Τα προσόντα του νέου Πάπα

19:15 10/3/2013 - Πηγή: Antinews

Καθώς το κονκλάβιο στο Βατικανό ετοιμάζεται για την εκλογή του νέου Ποντίφικα, η Wall Street Journal παρουσιάζει τις απόψεις έξι αναλυτών σχετικά με τα προσόντα που θα πρέπει να έχει ο ηγέτης τη ρωμαιοκαθολικής εκκλησία.

«Χαρούμενος»

Ο επόμενος Πάπας θα πρέπει να είναι ένας άνθρωπος που θα μπορεί να χαιρετά τον κόσμο έχοντας ένα βλέμμα ευχαρίστησης στο πρόσωπό του, ένα ευχάριστο χαμόγελο, γράφει η Peggy Noonan, αρθρογράφος της εφημερίδας. Δεν θα πρέπει να εμφανίζεται λυπημένος και σκυφτός, με το ύφος κάποιου που ξέρει ότι ο κόσμος είναι ερείπια και μόνο οι προσόψεις παραμένουν.

Θα έπρεπε να είναι χαρούμενος ούτως ή άλλως.
Αυτό που έχει μπροστά του μοιάζει σχεδόν αδύνατο. Πρέπει να αντιμετωπίσει τα σκάνδαλα έτσι ώστε να πειστεί ο κόσμος ότι τελείωσαν και ότι δεν θα επιστρέψουν. Τα σκάνδαλα φαίνονται πλέον τόσο μεγάλα όσο τα σκάνδαλα που προανήγγειλαν την Μεταρρύθμιση. Είναι τόσο επικίνδυνα για την Εκκλησία, που απειλούν να την γκρεμίσουν στα μάτια του κόσμου. Ο επόμενος πάπας πρέπει να το καταλάβει αυτό.

«Αγωνιστής του πολιτισμού»

Αν αντιληφθούμε τη δημοκρατία με αυστηρά λειτουργικούς όρους, η ίδια η δημοκρατία εξευτελίζει, και τα εργαλεία της δημοκρατικής πολιτικής παγώνουν πολύ συχνά, όπως έχουμε δει σε χώρους όπως το Κογκρέσο των ΗΠΑ ή το ελληνικό κοινοβούλιο, γράφει ο συγγραφέας George Weigel. Η δημοκρατία είναι κάτι περισσότερο από τα θεσμικά όργανα. Χρειάζεται συγκεκριμένους ανθρώπους, με ορισμένες αρετές, για να λειτουργήσει. Αυτό ήταν το δίδαγμα των δύο τελευταίων Παπών και ο επόμενος Πάπας θα πρέπει να εφαρμόσει αυτό το μήνυμα σε παλιές και νέες δημοκρατίες. Έτσι, θα εμβάθυνε τη διαμάχη για μερικά από τα πιο διχαστικά ζητήματα της δημόσιας πολιτικής.
Μπορεί η δημοκρατία να αντέξει αν η δημόσια πολιτική μετρά τα ανθρώπινα όντα από τη χρησιμότητά τους (και ως εκ τούτου από το “κόστος” τους) και όχι από την αναφαίρετη αξιοπρέπειά τους; Εάν η χρησιμότητα είναι το μέτρο του ανθρώπου, κανείς δεν είναι ασφαλής και η τρομακτικά κακή, ευγονική έννοια της «ζωής που δεν αξίζει» φαίνεται λιγότερο μια κακή ανάμνηση από το προ-ναζιστικό γερμανικό παρελθόν παρά ένα σύγχρονο πρότυπο για την διάθεση των πόρων για την υγεία.

Έτσι, ο νέος Πάπας θα συμβάλει σημαντικά στην στήριξη των πολιτιστικών θεμελίων του δημοκρατικού προτάγματος, αν υποστηρίξει το αναφαίρετο δικαίωμα στη ζωή και επεκτείνει ήδη εκτεταμένη τις υπηρεσίες της Εκκλησίας για τις γυναίκες που βρίσκονται σε κρίσιμη εγκυμοσύνη και εκείνους που έχουν ανάγκη από παρηγοριά και φροντίδα στο τελευταίο στάδιο της ζωής τους. Με αυτόν τον τρόπο, θα διαμορφώσει μια πιο ανθρώπινη προσέγγιση στη ζωή από τον κρύο πραγματισμό που διαβρώνει τώρα τον ηθικό ιστό των δυτικών δημοκρατιών.

