Το φάντασμα του Πύρρου

13:13 9/7/2019 - Πηγή: Antinews

Το εκλογικό αποτέλεσμα, παρά το γεγονός πως ήταν νίκη της Νέας Δημοκρατίας και κατάκτηση της αυτοδυναμίας, πόρρω απέχει από το να αναγνωριστεί ως το επιθυμητό από εμάς αποτέλεσμα. Χάθηκε η μεγάλη ευκαιρία ο Τσίπρας να τεθεί νοκ-άουτ καθώς μετά από ιδανικές για την Νέα Δημοκρατία συνθήκες ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε ένα ποσοστό της τάξης του 31,5% το οποίο

όχι μόνο τον συντηρεί στο πολιτικό παιχνίδι, αλλά τον καθιστά δεύτερο και ισχυρότατο πόλο ο οποίος μπορεί πιθανότατα να διεκδικήσει τη νίκη στις επόμενες εκλογές.

Ο Τσίπρας δεν πήρε ένα ποσοστό το οποίο δεν θα του επέτρεπε να παραμείνει στην ηγεσία του κόμματός του, δεν πήρε ούτε καν ένα ποσοστό το οποίο απλά θα τον διατηρούσε σαν τον αρχηγό ενός μεγάλου κόμματος το οποίο δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει αυτοδύναμα την εξουσία. Έριξε το ΠΑΣΟΚ στο καναβάτσο και τώρα το απειλεί ευθέως με απορρόφηση. Θεωρήστε δεδομένο πως η επόμενη κίνηση του Τσίπρα θα είναι να καλέσει το σύνολο του ΚΙΝΑΛ στη δημιουργία μιας ενιαίας παράταξης στα πλαίσια της σοσιαλδημοκρατίας σε μία προσπάθεια ανανέωσης του παλιού δικομματισμού. Αυτό θα είναι και το στοίχημα του Τσίπρα μέχρι τις αρχές του φθινοπώρου. Και σώφρον θα είναι να περιμένουμε μία σύγκρουση ανάμεσα στον Αλέξη Τσίπρα και αυτού του οποίου του εναντιώνεται στον χώρο της κεντροαριστεράς, ο οποίος ακούει στο όνομα Ευάγγελος Βενιζέλος .

Ωστόσο, είναι εξαιρετικά πρόωρο να αναλύσουμε τη δυναμική που θα αναπτυχθεί στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς. Αυτό το οποίο έχει σημασία σήμερα είναι να ανακαλύψουμε τους λόγους για τους οποίους ο Τσίπρας φαίνεται να είναι κοντά στο στόχο του να είναι ο ηγέτης του Δεύτερου Πόλου. Οι σκέψεις για το πώς αυτό μπορεί να αποτραπεί χρειάζεται να γίνουν με νηφαλιότητα σε ψυχρό χρόνο.

Οι αιτίες της επιβίωσης του Τσίπρα χωρίζονται σε δύο ομάδες. Αυτές που αφορούν τις δράσεις του Αλέξη Τσίπρα και αυτές οι οποίες αφορούν τα λάθη της ημετέρας πλευράς.

Ηαύξηση της εκλογικής επίδοσης του ΣΥΡΙΖΑ οφείλεται στο γεγονός πώς από πολύ προγενέστερο χρόνο, από το περασμένο φθινόπωρο, μεθοδικά απορρόφησε τα όμορα κόμματα του, είτε σε επίπεδο στελεχών ή σε επίπεδο ψηφοφόρων. Διέσπασε το Ποτάμι, απορρόφησε τη ΔΗΜΑΡ και απορρόφησε πλήρως τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Ειδικά όσον αφορά το κόμμα του Πάνου Καμμένου οι περισσότεροι πρώην βουλευτές του έχουν εκλεγεί στη Νέα Βουλή Αλλά και στη Νέα Ευρωβουλή σηματοδοτώντας την πλήρη απορρόφηση των δεξιάς προελεύσεως ψηφοφόρων τους. Επίσης, αν κάποιος διαβάσει προσεκτικότερα τα αποτελέσματα θα διαπιστώσει πως οι ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής οι οποίοι αποχώρησαν και την οδήγησαν εκτός Βουλής πιθανότατα, δεν οδηγήθηκαν στη Νέα Δημοκρατία αλλά στην κάλπη του Αλέξη Τσίπρα. Ενδεικτικό για αυτό είναι το αποτέλεσμα στις ηλικίες από 17 έως 34 στις οποίες η Χρυσή Αυγή έχασε μεγάλο τμήμα της δύναμής της.

