Τι σημαίνει η «σφαγή των αθώων» στο Πακιστάν

15:40 17/12/2014 - Πηγή: Antinews

Η σφαγή των αθώων στο Πακιστάν δείχνει το πιο ανάλγητο πρόσωπο του ισλαμιστικού εξτρεμισμού. Αλλά και οι πολιτικές της χώρας δεν είναι άμοιρες ευθυνών.

Δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερο ή πιο βάρβαρο στάδιο σε οποιαδήποτε σύγκρουση από όταν η μία πλευρά ή η άλλη σκοτώνει εσκεμμένα τα παιδιά των εχθρών της. Οι νέοι μαθητές, των οποίων τα ματωμένα σώματα ήταν αξιοθρήνητα ντυμένα με βρετανικού στιλ σχολικές στολές, που έβγαιναν από το σχολείο στρατού στην Πεσαβάρ την Τρίτη, καθώς οι οικογένειές τους στέκονταν απ’ έξω και έκλαιγαν, δεν πέθαναν ως «παράπλευρες απώλειες».

Αυτός

ο θλιβερός ευφημισμός συχνά καλύπτει τον θάνατο αθώων. Αλλά τουλάχιστον αυτοί οι θάνατοι δεν είναι εσκεμμένοι. Οι μαχητές των Ταλιμπάν που εισέβαλαν στο σχολείο πήγαν εκεί με σκοπό τη δολοφονία των παιδιών. Δεν ήταν στην πόλη για να επιτεθούν σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις, στρατώνες της αστυνομίας, ή ακόμη και σε αξιωματικούς των οποίων τα παιδιά παρακολουθούσαν το σχολείο. Δεν είχαν καν ίχνη της δικαιολογίας που είχαν οι επιτιθέμενοι στο Μπεσλάν το 2004, ότι έπαιρναν ομήρους επιδιώκοντας τα δήθεν δίκαια αιτήματά τους να φτάσουν στην ρωσική κυβέρνηση. Όχι, πήγαν στην Πεσαβάρ για να σκοτώσουν τα παιδιά και τα σκότωναν μέχρι που σκοτώθηκαν και οι ίδιοι, ή μέχρι που ξέμειναν από πυρομαχικά και ξέφυγαν από την σκηνή του εγκλήματος τους αυτοκτονώντας.

Η επίθεση δεν μπορούσε φυσικά να έρθει από το πουθενά. Από τον Αύγουστο, ο πακιστανικός στρατός επιτίθονταν στο Βαζιριστάν, υποχωρώντας στην έρημο στα βορειοδυτικά όπου οι Ταλιμπάν είναι ισχυροί, και στο Καράτσι, όπου προσπαθεί να διώξει τους Ταλιμπάν από τις περιοχές της πόλης που ελέγχουν. Η επίθεση στο σχολείο ήταν, επομένως, μια πράξη εκδίκησης, καθώς και μια απόπειρα να τρομοκρατήσουν την πακιστανική κυβέρνηση και τις ένοπλες δυνάμεις ώστε να αναβάλει να μετριάσει αυτές τις εκστρατείες.

Είναι εξαιρετικά απίθανο να έχει αυτό το αποτέλεσμα. Η εθνική αποστροφή προς τις δολοφονίες στο σχολείο σίγουρα θα ενισχύσει την έντονη εχθρότητα προς τους Ταλιμπάν και άλλους ισλαμιστές εξτρεμιστές που η πακιστανική κοινή γνώμη εκθέτει. Θα υπονομεύσει επίσης την ήδη πολύ αναξιόπιστη ιδέα ότι υπάρχει, τουλάχιστον σε αυτό το στάδιο, μια διπλωματική λύση στη σύγκρουση. Οι πολιτικοί - κυρίως ο πρώην παίκτης του κρίκετ Ιμράν Χαν - οι οποίοι έχουν κατά το παρελθόν προτρέψει προς αυτή την πορεία, θα είναι δύσκολο να επιστρέψουν στο εν λόγω θέμα. Ο Χαν έχει καταδικάσει απερίφραστα την επίθεση και ανέβαλε μια πανεθνική διαμαρτυρία ενάντια στην κυβέρνηση του Ναουάζ Σαρίφ που το κόμμα του, το Tehreek-i-Insaf, επρόκειτο να οργανώσει σήμερα. Ο Σαρίφ πρότεινε διάλογο στους αντάρτες προ μηνών, αλλά δεν υπήρχε ειλικρίνεια από καμία πλευρά. Η μόνη δυνητική παραχώρηση των Ταλιμπάν ήταν ότι οι στόχοι τους για ένα χαλιφάτο, τον νόμο της Σαρία και την ανατροπή του κοσμικού κράτους θα μπορούσε να έρθει σε δόσεις – μια όχι και τόσο καλή συμφωνία.

