Τίποτε δεν τέλειωσε! Τώρα αρχίζουν όλα…

23:01 26/6/2018 - Πηγή: Antinews

Τώρα που πλησιάζει το τέλος της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ο Τσίπρας και οι «παπαγάλοι» του προσπαθούν να πείσουν ότι έχουν δημιουργήσει «τετελεσμένα» που, τάχα ΔΕΝ αλλάζουν.

Για να ακυρώσουν έτσι οποιαδήποτε ελπίδα, ότι μπορεί να γλιτώσουμε από όσα δεινά φόρτωσε στην Ελλάδα η «Πρώτη Φορά Αριστερά»…

Με δύο λόγια, προσπαθούν να πείσουν τους πάντες, ότι η επόμενη

κυβέρνηση της ΝΔ «δεν θα μπορέσει να αλλάξει απολύτως τίποτε»!

Ούτε στα εθνικά θέματα (Μακεδονικό), ούτε στην Οικονομία (μνημόνιο διαρκείας, με επιτήρηση ως το 2022, και λιτότητα-πλεονασματα ως το… 2060!)

Όμως αυτό είναι και το τελευταίο μεγάλο ψέμα του Τσίπρα!

Η προχθεσινή δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη άρχισε να βάζει τα πράγματα στη θέση τους:

--Τη Συμφωνία στις Πρέσπες, η ΝΔ θα την καταψηφίσει στη Βουλή, είτε βρίσκεται στην Αντιπολίτευση όταν έλθει, είτε βρίσκεται στην Κυβέρνηση. Βέβαια, αν περάσει στη Βουλή, τότε τα περιθώρια στενεύουν…

«Στενεύουν» όμως, ΔΕΝ σημαίνει μηδενίζονται!

Ας δούμε λοιπόν, τι διορθώνεται από τη ζημιά που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, τι διορθώνεται δύσκολα και τι ΔΕΝ διορθώνεται.

Η πρόσκληση στα Σκόπια να μπουν στο ΝΑΤΟ δεν διορθώνεται!

Κι είναι, ουσιαστικά, το μόνο…

Πράγματι, ακόμα κι αν δεν επικυρωθεί η Συμφωνία τελικά (είτε από μας είτε από τους Σκοπιανούς), η πρόσκλησή τους στο ΝΑΤΟ δεν αλλάζει.

Όμως, προσοχή:

--Αν επικυρωθεί η Συμφωνία και από την Ελληνική Βουλή, τότε θα μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ ως «Βόρεια Μακεδονία»!

--Αλλά, αν δεν επικυρωθεί η Συμφωνία από την Ελληνική Βουλή, τότε επιστρέφουμε στο status quo ante, δηλαδή στην «προτέρα κατάσταση», που είναι η Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995 και το όνομα FYROM για τους διεθνείς οργανισμούς. Οπότε στα Σκόπια μπαίνουν στο ΝΑΤΟ ως FYROM.

Αυτά σε ό,τι αφορά την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ:

Προσέξτε τώρα τι γίνεται από κει και ύστερα: Αν εμείς επικυρώναμε τη Συμφωνία από τη σημερινή Βουλή κι ύστερα, με άλλη Βουλή, την καταργούσαμε:

Αυτό δεν θα μπορούσε να αλλάξει την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ούτε το όνομά με το οποίο θα έχουν μπει ως τότε («Βόρεια Μακεδονία»).

Μπορεί, ωστόσο, να αλλάξει όλη την πορεία των σχέσεών μας από δω και στο εξής σε όλα τα υπόλοιπα θέματα – και πρωτίστως στην διαδικασία Ευρωπαϊκής τους ένταξης…

Πιο συγκεκριμένα, η Ελλάδα μπορεί να ακυρώσει πέντε πράγματα:

--Η Ελλάδα μπορεί να ακυρώσει την αναγνώριση «Μακεδονικής ταυτότητας» και «Μακεδονικής γλώσσας» (για την καταπολέμηση του αλυτρωτισμού των Σκοπίων, που έχει αναγνωριστεί διεθνώς ως «βάσιμη αιτίαση» από πλευράς Ελλάδος).

--Η Ελλάδα μπορεί να ακυρώσει τη δική της υποχρέωση να αναγνωρίζει ψευτο-«μακεδονικά» σωματεία και «φροντιστήρια» μέσα στην Ελλάδα! Για λόγους διασφάλισης εσωτερικής ηρεμίας και δημόσιας ασφάλειας.