Επίσης, ο Τσίπρας κατάφερε και επέβαλε την ατζέντα των εθνικών εκλογών ανατρέποντας την ατζέντα των ευρωεκλογών και αυτό αποτελεί και δικιά του επιτυχία αλλά και λάθος της Νέας Δημοκρατίας. Ενώ στις ευρωεκλογές το ζητούμενο ήταν η πτώση της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και η εκλογική της καταδίκη, στις εθνικές εκλογές ο Αλέξης Τσίπρας μετέτρεψε το ζητούμενο στην επιδοκιμασία μιας κυβέρνησης Μητσοτάκη ή την αποδοκιμασία της. Στις εθνικές εκλογές δηλαδή σε αντίθεση με τις ευρωεκλογές ο ελληνικός λαός τοποθετήθηκε πάνω σε μία πιθανή κυβέρνηση Μητσοτάκη και όχι στην κρίση της επίδοσης της κυβέρνησης Τσίπρα. Σε αυτό έχει ευθύνη και Νέα Δημοκρατία η οποία παρασύρθηκε από ένα κλίμα ευφορίας και θέλησε να αποσπάσει θετική ψήφο βασιζόμενη στην υπεροχή των ιδεών της. Όμως, παρά την ορθότητα αυτών των Ιδεών, σε έναν λαό ταλαιπωρημένο από μνημόνια αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα. Με τον τρόπο αυτό ο Αλέξης Τσίπρας κατάφερε και συγκέντρωσε στην κάλπη του την αρνητική ψήφο για τη Νέα Δημοκρατία.

Σε αντίθεση με αυτό η Νέα Δημοκρατία επέλεξε μία υπερβολικά πολιτισμένη στρατηγική για τη δεδομένη χρονική στιγμή. Γνώμη μου είναι πως η Νέα Δημοκρατία θα έπρεπε να συνεχίσει το σφυροκόπημα του Αλέξη Τσίπρα μέχρι τελικής πτώσης καθώς είχε τη δυνατότητα να τον οδηγήσει στην πολιτική απαξίωση μέσα από μία εκτεταμένη ήττα, η οποία θα τον απομάκρυνε οριστικά από το ρόλο του ηγέτη της κεντροαριστερής παράταξης. Θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να έχει επιμείνει στο ότι η οριστική καταδίκη του Τσίπρα δεν ήταν η πτώση του στις ευρωεκλογές αλλά η ήττα του στις εθνικές εκλογές και να μην επιμείνει στις υπερβολικά κομψευόμενες φιλελεύθερες θέσεις οι οποίες, με τον τρόπο που εκφέρονται από τα περισσότερα στελέχη της Νέας Δημοκρατίας, δεν ακουμπούν τις λαϊκές μάζες και τα προβλήματά τους.

Επιπλέον, η Νέα Δημοκρατία για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα επέλεξε ως συχνότατη κατηγορία για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτός αποτελεί το νέο ΠΑΣΟΚ. Αυτό αποτέλεσε εγκληματική επιλογή καθώς ήταν σαν να επιδείκνυε στους πρώην ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ οι οποίοι αποτελούν ένα πολύ μεγάλο ποσοστό το εκλογικού σώματος τον ιδανικό προορισμό για αυτούς. Έτσι, για μεγάλο τμήμα των στελεχών της, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πολεμήθηκε επειδή ήταν η αριστερά αλλά επειδή ήταν το νέο ΠΑΣΟΚ. Και αυτό δείχνει ένα βαθύ κόμπλεξ απέναντι στο παλιό ΠΑΣΟΚ το οποίο κέρδισε την παλιά Νέα Δημοκρατία στις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να εξαιρέσουμε αρκετά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας οι οποίοι έδωσαν τον αγώνα απέναντι στην αριστερά και δεν απαξίωσαν τον Τσίπρα σαν να ήταν το μπανάλ παλιό «ΠΑΣΟΚ του παπατζή». Γιατί η αντιμετώπιση του ΣΥΡΙΖΑ σαν το νέο ΠΑΣΟΚ απεδείχθη την Κυριακή πόσο μεγάλο δώρο ήταν στον Αλέξη Τσίπρα. Και στην πολιτική, όπως πολλές φορές έχει τονιστεί, δωράκια αυτοϋπονόμευσης δεν κάνουμε.