Μπορεί η δημοκρατία να αντέξει εάν η δημόσια πολιτική αναγκάζει θρησκευτικά ιδρύματα να είναι ιμάντες μεταφοράς κυβερνητικών «υπηρεσιών» της κυβέρνησης που μια θρησκευτική κοινότητα θεωρεί ανήθικα; Ή αν το κράτος αποφασίζει ποιος θα πρέπει να είναι υπουργός Θρησκευμάτων; Ως υπέρμαχος της πλήρους θρησκευτικής ελευθερίας για όλους, ο νέος Πάπας μπορεί να συμβάλει στην ενίσχυση της κοινωνίας των πολιτών και των ελεύθερων θεσμών της, τα οποία είναι τα πρώτα στάδια της δημοκρατίας και τα εμπόδια κατά της καταπάτησης του κράτους Λεβιάθαν.

Μπορεί η δημοκρατία να αντέξει αν δεν υπάρχουν αρκετοί πολίτες που αγαπάνε το κοινό καλό και την ατομική ελευθερία, που συμπληρώνουν την αυτοδυναμία με την εθελοντική φιλανθρωπική υπηρεσία τους σε άλλους, και οι οποίοι καταλαβαίνουν ότι έχουν υποχρεώσεις για τις μελλοντικές γενιές και όχι μόνο για τον εαυτό τους; Ένας Πάπας ο οποίος θέτει ένα όραμα ευγενέστερο για τις ανθρώπινες δυνατότητες θα μπορούσε να κάνει θαύματα για το δημοκρατικό πρόταγμα.

Ο επόμενος Πάπας θα πρέπει να είναι, εν ολίγοις, ένας χαρισματικός, ιεραπόστολος του πολιτισμού, προκαλώντας τις δημοκρατίες του κόσμου για την ανοικοδόμηση των ηθικών θεμελίων τους και προσφέροντας την Καθολική κοινωνική θεωρία ως εργαλείο για αυτό το επείγον καθήκον.

«Καθολικός Γκορμπατσόφ»

Ο άνθρωπος που θα γίνει ο επόμενος Πάπας θα πρέπει να είναι ένας ηγέτης που μπορεί να κάνει για την Εκκλησία ό,τι ο τελευταίος γενικός γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος έκανε για τη Σοβιετική Ένωση γράφει ο James Carroll, λέκτορας στο Suffolk University. Ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο κομματικός αξιωματούχος που τοποθετήθηκε από το Politburo για να επαναφέρει την προβληματική Σοβιετική Αυτοκρατορία, τη διέλυσε αντ ‘αυτού. Αν η άκαμπτη Μόσχα μπορεί να διαλυθεί, λιγότερο από ένα άτομο και περισσότερο από τις ιστορικές δυνάμεις που είχε το θάρρος να αναγνωρίσει, το ίδιο μπορεί και η Ρώμη.

Η Καθολική Εκκλησία και ο σοβιετικός κομμουνισμός βρίσκονται σε αντίθετους ηθικούς πόλους, αλλά το ένα παραμένει αυτό που ήταν το άλλο: μια ελεγχόμενη κοινωνία που ορίζεται από την απόρριψη της δημοκρατίας. Η σεξουαλική κακοποίηση από τους ιερωμένους είναι το Τσερνομπίλ της Εκκλησίας, η διάδοση της ραδιενεργής ηθικής καταστροφής. Ο νέος πάπας πρέπει να κάνει ό,τι έκανε και ο Γκορμπατσόφ: να προκαλέσει την κυβερνούσα ελίτ, να αποκαλύψει τα μυστικά κέντρα εξουσίας του και να παραγκωνίσει τη γραφειοκρατία που αντιτίθεται στη μεταρρύθμιση. Πρέπει να καταλάβει ότι η Εκκλησία δεν θα μπορεί να είναι ενάντια στις αρχές της λογοδοσίας, της διαφάνειας και της εκλογικής διακυβέρνησης που έχουν μετατρέψει την ανθρώπινη φιλοδοξία σε όλο τον κόσμο.

