Τα ιδιωτικά δάνεια δεν θέλουν κούρεμα;

13:29 8/2/2012 - Πηγή: Antinews

Τις τελευταίες μέρες και ώρες έχουμε βομβαρδιστεί ασύστολα με ημίμετρα, μέτρα, μειώσεις και φοροεπιδρομές.  Μάλιστα πρέπει να μάθουμε τόσο καλά το μάθημά μας, που η παράσταση συνεχίζεται ακόμα.

Έχουν ακουστεί τα όσα απίστευτα επιθυμεί να επιβάλει η Τρόικα, ακούστηκε ακόμα ότι σκέφτονται μέχρι και να μηδενίσουν το αφορολόγητο!

Για μια και μοναδική φορά, θα μπω στο πετσί του γενναίου Τροϊκανού χαρτογιακά και θα συμφωνήσω, χάριν του άρθρου, πως το μνημόνιο,

παλιό νέο και επόμενο, είναι η μοναδική διέξοδος που μας προσφέρεται.  Σκέφτομαι μάλιστα να γίνω ακόμα πιο ωμός και να τολμήσω να αγγίξω το επίπεδο διανοίας ενός Καλλίτση και να ισχυριστώ ότι τελικά ίσως δεν έφταιγε το μνημόνιο, αλλά οι άχρηστοι πολιτικοί που δεν ήξεραν πώς να το εφαρμόσουν.

Έστω λοιπόν ότι το μνημόνιο είναι σούπερ, ο προϋπολογισμός γυρίζει πλεονασματικός και τα δημόσια έσοδα γίνονται πύραυλος.  Η οικονομία ανακάμπτει και τα ελληνικά υπερπροϊόντα, παραγόμενα από τη γενιά του πεντακοσάρικου, κατακλύζουν τη γερμανική αγορά και γίνονται ανάρπαστα.

Όλα καλά, όλα ανθηρά.  Αλλά σαν κάτι να μου διέφυγε…

Τι γίνεται με τα δάνεια;

Καθώς η Ελλάδα εξαναγκάζεται σε μία άγαρμπη εσωτερική υποτίμηση εδώ και δύο χρόνια, αρχίζουμε να έχουμε κάποιες πρώτες μετρήσιμες ενδείξεις.  Επειδή λοιπόν η εσωτερική υποτίμηση εστιάστηκε αποκλειστικά και μόνο στις μειώσεις των αποδοχών και μάλιστα συνδυάστηκε με αύξηση της φορολογίας, δεν απέφερε κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο εσωτερική υποτίμηση εννοούμε ότι όλη, ολόκληρη η αγορά, υποχωρεί τιμολογιακά.  Πέφτει για παράδειγμα ο μισθός, αλλά ταυτόχρονα πέφτουν και τα ενοίκια, τα τρόφιμα, τα φάρμακα, οι φόροι κ.λπ .

Δυστυχώς το παράδειγμα της δικής μας, κατά γενική ομολογία αποτυχημένης, εσωτερικής υποτίμησης, είχαμε μειώσεις αποδοχών σε συνδυασμό με αύξηση όλων των υπολοίπων, εξαιτίας της παράλογης υπερφορολόγησης.

Προκύπτει λοιπόν ένα θεμελιώδες ζήτημα.  Παραβλέπω τις θλιβερές περιπτώσεις ανέργων, απολυμένων, αστέγων, πτωχευμένων μικρομεσαίων κ.α.  Ας υποθέσουμε ότι το καλό μνημόνιο θα βρει μια λύση για τα εκατομμύρια αυτά, προσφέροντας κάποια στιγμή στο μέλλον φθηνή εργασία ή ακριβή κοινωνική πολιτική.  Παραβλέπω επίσης και τις περιπτώσεις των υπερδανεισμένων με πιστωτικές κάρτες και διακοποδάνεια, καθώς είναι γνωστό ότι αυτοί είναι κακοί άνθρωποι και ας πρόσεχαν.  Καταπιάνομαι λοιπόν με τις περιπτώσεις του μέσου όρου.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι που δανείστηκαν κυρίως για να πάρουν σπίτια, πώς ακριβώς θα αποπληρώσουν τα δάνειά τους;

Γιατί πουθενά, μα πουθενά, δε γίνεται λόγος στις ΄΄διαπραγματεύσεις’’, για, αντίστοιχο  της μείωσης του μισθολογικού κόστους, κούρεμα των ιδιωτικών δανείων;

Γιατί συζητάμε σαν να μην τρέχει τίποτα για μια γιγαντιαία κεφαλαιοποίηση των τραπεζών με 40 δις (τα οποία πολύ γρήγορα θα γίνουν 60) και αφήσαμε εκτός τα αυτονόητα;

Τι είδους αλληλεγγύη, ισότητα ή ισονομία κρύβεται πίσω από τις πρακτικές αυτές;

Και αν πράγματι η Ευρώ