Ένας άλλος λόγος είναι και η αδυναμία των υπολοίπων κομμάτων της αριστεράς να προσελκύσουν ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, και μάλιστα ψηφοφόρους αριστερής και όχι πασοκικής προελεύσεως. Το ΚΚΕ δίνει την εντύπωση πως ό,τι και να γίνει θα πάρει 5,5% ενώ η Ζωή Κωνσταντοπούλου παρέμεινε στο 1,5% αγκαλιά με τους χορευτές του Συντάγματος. Η Λαϊκή ενότητα χάνεται στα βάθη της κατάταξης με ποσοστά πολικού ψύχους.

Ξεχωριστή θέση στα αριστερά κόμματα έχει το μέρα25 του Γιάννη Βαρουφάκη το οποίο δεν κατάφερε τελικά να καταπλήξει τα πλήθη και παρέμεινε πολύ κοντά στην εκλογική επίδοση των ευρωεκλογών χωρίς να στερήσει περαιτέρω ψηφοφόρους από το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Εδώ έχουμε άλλο ένα λάθος της Νέας Δημοκρατίας, η οποία επιτιθέμενη κατά κόρον στον κύριο Βαρουφάκη προστάτεψε στην ουσία τον Αλέξη Τσίπρα ο οποίος είναι ως πρωθυπουργός της χώρας ο βασικός υπαίτιος της τραγελαφικής διαπραγμάτευσης του πρώτου εξαμήνου του 15’ αλλά και του συνταγματικού φιάσκου του δημοψηφίσματος. Επίσης ακόμα και τώρα επετέθη με δυσανάλογα μεγάλη σφοδρότητα στον Βαρουφάκη, αθωώνοντας έμμεσα τον Τσίπρα για τις «αυταπάτες» του.

Ακόμα πιο ξεχωριστή ωστόσο θέση στους ευεργέτες του Αλέξη Τσίπρα έχει η σημερινή ηγεσία του ΚΙΝΑΛ η οποία επέμεινε με θαυμαστή γενναιότητα και παρρησία στην επιλογή της αυτοχειρίας την οποία μάλιστα επιλεγεί για δεύτερη φορά και με παρόμοιους πρωταγωνιστές.Το ΚΙΝΑΛ, δηλαδή το ΠΑΣΟΚ, με την επιλογή της αποπομπής του Βενιζέλου πάρα πολύ κοντά στον χρόνο των εθνικών εκλογών διατυμπάνιζε urbi et orbi πως είναι ένα ακόμα κόμμα το οποίο στερείται σοβαρότητας. Είναι πάρα πολλοί ψηφοφόροι οι οποίοι είχαν ψηφίσει Τσίπρα το 15’ και δεν τον ψήφισαν στις ευρωεκλογές του 19’, οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν μετακινηθεί προς το ΚΙΝΑΛ, αλλά παρέμειναν στις κάλπες του ΣΥΡΙΖΑ βλέποντας πως το ΚΙΝΑΛ δεν αποτελεί αξιόπιστο πολιτικό φορέα. Το ίδιο ακριβώς είχε συμβεί και τον Ιανουάριο του 2015 με την επίσης επιλογή αυτοχειρίας του ΓΑΠ να δημιουργήσει το ΚΙΔΗΣΟ, δίνοντας στο ΠΑΣΟΚ τότε την εικόνα ενός σπαρασσόμενου κόμματος.

