέατρο, επισκέψεις κλπ.), μέσα από το οποίο βρίσκουν διεξόδους αυτά συμμετέχοντας σε ομαδικές και παραγωγικές ψυχαγωγικές δραστηριότητες.

• Στενή συνεργασία γονέων - εκπαιδευτικών, ώστε να βγουν απ' το κοινωνικό περιθώριο κάποια παιδιά, πριν περάσουν την Πύλη της εγκληματικότητας.

• Σύσταση του σχολείου προς τους γονείς για καλύτερη μέριμνα των παιδιών τους, ειδικά όταν αυτά διανύουν την εφηβική ηλικία, ώστε να μη συναναστρέφονται με άσχημες παρέες που θα τα οδηγήσουν, αργά ή γρήγορα, στην παρανομία.

• Επειδή ο πρώτος ένοχος για την παραβατική συμπεριφορά των εφήβων είναι η οικογένεια, καλό είναι να δείχνουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον οι γονείς προς αυτούς αφιερώνοντάς τους περισσότερο ελεύθερο χρόνο και περισσότερο χρόνο συζήτησης μεταξύ τους, ώστε να μη χαθεί η ψυχική επαφή. Ας μην ξεχνάμε πως η οικογένεια που δεν έχει λειτουργικό ρόλο, ωθεί τα παιδιά της να γίνουν ακοινώνητα, με κίνδυνο να αναπτύξουν αρνητικά σύνδρομα αντικοινωνικής συμπεριφοράς όταν μεγαλώσουν.

• Ο ψυχικός κόσμος των παιδιών διαμορφώνεται βασικά μέσα στην οικογένεια και το σχολείο. Άρα χρέος της πολιτείας - μέσω των κοινωνικών υπηρεσιών της - είναι να βοηθά οικογένειες με παιδιά που φυτοζωούν ή αντιμετωπίζουν οποιοδήποτε πρόβλημα, να μην ξεφύγουν τα τελευταία απ' τη γονεϊκή προσοχή και καταλήξουν στο περιθώριο και την αλητεία.

Όπως διαπιστώνουμε, υπάρχουν τρόποι να εμποδίσουμε κι αυτούς ακόμη τους ανηλίκους που άρχισαν και συνεχίζουν τις παράνομες δραστηριότητές τους, να γίνουν άτομα δημιουργικά και κοινωνικά υγιή.

Όσον αφορά τώρα το αίτημα αντιμετώπισης της παραβατικότητας ανηλίκων μέσω της διαφοροποίησης (αυστηροποίησης) των ποινών τους, αυτό δε με βρίσκει σύμφωνη απολύτως, γιατί ενδέχεται να οδηγήσει σε αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που επιδιώκουμε.

Στη χώρα μας πάντως, ας έχουμε υπόψη μας, η Ποινική Νομοθεσία (Ν.3189/2003) αντιμετωπίζει ορθά τον ανήλικο παραβάτη. Τον αντιμετωπίζει, δηλαδή, ως ''ασθενή'' που χρειάζεται θεραπευτική και αναμορφωτική αγωγή. Σε πολύ εξαιρετικές μόνο περιπτώσεις εισηγείται ποινή περιορισμού σε ανήλικο και δέχεται τον εγκλεισμό του σε αναμορφωτήριο (περίπτωση Άλεξ), απ' όπου δεν ξέρει κανείς αν θα βγει καλύτερος ή χειρότερος στην κοινωνία...

Διαβάστε περισσότερα