--Η Ελλάδα μπορεί να ακυρώσει τη δική της υποχρέωση να διαπραγματεύεται με τους Σκοπιανούς, πώς θα… διδάσκεται η Ελληνική ιστορία στα Ελληνικά σχολεία, πως θα προβάλλεται ο Μακεδονικός Αγώνας από το αντίστοιχο μουσείο, πως θα προβάλλονται τα ιστορικά πρόσωπα των Μακεδονομάχων (Παύλος Μελλάς, Κώτας Χρήστου, Τέλλος Άγρας) από τα αντίστοιχα τοπικά μουσεία κλπ. Για λόγους περιφρούρησης και διαχείρισης πολύτιμης εθνικής πολιτιστικής κληρονομιάς.

-- Η Ελλάδα μπορεί να ακυρώσει τη δέσμευσή της να υποστηρίξει άνευ όρων την Ευρωπαϊκή ένταξη των Σκοπίων (ενώ όλα τα άλλα κράτη μέλη θα έχουν δικαίωμα να βάζουν όρους και προϋποθέσεις)…

--Η Ελλάδα, τέλος, μπορεί να ακυρώσει τη δική της υποχρέωση να καταστέλλει κινήσεις πολιτών της που υπερασπίζονται την Ελληνικότητας της Μακεδονίας! Σύμφωνα με τη Συμφωνία που υπέγραψε ο Κοτζιάς στις Πρέσπες, τέτοιες κινήσεις πολιτών πρέπει να διώκονται εφεξής από τις ελληνικές αρχές! Πράγμα που είναι απολύτως διχαστικό για τους Έλληνες και αποσταθεροποιητικό για την κοινωνία μας…

Αυτές τουλάχιστον τις δεσμεύσεις της Συμφωνίας η επόμενη κυβέρνηση μπορεί να τις καταργήσει και είναι υποχρεωμένη να τις καταργήσει.

Αν δεν το κάνει, θα έχει μείζονα εσωτερικά προβλήματα…

Και εφ’ όσον το κάνει, βάσει της ίδιας της Συμφωνίας, καταργείται ολόκληρη (διότι όπως προβλέπεται, αν αλλάξει ένα μέρος της, ακυρώνεται συνολικά…)

Συμπέρασμα: Έστω και μερικά, η συμφωνία θα ακυρωθεί εκ των υστέρων (ακόμα κι αν έχει επικυρωθεί, στο μεταξύ, από τη Βουλή)! Αυτό είναι αναγκασμένη να το κάνει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση…

Η μερική ακύρωσή της, συνεπάγεται περίπου αυτόματα, τη συνολική ακύρωσή της.

Με ακύρωση της συμφωνίας το νομικό καθεστώς στις σχέσεις των δύο χωρών επιστρέφει στην προτέρα κατάσταση.

Και συνεχίζουμε να αμφισβητούμε και να πολεμάμε τον «Μακεδονικό ιδεολόγημα» και τον αλυτρωτισμό κατά της Ελλάδας που συνεπάγεται…

Αυτό κανείς δεν μπορεί να μας το απαγορεύσει…

Συμπέρασμα δεύτερο: Δεν μπορούμε να αμφισβητήσουμε την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ. Αλλά μπορούμε να ακυρώσουμε τη νομιμοποίηση του σκοπιανού αλυτρωτισμού από την πλευρά μας, ακόμα και μέσα στο Ελληνικό έδαφος!

Γιατί αυτό ακριβώς υπέγραψε ο Κοτζιάς στις Πρέσπες: Να μην μπορούμε να καταγγείλουμε το ψευτομακεδονισμό τους ούτε μέσα στη χώρα μας.

Αυτό δεν πρόκειται να σταθεί…

Δεχόμαστε πλήρως ότι «το κράτος έχει συνέχεια», σε ό,τι αφορά την «πρόσκληση ένταξης» των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ.

Αλλά διατηρούμε το κυριαρχικό μας δικαίωμα να καταπολεμάμε εχθρικό αλυτρωτισμό που στρέφεται εναντίον μας.

Αυτό το δικαίωμα της Ελλάδας καμία Συνθήκη δεν το απαλλοτριώνει…

Οι ΝΑΤΟϊκοί που κυρίως ενδιαφέρονταν να βάλουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα, αν εμείς καταργήσουμε τη Συμφωνία σε όλα τα άλλα.