Χρήσιμο είναι εξίσου να σημειώσουμε πως ο Τσίπρας κατάφερε να απορροφήσει ολοκληρωτικά το ακροδεξιό κόμμα του Πάνου Καμμένου με το σύνολο σχεδόν των ψηφοφόρων του. Εδώ αν ανατρέξουμε στο σύντομο ιστορικό του κόμματος των ΑΝΕΛ αντιλαμβανόμαστε πως το μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από ιδεολογικά αναλφάβητους βαλκανικού τύπου περονιστές οι οποίοι υπήρξαν νοσταλγοί παλαιότερων καταστάσεων εντός της Νέας Δημοκρατίας. Και οι οποίοι μάλιστα διατυμπάνιζαν πως θα επιστρέψουν στην Νέα Δημοκρατία όταν και οι παλαιές καταστάσεις αυτές επιστρέψουν επίσης. Αυτοί έχουν θέσει ως εχθρό τους και την παρούσα κατάσταση της Νέας Δημοκρατίας αλλά και την αμέσως προηγούμενη. Και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό ώστε να πριμοδοτήσει εκλογικά τον εχθρό της παράταξης.

Μεγάλο λάθος επίσης αποτελεί και το κλίμα το οποίο επικράτησε τις τελευταίες μέρες εντός των στελεχών της Νέας Δημοκρατίας πως είναι προτιμότερο να υπάρχει δικομματισμός με δεύτερο τον Τσίπρα καθώς είναι πλέον ένας αντίπαλος που «τον έχουμε». Βέβαια μετά το 31,5% που ο Αλέξης Τσίπρας έλαβε την Κυριακή η απάντηση είναι «κούνια που μας κούναγε».

Κλείνοντας, θα ακουμπήσουμε ένα δύσκολο θέμα το οποίο αποτελεί ομφάλιο λώρο της Νέας Δημοκρατίας το χρονικό διάστημα των μνημονίων με την προμνημονιακή Νέα Δημοκρατία, πράγμα το οποίο αποτέλεσε πάρθιο βέλος στην φαρέτρα του Αλέξη Τσίπρα. Και ο Αντώνης Σαμαράς λόγω των ψυχικών δεσμών του με την παράταξη, αλλά και ο Κυριάκος Μητσοτάκης λόγω των συγγενικών δεσμών του με την κυρία Μπακογιάννη η οποία υπήρξε ηγετικό στέλεχος της προμνημονιακής Νέας Δημοκρατίας, επέλεξαν την επιλογή να υπογραμμίσουν την ιστορική συνέχεια της Νέας Δημοκρατίας. Με τον τρόπο αυτό όμως ανέλαβαν βάρη τα οποία δεν τους αναλογούσαν καθώς ούτε ο Αντώνης Σαμαράς ούτε ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχαν σοβαρές κυβερνητικές ευθύνες από το 2000 μέχρι το 2009 όταν και τέθηκαν οι βάσεις της χρεοκοπίας της χώρας.

Οι εκλογές αυτές θα μπορούσαν να είναι οι πρώτες εκλογές μιας νέας εποχής όπου η Νέα Δημοκρατία θα είχε τη δυνατότητα να στήσει την Ελλάδα της επόμενης ημέρας έχοντας βγάλει νοκ-άουτ τον Αλέξη Τσίπρα και χωρίς μία οργανωμένη αντιπολιτευτική δύναμη. Το αποτέλεσμα της Κυριακής είναι μεν καθαρή νίκη ως αυτοδυναμία, αλλά δεν βγάζει νοκ-άουτ τον Αλέξη Τσίπρα, ο όποιος επιβιώνει και μάλιστα σήμερα βρίσκεται σε ισχυρότερη θέση σε σύγκριση με την 27η Μαΐου 2019. Ο τρόπος με τον οποίον είναι δυνατή η διαφυγή από το νέο δικομματικό καθεστώς αποτελεί δύσκολο σταυρόλεξο.

Παρ' όλ' αυτά, είναι σαφές πως η νίκη της Νέας Δημοκρατίας είναι πύρρειος και αυτό δεν αποτελεί μόνο προσωπική πεποίθηση αλλά προκύπτει και από τις συζητήσεις με πολλούς ψηφοφόρους τους οποίους συνάντησα μετά τις εκλογές. Από τους οποίους ουδείς είχε διάθεση για χορούς και πανηγύρια. Δεν είναι ώρα για εορτασμούς και κομπασμούς, είναι ώρα για περίσκεψη. Γιατί το φάντασμα του Πύρρου μας ακολουθεί.

Διαβάστε περισσότερα