Αφού αφοπλίστηκαν οι σκληροπυρηνικοί του Κρεμλίνου, θα μπορούσε να αναβληθεί και ο πόλεμος της Εκκλησίας με τη νεωτερικότητα. Αφού ο Γκορμπατσόφ προσέγγισε τον Ρίγκαν, ένας νέος Πάπας μπορεί να αντιμετωπίσει τους ηγέτες των άλλων θρησκειών ως ισότιμους και ως εκπροσώπους του θεού σύμφωνα με τη δική τους θρησκεία. Αφού ο Ψυχρός Πόλεμος κατέληξε ειρηνικά, το ίδιο μπορεί να γίνει και με την Αντι-μεταρρύθμιση.

«Ανάμεσα στους φτωχούς»

Ο επόμενος Πάπας θα ζήσει σε ένα από τα πιο πολυτελή παλάτια του πλανήτη. Θα είναι μια σύγχρονη διασημότητα, με όλες τις προσδοκίες που απορρέουν από αυτό το καθεστώς. Όμως, υπάρχουν μέτρα που θα μπορούσε να πάρει για να προσεγγίσει τους φτωχούς του κόσμου, γράφει ο Michael Sean Winters, δημοσιογράφος του National Catholic Reporter. Ο Πάπας Βενέδικτος XVI είχε μια τάση για περίτεχνα, μπαρόκ άμφια.

Το έκανε αυτό, όπως το αντιλαμβάνομαι, λόγω της δέσμευσής του για το ιδανικό της ομορφιάς στη λειτουργία της Εκκλησίας. Αλλά και τα πιο απλά άμφια μπορεί να είναι πάρα πολύ όμορφα και δεν θα κάνουν έναν γονέα που αγωνίζεται να ταΐσει τα παιδιά του να αναρωτιέται γιατί δαπανώνται τόσα πολλά χρήματα για είδη πολυτελείας.

Ο νέος Πάπας θα είναι ο Επίσκοπος της Ρώμης. Όπως και πολλοί επίσκοποι σε ολόκληρο τον κόσμο, μπορεί να περνά το χρόνο του σε συσσίτια, να επισκέπτεται ανάπηρους στα νοσοκομεία και να πηγαίνει στις τοπικές φυλακές, περνώντας χρόνο με εκείνους τους οποίους ο υπόλοιπος κόσμος έχει την τάση να αποφεύγει. Τέτοιες επισκέψεις μπορεί να γίνει τακτικές στο ταξιδιωτικό πρόγραμμα του νέου Πάπα. Ένας Πάπας πρέπει να επισκέπτεται τους ισχυρούς πολιτικούς και εκκλησιαστικούς ηγέτες, αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος για να μην επισκέπτεται και τους φτωχούς του κόσμου. Η επαφή με τους φτωχούς θα επιτρέψει στο νέο Πάπα να αποδείξει τις βαθιές υποψίες του καθολικισμού για τον σύγχρονο καταναλωτικό καπιταλισμό.

«Έτοιμος για επίθεση»

Μόλις έφτασε η απρόσμενη είδηση ​​από τη Ρώμη, αμέσως άρχισαν οι ψίθυροι: ήρθε η ώρα για τις γυναίκες ιερείς. Ώρα να καταργηθεί η αγαμία στην ιεροσύνη. Ώρα να γίνουν πιο μαλθακοί στον έλεγχο των γεννήσεων, στην άμβλωση, στο γάμο. Αυτές είναι οι διαρκείς επιθυμίες εκείνων που θα αναδομήσουν την Καθολική Εκκλησία, ευθυγραμμίζοντάς την με τη νεωτερικότητα, τη σεξουαλική επανάσταση, γράφει η Mary Eberstadt, λέκτωρας στο Ethics and Public Policy Center της Ουάσινγκτον.

Ο επόμενος Πάπας μπορεί να σκάσει αυτά τα επίμαχα μπαλόνια, αναπτύσσοντας το πιο υποχρησιμοποιούμενο περιουσιακό στοιχείο του Χριστιανισμού αυτές τις μέρες: τη δογματική ορθοδοξία. Αυτό, και μόνο αυτό, θα βγάλει την Εκκλησία από τη θέση άμυνας και θα την κάνει να προχωρήσει και πάλι εμπρός.

Όλοι γνωρίζουν τι το εμποδίζει αυτό: 10 και πλέον χρόνια σεξουαλικών σκανδάλων. Ως εκ τούτου, το πρώτο που πρέπει να κάνει είναι να αποδείξει ότι τα σκάνδαλα, ως θεσμικό φαινόμενο, τελείωσαν. Ίσως, επίσης, μια νέα ριζοσπαστική οργάνωση -ας πούμε, ένα μοναστικό τάγμα αφιερωμένο στην τιμωρία για τις αμαρτίες της σεξουαλικής επανάστασης- θα συμβάλει στην αποσαφήνιση κάποιων μηνυμάτων.

