Το Κέντρο και (τ)ο τίποτα

18:30 31/3/2017 - Πηγή: Antinews

Τείνει να γίνει μόδα. Πολιτικοί και ‘ομάδες’ να διαφημίζουν το κεντρώο τους προφίλ. Ή σαν σε αυτοεκπληρούμενη προφητεία, ‘αναλυτές’ και κλακαδόροι, να το ανακαλύπτουν για λογαριασμό τους. Κάτι σαν πολύφερνη νύφη. Που εξαγνίζει και δίνει εχέγγυα ακριβοδίκαιης κρίσης και ορθής σκέψης. Και δίνει ‘γαμπρούς’ για ‘οικουμενικές λύσεις’. Κατ’ άλλους , ‘υποψιασμένους’, αποτελεί απλά κάλυμμα στην κενότητα ένιων τινών τυχοδιοκτών. Κάτι σαν ‘φερετζές’ σύγχυσης. Προσωπείο θολούρας. Και τις περισσότερες φορές ανικανότητας και ανεπάρκειας.

Τι είναι όμως η ‘κεντρώα΄ σκέψη και ο ‘κεντρώος’ πολιτικός λόγος;

Πως προσδιορίζεται; Ποια πολιτική φιλοσοφία εκπροσωπεί; Είναι ρεύμα ιδεών, σχολή οικονομικής ανάλυσης, πρότυπο κοινωνικής οργάνωσης, ή αμήχανος γεωγραφικός πολιτικός προσδιορισμός, ιστορικό ‘απολίθωμα’ για τα εγχώρια και μέσο αναζήτησης ρόλου, για πρόσωπα που τα ξεπέρασε η εποχή μας και τίποτε πλέον δεν έχουν να εισφέρουν στην πολιτική και τις τύχες του τόπου;

Ιστορικά, σε σχέση με τη χώρα μας, ο χώρος του Κέντρου, ιδιαίτερα μεταπολεμικά και με δεδομένο ότι αντίστοιχα ονομάστηκαν πολιτικοί σχηματισμοί, φιλοξένησε τους θιασώτες των φιλελεύθερων ιδεών, όπως αυτοί εκφράστηκαν το πρώτον μέσα από τη ‘Βενιζελική ‘ παράταξη και τις επιμέρους εκφάνσεις και σχηματοποιήσεις της. Με την πάροδο του χρόνου και συντελουμένων των πολιτικών αλλαγών, ιδίως της μεταπολίτευσης, ο κεντρώος πολιτικός προσδιορισμός, περισσότερο ιστορική σημειολογία απέκτησε, αφού σχηματικά και ως επί το πλείστον κληροδοτήθηκε στο ΠΑΣΟΚ, που σημειωτέον ήθελε να αποσείσει κάθε σχετική θεσμική αναφορά στο προφίλ και τη δράση του. Με τη μετεξέλιξη του ΠΑΣΟΚ σε βαθιά συστημικό κόμμα και την βολική ανάδειξη της ‘σοσιαλδημοκρατίας’, με ό,τι αυτή μπορεί να σημαίνει, πολλοί έσπευσαν εκ νέου να προσδιοριστούν ως κεντρώοι με την ανάλογη προθήκη της αριστερής πινελιάς, ως μέσου ενδεχομένως νομιμοποίησης και ψυχικής τους ισορροπίας στο δικό τους αξιακό σύμπαν.

Αντίστοιχα στον χώρο της συντηρητικής λεγομένης παράταξης, που είναι και ο κύριος θιασώτης της φιλελεύθερης οικονομίας, σταδιακά οι προερχόμενοι από τα προδικτατορικά κόμματα του Κέντρου ενίσχυσαν κατ΄ απόλυτη λογική συνέπεια την παρουσία τους. Ο εν λόγω εξάλλου χώρος, ιδίως μετά τη μεταπολίτευση, οπότε και εμπέδωσε την κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι ο χώρος που μπορούν να αναπτυχθούν και να ακουσθούν οι φωνές της μετριοπάθειας και της συγκροτημένης σκέψης, όπως και να προβληθούν με μετριοπάθεια και επιχειρήματα θέσεις και απόψεις. Μακριά από ιδεολογικές αγκυλώσεις, ανεδαφικές εμμονές, καταστροφικές ιδεοληψίες, μεταφυσικές επικλήσεις, λαϊκίστικες φαντασιώσεις και κουτοπόνηρες πρακτικές.

Κάπου εδώ όμως ξεκινούν και οι ‘παρεξηγήσεις’. Ηθελημένες και αθέλητες. Το να ισχυριστεί κάποιος ότι η ‘κεντρώα’ πολιτική ταυτότητα είναι συνυφασμένη και εξαντλείται στη μετριοπάθεια, είναι μια προσέγγιση. Αντίστοιχη και η βαρύτητα και σημασία της. Το να επικαλείται όμως κανείς την ‘κεντρώα’ πολιτική ταυτότητα ως μέσο για να ‘κολλάει’ με όλους και με ‘όλα’ είναι ένα πρόβλημα. Σε καμία περίπτωση λύση.

Ούτε και η επίκληση της ‘κεντρώας’ πολιτικής ταυτότητας είναι από μόνη της ιδιότητα. Γιατί στην περίπτωση αυτή τείνει να εξελιχθεί σε επάγγελμα. Που μάλιστα επιχειρείται να επιβεβαιωθεί με την επίκληση απίστευτων κοινοτυπιών. Όπως αυτή της λεγόμενης ‘εθνικής συνεννόησης’. Που οι θιασώτες του χώρου ‘επαίρονται’ ότι την εφηύραν. Και μετά από αυτή άραγε τι; Παροιμοιώδης στρέβλωση του πλαισίου με τη λύση. Είτε από άγνοια, είτε από σύγχυση, είτε από ανικανότητα ή κουτοπόνηρη σκοπιμότητα, παρουσιάζουν ως λύση ή πρόταση, αυτό που στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορεί να είναι η πλατφόρμα για την επεξεργασία ή την εφαρμογή τους. Κάτι σαν να λέμε ότι ‘είναι καλύτερο να είσαι πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και άρρωστος’. Και μέχρι εκεί πως φτάνουμε;

Καλή και άγια η συνεννόηση. Όπως και η μετριοπάθεια. Δεν αρκούν. Οι υπεύθυνοι πολιτικοί άνδρες και όσοι εξακολουθούν να διεκδικούν ρόλο στα κοινά, οφείλουν να διατυπώνουν θέσεις, να καταθέτουν προτάσεις, να εφαρμόζουν πολιτικές και να πετυχαίνουν λύσεις. Ευκταία μέσα σε κλίμα συνεννόησης. Μόνη η αναζήτηση της συνεννόησης, ούτε ανακάλυψη είναι, ούτε αυτοσκοπός. Η παιδευτική της συνεισφορά, ως αρχή πολιτισμού και συνύπαρξης, είναι αναμφισβήτητη. Την κήρυξαν εξάλλου οι Ευαγγελιστές και οι Προφήτες. Όταν όμως σε αυτήν εξαντλείται ο πολιτικός λόγος, είναι δηλωτική κενότητας και προκαλεί θυμηδία. Και η διαρκή της επίκληση από πολιτικά πρόσωπα συνιστά ‘απορία ψάλτου’. Ή πιο ωμά, παρηχεί κουδούνισμα τενεκέδων. Ακόμα και ‘κεντρώων’.

Διαβάστε περισσότερα