Στο κάτω-κάτω, και γι’ αυτούς είναι παράλογο:

προκειμένου να βάλουν τα Σκόπια στη ΝΑΤΟϊκή Συμμαχία (όπου δεν θα εισφέρουν τίποτε, γιατί ουσιαστικά δεν έχουν στρατό, ούτε βαρέα όπλα, ούτε αεροπορία, ούτε πολεμικό ναυτικό, ούτε τίποτε),

να αποσταθεροποιήσουν στο διηνεκές μια σύμμαχό χώρα, την Ελλάδα, που έχει πλήρη αμυντική διάρθρωση και βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο…

Υπάρχει αντίστοιχο διεθνές προηγούμενο σε αυτά;

Υπάρχει!

Το προσφέρει η ίδια η Γερμανία, και μάλιστα η Δυτική Γερμανία, την περίοδο του Ψυχρού Πολέμου:

To 1949, ιδρύθηκαν δύο γερμανικά κράτη στην κατεχόμενη μεταπολεμική Γερμανία:

--Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (η ΝΑΤΟϊκής επιρροής Δυτική Γερμανία) ή FDR, και

--Η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (η υπό σοβιετική επιρροή Ανατολική Γερμανία) ή GDR

Η Δυτική Γερμανία εξ αρχής διακήρυσσε ότι εκπροσωπεί «το σύνολο του Γερμανικού έθνους» κι είχε ως συνταγματικώς διακηρυγμένο στόχο της την ενοποίηση των δύο γερμανικών κρατών. Συνεπώς δεν αναγνώριζε κρατική οντότητα στην Ανατολική Γερμανία.

Και μετά το 1955, όταν άρχισε να αποκτά σταδιακά εθνική κυριαρχία ως κράτος, η Δυτική Γερμανία διακήρυξε ότι ΔΕΝ πρόκειται να αναγνωρίσει άλλα κράτη που έχουν διπλωματικές σχέσεις με τον Ανατολική Γερμανία!

(Με τη μόνη εξαίρεση της Σοβιετικής Ένωσης, την οποία αναγνώριζε ως «κατοχική δύναμη» στο ανατολικό τμήμα).

Αυτό ήταν το λεγόμενο δόγμα Hallstein: Να διακόπτει η Δυτική Γερμανία τις διπλωματικές της σχέσεις με κάθε άλλη χώρα που θα αναγνώριζε πλήρως την Ανατολική…

Το όνομα το πήρε από τον Walter Hallstein τότε Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου Εξωτερικών και μετέπειτα υπουργό Εξωτερικών (τιμηθέντα μάλιστα με το βραβείο Σουμάν ως «εξαίρετος Ευρωπαϊστής»!)

Το δόγμα Hallstein κράτησε 15 χρόνια, από το 1955 ως το 1970. Μετά εγκαταλείφθηκε, επί Καγκελαρίας του Σοσιαλδημοκράτη Βίλλυ Μπράντ. Ο οποίος εγκαινίασε την περίφημη Οstpolitik (νέα ανατολική Πολιτική).

Αλλά ενώ ο Μπράντ κατάργησε το δόγμα Hallstein, δεν αναγνώρισε ο ίδιος ποτέ το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας. Η συνταγματική διακήρυξη πως η Δυτική Γερμανία εκπροσωπεί «το σύνολο του Γερμανικού Έθνους» παρέμενε ισχυρή.

Αυτή η πολιτική συνεχίστηκε και από τον διάδοχο του Βίλλυ Μπράντ, τον επίσης Σοσιαλδημοκράτη Helmut Schmidt.

Στο μεταξύ, όλες οι χώρες του κόσμου είχαν πλήρως αναγνωρίζει το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας. Η Δυτική Γερμανία, ωστόσο – ακόμα και επί Σοσιαλδημοκρατικής διακυβέρνησης – επέμενε να ΜΗΝ το αναγνωρίζει επισήμως. Κατά καιρούς το βοηθούσε – κυρίως οικονομικά - αλλά ΔΕΝ το αναγνώριζε…

Όταν ήλθαν οι Χριστιανοδημοκράτες στην διακυβέρνηση, το 1982, με τον Helmut Kohl, δεν επέστρεψαν βέβαια, στο δόγμα Hallstein, απλώς συνέχισαν να μην αναγνωρίζουν το ανατολικογερμανικό καθεστώς.

Στο μεταξύ, όλα τα ευρωπαϊκά κράτη της τότε διχασμένης Ευρώπης (πλην Αλβανίας) είχαν υπογράψει το 1975 την Τελική Πράξη του Ελσίνκι, με την οποία διακηρυσσόταν το απαραβίαστο των συνόρων η αμοιβαία αναγνώριση και ο σεβασμός στην κυριαρχία όλων των κρατών.

