Το πληγωμένο αφτί του Τραμπ: Credo quia absurdum?*

00:01 30/7/2024 - Πηγή: Antinews

Το κόλπο της αδράνειας, εν όψει μιας αναμενόμενης και επιθυμητής επίθεσης, είναι γνωστό από το χτύπημα στο Περλ Χάρμπορ

Του Κωνσταντίνου Βαθιώτη*

Αφού παρακολουθήσαμε ξανά και ξανά, μέχρι ναυτίας (όπως συνέβη και με τους Δίδυμους Πύργους της 11ης Σεπτεμβρίου), την πτώση του Ντόναλντ Τραμπ στο έδαφος ύστερα από πυροβολισμούς που ακούστηκαν και μας είπαν ότι προέρχονταν από έναν 20χρονο ελεύθερο σκοπευτή, ακροβολισμένο σε κοντινή στέγη, εν συνεχεία είδαμε στις οθόνες μας την εικόνα με τη γάζα στο δεξί πληγωμένο αφτί του παρ’ ολίγον δολοφονημένου πρώην (ή και μελλοντικού)

προέδρου των ΗΠΑ.

Η γάζα αυτή επιτελεί πολλαπλή συμβολική λειτουργία. Καθιστά την πληγή αόρατη και τη διαδρομή της σφαίρας ζήτημα ταμπού: το χτύπημα στο αφτί του Τραμπ επήλθε έτσι όπως παρουσιάστηκε, δεν επιτρέπεται κανένας αντίλογος. Επιπλέον, μοιάζει με «πολεμικό παράσημο» ενός ήρωα και ταυτοχρόνως με «σφραγίδα του Θεού», ο οποίος έδωσε το χρίσμα στο «εκλεκτό τέκνο» του.

ΣΥΝΩΜΟΣΙΟΛΟΓΟΙ

Μήπως, όμως, η χιλιοπαιγμένη εικόνα της πτώσης του Τραμπ και της κολλημένης γάζας στο αφτί του δεν ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις αλλά με χίλια ψέματα;

Από μια μελέτη των μιντιακών δημοσιευμάτων και ρεπορτάζ που κάλυψαν την είδηση της επίθεσης κατά του Τραμπ σε κάθε γωνιά της Γης όπου λειτουργεί «μια οθόνη για κάθε κωθώνι» και τυπώνεται ημερήσιο ή εβδομαδιαίο χαρτόνι, προκύπτει αναμφίβολα ότι: Όποιος τολμά να αμφιβάλλει για τη γνησιότητα της επίθεσης κατά της ζωής του Ντόναλντ Τραμπ ρισκάρει να στιγματιστεί ως «ψεκασμένος» ή «συνωμοσιολόγος», δηλαδή να έχει την ίδια κακή τύχη με όποιον τόλμησε να αμφισβητήσει τη γνησιότητα της επίθεσης της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, η οποία, σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή, πραγματοποιήθηκε με κατειλημμένα από τρομοκράτες της «Αλ Κάιντα» επιβατικά αεροσκάφη, τα οποία δεν προσέκρουσαν αλλά, ως διά μαγείας, διείσδυσαν βελούδινα στο εσωτερικό των Δίδυμων Πύργων (πρβλ. το πολύ σημαντικό βιβλίο του Mathias Bröckers «Συνωμοσίες, σενάρια και μυστικά της 11ης Σεπτεμβρίου», μτφ.: Μ. Νομικός, επιμ. – πρόλογος: Β. Φίλιας, εκδ. Παπαζήση, 2003).

Σαν να μας έδωσαν δωρεάν εισιτήριο για να παρακολουθήσουμε από τους καναπέδες μας ακόμη μία προπαγανδιστική ταινία, αποτελούμενη από στοιχεία θρίλερ και επιστημονικής φαντασίας, οι παγκόσμιοι νανουριστές επιστράτευσαν τη γνωστή, πετυχημένη συνταγή που έχει αξιοποιηθεί πολλάκις έως σήμερα: Η δολοφονία ή η απόπειρα δολοφονίας τελείται από έναν «μοναχικό λύκο», που καταφέρνει να γελοιοποιήσει τα μέτρα ασφαλείας και τις Μυστικές Υπηρεσίες!

Επί 23 χρόνια αναρωτιόμαστε πώς είναι δυνατόν την 11η Σεπτεμβρίου 2001 να μην απογειώθηκε κανένα μαχητικό αεροσκάφος της «αμερικανικής αυτοκρατορίας» για να προσπαθήσει να αναχαιτίσει την επίθεση εναντίον των Δίδυμων Πύργων, αλλά και πώς το ρύγχος των αεροσκαφών δεν έγινε κομμάτια και θρύψαλα στο σημείο της πρόσκρουσης! Το κόλπο της αδράνειας, εν όψει μιας αναμενόμενης και επιθυμητής επίθεσης, είναι γνωστό από το χτύπημα στο Περλ Χάρμπορ.

