Τακτική και στρατηγική της απαλλαγής από το Μνημόνιο και την Κυβέρνηση

07:05 3/6/2011 - Πηγή: Antinews

Η ντρίμπλα, το πέναλτι και το σουτ!Έγραφα προχθές ότι η συναίνεση ήταν παγίδα στημένη σε βάρος της Νέας Δημοκρατίας. Κι ότι ο Αντώνης Σαμαράς αντί να κλειστεί στον εαυτό του, γύρισε την παγίδα σε βάρος του ΠΑΣΟΚ: τους έθεσε το δίλημμα της Επαναδιαπραγμάτευσης και τους ανάγκασε να ομολογήσουν ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτε που προσκρούει στις εντολές της Τρόϊκας.Ακόμα τους είπε: φέρτε

να ψηφίσουμε το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμά σας κατ’ άρθρο, για να στηρίξουμε αυτά στα οποία συμφωνούμε (και τα έχουμε προτείνει πρώτα εμείς) αν και θα καταψηφίσουμε το σύνολο.Τώρα αυτό το προτείνουν βουλευτές του ΠΑΣΟΚ!Και δημιουργεί πρόβλημα στον ίδιο το Γιώργο Παπανδρέου.– Διότι αν το δεχθεί, τότε κινδυνεύει να βγει τραυματισμένος ο ίδιος, το Κόμμα του και το Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα.– Κι αν δεν το δεχθεί, τότε τινάζεται στον αέρα – από τον ίδιο – όλο το παραμύθι της συναίνεσης (και εξακολουθεί να κινδυνεύει το Μεσοπρόθεσμο).Η μόνη απάντηση του ΠΑΣΟΚ ήταν να προσπαθούν να βγάλουν το Σαμαρά ότι |συναινεί».Αλλά, όπως αποδείχθηκε, αυτό δεν ήταν σοβαρό πρόβλημα για το Σαμαρά, ο οποίος απλώς επανέλαβε σε υψηλότερους τόνους (από την Κρήτη) όσα είχε ήδη πεί:Συναίνεση στο λάθος δεν δίνω! Αν θέλετε να συνεργαστούμε πάμε για Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου…Μόλις τα είπε βρέθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου με το πρόβλημα των δικών του βουλευτών που διαφωνούν. Όσο διαφωνούν, τέλος πάντων…Δύο μόνο παρατηρήσεις: Αυτό που λέμε “Μνημόνιο” είναι τρία πράγματα – Πρώτον είναι μια αυστηρά δανειακή σύμβαση: Τόσα σας δίνουμε, τότε μας τα ξεπληρώνετε, με τόσο επιτόκιο…– Δεύτερο, είναι μια δέσμευση πολιτικής: Αυτά θα κάνετε, με αυτά τα ενδιάμεσα βήματα, για να επιτύχετε αυτούς τους στόχους. Αυτά όλα είναι ποσοτικοποιημένα, με χρονοδιαγράμματα και με ρήτρες (συμπληρωματικών μέτρων, αν δεν επιτευχθούν οι ενδιάμεσοι στόχοι στα χρονοδιαγράμματα).– Τρίτον, είναι μια δέσμευση γενικότερων μεταρρυθμίσεων, που δεν ποσοτικοποιούνται (άνοιγμα κλειστών επαγγελμάτων, εξ-ορθολογισμός δαπανών στην υγεία κλπ.)Από τα τρία, το σημαντικότερο είναι το δεύτερο: η δέσμευση ποιά πολιτική πρέπει να εφαρμόσει η χώρα, βήμα-βήμα. Το πρώτο αφορά στενά τη δανειακή σύμβαση – που οι όροι της έχουν ήδη αλλάξει, σε ό,τι αφορά τη διάρκεια του δανείου και το επιτόκιο, όταν κατάλαβαν ότι η αρχική ρύθμιση δεν έβγαινε.Και το τρίτο αφορά μεταρρυθμίσεις που γενικά καλό είναι να γίνουν (κάποιες, υπό προϋποθέσεις βέβαια), αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα.Σήμερα, σε συνθήκες τέτοιας ύφεσης η «απελευθέρωση των επαγγελμάτων» δεν αρκεί. Όποιος νομίζει ότι με την απελευθέρωση των… κομμωτριών, των φορτηγατζήδων και των συμβολαιογράφων θα βγει η Ελλάδα από την βαθιά ύφεση, είναι εκτός τόπου και χρόνου…Το βασικό που πρέπει να αλλάξει στο Μνημόνιο είναι το δεύτερο: οι πολιτικές δεσμεύσεις και τα «ενδιάμεσα» βήματα που έχουν συμφωνηθεί. Προβλέπουν οριζόντιες περικοπές δαπανών και φορολογικές επιδρομές. Τα οποία ήδη δεν αποδίδουν. Η μάλλον αποδίδουν τα αντίθετα από τα επιδιωκόμενα:Το πρώτο τετράμηνο του 2011, όταν εμφανίστηκε το πλήρες αποτέλεσμα της