Αυτό έμοιαζε να ακυρώνει οριστικά το όνειρο για «ενοποίηση των δύο Γερμανιών».

Ωστόσο οι Δυτικογερμανοί, αν και υπέγραψαν τη Συμφωνία του Ελσίνκι, δεν παραιτήθηκαν ποτέ από την ενοποίηση, ούτε αναγνώρισαν ποτέ επίσημα τους ανατολικογερμανούς.

Μέχρι που το 1989, δεκατέσσερα χρόνια μετά την υπογραφή της Τελικής Πράξης κατέρρευσε η Ανατολική Γερμανία, κατέρρευσαν όλα τα κομμουνιστικά καθεστώτα στην ανατολική Ευρώπη, και ενοποιήθηκε η Γερμανία! Σύμφωνα με τις προσδοκίες και τις επιδιώξεις των δυτικογερμανών και σε πλήρη αντίθεση με όσα είχαν υπογράψει κι είχαν ανεχθεί ως τότε…

To δόγμα Hallstein το εγκατέλειψαν, αλλά τους ανατολικογερμανούς δεν τους αναγνώρισαν ποτέ, παρά το γεγονός ότι τους είχαν αναγνωρίσει στο μεταξύ, όλοι οι άλλοι. Και παρά το γεγονός πως όσα είχαν υπογράψει ως τότε, «απέκλειαν» την τελική τους ενοποίηση, οι Γερμανοί επέμειναν και το πέτυχαν!

(Όταν αυτό το υπενθυμίζει κανείς στους Γερμανούς, καταπίνουν τη γλώσσα τους και κατεβάζουν το κεφάλι τους. Αλλά αυτό συμβαίνει όταν τους κοιτάζεις στα μάτια με το κεφάλι ψηλά. Όχι όταν τους απευθύνεσαι σκυφτός με το χέρι προτεταμένο – «δώστε σώστε»…)

Είναι ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς πως επί 50 χρόνια οι δυτικογερμανοί αρνούνταν συστηματικά να «ονοματίσουν» τους ανατολικογερμανούς με το επίσημο όνομά τους, είτε δεν τους είχε αναγνωρίσει ακόμα κανένας (στην αρχή), είτε τους είχαν ήδη αναγνωρίσει όλα τα κράτη της γης (στο τέλος).

Και να σκεφτεί κανείς ότι αυτό το πείσμα το έδειξαν οι Γερμανοί όταν οι ίδιοι ήταν κατεχόμενη και διαμελισμένη χώρα. Όχι από θέση ισχύος…

Είναι ακόμα πιο ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς πώς υποχωρούσαν συνεχώς στις διεθνείς πιέσεις, αλλά ποτέ δεν έπαψαν να αντιστέκονται. Και τελικώς κέρδισαν απολύτως!

Οι Γερμανοί δεν δέχθηκαν ποτέ να νομιμοποιήσουν τον διαμελισμό του έθνους τους, που είχε ήδη συντελεστεί, όταν έχασαν το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εμείς δεν μπορούμε να νομιμοποιήσουμε τη διακηρυγμένη πρόθεση μελλοντικού διαμελισμού της χώρας μας, από εκείνους που προσπάθησαν ήδη τέσσερις φορές - και απέτυχαν να επιβάλουν τα σχέδια τους στη Μακεδονία και τις τέσσερις!

Οι Γερμανοί πίστευαν και έλπιζαν στο «απροσδόκητο»: στην κατάρρευση του Κομμουνισμού συνολικά.

Εμείς ποντάρουμε στο… όχι και τόσο απροσδόκητο, στο προφανές και αναπόφευκτο: ότι ένα πολυεθνοτικό κρατίδιο – τα Σκόπια - δεν μπορεί να παριστάνει για πολύ το… «ενιαίο εθνικό κράτος των Μακεδόνων»! Όταν πολλοί κάτοικοι του δεν νιώθουν εθνικά «Μακεδόνες», κι όταν ακόμα κι αυτοί που νιώθουν «Μακεδόνες», δεν συμφωνούν μεταξύ τους τι ακριβώς είναι…

Όταν ξυπνούν οι πραγματικές εθνικές ταυτότητες όλα τα άλλα διαλύονται…

Το ψέμα του «Μακεδονισμού» ψέμα παραμένει, ακόμα κι αν ξεπουλήθηκαν και το «αγόρασαν» κάποιοι μέσα στην Ελλάδα.

Συμπέρασμα τελευταίο:

Τίποτε δεν «τελείωσε»! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα…

Αυτή η ιστορία μπαίνει σε νέα φάση…

Διαβάστε περισσότερα