Το Ορλάντο, το Brexit και η Αμερική του Τραμπ

15:06 14/6/2016 - Πηγή: Antinews

Οι πολιτικές και οικονομικές απογοητεύσεις έχουν δημιουργήσει ένα ορμητικό κύμα εναντίον του status quo και μια φαινομενική προθυμία για ένα άλμα στο άγνωστο, σχολιάζει ο Roger Cohen.

Ο Ομάρ Ματίν, ο μακελάρης της Φλόριντα ο οποίος είχε ορκιστεί υποταγή στο Ισλαμικό Κράτος, μόλις έβαλε τον Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο, τη Βρετανία εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Μαρίν Λεπέν στη γαλλική προεδρία και τον κόσμο σε έναν φαύλο κύκλο κλιμακούμενης βίας. Ο 29χρονος Ματίν

είναι ο Γκαβρίλο Πρίντσιπ των αρχών του 21ου αιώνα, ο νεαρός άνδρας που ξέσκισε την παλιά, σάπια πολιτική τάξη. Όπως και ο 19χρονος Σερβοβόσνιος εθνικιστής, οι σφαίρες του οποίου πυροδότησαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ματίν άναψε μια σπίθα σε μια εποχή εύφλεκτου θυμού.

Φυσικά, αυτές οι μελαγχολική φαντασιώσεις μπορεί να αποδειχθούν μόνο φαντασιώσεις. Ο Ματίν δεν έχει ακόμη αλλάξει τον κόσμο. Και μπορεί να μην το κάνει ποτέ. Αλλά δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η μεγαλύτερη μαζική σφαγή στην αμερικανική ιστορία έρχεται σε μια στιγμή ιδιαίτερης ανησυχίας. Τόσο στις Ηνωμένες Πολιτείες όσο και στην Ευρώπη, οι πολιτικές και οικονομικές απογοητεύσεις έχουν δημιουργήσει ένα ορμητικό κύμα εναντίον του status quo και μια φαινομενική προθυμία για ένα άλμα στο άγνωστο. Η Ουάσιγκτον και οι Βρυξέλλες έχουν γίνει συνθήματα για την παράλυση.

Ο Τραμπ και το "Brexit" αντιπροσωπεύουν τη δράση - οποιαδήποτε δράση- για να ταρακουνήσουν την κατάσταση. Είναι, σύμφωνα με τους υποστηρικτές τους, αυτό που αξίζει στις αυτάρεσκες ελίτ. Και επιπλέον, κάτι που διογκώνει την κατάσταση, το Ισλάμ βρίσκεται σε κοσμοϊστορική κρίση. Οι ομάδες των σουνιτών και των σιιτών έχουν βυθιστεί σε βίαιη αντιπαράθεση. Η προσαρμογή τους στον σύγχρονο κόσμο έχει αποδειχθεί αδύναμη και αρκετά αγωνιώδης ώστε να παράγει ένα στέλεχος μετάστασης των βίαιων αντιδυτικών τζιχαντιστικών πεποιθήσεων, στις οποίες ο Ματίν- όπως και οι δολοφόνοι του Σαν Μπερναρντίνο - ήταν προφανώς επιρρεπείς.

Το γεγονός ότι πυροβόλησε ανθρώπους που διασκέδαζαν σε ένα γκέι κλαμπ δείχνει για άλλη μια φορά ότι το Ισλάμ και η σεξουαλικότητα αποτελούν μία ιδιαίτερα εύφλεκτη σφαίρα. Τα φιλελεύθερα δυτικά σεξουαλικά ήθη είναι η πιο ανησυχητική προσβολή για ορισμένα μέλη του Ισλάμ. Η προκύπτουσα αντιπαράθεση επωάζει εκρηκτική βία.

Έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που ο Τέο βαν Γκογκ δολοφονήθηκε στο Άμστερνταμ από έναν Ολλανδο-μαροκινό μουσουλμάνο τζιχαντιστή, για την παραγωγή μιας ταινίας που αναφερόταν στη μεταχείριση των γυναικών στο Ισλάμ. Και τώρα, οι ομοφυλόφιλοι στο κλαμπ Pulse του Ορλάντο έγιναν στόχος ενός αμερικανού πολίτη αφγανικής καταγωγής, ο οποίος, όπως φαίνεται, είχε επίσης βρει στον ισλαμικό εξτρεμισμό την ιδεολογική απάντηση στα προβλήματά του.