Τότε ίσως ο υπόλοιπος κόσμος να δει μια ευρέως αγνοημένη αλλά ισχυρή αλήθεια: η χριστιανική επιφώτιση έχει δοκιμαστεί επανειλημμένα κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών, για τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες, με αποτέλεσμα τα άδεια στασίδια, τις αδιάφορες πρακτικές τα «χριστιανικά» σπίτια που δεν ξεχωρίζουν το Πάσχα από το πασχαλινό λαγουδάκι.

«΄Ενας Καλιφορνέζος»

Ο συγγραφέας Walker Percy επέμεινε κάποτε ότι η θρησκευτική επιλογή που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι Καθολικοί είναι «είτε Ρώμη ή Καλιφόρνια», σχολιάζει ο Paul Baumann, αρχισυντάκτης της Commonweal,της παλαιότερης ανεξάρτητης καθολικής επιθεώρησης γνώμης στις ΗΠΑ. Προφανώς, η αντιπαράθεση του Percy της Ρώμης με την Καλιφόρνια ήταν επειδή σκέφτηκε ότι η Καλιφόρνια εκπροσωπεί όλα αυτά τα ασήμαντα και παροδικά, καθώς και τη βαθιά αποξένωση στη σύγχρονη ζωή. Αδιάφορη, αυτοσχεδιαστική, υλιστική και φαινομενικά απαλλαγμένη από την ιστορία, η Καλιφόρνια ήταν το μέλλον και ο Percy δεν ήθελε τίποτα από αυτά.

Αλλά αυτή είναι μια λανθασμένη επιλογή. Όπως η αγωνιώδης κάλυψη της παπικής μετάβαση καθιστά σαφές, οι Καθολικοί δεν ζούνε σε έναν κόσμο όπου η Καλιφόρνια και η Ρώμη μπορεί εύκολα να διαχωριστούν. Στην πραγματικότητα, ο επόμενος Πάπας θα πρέπει να είναι λίγο Καλιφορνέζος.

Η Καθολική Εκκλησία διδάσκει ότι ο Θεός εισήλθε στην ιστορία για να την εξιλεώσει και την καθαγιάσει. Η σωτηρία μας δεν έχει επεξεργαστεί σε κάποιο εξιδανικευμένο παρελθόν, αλλά στο επιτηδευμένο, συχνά, εδώ και τώρα. Η ενσάρκωση δίνει σε αυτόν τον κόσμο, σε κάθε γωνιά της γης -μια μεγαλύτερη σταθερότητα.

Αν αυτό είναι αλήθεια, δεν υπάρχει διαγραφή της Καλιφόρνιας και του μέλλοντος που προμηνύει. Η Ρώμη δεν είναι καταφύγιο. Ποτέ δεν υπήρξε, και όπως μας υπενθυμίζουν τα πρόσφατα σκάνδαλα, δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι. Ωστόσο, η Ρώμη έχει μεγάλο ιεραποστολικό έργο, στην Καλιφόρνια και αλλού. Αυτό το έργο θα απαιτήσει μια αλλαγή στον τόνο και μια άρνηση να καταδικάσει ό,τι δεν μπορεί να καταλάβει ακόμα. Θα συνεπάγεται μια προθυμία για αναθεώρηση της κατανόησης της σεξουαλικής ηθικής και για το πώς η Εκκλησία κυβερνάται.

Όπως έγραψε ο Καθολικός φιλόσοφος Charles Taylor, η Ρώμη προσφέρει «πάρα πολλές απαντήσεις που πνίγουν τις ερωτήσεις και πάρα πολύ λίγη αίσθηση των αινιγμάτων που συνοδεύουν μια ζωή πίστης. Αυτά σταματούν μια συνομιλία από την αρχή, ανάμεσα στην Εκκλησία μας και ένα μεγάλο μέρος του κόσμου μας».

Το μέλλον θα μας εκπλήξει όσο και η παραίτηση του Βενέδικτου XVI. Η Ρώμη θα πρέπει να προετοιμαστεί για μια ευχάριστη έκπληξη κάτι καινούργιου, επειδή αυτό υποσχέθηκε ο ιδρυτής της Εκκλησίας.

online.wsj.com