Θεατής των εξελίξεων η Ελλάδα

12:51 15/4/2018 - Πηγή: Antinews

Στη γειτονιά μας για ακόμη μια φορά συμβαίνουν δραματικά γεγονότα. Είτε γιατί στη Συρία γίνεται πόλεμος, είτε γιατί τα ενεργειακά κοιτάσματα είναι «μήλον της έριδος» για πολλούς, είτε γιατί ο μεγαλοϊδεατισμός του Ερντογάν απειλεί να βάλει φωτιά στο Αιγαίο.

Ο πόλεμος χτυπά την πόρτα μας και όπως ξέρουμε, μετά από έναν πόλεμο γίνεται αναδιάταξη δυνάμεων και αναδιανομή εδαφών. Επαναχάραξη συνόρων στη διπλωματική γλώσσα.

Η Συρία π.χ. ποτέ δεν θα είναι όπως παλιά. Ρώσοι, Αμερικανοί, Γάλλοι, Βρετανοί και Τούρκοι έχουν

μπει στη χώρα και θέλουν να μοιράσουν τον ενεργειακό πλούτο της. Γι’ αυτό και οι βομβαρδισμοί, όχι γιατί ο Τραμπ και η Μέι συγκινήθηκαν από τα χημικά όπλα. Εδώ και τρία χρόνια έχουν σφαγιαστεί χιλιάδες και τώρα τους έπιασε ο πόνος με εικόνες παιδιών;

Τα κοιτάσματα της Συρίας που ελέγχει η Μόσχα θέλουν οι δυτικές χώρες οι οποίες θορυβήθηκαν κι από τον άξονα Ρωσίας – Τουρκίας και Ιράν. Σιγά μην έμεναν εκτός νυμφώνος οι Αμερικανοί.

Μην ξεχνάμε ότι και στην ανατολική Μεσόγειο, και πιθανότατα στο Αιγαίο υπάρχουν ενεργειακά κοιτάσματα ιδιαίτερα πλούσια. Όλοι θέλουν μερίδιο της μοιρασιάς, εξ ου και η ένταση που υπάρχει.

Κι από την άλλη η Τουρκία του Σουλτάνου επιδιώκει αλλαγή της Συνθήκης της Λωζάνης, όπερ σημαίνει ότι θέλει να επαναχαράξει τα σύνορα από τον Ευφράτη μέχρι την Ελλάδα. Και γιατί όχι; Να πάρει και μερικά νησάκια ελληνικά, όπως πολλές φορές έχουν πει οι ανεξέλεγκτοι Τούρκοι αξιωματούχοι.

Γίνεται μύλος. Μια γεωπολιτική αστάθεια η οποία είχε να συμβεί από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένα ιδιαίτερα επικίνδυνο παιχνίδι πόκερ με τους ισχυρούς να έχουν όλους τους άσους και τους αδύναμους να προσπαθούν να επιβιώσουν.

Σ’ αυτή την κοσμοϊστορική, γεωπολιτική δίνη η Ελλάδα του Τσίπρα και της παρέας του μοιάζει με ακυβέρνητο καρυδότσουφλο. Η εξωτερική πολιτική μοιάζει με ένα κουβάρι που κανείς δε μπορεί να βρει άκρη.

Για σκεφτείτε τι έχουν κάνει μέσα σε τρία χρόνια στα εθνικά θέματα. Μια δυτική χώρα όπως η Ελλάδα πήγαινε με το χέρι απλωμένο πότε στη Ρωσία και πότε στην Κίνα. Ακόμη και στον… Μαδούρο για βοήθεια έφτασε η αφεντιά του Τσίπρα…

Η κυβέρνηση ηλιθίως άνοιξε όλα τα μέτωπα: Το αλβανικό που δεν ήταν καν μέτωπο αλλά δώσαμε δωράκι στον Εντι Ράμα.

Το Σκοπιανό που κανείς δεν ασχολιόταν αλλά εμείς δώσαμε δωράκι στον… μετριοπαθή Ζάεφ. Και στα ελληνοτουρκικά ένα μπάχαλο. Οι δήθεν πατριώτες διαγκωνίζονται με τους δήθεν προοδευτικούς και διαλλακτικούς όσο ο Ταγίπ σχεδιάζει την επαναχάραξη των συνόρων. Τι έχει κάνει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια στο επίπεδο των εξωτερικών σχέσεων; Αυτή ηfake«πολυεπίπεδη εξωτερική πολιτική» δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανόητη προσέγγιση κάποιων που δεν ξέρουν τι θέλουν και νομίζουν ότι με το τσιμπολόγημα από εδώ κι από εκεί θα είναι μια χαρά. Πότε τσακωνόμαστε με τους Αμερικανούς, τους φονιάδες των λαών, πότε τους ικετεύουμε να βοηθήσουν στην οικονομία.

Πότε περιμένουμε το «ξανθό γένος» να έρθει να μας σώσει και στήνουμε «ρωσικά» κόμματα και πότε τους πυροβολούμε, ευτυχώς όχι με το πιστόλι του Ιβάν. Πότε ο Καμμένος προσκυνά τον πολυχρονεμένο Τραμπ και πότε κάνει παρασκηνιακές συνομιλίες με τη Μόσχα

Πότε ο ίδιος αποδέχεται να ανοίξει διάλογος για το Σκοπιανό «γιατί έχει εμπιστοσύνη στον Κοτζιά και την κυβέρνηση» και πότε κάνει πόλεμο μη αποδεχόμενος το «Μακεδονία».

Πότε δεν τολμά να πλησιάσει τα Ίμια για να πετάξει στεφάνι και πότε φορά τη στολή παραλλαγής και φωνάζει «στ’ άρματα».

Αυτή είναι η εξωτερική πολιτική εν μέσω θύελλας. Καμιά εθνική συνεννόηση, καμιά εθνική γραμμή, ουδεμία προσέγγιση των κομμάτων για να δούμε τι θα κάνουμε παραπέρα. Αλήθεια, εκείνο το Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας που πρότεινε ο Σταύρος Θεοδωράκης στον Τσίπρα τι έγινε ρε παιδιά; Εκείνο το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Παυλόπουλο που είναι; Δεν το έχουμε ανάγκη; Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν κρίνει ότι οι περιστάσεις είναι κρίσιμες; Τα υπόλοιπα κόμματα θα συνεχίσουν να κωφεύουν και να κάνουν στείρα αντιπολίτευση;

Η Ελλάδα τούτη την κρίσιμη ώρα πρέπει να αποφασίσει ένα βασικό ζήτημα: Ότι ανήκομεν εις την Δύσιν και μ’ αυτήν πρέπει να πορευτούμε. Και πάνω σ’ αυτό το δόγμα πρέπει να στήσει ή να αναθερμάνει συμμαχίες ώστε να αντιμετωπίσει τα μελλούμενα. Αν παραμείνει απλά ισορροπιστής ή θεατής των εξελίξεων θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα.

Διαβάστε περισσότερα