Είναι δηλητηριώδες να κατηγορούμε τα 1,6 δις μουσουλμάνους όλου του κόσμου για την κρίση της θρησκείας τους. Τα αυτο-συγχαρητήρια του Τραμπ για την εκ νέου έκκλησή του για μια προσωρινή απαγόρευση των μη Αμερικανών μουσουλμάνων να εισέρχονται στις Ηνωμένες Πολιτείες αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της χρωματισμένης με βία, διχαστικής πολιτικής του. Ο Μάικλ Όρεν, πρώην Ισραηλινός πρεσβευτής στις Ηνωμένες Πολιτείες, φέρεται να είπε στο Twitter λίγες ώρες μετά τη σφαγή: "Αν ήμουν ο Τραμπ, θα ήθελα να τονίσω το μουσουλμανικό όνομα, Ομάρ Σαντίκι Ματίν. Αυτό αλλάζει τον αγώνα". Αργότερα, είπε ο Τραμπ θα το κάνει αυτό, και όχι επειδή το είχε συστήσει.

Είναι, όμως, επίσης επικίνδυνο να αγνοήσουμε ή να μειώσουμε τη δύναμη της ιδεολογίας του ISIS, τον κεντρικό ρόλο που διαδραμάτισε στην πρόσφατη βία, από το Παρίσι ως την Καλιφόρνια, και τη σχέση μεταξύ της ιδεολογίας και της ευρύτερης κρίσης του Ισλάμ. Η αγαπημένη φράση της κυβέρνησης Ομπάμα για την αντιμετώπιση αυτής της μάστιγας - ο "βίαιος εξτρεμισμός"- είναι ασαφής, σε σημείο να χάνει το νόημα. Ναι, οι τζιχαντιστές τρομοκράτες είναι "βίαιοι εξτρεμιστές", αλλά αποκαλώντας τους έτσι είναι σαν να αποκαλούμε τον ναζισμό μια αντίδραση στην γερμανική ταπείνωση στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: είναι αλήθεια, αλλά εντελώς ανεπαρκές.

Ο Ματίν απέδειξε και πάλι πόσο ισχυρό είναι το μείγμα ιδεολογίας του ISIS και της Εθνικής Ένωσης Όπλων (NRA). Η Αμερική είναι το τέλειο σκηνικό για τους "μοναχικούς λύκους" του ISIS, επειδή έχουν πρόσβαση στα όπλα που χρειάζονται για να κάνουν τα χειρότερα. Παρά το γεγονός ότι έχουν ερευνηθεί δύο φορές τα τελευταία χρόνια από το FBI για πιθανούς δεσμούς με την τρομοκρατία, ο Ματίν ήταν σε θέση να πάει σε μια αντιπροσωπεία όπλων στη Φλόριντα πρόσφατα και να αποκτήσουν ένα "μακρύκαννο" και ένα πιστόλι. Αυτό, υπό οποιοδήποτε λογική σκέψη, είναι τρέλα.

Το AR-15 που χρησιμοποίησε ο Ματίν ήταν επίσης το όπλο που χρησιμοποίησαν και οι δολοφόνοι του Σαν Μπερναρντίνο. Ο πρώην πρόεδρος της NRA, Ντέιβιντ Κίνι, το περιέγραψε κάποτε ως "το όπλο που οι φιλελεύθεροι αγαπούν να μισούν". Είναι στην πραγματικότητα το όπλο που επεξηγεί γιατί η χαλαρή αμερικανική νομοθεσία περί όπλων κάνει φθηνές τις ζωές των Αμερικανών. Οι νόμοι είναι ένας παραλογισμός.

Ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα χαρακτήρισε το μακελειό ως "μια πράξη τρομοκρατίας και μια πράξη μίσους". Έκανε σαφή την αποδοκιμασία του για τη νομοθεσία περί όπλων. Ζήτησε αλληλεγγύη. Δεν είπε τίποτα για το ISIS, ή για τον τρόπο με τον οποίο η κατοχή εδαφών από το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία και το Ιράκ ενισχύει την χαρισματική δύναμη της ιδεολογίας του, που διαδίδεται από την εν λόγω βάση μέσω του διαδικτύου. Επίσης, είπε το εξής: "Για να μην κάνουμε ενεργά τίποτα είναι επίσης μια απόφαση".

Ναι, το να μην έχεις κάνει τίποτα ενεργά στη Συρία εδώ και τουλάχιστον πέντε χρόνια πολέμου - επιτρέποντας έτσι ένα τμήμα της χώρας να γίνει προπύργιο του ISIS, συμβάλλοντας σε μια τεράστια προσφυγική κρίση στην Ευρώπη, αποδεχόμενος τη σφαγή και τον εκτοπισμό σε καταστροφική κλίμακα, υπονομεύοντας τον λόγο της Αμερικής στον κόσμο, και δίνοντας το περιθώριο στον Βλαντιμίρ Πούτιν να επιδεικνύεται αλαζονικά - ισοδυναμεί στη μεγαλύτερη αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης Ομπάμα.

Έχει κάνει τον κόσμο πολύ πιο επικίνδυνο. Ελπίζουμε το καλύτερο, αλλά θα πρέπει να φοβόμαστε τη νίκη της πολιτικής του θυμού σε Αμερική και Ευρώπη.

nytimes.com

Διαβάστε περισσότερα