Το αρθρο της λιανας κανελλη στο ριζοσπαστη για την επιθεση που δεχτηκε απο τον νεοναζι της χρυσης αυγης,η.κασιδιαρη

14:27 10/6/2012 - Πηγή: Πρέζα TV

Ανεμολάμνοντας
Τι είν' η πατρίδα μας; Μην είναι τα ψηλά βουνά; Μην είν' οι κάμποι; Μην είν' οι όρνιθες; Μην είν' οι κότες; Εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά... Το συμβάν έχει μάρτυρες κι έχει και διαφημίσεις και κάτι από κείνην την παλιά κραυγή στα πρώτα σινεμά, πολύ πριν απ' τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, «χασάπη γράμματαααα»...
Σε τούτα δω τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει κάποτε τραγουδάγαμε, κατανοώντας το περιεχόμενο κι απλώνοντας χέρι στον ποιητή. Κι εκείνη η αναπαραγωγή ήχου και εικόνας, από ανθρώπους ζωντανούς κι όχι τηλεοπτικούς, είναι που έβαλε τον πήχη

του πολιτισμού πολύ ψηλά στα ελληνικά μας τραύματα και θαύματα. Τα τραγούδια δεν πεθαίνουν. Ισως καμιά φορά ξεχνιούνται, καταχωνιάζονται σε υπόγεια και πατάρια, σε κουρασμένες καρδιές και ταραγμένα νεανικά όνειρα, όταν πολλαπλασιαστούν καθόλου τυχαία τα ιδεολογήματα της αγοράς και αρχίσουν να κατακλύζουν τα ράφια της παρακμής νταήδες και κουτσαβάκηδες, στρατιές φοβικών ανεγκέφαλων και καλά εκπαιδευμένων τραμπούκων, χρήσιμα και προσοδοφόρα εργαλεία του συστήματος παραγωγής δούλων και κερδών. Φασισταριά και νεοναζιστές μαζί με νοικοκυραίους της μούντζας και του καναπέ, όλοι μαζί σε μια σούπα που κάτω από άλλες ιστορικές περιστάσεις και με δυναμωμένο το εργατικό κίνημα, οι άνθρωποι του μόχθου και του πραγματικού κόπου για ζωή, κι όχι απλώς ζωώδη επιβίωση, δεν θα τάιζαν ούτε σε κατοικίδια. Τα ιδεολογικά αποφάγια είναι αυτά που εξέθρεψαν γενιές της μεταπολίτευσης και τώρα αποπειρώνται να ξαναγράψουν την ιστορία των λαών στα μέτρα των ποντικών που αυτοκτόνησαν «ηρωικά» στα μπούνκερ πνιγμένοι στο αίμα των γενναίων.
Ερχεται η ώρα αναπόφευκτα, νομοτελειακά, που τα τραγούδια ζωντανεύουν όταν ανεμολάμνοντας, όπως λέει κι ο Ρίτσος φτιάχνοντας μια από τις ωραιότερες λέξεις που γεννήθηκαν στη γλώσσα μας, οι λαοί βγαίνουν απ' το λήθαργο, σπάνε τα δεσμά των αθροισμένων εγώ, γίνονται μια προσωπικότητα, ένα υπέροχο ιστορικό υποκείμενο, τραβάνε κουπί κόντρα στις θύελλες των καιρών και ανοίγουν το δρόμο για τον επίγειο παράδεισο που δικαιούνται της Γης οι κολασμένοι.