Μας εχουν αυτοκτονησει κοινωνικα,ηθικα και ψυχικα - ιστοριες ανεργων

18:34 1/9/2013 - Πηγή: Πρέζα TV

Φτάνει κι ο Σεπτέμβρης, και φτου και πάλι από την αρχή.
Ανοίγω τα συρτάρια, βγάζω τους λογαριασμούς, κοιτάζω τα άδεια ντουλάπια, περιμένω τα παιδιά να 'ρθουν απ' το χωριό κι οι ελπίδες μου με εγκαταλείπουν.
Όλο το τελευταίο διάστημα παραμυθιαζόμουνα πως από Σεπτέμβρη θ' αλλάξω τρόπο αντιμετώπισης των προβλημάτων μου. Θα ψάξω απ' την αρχή για δουλειά, θα πάω στον ΟΑΕΔ να δω τα νέα προγράματά, θα διαβάσω

πιο προσεχτικά τις μαϊμούδες αγγελίες στις εφημερίες και στο Internet. Όλο και κάτι θα υπάρχει, έλεγα. Θα τα καταφέρω.
Κι έτσι πέρασα τους μήνες του καλοκαιριού... με μια ελπίδα που μου 'δινε κουράγιο.
Όσο φτάνουν οι μέρες, όσο βλέπω την πόλη να ξαναβρίσκει τους ρυθμούς της, τα μαγαζιά ν' ανοίγουν, τα παιδιά να εμφανίζονται στη γειτονιά, τους φίλους μου που έχουν δουλειά να επιστρέφουν από τις διακοπές τους, όσο φτάνει εκείνη η ώρα... ΦΟΒΑΜΑΙ.
Μαριάννα

Είμαι απο τους τυχερούς-άτυχους που για να βρουν δουλειά γυρνάνε στα νησιά με μια βαλίτσα στο χερι κάθε καλοκαίρι. Με ζωή χωρισμενη σε δυο εποχές, της παραγωγικότητας και της ραθυμίας, με φίλους από παντού αλλά και φίλους πουθενά, με αμοιβές που αναρωτιέσαι κάθε τέλος σεζόν αν θα φτάσουν ή όχι μέχρι την επόμενη και με απέραντες ώρες μοναξιάς...
Το χειρότερο απ' όλα πιστεύω ότι είναι αυτή η τρομερή αβεβαιότητα για το μετά... Το γνωστο πια σε όλους: Και τώρα τι;
Βατραχος , 30 χρ.