Έτσι, το Πακιστάν ξεκίνησε τελικά τον σοβαρό πόλεμο κατά του εξτρεμισμού που είχε αποφύγει σε μεγάλο βαθμό στο παρελθόν. Η προκύπτουσα εκστρατεία είναι η τελευταία πράξη της τραγωδίας της πακιστανικής πολιτικής. Οι ένοπλες δυνάμεις και οι διαδοχικές κυβερνήσεις έπαιζαν με τη φωτιά για πολλά χρόνια, με το να ανέχονται, να υποστηρίζουν και να χρησιμοποιούν ισλαμιστές εξτρεμιστές στην επιδίωξη των ξένων στόχων τους στο Κασμίρ, το Αφγανιστάν και την Κεντρική Ασία, και στις προσπάθειές τους να διατηρήσουν μια φευγαλέα ισότητα με την Ινδία. Αυτό το διπλό παιχνίδι έχει προκαλέσει ανυπολόγιστες δυσκολίες και βάσανα σε γειτονικές χώρες. Τέλος, και προβλέψιμα, το πρόβλημα που είχαν υποθάλψει στο εξωτερικό ήρθε στο «σπίτι» τους, σε αυτό που ένας σεβαστός αναλυτής αποκάλεσε «η χειρότερη τρομοκρατική αντίδραση σε ολόκληρη την περιοχή». Η σφαγή στη Πεσαβάρ είναι αρκετή απόδειξη.

Ο στρατός σίγουρα τώρα θα κυνηγήσει τους Ταλιμπάν με ανανεωμένο σθένος. Αλλά το αν τελείωσε το διπλό παιχνίδι είναι πραγματικά ένα άλλο ζήτημα. Υπάρχουν πολλές ισλαμικές ομάδες και υπο-ομάδες. Η διαχείριση και η χρήση τους, χωρίζοντάς τες σε «καλές» και «κακές», σύμφωνα με τις ανάγκες της στιγμής, ήταν ένας τρόπος ζωής για το πακιστανικό κατεστημένο της ασφάλειας.

Οι αισιόδοξοι βλέπουν ένα μοτίβο να αναδύεται, στο οποίο η νέα αφγανική κυβέρνηση, η πακιστανική κυβέρνηση και οι ένοπλες δυνάμεις, και οι Ηνωμένες Πολιτείες, είναι πιο κοντά στο να είναι πραγματικά ενωμένες από ό,τι στο παρελθόν, με τους εξτρεμιστές να μην μπορούν στο μέλλον να καταφύγουν σε μια χώρα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά στην άλλη. Άλλοι αμφιβάλουν, σημειώνοντας ότι η χρήση του εξτρεμισμού έχει γίνει συνήθεια, που θα είναι δύσκολο να εγκαταλειφθεί εντελώς. Αλλά αυτός είναι ο τρόπος που θα πρέπει να προχωρήσει το Πακιστάν. Το κόστος της παλιάς πολιτικής έχει αποδειχθεί ξανά και ξανά, και η σφαγή στο σχολείο της Πεσαβάρ το υπογράμμισε με τον πιο φρικτό τρόπο.

www.theguardian.com

Διαβάστε περισσότερα