ΚΟΙΝΗ ΛΟΓΙΚΗ

Αντιστοίχως, με σύμμαχο την κοινή λογική, από τις 13 Ιουλίου 2024 και εφεξής θα αναρωτιόμαστε:

1. Πώς είναι δυνατόν να μην κινητοποιήθηκε η ασφάλεια του Τραμπ κατά του επιδέξιου-αδέξιου ελεύθερου σκοπευτή, ενώ κάποιοι πολίτες φέρεται ότι τον είχαν εντοπίσει και είχαν ενημερώσει τα αρμόδια πρόσωπα για την παρουσία του σε αφύλακτη στέγη, απέχουσα 140 μέτρα από τον στόχο του;

2. Πώς είναι δυνατόν ένας ομιλητής που δέχεται σφαίρα στο αφτί του να αντιδρά με τον τρόπο που είδαμε, δηλαδή να το αγγίζει στιγμιαία με το χέρι του, σαν να τον ενοχλεί μύγα ή κουνούπι, και να μη βγάζει άχνα αιφνιδιασμού ή/και πόνου;

Η συγκεκριμένη απορία διογκώνεται από τον ισχυρισμό του «ατρόμητου Τραμπ» (στο πρόσφατο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων για την αποδοχή του χρίσματος) ότι ένιωσε τη σφαίρα να σκίζει το δέρμα του, διαπιστώνοντας ακολούθως ότι είχε «πολλή αιμορραγία».

3. Πώς είναι δυνατόν από τόση αιμορραγία να μη λερώθηκαν τα ρούχα του ίδιου ή των σωματοφυλάκων του που, σαν κόπια των Men in Black, φωτογραφήθηκαν ατσαλάκωτοι και με άψογο χτένισμα; Και με ποιον τρόπο κατάφεραν, άραγε, οι τελευταίοι μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να σταματήσουν την «πολλή αιμορραγία»; Είχαν μήπως μαζί τους ψυκτικό που χρησιμοποιείται σε τραυματισμούς ποδοσφαιριστών; Και πώς δημιουργήθηκαν στο πρόσωπο του Τραμπ οι δύο γεωμετρικά αποτυπωμένες κόκκινες χαρακιές που κατέληγαν σε μια αιμάτινη κηλίδα στο κάτω χείλος του, θυμίζοντας ζωγραφικό πίνακα;

4. Πώς είναι δυνατόν μετά την επίθεση κατά του Τραμπ οι θεατές να κάθονταν εν πολλοίς ατάραχοι στις θέσεις τους και να μην διασκορπιστούν, φοβούμενοι ότι ο δράστης μπορεί να ανήκει στη γνωστή κατηγορία των δολοφόνων που καταλαμβάνονται από αμόκ και πυροβολούν αδιακρίτως το πλήθος, φαινόμενο πολύ γνωστό για τα δεδομένα της Αμερικής;

Η εξήγηση που έδωσε ο Τραμπ, ότι το κοινό αντέδρασε ψύχραιμα από αγάπη προς τον ηγέτη του, τον οποίο είδε να αιμορραγεί και να κινδυνεύει, προσπαθώντας ταυτοχρόνως να εντοπίσει τον ελεύθερο σκοπευτή, αντιβαίνει καταφανώς τόσο την ατομική ψυχολογία όσο και την ψυχολογία της μάζας. Ως εκ τούτου, δεν θα ήταν άτοπο να σκεφθεί κάποιος ότι στις θέσεις των θεατών κάθονταν κομπάρσοι μιας θεατρικής παράστασης, που λίγα λεπτά αργότερα θα έκανε τον γύρο του κόσμου!

5. Πώς είναι δυνατόν η φρουρά του Τραμπ να ήταν τόσο σίγουρη ότι δεν καραδοκούσε άλλος ελεύθερος σκοπευτής στον τόπο του εγκλήματος και του επέτρεψε να σηκωθεί και να κοιτάξει το πλήθος υψώνοντας τη δημαγωγική γροθιά του, την οποία συνόδευσε με την τριπλή ιαχή «fight, fight, fight»; (για το προπαγανδιστικό τέχνασμα της τριπλής επανάληψης βλ. Patrick Barry, The Rule of Three, Legal Communication & Rhetoric: Vol. 15/2018, σελ. 247 επ.).

6. Πώς είναι δυνατόν τα συστημικά ΜΜΕ, ενώ μέχρι πρότινος πυροβολούσαν μεταφορικώς τον Τραμπ με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για την τραμπ-ουκική συμπεριφορά του, αποκαλώντας τον «φασίστα», «αυταρχική προσωπικότητα», «δικτάτορα» και τα συναφή, μετά τον κυριολεκτικό (αλλά και αληθινό;) πυροβολισμό του να έχουν πραγματοποιήσει στροφή 180 μοιρών και να τον υπερασπίζονται, φθάνοντας στο άλλο άκρο, δηλαδή να λοιδορούν ως «συνωμοσιολόγο», «ψεκασμένο» ή «αρνητή» όποιον τολμά να εκφράζει τον σκεπτικισμό του για τη γνησιότητά της εις βάρος του «απόπειρας δολοφονίας»;

7. Τέλος, γιατί η κεντρική κάμερα που κάλυπτε την ομιλία του Τραμπ και ήταν εστιασμένη στο πρόσωπό του κατά την ώρα του πυροβολισμού άρχισε μετά την πτώση του να τραβά μακρινά πλάνα; Μακάρι να υπήρχαν εννέα κάμερες, από τη διαφορετική οπτική γωνία των οποίων θα μπορούσε να γίνει πληρέστερη ανάλυση του επίμαχου περιστατικού. Αυτό συμβαίνει στην κινηματογραφική ταινία του 2008 «Vandage Point», όταν τρομοκράτες επιχειρούν να δολοφονήσουν στη Σαλαμάνκα τον πρόεδρο των ΗΠΑ.

Αν οι επτά αυτές απορίες στοιχειοθετούν τη βάσιμη υπόνοια ότι παρακολουθήσαμε μια θεατρική απόπειρα δολοφονίας, η οποία μάλιστα έλαβε χώρα σε έναν εκθεσιακό χώρο για ζώα (Batler Farm Show), τότε οι κάκιστοι σεναριογράφοι και σκηνοθέτες του εν λόγω θεατρικού δεν γίνεται να ενδιαφέρονταν απλώς να ξεπουλήσουν τραγανά ποπκόρν στους ζωοποιημένους μαζανθρώπους, αλλά προφανώς απέβλεπαν σε κάποιον πολιτικό στόχο ή, ακόμη χειρότερα, στην υλοποίηση ακόμη μιας ατζέντας, που συνήθως ακολουθεί ύστερα από ένα ιστορικής σημασίας γεγονός.

ΠΑΙΔΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ;

Τέλος, όποιος άκουσε ή διάβασε πώς αφηγήθηκε ο Τραμπ στο πρόσφατο συνέδριο των Ρεπουμπλικάνων την περιπέτειά του, ευλόγως θα διερωτάται: Πρόκειται για παιδικό παραμύθι προορισμένο για τους απανταχού της Γης βρεφοποιημένους τηλεθεατές ή για πραγματικότητα που «υπερβάλλει την φαντασίαν εις ποικιλίαν», όπως έγραφε ο αείμνηστος καθηγητής Ποινικού Δικαίου Χαράλαμπος Τζωρτζόπουλος;

Πάντως, η σφαίρα που φέρεται ότι ξύρισε το αφτί του Τραμπ εκτός από παιδικό παραμύθι θυμίζει και την όπερα «Ο ελεύθερος σκοπευτής» του Καρλ Μαρία φον Βέμπερ. Με αφορμή έναν διάσημο στίχο από το λιμπρέτο της, σε κάποια εγχειρίδια Ποινικού Δικαίου καθιερώθηκε η φράση «όταν η σφαίρα εγκαταλείψη την κάννην του όπλου, ανήκει πλέον εις τον διάβολον».

Τη σφαίρα κατά του Τραμπ, όμως, υποτίθεται ότι τη χειρίστηκε ο Θεός (άραγε, ποιος Θεός ακριβώς;) κι έτσι τώρα μας ζητούν να βάλουμε στην άκρη τις όποιες απορίες και να υιοθετήσουμε ένα γνωστό δόγμα που ανάγεται στον Τερτυλλιανό: credo quia absurdum, δηλαδή «πιστεύω επειδή είναι παράλογο». Αλλά να θυμόμαστε τι έλεγε και ο γκουρού της προπαγάνδας Γιόζεφ Γκέμπελς: «Όσο πιο χοντρό είναι το ψέμα και όσο περισσότερο επαναλαμβάνεται τόσο μεγαλύτερες πιθανότητες έχει να γίνει πιστευτό».

*Πρ. αναπλ. καθηγητής Νομικής Σχολής ΔΠΘ

*«Πιστεύω, επειδή είναι παράλογο»

The post Το πληγωμένο αφτί του Τραμπ: Credo quia absurdum?* appeared first on antinews.gr.